Volgende week een graad of 30 frisser in de Hel. Maar eerst het sportgala!
Ik voel mezelf niet echt een globetrotter. Ik word ’s morgens niet wakker met de behoefte de rugzak te pakken en de wereld rond te reizen. Maar kijk als wereldkampioen krijg je nu eenmaal uitnodigingen van over de hele wereld en dus ook van de Powerman in de Filipijnen. Ik dus toch maar mijn fiets in een rugzak gepropt en samen met coach Stefaan naar Azië. Gelukkig kon ik beroep doen op mijn jarenlange ervaring in zo’n ondernemingen: Mijn langste vliegreis tot dusver moet Lanzarote geweest zijn dus in een jetlag geloofde ik niet echt. Filipinos kende ik vooral als koekjes en de enige Aziaat waar ik wel eens bij in de buurt kom is de frietchinees bij ons in de straat. Op het eerste zicht viel dat reizen allemaal wel mee. Wie maalt er nu om 27 uur in de vlieger als je 2500 verschillende films kan kijken en 4x eten krijgt. Dat vloog dus werkelijk voorbij. Ook de temperatuur viel best mee als we in Clark geland waren en eenmaal in het hotel aten we zelfs bij een Italiaan. Ik begon even te twijfelen of we wel op het juiste continent zaten maar een dag later viel de Aziatische puzzel wat meer ineen. Ik ging fietsen en verloor al emmers zweet, at ’s avonds Koreaans en deed geen oog dicht die nacht. Van dan af besloot ik Stefaan voor te stellen als mijn jetlag ipv mijn coach. Ik moet wel zeggen ik had de tijd van mijn leven met mijn jetlag. We amuseerden ons ’s avonds in het casino waar de plaatselijke live band speelden, ik dronk dan Mango juice en mijn jetlag San Miguel light .Mijn jetlag bleek nog eens black jack talenten te hebben ook. Maar we waren daar voor te preseteren dus we gingen ook samen lopen al was dat wat vreemd in de Filipijnen om kapot te gaan bij 33 graden terwijl I’am dreaming of a white Christmas door de boxen van het dorpsplein galmt. Ik gaf interviews voor de tv ging op de foto met wild enthousiaste Filipijnen en werd heel de dag gevolgd door een fotograaf, not so bad hé Eden. Voor de wedstrijd verwachte ik vooral een Europese strijd. Met Andy Sutz, Gael Le Bellec en mezelf stonden er samen toch 5 wereldtitels aan de start en dan was er nog Thomas Bruins specialist Aziatische races. Het grote vraagteken waren de Filipijnse atleten voor mij. Die namen alvast de openingskilometers voor hun rekening. Ik bleef in de buurt van de andere Europeanen. Halverwege liep Andy weg met een Filipijn en zat ik in de achtervolging met Thomas en Gael. Na 8 km lopen begon de hitte al door te wegen. Ik sleepte me naar mijn fiets waar we de Filipijn opraapte en samen achter Andy aangingen. Na het klimmetje na de wissel waren de andere 60km voornamelijk vlak en op grote wegen. Na 30km kwamen we aansluiten bij Andy en reden we met 5 op kop. Er werd wat afwachtend gereden en ik probeerde op de fiets het verschil te maken. Enkel de Filipijn moest lossen en zo reden we met 4 naar de wissel. Daar was het al snel duidelijk dat Gael de snelste loopbenen had na het fietsen. Thomas en ik zagen hem snel weg lopen en Andy volgde even verder. Na 5km lopen raakte ik niet meer afgekoeld en bereikte ik stilaan mijn kookpunt, ik kreeg mijn benen nog amper rond. Thomas liep van me weg en ik moest nog heel diep gaan om mijn podiumplaats veilig te stellen. Aan de finish was er gelukkig een ijsbad waar ik mezelf eindelijk wat kon afkoelen. Genoeg over de wedstrijd het echte avontuur moest nog beginnen. Eerst was er onze laatste avond in het casino waar we wakker bleven want in België was er de verkiezing van triatleet van het jaar, ik werd spijtig genoeg niet verkozen en zo gingen we de nacht in met een busrit naar Manilla. Met de bus door Manilla, mensen dat is nog eens avontuur, verkeersregels zijn daar niet en waar al die Filipijnen om 3uur ’s nachtes nog heen moesten was mij ook een raadsel. In de vroege ochtend kwamen we aan op de luchthaven vanwaar we met een privé vliegtuig naar een privé eiland vlogen. U leest het al vanaf nu wordt het een tikkeltje decadent. Eenmaal aangekomen op ons tropisch eiland Balesin viel mijn mond toch wat open. Het was precies of ik in een catalogus van Neckerman rondliep, u kent dat wel witte stranden, blauwe zee, hangmatje hier jacuzzi daar. We wisten werkelijk niet waar eerst te beginnen. Stefaan, Andy en ik besloten het bijslapen te laten voor wat het was en gingen over tot de verkenning van het eiland. We zwommen in de oceaan, liepen door de rimboe en reden rond in ons golfkarretje. Want ja op een privé eiland rij je nu eenmaal met een golfkarretje rond. Dag 2 op Balesin en een deel van de atleten vertrok al richting Europa. Stefaan en ik hadden grootste plannen wij gingen namelijk het eiland rond kajakken. We kwamen dan ook als echte professionals aan bij het aquatic center: Pet op, handdoek in de nek bril op onze neus klaar om dat katje te geselen. Als echte macho’s moesten we dan ook eens lachen met de verhuurster die ons vertelden dat we reddingsvesten moesten aandoen en dat er aan de andere kan van het eiland toch wel hoge golven waren. Wij de zee in en maar pedellen. Na 150 meter, het stoeltje van de kajak is al redelijk voelbaar in mijn ruggengraat en mijn bovenbenen zijn al goed verzuurd. Na 200 meter wanneer de eerste golf ons raakt liggen we al snel in het water te grabbelen naar onze reddingsvesten. Terug in de boot geraken lijkt ook nog geen evidentie maar na een poging of 3 geraken we toch weer aan boord. We zetten onze tocht verder al stoppen we wel even aan strandbar Bali. Wanneer we de kaap van het eiland hebben bereikt en we de hoge witte golven zien beseffen we dat we maar beter rechtsomkeer kunnen maken en komen we met hangende pootjes terug bij de verhuurster. Iets te ambitieus geweest dus maar niet getreurd met onze golfkar in een tropisch onweer door de modder knallen is ook wel avontuur. Op woensdag vlogen we dan terug al was dat tropisch buitje nu wel wat uitgebreider en kwam meteen het enige nadeel van een privé eiland aan het licht. Dat men niet zo soepel een vlucht kan opschuiven. Onze enige vlucht van de dag werd dus gecanceld en zo zaten we dus een dagje extra vast op het eiland. Hoewel dat moeilijk te geloven is vonden we dat eerst toch wat jammer, maar uiteindelijk konden we nog een dagje genieten al werd er ook getraint voor de hel die toch ook wel snel dichter kwam. Ik liep 30 km door de rimboe die dag met Stefaan trouw naast me in ons golfkarretje. Op donderdag konden we dan toch richting huis vertrekken. We bezochten nog even één van de grootste shoppingcenters van Azië in Manilla en ik liet me nog gauw een coupe Filipino knippen alvorens terug naar huis te vliegen. Wat een week, over mijn wedstrijd ben ik wat ontgoocheld maar dat was uiteindelijk snel vergeten door de dagen die erop volgden.
Volgende week een graad of 30 frisser in de Hel. Maar eerst het sportgala!
