Tot zover het minder goeie nieuws, aangezien ik op 2 weken van mijn ironman debuut in Nice zit kan ik het me niet permitteren om nu nog negatieve gedachten te hebben, mijn blog zal dus uitermate positief getint zijn om mezelf die mentale kracht te geven om een ironman te worden. ​

Het zwemmen ging dus super in Leuven. Ik kwam bij de eerste 100 uit het water en had slechts 8 minuten achterstand op de leiders in de wedstrijd. Daarna volgde een 85km lange fietstocht door eigen gouw. En dat is geweldig hé, al mijmerend herinneringen ophalen met een hartslag van 165 op de bekende wegen. Zo reed ik een stukje door mijn Wijgmaal, ja ik noem dat nog mijn Wijgmaal ze noemen mij ten slotte nog steeds de beer van datzelfde Wijgmaal, nu hoor ik de criticasters al weer denken, zeg Seppe een beer zou toch wat sneller moeten kunnen zwemmen. Wel dat is een misvatting: De enige keren dat ik beren in de buurt van water zie, staan ze maximum tot hun knieën in het water te grabbelen achter een of andere zalm, die beesten zie je niet duiken achter oesters hoor. Dus de vergelijking klopt en we blijven positief! Ik mijmerde dus voort naar voren in de wedstrijd. Een eerste keer door het centrum van Leuven tegen 45 per uur, normaal mag je daar maar 30 dus dat was zot en rebels. Ik reed de boulenberg op waar ik 4 jaar gewoond heb ik reed hem naar beneden langs de fitness waar we nog 3 jaar een abonnement hadden om aan onze stierennek te werken. Jaja ik was me aan het amuseren ik reed ook steeds meer mensen voorbij dus het ging goed. Dan begon het te regenen, geen probleem voor een beer uiteraard al werd het aan het einde van de 3de ronde wat wazig voor mijn ogen. Ik vreesde even dat de ziekte van de voorbije week zijn tol begon te eisen maar ik moest gewoon het vizier van mijn helm omhoog doen want het was wat aangedampt, oef. 

Ik had ondertussen geen flauw benul op welke positie ik aan het rondtoeren was en het was wachten tot de wisselzone waar ik de geparkeerde fietsen kon tellen. Ja lap dat waren er meer als 10, laat dat tellen maar ik zal gewoon hard lopen. Ik had direct een goed looptempo vast en liep meteen wat mensen voorbij. Na 1 ronde kreeg ik zelfs Bart Borghs in het zicht, uiteraard Bart en ik zijn al enkele keren samen door de Hel gegaan. Maar we hebben ook de traditie om elkaar te gaan kloppen in onze thuiswedstrijden. Zo klopte ik Bart in het begin van het jaar in Retie en zo klopte Bart mij ook dit jaar in Leuven. Toen ik Bart zag lopen vreesde ik dus al dat ik wat te hard vertrokken was. Ik kon nog een mooi tempo blijven lopen maar ik zag Bart wel kleiner worden. Tim Brydenbach won de wedstrijd, Bart werd mooi 2de en David de Grooff werd 3de. Ik strandde net als vorig jaar op de 4de plek. Persoonlijk vind ik de 4de plaats een heel mooie plek omdat je dan toch eerste bent van de niet podiumers, positief hé mensen!

Volgende afspraak Ironman Nice!  

Na vorige week Luxemburg vertoefde ik dit weekend in Kopenhagen, je kan zowat stellen dat ik dit jaar aan mijn Europese tournee bezig ben. Want later dit jaar volgen nog wedstrijden in Frankrijk (Nice en Alpe d’Huez), Duitsland (St Wendel), Zwisterland (Zofingen) en de Kempen (Kasterlee).
Nu je moet die buitenlandse wedstrijden ook niet gaan romantiseren, neem nu Kopenhagen: Je ziet enkel de delen van de stad waar het parcours zich bevind en dat is gelukkig niet in het toeristische centrum en een hotelkamer ziet er ook in alle landen wat hetzelfde uit. Maar geen nood ikzelf heb niet veel nodig om er een avontuurlijke trip van te maken, zo is sojamelk zoeken in een Deense Aldi ook al een mooie uitdaging en is het dichtste dat ik bij de kleine zeemeermin ben gekomen ook in diezelfde Aldi in de rayon van de wasproducten (Ariel hé mensen ik moet mijn moppen toch niet gaan uitleggen zeker). Ach ik heb ook geen nood om op echte citytrip te gaan het parcours was op zich al mooi genoeg langs de kustlijn en daarbij ik heb al een vriend die Birger noemt dus daar moest ik ook niet naar op zoek in Scandinavië. Dat hotelleven dan: Vaak moet je die halve kamer al verbouwen om je fietskoffer nog maar open te krijgen en kijk je naar een gedubte versie van James Bond in het Noors, kan ook Zweeds geweest zijn Bønd Jameson Bønd (klein half uur gezocht naar die doorstreepte o op mijn klavier). Ok ik bekijk het wat pessimistisch maar ik moet tegenwoordig vrouw en kind missen op de wedstrijd, voor diegene die zich toch eens aan het atletenleven willen wagen geef ik graag een tip: Als je in die Deense Aldi broodjes gevonden hebt, en je denkt: ach ik ben op hotel ik eet wel in mijn bed met de tv op. Denk er dan aan geen broodjes te kopen met maanzaad op! 

