Dat het vreemde tijden zijn, ik weet het, ik begon mijn blogs al eerder zo maar het is toch waar zeker. Normaal is mijn winter enkel Helle tijd en dit jaar ging ik van een tropisch eiland naar het sportgala naar de Hel en is mijn blog een week te laat omdat ik ben gaan skiën. Ach ja verandering van spijs doet eten en ik zag vooral de voordelen voor de Hel. Zo stond ik iets minder wit aan de start en had ik de avond voor de hel de sjiekste pastaparty op het sportgala. Er waren ook wel wat nadelen aan die dolle decembermaand maar ik had gelukkig niet te veel tijd daar energie aan te verspillen. 
Na een korte nacht stond ik dus weer klaar aan de hellepoort. Geen Bart en Rik dit jaar mijn hellemakkers kwamen gelukkig wel supporteren! Ik had voor deze wedstrijd een speciaal wereldkampioenen klakje voor mij en de supporters gekregen van Domestic makelaars. 

​Die eerste 15 km lopen kennen we ondertussen al wel maar de start in het donker blijft toch wat wennen. Pas na een goeie 10 km lopen kan je met zekerheid zeggen dat je je wedstrijdpakje niet binnenstebuiten aan hebt en wie er mee met je op kop loopt. Geert Lauryssen liep samen met mij op kop en met 2 liepen we de sporthal binnen. Snel MTB schoenen en helm aan en dan stond daar buiten aan de sporthal mijn nieuwe Orbea Alma te wachten. Gelukkig in het flashy Baskisch oranje want vind je fiets maar eens terug tussen 280 andere bolides, leuk om te zien dat er zoveel mensen de uitdaging met de hel aangaan

Ik verliet samen met Geert de wisselzone en we begonnen aan de  105km mountainbiken. Het was blijkbaar droog geweest in de Kempen want het parcours lag er snel bij. Zelfs het altijd gevreesde maïsveld was een autostrade geworden doordat er een stukje gazon opgezaaid was. We reden dus aan een redelijk snel tempo door de Kempense velden en ik had met Geert de gedroomde metgezel, iemand die niet te veel nadacht en mee het tempo hoog hield. We streden bovendien met gelijke wapens want we gingen alle twee naar een gala de avond ervoor en reden beide op een Orbea. Na 1 ronde hadden we 3 minuten voorsprong op Sikke Van Roy. Mijn koersmaat was sterk bezig en reed solo in de achtervolging. Geert en ik hadden ons tempo te pakken en we draaiden onze rondjes aan een egaal tempo. Onze voorsprong groeide op een groepje achtervolgers. Ik voelde me goed en amuseerde me in mijn 6de hel. In ronde 4 en 5 kreeg Geert het wat moeilijker maar we bleven uitlopen op de achtervolgers. We konden beiden met een gerustellende voorsprong aan die laatste 30km beginnen.

Mijn Hoka’s aan en ik was weg. Ik nam meteen wat seconde in de wissel en vond meteen het gekende helletempo en liep stelselmatig weg van Geert. Na 15 km lopen had ik al een mooie voorsprong en had ik wat tijd om na te denken. Vooraf had ik al beslist dat het mijn voorlopig laatste hel zou worden. Waarom? Omdat ik niet veel meer te winnen heb in Kasterlee, omdat ik nog andere uitdagingen heb en omdat de inzinking van Miguel Indurain in zijn poging een 6de tour de France te winnen mijn eerste wielerherinnering is. 

En zo begon ik aan mijn laatste rondje Kastel met mijn vaste crew: timer Smalle, DJ Leys en Gopro Bobby. Het besef kwam er dat ik een groot sporthoofdstuk in mijn carrière aan het afsluiten was. Ik struikelde nog bijna over mijn eigen duathlon roots die hier al een jaar of 6 liggen maar kon toch veilig de sporthal binnen wandelen om samen met mijn dochtertje en de Odeyn crew mijn 5de titel te vieren met wederom een nieuw parcoursrecord, met dank aan Geert voor de snelle fietsproef. Ik kreeg een coole 5 voudige helwinnaarstrui gecombineerde met een vleugje wereldkampioen. 

​Geert werd nog vlot 2de en Sam De Bruyn werd 3de. Op het podium had ik achteraf misschien mijn Musseeuw moment moeten grijpen om net als Johan in Roubaix de paternoster door te geven aan mijn opvolger. Ik heb alleen geen paternoster dus zal ik bij deze gewoon mijn hel geheim verklappen: 3 maand snoei hard trainen of wat hadden jullie gedacht! .