0 Reacties
Ik had eventjes geen tijd om te bloggen en hopla 3 wedstrijden, een ministerbezoek en een nominatie voor sportman van het jaar zijn gepasseerd en ik verstuur deze blog vanuit Azië! Ik begon mijn drukke 14-daagse met de beachrace van De Panne. Het stormde aan zee en enkele kilometers verder werd de cyclocross in Koksijde afgelast. Onze wedstrijd werd ingekort tot 1 ronde. Vertrekken deden we met de wind op kop, ik vroeg me af of we wel aan dat keerpunt zouden raken met windstoten tot 115 km/u maar uiteindelijk viel dat wel mee. Ik was redelijk in mijn element en kon goed opdraaien aan het eerste keerpunt, vandaar was het wind af vlammen. In de eerste strook los zand bleef ik even happeren en miste ik de aansluiting met de eerste groep. Ik zat in de 2de groep en werd uiteindelijk 24ste. Een dag later, het zand was amper uit mijn ogen en ik zag met enige verbazing de lijst met genomineerden voor de sportman van het jaar. Nu heb ik inderdaad een mooi jaar achter de rug, het blijft toch wat onwennig om met Greg Van Avermaet, Eden Hazard, Kevin De Buyne, Wout Van Aert, Pieter Timmers en andere Tom Boonens in dezelfde lijst te staan. Maar zo vreemd is dat misschien ook weer niet als je mij nu vergelijkt met pakweg Eden Hazard verschillen wij niet zoveel, de verhoudingen zijn gewoon iets anders. Ik ben bijvoorbeeld blij dat ik met mijn 24ste plek in De Panne nog eens een enveloppe mocht gaan afhalen na een wielerwedstrijd. Eden krijgt ook een enveloppe na een wedstrijd met wellicht iets meer in, ik denk zelfs dat dat niet in een enveloppe geraakt maar toch. Ik ga niet klagen ook ik sloot vorige week een sponsor deal af. Sinds kort wordt ik gesponsord door KMC kettingen. Uiteraard heeft Eden ook privé sponsors maar ik denk niet dat hij in potten Nivea betaald wordt. We hebben ook beide een druk wedstrijdprogramma. Al duren mijn wedstrijden wel meestal iets langer als 90 minuten en ik kan ook niet vervangen worden. Eden heeft 8 miljoen volgers op zijn fanpagina, ik met een beetje geluk straks 800. Na de brexit en trump is alles mogelijk op zo een verkiezing, hey als bob Dylan de nobelprijs voor literatuur al kan winnen dan moet ik toch wel sportman van het jaar kunnen worden zeker. Maar ik ben gelukkig niet bij de laatste 3 genomineerden en moet geen speech voorbereiden. De dag voor de Hel komt zo'n gala misschien ook niet echt gelegen Eerst nog wat wedstrijden doen, volgend jaar is er ook een sportman van het jaar verkiezing, te beginnen met de eerste editie van de Damse Duivelshond x-duathlon. Deze paste perfect in mijn wedstrijdprogramma want 8 dagen voor mijn Aziatisch debuut in de Filipijnen en dezelfde afstand 10-60-10. Enkel is Damme met de MTB en de Filipijnen op de tijdritfiets. Buiten de kleine 30°C wederom amper verschillen tussen beide wedstrijden. Na de eerste 2.5km kon ik weglopen om de andere 7.5 kilometer tot aan mijn MTB mijn voorsprong nog wat uit te diepen. Eenmaal op de fiets was het een goed tempo zoeken en mijn voorsprong proberen vast te houden. Ik had een geruststellende voorsprong toen ik terug aan de wisselzone kwam. De laatste 10 loopkilometers kon ik goed blijven doorlopen om mijn eerste duathlon als wereldkampioen te winnen. Glen Vandevyvere werd 2de en Niki Devoldere 3de. We waren dan toch al bijna aan de kust dus deed ik daags nadien nog mee aan de Beachrace van Koksijde. Een pak minder wind als in De Panne en dus golden de logische beachraces wetten weer: Maak dat je vanvoor zit bij het eerste keerpunt, ga niet op je bek en hou je ketting op de tandwielen. Als je die 3 dingen aan je laars lapt ja dan mist zelfs deze sportman de eerste groep. Maar kom ik kon mede door het moeilijke en mooie parcours wel goed opschuiven naar wederom de 2de groep. Ik werd deze keer 14de waarmee ik nog wel kon leven en een leuke 2-daagse kon afsluiten. En nu mensen het grote avontuur hier in de Filipijnen om waar ik zondag de powerman in Clark zal doen. Vervolgens doe ik samen met mijn jetlag het gala en de hel.
Ok waar waren we gebleven, juist ik had dus een marathon gelopen in Amsterdam en was daar een beetje op de atletiek wetten gebotst. Mensen wat heb ik mij moeten inhouden om de week erop niet nog een marathon poging te wagen, maar daarmee zou ik de atletiekgoden een beetje teveel uitdagen zeker. Trainer Stefaan wist dat gelukkig uit mijn hoofd te praten en een halve marathon kon er nog net door omdat dat nog iet of wat in de voorbereiding van de laatste 2 doelen van het seizoen past. Want ja, ondertussen zit ik weer in die voorbereidingsfase op de Hel, waar je traint in de donker en de kou en hoopt geen blessure op te lopen of om ziek te worden. Met een dochtertje van 8 maand is die blessures vermijden nog zo simpel niet, al eens een houten lama op je teen gehad? Maar bij die voorbereiding hoort dus ook de halve marathon van Kasterlee. Ideaal om helemaal in de Hel modus te komen. Voor mij ook de kans om revanche te nemen op die Kenianen die me helemaal zoek liepen in Amsterdam. Dat ze dat maar eens op mijn heilige grond in Kasterlee probeerden, maar kijk geen Kenianen aan de start, jammer. Ook geen Bart Boghs of Rik Thijs aan de start waardoor ik mijn kans schoon zag dat hiaat op mijn palmares op te vullen. Ik werd namelijk al 2x2de en 1x3de in de halve marathon. Het weer zat dan nog eens mee, regen en gure toestanden dus ik kon amper verliezen, hoogmoed dus. Na de start en de eerste modderstrook kon ik het scenario van een walk over al schrappen. We liepen met 4 op kop: Tom Van Rooj, een Spanjaard, een Fransman en mezelf. Tom Van Rooj kende ik nog van de Ekiden van vorig jaar toen we een 5 km tegen elkaar liepen. We liepen een mooi tempo doorheen de Kastelse velden en modder. Het was wel opletten voor schuivers maar ik had alles onder controle en ging hier toch geen risico’s nemen zeker. Maar dan na een kilometer of 14 bij het verlaten van het bos bij het opdraaien van de verharde weg, was mijn concentratie even weg en voor ik het wist schoof ik op de laatste 20cm bosondergrond recht op de asfalt onderuit. Mijn wielerreflexen kwamen onmiddellijk weer boven drijven. Maar na even naar mijn drinkbus en fiets gezocht te hebben besloot ik toch maar verder te lopen. Nu kan je dat heldhaftig noemen, je kan daar zelfs één of andere sportquote aan koppelen en zeggen: why do we fall down enzo. Maar eerlijk als ik ben was het vooral schaamte dat me deed verder lopen, er stond daar zeker 25 man te kijken in die bocht en ik ga daar languit op het asfalt. Ik dus even terug in de achtervolging en even de schade opmeten. Mijn knie bloede, mijn heup wrong wat tegen mijn pols deed pijn en mijn orca armstuk was gescheurd. Ik liep terug naar voren maar had het gevoel nogal houterig te lopen. Nu normaal voelt het bij mij soepel aan en ziet het er houterig uit dus ik bedacht met dat nu het houterig aanvoelde ik misschien eindelijk die soepel uitziende loopstijl had. We kwamen in de laatste 5 km en op mijn terrein, het ruigere werk dus. Een paar keer op en af met nog wat zware Kempense ondergrond, meer had ik niet nodig om de kop te nemen en de gas open te draaien. Tom moest als eerste passen en even verder haakte ook de Fransman af. Enkel die Spanjaard bleek redelijk taai te zijn. We kwamen in de laatste kilometer en ik besloot het tempo niet meer te laten zakken, in een rotvaart de Van De Water garage door om nog iets te kunnen versnellen in de laatste rechte lijn. Helaas mijn vriend Pelayo kwam erop en erover met de overwinning aan de haal. De Fransman Florent Frenrich werd 3de. Geen schande om 2de te worden na een Spanjaard, Spanje licht dichter bij Kenia als België dus dat is logisch. Na in de douche het eerste vuil te hebben weggespoeld kon in de rode kruis tent het oplapwerk beginnen. Ik moest nog wel even wachten want er had iemand een kramp in zijn kuit en die moesten ze eerst masseren. De man genoot zichtbaar van zijn massage en was zelfs wat ontzet dat deze niet met happy end was. Hierna kon het betere schuurwerk beginnen, mijn vrouw nam al snel over van de rodekruis medewerker want uitschuren dat moet grondig gebeuren. De man keek wat vreemd als ik in mijn jas begon te bijten maar ja ik ken mijn vrouw nu eenmaal goed. Maar ik heb in al die jaren nog nooit een ontstoken wondje gehad dus credits to Valerie. 2 dagen later kan ik die klassieke wielerzin weer boven halen: het zijn gelukkig maar schaafwonden. Al ben ik vooral verbaasd over de omvang van die schaafwonden. Ik heb in mijn wielercarriere al eens een Spaanse rotonde gemist tegen 70 en dan had ik minder schade als nu, maar ik bekijk dat als een compliment dat ik toch verdekke hard moet gelopen hebben toen ik onderuit ging.
