Yuppies on tour Part 3: Hete kussen uit Salou

Daar er af en toe ook wat getraind moet worden tussen al dat reizen en recensent spelen door. Proberen we als Yuppies zijnde dat een beetje te combineren. Zo kwamen we in Salou terecht waar Stefaan en ik een goeie week zouden trainen en tevens ons debuut in een Challenge wedstrijd zouden maken. Stefaan en Yves maakte de trip met de auto, ik had na mijn overwinning in Griekenland toch al wat sterallures en nam het vliegtuig.

Challenge, kijk de naam vraagt uiteraard om een woordspeling. Mijn Challenge van de week was me zodanig vermoeien zodat ik een goeie uitvlucht had het onderspit te moeten delven in de wedstrijd tegen trainingsmakker-dorpsgenoot-vriend Pieter-Pierre-De Reiger. Want vreemd genoeg hadden we nog nooit samen een wedstrijd gedaan. Dat lukte met de nodige kilometers in de bergen rond Salou zodat mijn gespaarde vliegtuigbenen toch al gehavend aan de start kwamen. 
Mijn job als vakantiereporter was ditmaal wel een makkie want wie bezienswaardigheden in Salou googeld komt al snel bij een fontein en discotheek de Pacha uit. Een selfie aan die fontein was iets te makkelijk vond ik. De discotheek verkennen dus wat ook een challenge leek maar eigenlijk heel makkelijk was daar het sluitingsuur van de Pacha en de start van de halve triathlon naadloos aansloten. En zo zagen we Salou op zondagmorgen dus in een vreemde versmelting van dronkenlieden die naar huis waggelden en triatleten die nerveus naar de start wandelden. 

Werkelijk taferelen die me even deden vergeten dat het wel degelijk een triathlon was en dus zwemmen maar. Een duik in de zee het leek de ideale afsluiter van een avondje Pacha maar het was voor ons een woelig begin van de dag. Golven dus en een stevige branding. Ik stapte samen met de kleine Reiger(Sander) mano a mano de zee in achteraan het pak. Maar ik had wel degelijk een goeie start daar er iemand na een goeie 100 meter mijn chip van mijn enkel sloeg. Dat kan natuurlijk niet als je laatste zwemt, dus goeie start. Nu een verloren chip zorgden meteen voor een heel deel gevoelens: Ik besefte meteen dat het thuisfront enkel een livestream met een kolkende zee en geen zwemaankomst van Seppe Odeyn zou zien verschijnen. Gelukkig was er Yves als getuige dat ik wel degelijk uit de zee was gekomen en kon hij het thuisfront inlichten. Ik wist ook direct dat ik zonder chip geen tussentijden zou hebben en jullie dus niet weten hoe ik gezwommen heb...

Wel ik hou het mysterie graag wat in leven. Het kan dus goed zijn dat ik mee was in de voeten van mijn vriend Pierre of het kan ook dat ik op geruime achterstand uit het water kwam. Wie zal het zeggen? Feit is wel dat ik de 90km fietsen alleen moest afwerken. Nu heb ik gelukkig wat wieler jaren op de teller staan en het geluk gehad met steengoede tijdrijders in de ploeg te hebben gereden. Zo kreeg ik tips van Victor Campenaerts tot Birger Leys. Gelukkig heb ik enkel de tips van Birger Leys onthouden er moest hier wel wat langer als een uur gereden worden. Bon theorie van  Birger is dat je alle mogelijkheden om niet in de beugel te moeten liggen optimaal moet gebruiken en zo lang mogelijk rekken. In de beugel liggen mag dan aero zijn, de rug wil ook wel eens rusten. Dus na elke bocht heel lang op de pedalen blijven lopen en elk stukje valsplat (Spaans vlak) gebruiken om en danseuse te fietsen op het gekende ritme van ene met hesp-ene met kaas-ene met hesp-ene met kaas. Geen gedoe met vermogens maar het werkte wonderwel want ik kwam als 2de uit de wissel net na de Pierre.  

Het zou ook kunnen dat ik net gedubbeld was door de Pierre, maar geen chip dus… Daar ik toch mijmerend in mijn wielerverleden zat dacht ik de ideale waterdrager te spelen voor De Reiger. Naar hem toe lopen en wat kop trekken bleek niet echt te lukken dus nestelde ik me als afstopper bij Pablo Dapena. Wederom mano a mano dus. Ik genoot daar echt van ik zat wel in de spits van een toptriathlon wedstrijd hé! Pierre was sterk en Dapena kwam niet dichter. Na 8km helper van de Pierre en naast Pablo zat mijn triathlondroom erop toen beide heren richting aankomst mochten en ik nog een rondje moest lopen. Ik merkte bovendien dat 8km boven je tempo met Pablo lopen niet echt de goeie indeling is voor een halve marathon. Het werd dus nog even afzien tot aan de finish die ik uiteindelijk als 28ste bereikte. De volgende dagen ging ik verder met mijn vzw afbraakwerken Odeyn in de Salouse bergen, ik kon er nog heel goed trainen. Het seizoen is nog maar net begonnen en zo hebben we weer een mooie basis gelegd. Volgende wedstrijd Powerman Alsdorf