Mijn avontuurlijke decembermaand was zelfs na de Hel nog niet voorbij: een dag later vertrok ik op skistage georganisseerd door de VTDL triathlonfederatie en mogelijk gemaakt door Snowmania. Odeyn en de olympiers eigenlijk want Jelle Geens en Marten Van Riel waren samen met bondscoach Nick Baelus mijn stagegenoten. En zo stond ik op dinsdag 2 dagen na de hel te langlaufen ergens in de Oostenrijkse bergen. En leerde ik een dag nadien skiën met dank aan Toon van Snowmania. Ik moet zeggen normaal gezien glij ik iets minder vlot door het leven de dagen na Kasterlee.  Met dank aan Gopro Bobby voor de fancy ski kleren!

Helaas geen eindejaars Corrida in Leuven voor mij, mijn longen en sinussen hebben momenteel hun bedenkingen bij mijn levenstijl. Wel van de partij in de beachrace Agu pier Egmond pier op 7 januari en op 8 januari de halve marathon in datzelfde Egmond!

Ik voel mezelf niet echt een globetrotter. Ik word ’s morgens niet wakker met de behoefte de rugzak te pakken en de wereld rond te reizen. Maar kijk als wereldkampioen krijg je nu eenmaal uitnodigingen van over de hele wereld en dus ook van de Powerman in de Filipijnen. Ik dus toch maar mijn fiets in een rugzak gepropt en samen met coach Stefaan naar Azië. 

​Gelukkig kon ik beroep doen op mijn jarenlange ervaring in zo’n ondernemingen: Mijn langste vliegreis tot dusver moet Lanzarote geweest zijn dus in een jetlag geloofde ik niet echt. Filipinos kende ik vooral als koekjes en de enige Aziaat waar ik wel eens bij in de buurt kom is de frietchinees bij ons in de straat. Op het eerste zicht viel dat reizen allemaal wel mee. Wie maalt er nu om 27 uur in de vlieger als je 2500 verschillende films kan kijken en 4x eten krijgt. Dat vloog dus werkelijk voorbij. Ook de temperatuur viel best mee als we in Clark geland waren en eenmaal in het hotel aten we zelfs bij een Italiaan. Ik begon even te twijfelen of we wel op het juiste continent zaten maar een dag later viel de Aziatische puzzel wat meer ineen. Ik ging fietsen en verloor al emmers zweet, at ’s avonds Koreaans en deed geen oog dicht die nacht. Van dan af besloot ik Stefaan voor te stellen als mijn jetlag ipv mijn coach. Ik moet wel zeggen ik had de tijd van mijn leven met mijn jetlag.  We amuseerden ons ’s avonds in het casino waar de plaatselijke live band speelden, ik dronk dan Mango juice en mijn jetlag San Miguel light .Mijn jetlag bleek nog eens black jack talenten te hebben ook. Maar we waren daar voor te preseteren dus we gingen ook samen lopen al was dat wat vreemd in de Filipijnen om kapot te gaan bij 33 graden terwijl  I’am dreaming of a white Christmas door de boxen van het dorpsplein galmt. Ik gaf interviews voor de tv ging op de foto met wild enthousiaste Filipijnen en werd heel de dag gevolgd door een fotograaf, not so bad hé Eden. 

​Voor de wedstrijd verwachte ik vooral een Europese strijd. Met Andy Sutz, Gael Le Bellec en mezelf stonden er samen toch 5 wereldtitels aan de start en dan was er nog Thomas Bruins specialist Aziatische races. Het grote vraagteken waren de Filipijnse atleten voor mij. Die namen alvast de openingskilometers voor hun rekening. Ik bleef in de buurt van de andere Europeanen. Halverwege liep Andy weg met een Filipijn en zat ik in de achtervolging met Thomas en Gael. Na 8 km lopen begon de hitte al door te wegen. Ik sleepte me naar mijn fiets waar we de Filipijn opraapte en samen achter Andy aangingen. Na het klimmetje na de wissel waren de andere 60km voornamelijk vlak en op grote wegen.  