Volgende week het strand op met de fiets: Beachrace De Panne Jaja wereldkampioen mensen, of dat al tot mij doordringt? Wel als je een aantal dagen later een telegram van de koning en koningin ontvangt om te melden dat ze verheugd zijn met je wereldtitel dan komt het wel aan hoor. Wie verstuurd er trouwens nog telegrams? Ik moet wel zeggen dat ik lichtjes ontgoocheld was als ik zag dat mijn telegram enkel felicitaties bevatte, als ik een telegram krijg dan denk ik toch eerder aan een schatkaart die één of andere professor mij heeft opgestuurd op zo'n verkleurd stuk papier dat wat afgebrand is met een boom op en eronder een rood kruis. Waarop ik dan mijn glazen bol zou pakken en die schat gaan zoeken. Maar ja het waren dus felicitaties. Ik heb trouwens geen enkele professor in mijn vriendenkring, de enige professor die ik ken is die cocktailbar in Leuven, waar wij als student zijnde wel eens een raketje dronken. Maar bon jullie snappen het al ik ben hier rond de pot aan het draaien want mijn wedstrijd is nogal een gevoelig punt. Uiteraard moest ik eerst wat herstellen van het WK. Ik was toch wel behoorlijk diep geweest en vooral het fenomeen decompressie sloeg goed toe de week nadien. Als een maniak werkte ik 5 dagen een heuse bucket-list af van vettig en veel eten. Gelukkig ken ik mezelf al redelijk goed en had ik mijn voorzorgmaatregelen genomen: Ik had mij al ingeschreven voor de marahon van Amsterdam 6 weken later omdat ik dan weet dat de competitie Seppe het over neemt van de veelvraat Seppe. En zo begon ik dus aan mijn spoed marathon trainingen. Die eerste trainingen vielen goed tegen maar gaandeweg kwam ik terug in mijn trainingsritme en kreeg ik echt zin in die marathon. Een beetje te veel zin misschien want ik vroeg bij sponsor Vedette Sport wat het winkelrecord was. 2.25 dacht Geert en ik had mijn doel (Kristof Nackaerts bracht een week voor Amsterdam het record zelfs naar 2:22). Geert was trouwens ook aan het trainen voor diezelfde marathon van Amsterdam. Een blik op de uitslag van vorig jaar maakte mijn tactiek zeer eenvoudig de eerste vrouw had toen juist 2.25 gelopen dus ik moest gewoon die Keniaanse hinde volgen en klaar was Kees euh Seppe. Geen gedoe met wattages en blufpoker, gewoon volgen en misschien de laatste kilometer nog eens versnellen. En ja natuurlijk kreeg ik links en rechts de wijze raad van vooral niet te snel te starten en negatieve splits enal maar de atletiek wetten gelden immers niet voor Seppe Odeyn. Een dag na mijn marathon kan ik jullie zeggen dat die atletiek wetten best nog gefundeerd zijn en dat ze jammer genoeg deze keer ook voor Seppe Odeyn golden. Uiteraard enkel deze ene keer. Mijn tactisch plan was briljant en ik had voor de zekerheid 2 Keniaanse zinnetjes van buiten geleerd om die 42 km door te komen. “Ik ben wereldkampioen” was het eerste om mezelf toch even voor te stellen en “dat mag hier gerust wat sneller” was het tweede om het hoge tempo te garanderen. We vertrokken en ik mocht in het eerste vak na de uitgenodigde lopers starten. Vreemd genoeg het witte vak... De start ging goed en ik kon meteen opschuiven tot bij de Keniaanse vrouwen. Mij er tussen zetten en de cruise control op, simpel! De eerste 3 km waren perfect het tempo dat ik wou en we liepen met een 20-tal samen door Amsterdam met 2 hazen op kop, ik dacht nog even dat mopje te maken van: aan jullie linker kant zien jullie het Anne Frank huis maar ik hield dat voor later, de dag was tenslotte nog jong. Dan plots een man met een scooter naast ons die één van de hazen de opdracht gaf om te versnellen. Nu ja er volgde maar 1 vrouw die haas dus geen paniek. Een kilometer verder kwam die man nog eens terug om ook die andere haas aan te moedigen datzelfde tempo te gaan lopen. Nu volgde jammer genoeg de rest van het groepje ook. Km5: Ik liep dus al lichtjes in het rood maar niks aan de hand dat mocht van de coach. Km 7: dat tempo ligt nu echt wel te hoog ik moet op zoek naar een nieuwe groep, achter ons de grote leegte dus ik met een paar puppy ogen smekend naar collega’s om toch een tweede groep te vormen. Helaas pindakaas, Odeyn alleen in niemandsland. 4 km verder eindelijk een groepje van 4 man waar ik kon aanpikken. Mooi tempo en juist op de stukken wind tegen langs de Amstel, niks verloren, ik rol die Keniaanse vrouwen straks wel op. Na 19 km lopen we de Amstel over en komt de wind in de rug. Het tempo gaat uiteraard wat omhoog en wordt als eerder onaangenaam ervaren bij mezelve. Km 21: één van mijn medevluchters versneld nog eens, ja lap ene dat negatief wilt gaan lopen nu is het helemaal naar de kloten. Onze groep valt uiteen en 3 km verder stapt onze negatieve loper uit de wedstrijd, ja nu brak mijn klomp volledig. Net op een stuk dat het in mijn hoofd alleen nog maar wind af en bergaf was tot het olympisch stadion krijg ik daar een snert stuk vals plat voorgeschoteld met wind pal op kop. Van dan af was het overleven tot aan de meet en we zaten nog maar op km 26. Maar Seppe dan is het nog 16 km? Inderdaad mensen dat was een lijdensweg om u tegen te zeggen, ik dacht zelf aan opgeven want beter geen tijd dan een slechte tijd toch? Maar kijk, ik ken mijn weg niet zo in Amsterdam en zoals jullie weten haal ik mijn moed wel eens uit songteksten als het niet goed gaat. Kris de Bruyne was van dan af mijn gids doorheen de stad. Hij vertelde dat je er boeken kan kopen die je hier zelden vind: kan wel zijn Kris maar ik kan niet lopen en lezen tegelijk. Je kan er langs de grachten lopen je haar los in de wind: Zwijg me van die wind makker, we hadden afgesproken het daar niet meer over te hebben. Je kan er uren slijten, de parken zijn er groen: Uren slijten dat was niet echt de bedoeling maar je kan wel eens gelijk gaan krijgen en die parken ja niet mis. Je kan er naar Van Gogh gaan kijken dat zou je eigenlijk wel eens moeten doen: Ja dat had ik beter gedaan ook wat cultuur op zondag. Je bent er vogelvrij omdat er alles kan: gaat dat nu over drugs Kris? Je weet met al dat gedoe van die TUE’s kan ik daar niet aan meedoen. Zo dichtbij en toch zo ver is Amsterdam: vooral groot Kris, hoever is dat hier nog zeg! Voor hij met dat melig refrein kon beginnen klokte ik gelukkig af als 37ste in 2u32. Ver weg van mijn vooropgestelde tijd natuurlijk en ver van mijn Keniaanse vriendinnen verwijderd al was ik er nog wel eentje voorbij gelopen die zich waarschijnlijk van afstand had vergist en dacht dat ze de halve marathon aan het lopen was. Nee kijk respect voor de marathon mannen en vrouwen er komt toch wat meer bij kijken dan goed trainen. Jullie denken nu zeker: ach wereldkampioen daar lig je toch niet wakker van, maar niks is minder waar. Ik heb niet vaak de kans om een marathon te plannen in mijn jaar dus is het vooral pijnlijk wetende dat het wel eens lang zou kunnen duren voor ik mijn tijd kan breken. Er zijn natuurlijk verzachtende omstandigheden, ik was van donderdag eigenlijk al wat ziek en had daardoor zeker geen goeie dag. Maar me daar achter verstoppen is misschien ook iets te makkelijk als je een heel jaar wedstrijden doet valt dat wel eens voor…
Nu volgt een doldwaze winter met een combinatie van wedstrijden die je niet voor mogelijk houd in tal van continenten en eindigen doen we natuurlijk in de Hel! Laat mij beginnen met het eerste deel van mijn titel te verklaren: Toen ik nog wielrenner was hadden mijn ploegmakkers/vrienden en ik telkens een vaste afspraak met de zesdaagse van Gent. Wij gingen dan supporteren voor onze ploegmaat Nicky Cocquyt. Nicky stond toen laatste in de zesdaagse en wij wouden hem een hart onder de riem steken met een gepaste spandoek. Daar Nicky eerder van het bescheiden type is vonden wij Cocquyt is God wel geplaatst. Nicky won die avond nog 2 nummers op goddelijke wijze. De jaren nadien volgde nog spandoeken met Cocquyt for president en Cocquyt I’am pregnant. Zoveel jaren later is er een spandoek Odeyn is God, een koekje van eigen deeg dus, en afgelopen zondag voelde ik me voor een aantal minuten een klein beetje God. Mijn verhaal van Zofingen begon eigenlijk op de avond van mijn eerste Ironman in Nice eerder dit jaar. Ik was met trainer Stefaan aan het napraten over mijn eerste Ironman ervaringen en we overliepen wat er beter kon en moest. Tot Stefaan zei: maar eerst gaan we wereldkampioen worden in Zofingen, ik kon niet meer zeggen dan amen! Ik werd al een heel jaar aangekondigd als vice-wereldkampioen. Er is volgens mij maar een titel die nog erger is en dat is die van eerste eredame, die ik gelukkig nooit zal behalen. Maar elke wedstrijd werd ik er dus aan herinnerd dat ik die ene wedstrijd niet gewonnen had en moest ik met nummer 2 starten. Ik was dus gemotiveerd dat te veranderen en ook Stefaan was het menens met dat wereldkampioen worden, mijn trainingen waren lang en zwaar maar we wisten wat beter moest en dat gaat helaas niet vanzelf. Vaak heb ik totaal kapot bij mijn dochter op de speelmat gelegen. Ik zei haar dan: Papa is volledig naar de kl*ten, papa weet zelfs niet meer van welke parochie hij is. Weet jij dat Laurien? Op die manier droeg ik toch nog mijn educatief steentje bij aan de opvoeding van mijn dochter. Voor het eerst had ik ook wat fysieke ongemakken, mijn rug zat volledig vast na alle hoogtemeters in de Alpen en ook mijn knie begon wat lastig te doen maar ik kon mijn trainingen blijven doen en was opgelucht dat ik zondag blessure vrij aan de start kwam in Zofingen. Een perfecte voorbereiding is eigenlijk al een hele karwei en zeker de laatste weken begon ik te beseffen dat ik even goed zo hard aan het trainen was voor de grootste ontgoocheling uit mijn carrière. Uiteraard hoort dat bij de sport maar ik hoopte toch dat de puzzel ineen zou vallen die dag. Starten deden we in Zofingen met 10km lopen. Op het zware parcours was het voor mezelf wat zoeken naar het juiste ritme, de Duitser Felix Kohler liep van bij de start weg en bouwde een voorsprong uit tot een minuut. Ik zat aanvankelijk in het eerste achtervolgende groepje van 8. Maar moest naar de wisselzone toe toch een gaatje laten. Gelukkig kon ik snel wisselen en de aansluiting maken met de achtervolgers. De eerste fietsronde van 50km op het heuvelachtige parcours verliepen ook niet zo vlot, ik moest echt alle zeilen bijzetten om de achtervolgende groep te volgen. Kohler reed wat verder weg en ik was vooral blij dat ik er na die ronde nog aanhing, God was even ver weg. Maar kijk God bleek een diesel te zijn die na 10km lopen en 50km fietsen eindelijk goed gerodeerd was. Ik kon de demarages van de Deen Soren Bystrup goed beantwoorden en kon wat kopwerk doen om de Duitser niet te ver te laten rijden. Zo goed het bij mezelf begon te draaien zo slecht verliep de samenwerking in ons achtervolgende groepje, vele keken naar mij en Bystrup om het kopwerk te doen. Van dan was het tactisch niet eenvoudig om mezelf niet voorbij te rijden maar om ook Kohler nog in het vizier te houden. Deze keer geen liedje in mijn hoofd maar wijze woorden, ik had de dagen voor de wedstrijd namelijk naar de serie Narcos gekeken over het leven van Pablo Escobar. ¿Plata o Plomo? schoten door mij gedachten, vrij vertaald zilver of lood. Met zilver bedoelde hij geld en met lood, sjah de kogel hé. En zo inspireerde drugsbaron Escobar Seppe Odeyn om in de laatste beklimming van de Bodenberg niet meer na te denken maar volop voor de hoofdprijs te gaan. Ik zette me op kop en reed zo hard ik kon de Bodenberg op. Ik reed weg van mijn collega’s en zag boven in de verte Felix rijden. Mijn Orbea warbird en mezelf waren nu echt ontketend en op 10km van de wissel kon ik de aansluiting met koploper Felix maken. Ik wisselde snel en kon meteen een hoog tempo lopen in de eerste kilometers, Felix liet een aantal meter en ik probeerde mijn voorsprong uit te bouwen. Al lopend kan ik mezelf moeilijk God noemen daarvoor is mijn stijl iets te houterig maar kom in het laatste lopen telt stijl niet meer dan is het gewoon afzien en elke kilometer aftellen. Ik liep seconde per seconde weg zodat ik met 2 minuten voorsprong aan mijn laatste 15km kon beginnen. Ik probeerde minder risico’s te nemen in de afdalingen en een klein beetje reserve bergop in te bouwen. Ik zou niet de eerste zijn die volledig stil zou staan in de laatste loopkilometers. Ik liep verder weg van Felix en ook uit de achtergrond kwam niemand dichterbij. De laatste 2.5km waren bergaf en ik kon door de pijnscheuten heen toch wat beginnen genieten, bij de laatste bevooradingspost dacht ik mezelf al op een colaatje te trakteren, maar ik kreeg van die slok cola nog steken in mijn zij waardoor het echt afzien was tot in de arena. Ik liep het stadion binnen, pakte de Belgische driekleur aan en stapte over de finish. Ik, Seppe Odeyn,de mislukte wielrenner met zijn kromme benen en rare loopstijl wereldkampioen duathlon. Ik wist dat ik het kon maar het overviel me toch: vele interviews, brabanconnes, dopingcontroles en selfies later drong het al wat meer tot mij door en ben ik ongeloofelijk trots als ik naar het palmares in Zofingen kijk naast welke namen ik nu vertoef. En ok het is maar duathlon maar probeer eens ergens de beste van de wereld in te zijn.Wereldkampioen staande wip schieten zal ook geen makkie zijn. Enige minpuntje van de dag was de afwezigheid van de uittredende kampioen Gael Le Bellec die door een blessure niet kon starten. Maar hey daar ik niet aan doen en om nog maar eens de woorden van mijn vriend de drugsbaron te gebruiken: There can only be one God En dan nu eindelijk tijd voor dingen die niet paste in mijn voorbereiding. Zo kan ik nu eindelijk de olympische spelen beginnen volgen en kan ik die danspasjes van de flashmob voor de trouw van Bobby beginnen te leren. Kan ik eindelijk weer eens wat stofzuigen en kuisen in huis want wat heb ik dat gemist mensen en zwemmen uiteraard ook, eindelijk weer wat tijd om kilometers tegeltjes te gaan tellen. Natuurlijk ook even de tijd nemen om fameus naast mijn schoenen te gaan lopen als wereldkampioen, ik heb alvast een lidkaart voor de Carré besteld, heb al wat vastgoed in Monaco bekeken en al wat schrijvers gecontacteerd om mijn blog voortaan te schrijven. Ik ben goed bezig want begin mezelf al God te voelen en drugsbaronnen te citeren. Verder roep ik al mijn homo en greenpeace vrienden op want ik heb regenboogspullen nodig! Uiteraard moet ik een aantal mensen bedanken want wereldkampioen wordt je niet alleen: -Mijn sponsors: Orbea, Orca, Lake, Vedette Sport, Hoka One One en Stance -Mijn trainer Stefaan Tritraining: Om het uiterste uit mezelf en mijn voorbereiding te halen, voor het perfecte raceplan en het supporteren ter plekke. -Alle supporters ter plekke en thuis -Mijn schoonouders Marc en Monique om mijn dochtertje ook in het weekend op te vangen zodat papa kon trainen. -Pieter en Bo voor het gebruiken van hun Netflix account -Schoonbroer "de smalle" om ons huis te versieren! -Bobby Paesen als chauffeur, coach, trainingsmakker, mental coach en zo veel meer -En tot slot uiteraard mijn vrouw Valerie, onmogelijk om op te noemen wat ze allemaal heeft gedaan! Met Zofingen is ook het powerman seizoen voor 2016 afgesloten. Ik ben eindwinnaar van de World Series en sta eerste op de powerman ranking. Om me een beetje tegen mezelf te beschermen heb ik alvast voor een volgende wedstrijd gezorgd waar ik weer als gewone sterveling aan de start zal staan. Ik loop de marathon van Amsterdam en doe een poging het Vedette Sport marathon record te verbreken.