​Na 30km kwamen we aansluiten bij Andy en reden we met 5 op kop. Er werd wat afwachtend gereden en ik probeerde op de fiets het verschil te maken. Enkel de Filipijn moest lossen en zo reden we met 4 naar de wissel. Daar was het al snel duidelijk dat Gael de snelste loopbenen had na het fietsen. Thomas en ik zagen hem snel weg lopen en Andy volgde even verder. Na 5km lopen raakte ik niet meer afgekoeld en bereikte ik stilaan mijn kookpunt, ik kreeg mijn benen nog amper rond. Thomas liep van me weg en ik moest nog heel diep gaan om mijn podiumplaats veilig te stellen.  Aan de finish was er gelukkig een ijsbad waar ik mezelf eindelijk wat kon afkoelen.

​Genoeg over de wedstrijd het echte avontuur moest nog beginnen. Eerst was er onze laatste avond in het casino waar we wakker bleven want in België was er de verkiezing van triatleet van het jaar, ik werd spijtig genoeg niet verkozen en zo gingen we de nacht in met een busrit naar Manilla. Met de bus door Manilla, mensen dat is nog eens avontuur, verkeersregels zijn daar niet en waar al die Filipijnen om 3uur ’s nachtes nog heen moesten was mij ook een raadsel. In de vroege ochtend kwamen we aan op de luchthaven vanwaar we met een privé vliegtuig naar een privé eiland vlogen. U leest het al vanaf nu wordt het een tikkeltje decadent. Eenmaal aangekomen op ons tropisch eiland Balesin viel mijn mond toch wat open. Het was precies of ik in een catalogus van Neckerman rondliep, u kent dat wel witte stranden, blauwe zee, hangmatje hier jacuzzi daar. We wisten werkelijk niet waar eerst te beginnen. Stefaan, Andy en ik besloten het bijslapen te laten voor wat het was en gingen over tot de verkenning van het eiland. We zwommen in de oceaan, liepen door de rimboe en reden rond in ons golfkarretje. Want ja op een privé eiland rij je nu eenmaal met een golfkarretje rond. 

​Dag 2 op Balesin en een deel van de atleten vertrok al richting Europa. Stefaan en ik hadden grootste plannen wij gingen namelijk het eiland rond kajakken. We kwamen dan ook als echte professionals aan bij het aquatic center: Pet op, handdoek in de nek bril op onze neus klaar om dat katje te geselen. Als echte macho’s moesten we dan ook eens lachen met de verhuurster die ons vertelden dat we reddingsvesten moesten aandoen en dat er aan de andere kan van het eiland toch wel hoge golven waren. Wij de zee in en maar pedellen. Na 150 meter, het stoeltje van de kajak is al redelijk voelbaar in mijn ruggengraat en mijn bovenbenen zijn al goed verzuurd. Na 200 meter wanneer de eerste golf ons raakt liggen we al snel in het water te grabbelen naar onze reddingsvesten. Terug in de boot geraken lijkt ook nog geen evidentie maar na een poging of 3 geraken we toch weer aan boord. We zetten onze tocht verder al stoppen we wel even aan strandbar Bali. Wanneer we de kaap van het eiland hebben bereikt en we de hoge witte golven zien beseffen we dat we maar beter rechtsomkeer kunnen maken en komen we met hangende pootjes terug bij de verhuurster. Iets te ambitieus geweest dus maar niet getreurd met onze golfkar in een tropisch onweer door de modder knallen is ook wel avontuur. Op woensdag vlogen we dan terug al was dat tropisch buitje nu wel wat uitgebreider en kwam meteen het enige nadeel van een privé eiland aan het licht. Dat men niet zo soepel een vlucht kan opschuiven. Onze enige vlucht van de dag werd dus gecanceld en zo zaten we dus een dagje extra vast op het eiland. Hoewel dat moeilijk te geloven is vonden we dat eerst toch wat jammer, maar uiteindelijk konden we nog een dagje genieten al werd er ook getraint voor de hel die toch ook wel snel dichter kwam. Ik liep 30 km door de rimboe die dag met Stefaan trouw naast me in ons golfkarretje. 

Op donderdag konden we dan toch richting huis vertrekken. We bezochten nog even één van de grootste shoppingcenters van Azië in Manilla en ik liet me nog gauw een coupe Filipino knippen alvorens terug naar huis te vliegen. Wat een week, over mijn wedstrijd ben ik wat ontgoocheld maar dat was uiteindelijk snel vergeten door de dagen die erop volgden.
​
Volgende week een graad of 30 frisser in de Hel. Maar eerst het sportgala!

Ik had eventjes geen tijd om te bloggen en hopla 3 wedstrijden, een ministerbezoek en een nominatie voor sportman van het jaar zijn gepasseerd en ik verstuur deze blog vanuit Azië!