Na mijn spannende avonturen in de Alpen van vorig jaar stond ik natuurlijk te springen daar dit jaar een vervolg aan te breien. Nu weten we allemaal dat de onverwachtse feestjes de beste zijn en dus wist ik al op voorhand je kan avontuur niet plannen dat moet je overkomen. De insteek van mijn Alpen 9-daagse was dan ook lichtjes anders als het jaar ervoor. Ik ging in de eerste plaats op vakantie met mijn gezin, in de tweede plaats hard trainen in de bergen en op de 3de plaats wedstrijden doen. Aangezien ik niet blog voor een touroperator slaag ik de vakantie over en beginnen we bij het trainen in de bergen. Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met trainen in die bergen. Het eerste wat ik me daar steeds afvraag: wie haalde het in zijn hoofd om daar ooit een weg over te leggen, wat is er mis met gezellig in de vallei blijven wonen? Vol goede moed begon ik aan de gekende kleppers in de Alpen: Croix de Fer, col du Glandon, Alpe d’Huez,... Nu die laatste was eerder een verplicht nummertje aangezien ons appartement er bovenop lag. Ik moest mij die eerste dagen werkelijk naar boven slepen, afzien en vierkant draaien. Akkoord de omgeving maakt veel goed het is daar prachtig. Als ik echter meer als een uur aan het klimmen ben dan kan dat 15de watervalletje mij ook wel gestolen worden en dan is het enige dat moeder natuur mij nog kan bieden een goeie mistral in de rug. De eerste 2 dagen ging het dus niet zo vlot maar dan kwam de 3de dag en iedereen weet dat dag 3 niet beter is maar dat er gewenning komt aan het vierkant draaien en jezelf naar boven slepen. Je weet dan gewoon dat je niet moet proberen een tand lichter te schakelen want er is geen extra tand meer je staat al op de lichtste. Vervolgens kwam ik in de fase dat ik dacht de bergen te slim af te zijn. Want Alpe d’Huez is enorm zwaar maar een berg heeft uiteraard altijd 2 kanten. En die andere kant is niet zo gekend dus die zal wel niet zo lastig zijn want anders zou de Tour daar wel naar boven rijden. Maar helaas is niemand de bergen te slim af, die achterkant bleek al gauw 250 meter hoger te gaan en was zowaar nog lastiger. Ook de minder gekende cols op rijden was geen optie ik belande zo op de col d’Oulles. Den oullenberg zoals ons ma in het Herents zou zeggen. Totaal onbekende beklimming dus een lopertje dacht ik. Ja mensen een uur zwoegen om Oulles city te bereiken. Haarspeldbochten en stijgingspercentages om u tegen te zeggen. Nu vroeg ik me tijdens dat labeur af, als die onbekende cols dan zo lastig zijn waarom komt de Tour hier dan niet aan? Wel de vraag stellen is de vraag beantwoorden: Oulles is toch zo een 5 huizen groot. Oulles is vermoed ik vooral gekend voor hun ambachtelijke geitenkaas. Nu kost de aankomst van de Tour de France uiteraard wat geld en moeten ze zich in Oulles afvragen gaan we door de Tour naar Oulles te halen onze productie in geitenkaas kunnen vertiendubbelen zodat ze uit de kosten geraken? Waarschijnlijk niet dus geen aankomst boven op de col d'Oulles, jammer. Mijn trainingen zaten er nog maar net op en de duathlon was al daar. Mijn eerste duathlon in lijn zowaar want we liepen 6.5km in Bourg d’oisans, we reden Alpe d’Huez op en liepen daarboven dan nog eens 2.5km voor de show. Spannendste moment was voor de start toen ik een klapband kreeg in de afdaling van Alpe d’Huez. Zelfs bergaf is die berg mij dus niet gunstig gezind. Opwarmen was niet nodig het was broeierig heet beneden. Ik werd nog snel gebriefd door Jakke Petralia over de te verwachte Franse tegenstanders en we konden vertrekken. Dat eerste lopen viel niet mee. Ik moest al redelijk snel mijn eigen tempo zoeken en zakte terug naar plek 12. Halfweg het lopen had ik dan toch een soort tempo te pakken waarmee ik aan mijn fiets kon geraken. Ik kon tot bij Tim Van Hemel lopen en wisselde samen met hem als 8ste. Op de fiets had ik een kilometer om mijn Lake schoenen dicht te doen want daarna ging het al omhoog en kon ik bochten beginnen af te tellen. Dat ging nog vlot ook, ik schoof op naar de top 5 en had zowaar een soort klimritme te pakken. Uiteindelijk reed ik naar plek 2 en zag op het einde van de berg zelf de eerste rijden, maar de berg was op en dus moest ik nog 2.5km lopen waar niets meer in veranderde en ik zo dus 2de werd achter Emmanuel Meysat. Tim Van Hemel werd 10 de en 2de Belg waarna ik mezelf uitriep tot Belgisch kampioen bergduathlon! Ik had een dagje om uit te rusten en om een zwemachterstand van 4 weken in te halen want 2 dagen later was het de lange afstand triathlon al. Met mijn ervaring van vorig jaar was ik minder nerveus, ik wist namelijk al dat dat water ijskoud ging zijn. Ik had na mijn blog van vorig jaar ook tal van tips gekregen over zwemmen in koud water. Eén daarvan was zorg dat je met een volle blaas te water gaat… Ok ik snapte de hint maar ik had koud aan mijn armen en een kleine rekensom leerde mij al snel dat ik 3 keer het volume van mijn blaas nodig had aleer ik ook maar enig warmer vocht aan mijn schouders zou krijgen. Ondanks de koude ging het zwemmen nog behoorlijk ik kwam 100 plaatsen eerder uit het water en zwom wat minuten sneller als vorig jaar. Niet dat ik progressie heb gemaakt ik ben deze keer gewoon niet op een vaste boei gezwommen en heb me beperkt tot slechts 25 meter rugslag tov 100 meter vorig jaar. Vervolgens mijn Orbea Orca op die ik voor de gelegenheid had uitgerust met een tijdritstuur, mijn bar ends waren wat lang, maar in de Alpen gelden de wetten van de natuur: die met het grootste gewei krijgt de meeste vrouwtjes dus dat zat goed. De eerste kilometers waren bergaf, ideaal om terug op temperatuur te komen. Dan volgde de col de grand serre. Onbekend dus super lastig en de Tour is al langs de achterkant naar boven gereden dus dubbel buiten categorie. Ik kon goed opschuiven gaf een aantal mensen complimentjes over hun uitstekend zwemniveau en zocht mij ergens een weg naar voor. Vervolgens de col d’ornon op, ook onbekend en ook hier heeft de tour de achterkant al van gedaan wederom dubbele punten. Ondertussen spartelde mijn rug wat tegen, ik had mijn klim coup de pedale dan wel te pakken mijn rug was daar toch niet zo mee gediend. Ik kwam aan de voet van Alpe d’Huez, meermaals beklommen in de tour en bekend dus niet zo lastig. Bovendien waren er vroeger 23 bochten maar ze hebben 2 bochten moeten schrappen omdat Lance Armstrong 2 keer gewonnen had. Ik was hier al elke dag naar boven gereden dus dat zou nu ook wel lukken. Maar dan halverwege gebeurde het dat ik Seppe Odeyn merkte dat mijn tank ook wel eens leeg geraakt. Bochten af tellen ging niet meer ik wou gewoon niet omvallen. Mijn hert uiteindelijk in zijn stal geplaatst en nog vol goeie moed aan het lopen begonnen. Bleek dat toch wel niet dezelfde tank als het fietsen te zijn. Ik geraakte niet meer op kruissnelheid en moest nu kilometers aftellen ipv bochten. Ik haalde hier en daar nog wat volk in maar kwam lang niet in de buurt van mijn 6de plek van het jaar voordien. Ik eindigde uiteindelijk als 13de. Van Luyck man had zijn reputatie van Alp killer weer alle eer aan gedaan door 3de te worden en Timothy Van Houtem de broer van Joerie lid van mijn wrikclub werd 2de. Gelukkig kreeg elke deelnemer een knuffel marmotje waar mijn dochtertje heel blij mee was. Ik liep ook nog eens het combiné klassement mis want Tim Van Hemel pakte na zijn 10de plek in de duathlon een 2de plek in de korte triathlon. Dit jaar dus geen helikopter frapatsen, wel goed getraind en een super vakantie gehad. Mijn triathlon was misschien iets minder maar over de duathlon ben ik zeker tevreden.