Ik begon mijn drukke 14-daagse met de beachrace van De Panne. Het stormde aan zee en enkele kilometers verder werd de cyclocross in Koksijde afgelast. Onze wedstrijd werd ingekort tot 1 ronde. Vertrekken deden we met de wind op kop, ik vroeg me af of we wel aan dat keerpunt zouden raken met windstoten tot 115 km/u maar uiteindelijk viel dat wel mee. Ik was redelijk in mijn element en kon goed opdraaien aan het eerste keerpunt, vandaar was het wind af vlammen. In de eerste strook los zand bleef ik even happeren en miste ik de aansluiting met de eerste groep. Ik zat in de 2de groep en werd uiteindelijk 24ste. 

Een dag later, het zand was amper uit mijn ogen en ik zag met enige verbazing de lijst met genomineerden voor de sportman van het jaar. Nu heb ik inderdaad een mooi jaar achter de rug, het blijft toch wat onwennig om met Greg Van Avermaet, Eden Hazard, Kevin De Buyne, Wout Van Aert, Pieter Timmers en andere Tom Boonens in dezelfde lijst te staan. Maar zo vreemd is dat misschien ook weer niet als je mij nu vergelijkt met pakweg Eden Hazard verschillen wij niet zoveel, de verhoudingen zijn gewoon iets anders. Ik ben bijvoorbeeld blij dat ik met mijn 24ste plek in De Panne nog eens een enveloppe mocht gaan afhalen na een wielerwedstrijd. Eden krijgt ook een enveloppe na een wedstrijd met wellicht iets meer in, ik denk zelfs dat dat niet in een enveloppe geraakt maar toch. Ik ga niet klagen ook ik sloot vorige week een sponsor deal af. Sinds kort wordt ik gesponsord door KMC kettingen. Uiteraard heeft Eden ook privé sponsors maar ik denk niet dat hij in potten Nivea betaald wordt. We hebben ook beide een druk wedstrijdprogramma. Al duren mijn wedstrijden wel meestal iets langer als 90 minuten en ik kan ook niet vervangen worden.  Eden heeft 8 miljoen volgers op zijn fanpagina, ik met een beetje geluk straks 800. 
Na de brexit en trump is alles mogelijk op zo een verkiezing, hey als bob Dylan de nobelprijs voor literatuur al kan winnen dan moet ik toch wel sportman van het jaar kunnen worden zeker. Maar ik ben gelukkig niet bij de laatste 3 genomineerden en moet geen speech voorbereiden. De dag voor de Hel komt zo'n gala misschien ook niet echt gelegen

Eerst nog wat wedstrijden doen, volgend jaar is er ook een sportman van het jaar verkiezing, te beginnen met de eerste editie van de Damse Duivelshond x-duathlon. Deze  paste perfect in mijn wedstrijdprogramma want 8 dagen voor mijn Aziatisch debuut in de Filipijnen en dezelfde afstand 10-60-10. Enkel is Damme met de MTB en de Filipijnen op de tijdritfiets. Buiten de kleine 30°C  wederom amper verschillen tussen beide wedstrijden. Na de eerste 2.5km kon ik weglopen om de andere 7.5 kilometer tot aan mijn MTB mijn voorsprong nog wat uit te diepen. Eenmaal op de fiets was het een goed tempo zoeken en mijn voorsprong proberen vast te houden. Ik had een geruststellende voorsprong toen ik terug aan de wisselzone kwam. De laatste 10 loopkilometers kon ik goed blijven doorlopen om mijn eerste duathlon als wereldkampioen te winnen. Glen Vandevyvere werd 2de en Niki Devoldere 3de.

 We waren dan toch al bijna aan de kust dus deed ik daags nadien nog mee aan de Beachrace van Koksijde. Een pak minder wind als in De Panne en dus golden de logische beachraces wetten weer: Maak dat je vanvoor zit bij het eerste keerpunt, ga niet op je bek en hou je ketting op de tandwielen. Als je die 3 dingen aan je laars lapt ja dan mist zelfs deze sportman de eerste groep.
Maar kom ik kon mede door het moeilijke en mooie parcours wel goed opschuiven naar wederom de 2de groep. Ik werd deze keer 14de waarmee ik nog wel kon leven en een leuke 2-daagse kon afsluiten. 

En nu mensen het grote avontuur hier in de Filipijnen om waar ik zondag de powerman in Clark zal doen. Vervolgens doe ik samen met mijn jetlag het gala en de hel.