Nog een maand goed trainen en het WK in Zofingen komt er al aan. Waar ik voor een top-20 plaats ga! Bedankt beste bloglezers voor jullie lovende commentaren op mijn blogs! Maar laat ons toch even duidelijke afspraken maken, Seppe Odeyn blijft in de eerste plaatst (multi)sporter, uiteraard apprecieer ik die schouderklopjes. Maar ik kom zo stilaan op een kantelpunt dat ik vrees meer stress te krijgen voor een goeie blog te schrijven dan om een goeie wedstrijd te doen. Bovendien maak ik mij dikwijls de bedenking dat ik liever wat schrijftalent had ingeruild voor wat meer zwemcapaciteiten. Dan zou ik hier gewoon mijn wedstrijden kunnen afratelen beginnende met: we begonnen met zwemmen want dat is zo in een triathlon en ik kwam eerst uit het water, weeral. Helaas is dit nu al weer een verdacht goed lezende eerste regel en zijn we dus weer vertrokken voor deze blog, die ik toch wel schrijf onder lichte druk van de Odeyn mania. Ik neem jullie even mee naar het begin van dit jaar waar #teamodeyn zijn oorsprong vond. Op de stage van de VTDL werd ik als elite-atleet peter van Hanne Peeters en Jarno Cuypers. #teamodeyn werd dus in het leven geroepen en dat begon redelijk eenvoudig. We stuurden wat berichtjes voor elkaars wedstrijden en beloofde elkaar plechtig Belgisch kampioen duathlon te worden. Toen het seizoen goed en wel op gang was, wouden we toch eens naar buiten treden met ons clubje. De kalenders werden bij elkaar gelegd en we vonden nog plaats om te starten in de trio triathlon van Aarschot, mijn titel van deze blog was oorspronkelijk trio in Aarschot maar dat heb ik wijselijk veranderd. Hoe graag ik ook wou zwemmen, Hanne en Jarno vonden dat mijn kwaliteiten beter tot hun recht kwamen in het fietsen. Hanne zou dus zwemmen en Jarno ging lopen. Hanne dus als eerste het water in voor 750 meter zwemmen. Zij is met haar 14 jaar meteen ook de jongste telg van #teamodeyn, ik heb ook altijd de neiging om Hanneke te zeggen maar na dat eerste zwemnummer moet ik stellen dat dat een straffe madam is en dus Hanne. Zo kwam ze al na 9 minuten uit het water als 9de en was veruit de snelste vrouwelijke zwemster. Redelijk straf want ze had nog nooit die afstand gezwommen met zoveel starters. Zelden ook iemand zo hard zien spurten in wetsuit door een wisselzone. Voila de toon voor #teamodeyn was meteen gezet. Ik dus de fiets op met dezelfde grinta waar er een hele nieuwe wereld voor mij open ging: Vanvoor beginnen fietsen in een triathlon, wauw. Ik moest 27 km fietsen in het Hageland en maakte meteen jacht op de eerste atleten. Want laat ons eerlijk zijn die andere trio’s waren geen partij voor #teamodeyn. Mijn opdracht was dus Jarno lanceren om als eerste overall over de meet te lopen. Ik schoof meteen goed op naar plek 3. En kwam zo achter Dries Matthys en Jarne Verhaegen te zitten. Nu ik moest enkel fietsen dus ik moest daar wel voorbij, maar verdekke wat een onaangename inspanning was dat zo een korte afstand: mijn hartslag swingde al meteen de pan uit, mijn ademhaling piepte als nooit ter voren en het melkzuur in mijn benen stapelde zich al snel op naar ongekende hoogtes . Maar het loonde gelukkig, ik reed op kop en kon even wat bekomen in de technischere stukken, uiteraard alle risico’s genomen want op het gemak bestaat niet bij #teamodeyn. De wisselzone kwam in zicht waar Jarno mij stond op te wachten. Jarno had net een drukke week achter de rug met het EK in Hongarije en een T3 serie wedstrijd in Vilvoorde. Maar hij schoot veelbelovend uit de startblokken. Ik moest ondertussen even bekomen van mijn inspanning. Mijn garmin gaf een hersteltijd van 67uur aan en ik probeerde mij te herinneren wanneer ik nog zo een hoge gemiddelde hartslag heb behaald. Ik vermoed dat ik dan al terug moet gaan naar de superprestige in Diegem bij de junioren, in een ver cyclocrossverleden dus. Jarno had weinig last van zijn druk wedstrijdprogramma en liep zo knap naar de snelste looptijd van de dag en klaarde de klus voor #teamodeyn! Het was een topdagje met mijn petekinderen, ze hebben dat fantastisch gedaan en ik hoop dat de VTDL op het einde van het jaar mijn petercontract verlengd. Ik beloof ook plechtig geen zwem en looptechniek tips te geven aan mijn gasten en ook geen propaganda te maken voor ultra zware winterduathlons.
Volgende wedstrijd Alpe d'huez duathlon en triathlon want je gaat toch niet naar de Alpen voor maar 1 wedstrijd! Dat het rare tijden zijn, zei ik vorige week nog tegen mijn vrouw. Ik begin wat als een oude man te klinken en zo voelde ik mij ook wel na mijn Ironman avontuur. Ik bevond mij als sporter namelijk wat op onbekend terrein want ik wist niet hoe mijn lichaam zo een lange wedstrijd zou verteren. Ook mentaal was ik de ene dag blij met mijn debuut en de andere dag zat ik uren te staren naar die lekke band. Gelukkig ben ik een emotionele eter en had ik een reep toblerone te verorberen. Er was bovendien nog een heleboel goed nieuws: Ik werd verkozen tot sportman van Herent en mijn vrouw werd ontvangen bij de minister van Sport voor mijn zilveren medaille op het EK (ikzelf zat nog in Nice). Maar het leukste nieuws was dat ik afgelopen week peter werd van Juul de flinke zoon van mijn vriend Birger en zijn vrouw Sanne. Er was ook minder nieuws: De val van de reiger! JCH lid Pierre kwam zwaar ten val in de triathlon van Brugge en brak zijn heup. De jogclub zal het dus eventjes zonder hem moeten doen, hoewel er al een rolstoel geleverd is en aquajoggen uiteraard ook joggen is. Het bestuur van de jogclub wenst hem een spoedig herstel toe! Maar veel tijd om me een oude man te voelen had ik natuurlijk niet het seizoen is volop bezig en met de powerman van St Wendel stond er 3 weken na Nice toch een redelijk zware wedstrijd op het programma. We begonnen in Duitsland met 2 rondes van 5km lopen gekruid met de nodige hoogtemeters. Ik koos het spoor van Jerome Philippe aangezien dat in Hosingen en Kopenhagen het goeie spoor bleek te zijn. Maar Jerome liep net als Felix Kohler iets te rap. Ik zat in een achtervolgend groepje samen met wereldkampioen Le Bellec, Julian Lings, Kasper Hartlev en Diego Van Looy. Op de fiets kon ik naar positie 2 rijden maar werd halverwege het lastige parcours voorbijgereden door Gael en Zoltan Senczyszyn. Hun tempo lag te hoog en ik zag de 2 wegrijden naar de leider Felix Kohler. Ondertussen was Diego bij mij gekomen. Ironmannen onder elkaar probeerden we het tempo hoog te houden en onze achterstand te beperken. Na 40km zat ik echter alleen in de achtervolging, het werd een eenzame toch doorheen Saarland en ik zocht een gepast Duits deuntje om in mezelf af te spelen en de tijd wat te doden. Maar alle Duitse liedjes die ik ken gaan over de liefde of luchtballonen plus het volledige oevre van Ramstein maar meer dan ich will en muther komt er dan ook niet uit en dat is qua lyrics toch wat te beperkt om 120km mee vol te maken. Gelukkig was er licht aan het einde van mijn zoektocht. In de verte zag ik Gael weer rijden. Het koste me 40km om terug bij hem aan te sluiten en we reden zo de laatste 40km samen in achtervolging op de Duitsers Kohler en Senczyszyn. Er was nog eventjes een voorvalletje met Tv Saarland die prachtige beelden wouden schieten vanuit een Mercedes Vito, maar de jongens hadden niet door dat die Vito met de kofferklep open toch een redelijk grote derny is. Hij reed mij vooral in de weg eigenlijk maar ik reed ook wel vlot 60 op deze manier. Uiteindelijk hadden de gasten door dat ze enkel vloekende beelden van mij konden schieten en ze zetten zich langs de kant. Ik was Gael nu wel kwijt, maar vond dat niet echt fair zodat ik mijn benen stil hield tot hij terug kwam aansluiten. Natuurlijk wil ik hier graag even mijn eigen sportiviteit in de bloemetjes zetten want geef toe dat was een mooi gebaar. De jury kwam nog vragen of ik de bestuurder van de Vito kende maar helaas ik heb geen connecties bij tv Saarland. We reden richting onze loopschoenen en alles kwam vooraan wat dichter bij elkaar. Ik wisselde samen met Gael maar zag de 2 leiders ook al voor me lopen. Ik had meteen het goeie ritme te pakken en liep al snel naar de leiding. Ik kon zelf de begeleidende mountainbiker er 2 keer aflopen bergop, die arme jongen wordt waarschijnlijk een jaar lang nagewezen in St Wendel als de man die op de fiets die eerste loper niet kon volgen. Maar iedereen vraagt zich natuurlijk af hoe ik in die laatse run mijn tand verloor. Wel de bevooradingen in St Wendel stonden nog niet echt op punt. Er waren niet genoeg drinkbussen en als je een bekertje water aanpakt tegen 50 per uur zit daar natuurlijk niet te veel water meer in. Bon ik begon dus redelijk dorstig aan het lopen wat voor een beermile een must is maar voor 20km op een zwaar loopparcours gaf dat toch wel wat angst. Verzorger Bobby moest dus ook een sprint trekken naar het hoogste punt van het parcours om mij een gelleke te overhandigen. In mijn haastige poging het gelleke te openen met de tanden sneuvelde er dus een halve tand. Een godsgeschenk als blogger de woordspelingen die nu mogelijk waren leken eindeloos. Ik kon mijn tanden stuk bijten op de concurrentie of op het parcours maar dat besloot ik maar niet te doen. Het zou een tandje bijsteken worden want ik liep al gauw 2 minuten uit op Gael die nu 2de liep. Zo behaalde ik mijn 2de powerman zege van het jaar voor Gael en Felix. In die laatste meters dan eindelijk toch een deutnje in mijn hoofd: There is a saying in Germany that I think it says it all: wunderbar wunderbar wunderbar wunderbar Het moet van Sven Nys zijn wereldtitel geleden zijn dat de Brabanconne nog eens weerklonk in St Wendel. Ik zette uiteraard mijn klakje af, lachte mijn tanden bloot en keek verlekkerd naar de reep toblerone die ik weer gewonnen had. De dag dat ze de winnaar zijn gewicht in toblerone geven zal meteen ook het einde van mijn carrière betekenen vrees ik.
De terugkomst in België was ook leuk heel Herent hing vol Belgische vlaggen om hun sportman van het jaar een warme ontvangst te geven. Volgende afspraak zal eentje bij de tandarts zijn en een beetje rusten en dan gaan we naar de Alpen eens kijken of de helikopter vluchten daar nog altijd zo goedkoop zijn… Aangezien ik de lengte van mijn blogs recht evenredig schrijf met de lengte van mijn wedstrijden gaat dit even duren beste lezers. Dus neem jullie tijd want ik heb wel wat te vertellen: Een Ironman is 3.8 km zwemmen 180 km fietsen en 42 km lopen. Nu vraag ik me vaak af: wat als die bedenker zoveel jaar geleden in Hawaii nu eens begonnen was met kajakken, dat is toch ook op het water met de nadruk op "op" en niet erin… Maar kom al bij al ben ik ook blij dat hij niet eerst 50 km ging paard rijden, stel je eens voor dat daar 3000 paarden staan in de wisselzone, dat is logistiek gewoon niet te doen. Mijn hoofddoel van dit jaar was dus de Ironman in Nice. En ik hoef het jullie niet te zeggen dat ik niet echt uitkeek naar de eerste 3.8 km zwemmen in de Middellandse zee. Nu was ik ingeschreven bij de prof atleten en mocht ik dus als eerste het water in samen met zo een 30 andere prof mannen. 1 minuut laten vertrokken dan de prof vrouwen en 5 minuten later de 2800 andere atleten. Het nadeel van bij de profs starten is dat ik na 150m al alleen zwom het voordeel is dat je ruimte hebt, een hele zee om precies te zijn. Nu ben ik niet zo’n held in het water, je zou dat zelfs groot water vrees kunnen noemen maar gelukkig was ik voorbereid: als ik niet op mijn gemak ben dan zing ik meestal in mijn eigen ter relaxatie. Ik had gekozen voor Message in a bottle van The Police. Zo maalde ik mijn slagen en neuriede ik volgende tekst: Just a cast away, an island lost at sea ooh, another lonely day with no one here but me ooh, more loneliness than any man could bear, rescue me before I fall into despair. Ik was nog maar aan het refrein en de eerste vrouwen zwommen mij al voorbij. Ik telde de zeemijlen af, zong het halve repertoire van the police en probeerde zo weinig mogelijk zoutwater naar binnen te krijgen. Af en toe kwamen er groepjes voorbij gezwommen, ik werd zelf gechicked door Liesbet de organisator van de crossduathlon in Retie, ere wie ere toekomt hé Liesbet. Ik was maar wat blij dat ik eindelijk terug voet aan wal kon zetten, hoewel het keien strand mijn landgang niet echt bevorderde. Maar ik had 1:04 gezwommen en zat dus goed op mijn schema. Vervolgens de gigantische wisselzone in, waar mijn Azuur blauwe Orbea op me wachtte. De wedstrijd kon eindelijk echt beginnen. Het begon alleen niet goed, mijn vermogenmeter weigerde dienst, eerst dacht ik nog dat er nog wat water in mijn ogen zat, maar het ding gaf de vreemdste waarden. Nu moeten jullie weten dat mijn hele wedstrijd was ingedeeld door coach Stefaan op die vermogens. Ik liet me niet ontmoedigen, had ook niet veel keus en reed dan maar op mijn gevoel. De eerste vlakke stukken liepen vlot en ik was klaar om de bergen in te rijden. Ik reed veel mensen voorbij en kon me goed aan mijn voedingsplan houden en zag het nog goed zitten. We kwamen aan de Col de l’ecre en de kilometers schoven voorbij, net als op Alpe d 'Huez probeerde ik mijn gedachten wat te verzetten door te lezen wat er op het asfalt stond. Allez mon frère las ik. Merci zussen om helemaal tot in Nice te rijden om iets op het asfalt te kalken. En even verder zag ik Retie en Dessel staan, jaja ook de Kempen waren niet ver weg. Ik was op mijn gemak maar fietste ondertussen helemaal alleen, de enige wielertoerist die een tijdje in mijn wiel hing had een rode kaart gekregen. Bovendien was het zonder vermogen meter moeilijk in te schatten hoe hard ik aan het duwen was. Na 4 uur afzien begon ik aan de lange afdaling richting Nice. Het was niet eenvoudig om me in de afdalingen te blijven concentreren maar ik kon de zee al terug zien en ook mijn Orbea rook zijn stal. Tot ik op 7 km van de meet plat reed. Ik kan jullie zeggen, ik zag nog veel zitten op die moment, een marathon lopen bijvoorbeeld maar een band gaan vervangen was daar helaas niet bij. Uiteraard had ik weinig keus. Ik verving mijn band en haastte mij terug op de fiets. Na 3 km voelde ik echter al terug mijn velg. Ja ik heb als klein jongetje geleerd dat je altijd moet nakijken of er nog iets in je buitenband steek maar hey zeg ik heb al op heldere momenten een nieuwe band gestoken hoor. Ik kwam dus op mijn velg de wisselzone binnen gesukkeld. Maar kom we konden weer een hoofdstuk afsluiten en nu kwam het moment waar ik op had zitten wachten. Het moment waarop ik Seppe Odeyn, de beer van Wijgmaal de mythische marathon ging degraderen tot een onderdeel van een wedstrijd. Ik was wat plaatsen verspeeld maar zat nog in de top 30. Ik begon te lopen op de Promenades des Anglais en had meteen mijn goeie ritme te pakken. Ik nestelde mij in mijn Hel/Zofingen modus en begon de kilometers af te haspelen. Ik zag de toppers met Frederik Van Lierde en ploegmaat Wouter aan de overkant passeren maar ik bleef focussen op mezelf en mijn tempo’s. Tot kilometer 25 ging alles goed tot mijn darmen toch andere plannen hadden. Op de promenade tussen al dat volk lopen is zeker een apart gevoel, maar op een dixie zitten op diezelfde promenade is minstens even bijzonder. Na mijn toilet stop was mijn tempo wat gebroken en ik liet mijn kopje wat hangen. Gelukkig hebben we net de bijnaam de reiger van Herent al aan een ander lid van de jogclub gegeven, ik ga nu geen namen noemen maar het is niet Bobby en de reiger heeft van het weekend serieus gevlogen. Na een 2de dixie pitstop kon ik me nog lichtjes herpakken maar een supertijd zat er dan niet meer in. Ik liep als 14de de laatste rechte lijn in en verschoot plots van de grootte van het evenement. Met een massa volk langs de kant, luisterde ik goed en wachtte tot de speaker ging zeggen: Seppe you are an Ironman maar de man zei veel maar die woorden niet. Ik zei het dan maar tegen mezelf. Met alle tegenslag onderweg mag ik wel blij zijn met mijn resultaat, ik werd 14de algemeen en 12de prof, het was ook wel te verwachten dat ik nog wat leergeld moest betalen! Maar ik kan Nice met een goed gevoel verlaten, aan het einde van de maand spelen de Rode Duivels daar op het EK tegen Zweden, Marc moest je nog een verdediger zoeken ik heb nog laatste man gespeeld bij Olympia Wijgmaal en verlengingen zijn geen probleem! En nu dan eindelijk mijn lang uitgestelde vreetaanval op die reep toblerone van Kenneth! Na zo een lange dag is het wel even de moment om wat mensen te bedanken, ik ben namelijk niet de enige die hier veel voor heeft moeten doen. Om te beginnen mijn werkgever Credo voor de ondersteuning en de soepele werkuren. We zoeken trouwens nog een vertegenwoordiger, dus als je graag collega wordt van een Ironman mailen naar [email protected] . Coach Stefaan, voor de goeie schema’s, het wedstrijdplan en het gezelschap en ondersteuning tijdens het weekend. Stefaan had er ook een zware dag opzitten want de motor van zijn scooter begaf het op de col du Vence waardoor hij deze 15km lang tot aan de promenade moest duwen om nog op tijd te zijn om Wouter en mij aan te moedigen. Stefaan you are already an Ironman! Mijn sponsors: Orbea, Orca,Tritraining, Lake, Vedette Sport, Hoka One One, Stance, Compressport en Toblerone (nee mopje) Alle supporters thuis en ter plekke! Maar vooral huisfotograaf en organisator van the day after activiteit Nonkel Jos voor de mooie foto's en de safari de dag nadien! En natuurlijk mijn vrouw Valerie en mijn dochtertje Laurien. Ze is nog zo jong en heeft haar papa al wat moeten missen maar ze is in goeie handen en ze heeft al een betere vormspanning in het water als haar vader. Volgende wedstrijd de powerman in St wendel. Geen zee, niet zwemmen gewoon eventjes normaal doen. Afspraak binnen 3 weken, wat 3 weken?? Jazeker en 3 kilo erbij het zal daar wel vlak zijn zekers!
Tot zover het minder goeie nieuws, aangezien ik op 2 weken van mijn ironman debuut in Nice zit kan ik het me niet permitteren om nu nog negatieve gedachten te hebben, mijn blog zal dus uitermate positief getint zijn om mezelf die mentale kracht te geven om een ironman te worden. Het zwemmen ging dus super in Leuven. Ik kwam bij de eerste 100 uit het water en had slechts 8 minuten achterstand op de leiders in de wedstrijd. Daarna volgde een 85km lange fietstocht door eigen gouw. En dat is geweldig hé, al mijmerend herinneringen ophalen met een hartslag van 165 op de bekende wegen. Zo reed ik een stukje door mijn Wijgmaal, ja ik noem dat nog mijn Wijgmaal ze noemen mij ten slotte nog steeds de beer van datzelfde Wijgmaal, nu hoor ik de criticasters al weer denken, zeg Seppe een beer zou toch wat sneller moeten kunnen zwemmen. Wel dat is een misvatting: De enige keren dat ik beren in de buurt van water zie, staan ze maximum tot hun knieën in het water te grabbelen achter een of andere zalm, die beesten zie je niet duiken achter oesters hoor. Dus de vergelijking klopt en we blijven positief! Ik mijmerde dus voort naar voren in de wedstrijd. Een eerste keer door het centrum van Leuven tegen 45 per uur, normaal mag je daar maar 30 dus dat was zot en rebels. Ik reed de boulenberg op waar ik 4 jaar gewoond heb ik reed hem naar beneden langs de fitness waar we nog 3 jaar een abonnement hadden om aan onze stierennek te werken. Jaja ik was me aan het amuseren ik reed ook steeds meer mensen voorbij dus het ging goed. Dan begon het te regenen, geen probleem voor een beer uiteraard al werd het aan het einde van de 3de ronde wat wazig voor mijn ogen. Ik vreesde even dat de ziekte van de voorbije week zijn tol begon te eisen maar ik moest gewoon het vizier van mijn helm omhoog doen want het was wat aangedampt, oef. Ik had ondertussen geen flauw benul op welke positie ik aan het rondtoeren was en het was wachten tot de wisselzone waar ik de geparkeerde fietsen kon tellen. Ja lap dat waren er meer als 10, laat dat tellen maar ik zal gewoon hard lopen. Ik had direct een goed looptempo vast en liep meteen wat mensen voorbij. Na 1 ronde kreeg ik zelfs Bart Borghs in het zicht, uiteraard Bart en ik zijn al enkele keren samen door de Hel gegaan. Maar we hebben ook de traditie om elkaar te gaan kloppen in onze thuiswedstrijden. Zo klopte ik Bart in het begin van het jaar in Retie en zo klopte Bart mij ook dit jaar in Leuven. Toen ik Bart zag lopen vreesde ik dus al dat ik wat te hard vertrokken was. Ik kon nog een mooi tempo blijven lopen maar ik zag Bart wel kleiner worden. Tim Brydenbach won de wedstrijd, Bart werd mooi 2de en David de Grooff werd 3de. Ik strandde net als vorig jaar op de 4de plek. Persoonlijk vind ik de 4de plaats een heel mooie plek omdat je dan toch eerste bent van de niet podiumers, positief hé mensen!
Volgende afspraak Ironman Nice! |
Archives
Januari 2020
Categories |