Maar vooruit we waren in Kopenhagen voor het EK duathlon. De Odeynen hebben wel wat met Denemarken, zo fietsten de vers gehuwde ma en pa Odeyn met hun tandem van België tot in Denemarken en teurg als huwelijksreis. Van ondergetekende was er dan uiteraard nog geen sprake, maar het feit dat Denemarken al geannexeerd was als Odeynen gebied gaf een geruststellend gevoel.
Na mijn overwinning van vorige week werd ik bij de favorieten genoemd voor dit EK. Na het parcours verkend te hebben gaf ik mezelf echter niet zo veel kans. Er waren geen bergen, geen modder, geen niet-gelicencieerde atletenen, geen extreme afstanden en het was dan nog eens zonnig en mooi weer, bovendien werd ik verleden jaar pas 11de op het EK. Landgenoot en titelverdediger Kenneth Vandendriessche was de topfavoriet, bepaalde media berichten over een Belgisch duel wijzelf dachten eerder aan een Belgisch blok (Geen rechtzetting nodig Hans!), de Fransen en de Denen hadden immers ook een sterke ploeg. 

​Het was even hectisch in Kopenhagen, gelukkig heb ik gekoerst en is een borduur op en afspringen niet meteen een probleem. Even verder kwam Soren Bystrup terug met in zijn zog nog wat atleten met ook Kenneth erbij. Soren reed voor eigen volk en nam resoluut de leiding. Op het stuk langs de kust ging hij echt flink tekeer en moest ik mezelf echt dubbel plooien om niet te lossen. Ik bleef erbij het tempo zakte en er kwam heel wat volk aansluiten. We kwamen terug aan de finishzone na onze eerste ronde en begonnen zo aan de laatste, ik kon weer de leiding nemen en mijn weg banen tussen de vele andere atleten die ondertussen ook op het parcours zaten. Door het smalle en snelle parcours werd er die 2de ronde niet echt meer doorgereden in onze ruime kopgroep. Zo reden we naar de wissel. 

​Ik liep in 5de positie de wissel uit. Na een aantal kilometers liepen we nog met 5 voorop. 3 Belgen met Kenneth, Jerome en mezelf en 2 Fransen met Cadalen en Le Duey. De Denen waren uitgeschakeld de finale werd dus België-Frankrijk. 5 km gingen voorbij en we liepen nog steeds met 5 bijeen. Kenneth gaf nog steeds de beste indruk maar ikzelf verkoos toch de debatten te openen met een goeie versnelling. Ik voelde even de leegte in mijn rug en durfde niet echt achterom te kijken. Kenneth kwam snel weer aansluiten en riep dat we een gaatje hadden. Nu mochten we niet meer twijfelen. Ik probeerde het tempo hoog te houden, maar het was vooral Kenneth die onze voorsprong uitbouwde. Ik kon enkel nog maar naar zijn hielen kijken en me vastbijten in zijn tred. Het was een zalig gevoel om met 2 Belgen op kop te lopen in een Ek, maar deze Belg kreeg het toch verdomd lastig. Kenneth was gelukkig zo vriendelijk zijn tempo aan te passen en mij op sleeptouw te nemen naar het zilver. Kenneth verlengde dus oververdiend zijn Europese titel. Ik vierde mee en behaalde dus zilver. Ik heb dus blijkbaar niet altijd apocalyptische omstandigheden nodig om te presteren en had voldoende snelheid in de benen om mee te doen voor de titel, de trainingen op de Leuvense laagvlakte renderen duidelijk! Cadalen werd 3de en Jerome maakte ons Belgische feestje compleet met een knappe 4de plek. Het wordt tijd dat ze een landenklassement invoeren me dunkt! 

​Voor de 3de keer in 10 weken weerklonk de brabanconne dus, braaf mijn klakje afgezet uiteraard. Ik kreeg van de kersverse kampioen nog een cadeautje, zijn gewonnen reep toblerone. Ze maken het mij echt niet makkelijk en ik moet dringend eens rond de tafel gaan zitten met die Zwitsers voor sponsoring ik maak hier al week na week reclame!

​Met mijn Europese medaille heb ik ondertussen al heel wat krediet opgebouwd bij mijn petekindjes, dat zal nodig zijn want volgende week wordt er gezwommen in Bilzen iets wat de deugenieten beter kunnen als hun peter. 

Ja beste bloglezers het is even geleden, dat heeft zijn redenen. Ik zat met een writersblock, in het verleden heb ik wel eens een writersglock gehad maar die heb ik moeten wegdoen omdat je daar tegenwoordig een vergunning voor nodig hebt. Maar sinds mijn laatste blog is er dus wel veel gebeurt: Een dag na die laatste blog werd ik dus alsnog gekroond tot Belgisch kampioen crossduathlon. Door die anticlimax besliste ik om de week erna nog een extra wedstrijd te doen in de crossduathlon van Geel. In een poging mijn winterseizoen met een minder wrange nasmaak te beeindigen. Ik won de wedstrijd en kon zo een punt zetten achter mijn geslaagd winterseizoen. 

Daarna begon ik aan mijn voorbereiding op het zomerseizoen met als eerste grote doel mijn Ironman debuut in Nice begin juni. Aangezien een ironman 180km fietsen is en het me wat veel leek om de dag voor de wedstrijd te verkennen had ik dus een stage gepland in Nice. Wie anders dan Sven Van Luyckman kon me daar beter vergezellen. U kent hem nog wel van die wilde avonturen in de Alpen toen er in ijswater gezwommen werd en met helikopters gevlogen. Wel zo avontuurlijk als onze Alpenavonturen waren zo weinig gebeurde er op onze Nice verkenningstochten. Uiteraard hebben we daar goed getraind maar we bleven van alle gekheid bespaard. Over die stage kan ik nog geen kwart blog vullen, het spectaculairste dat gebeurde was dat we op een avond besliste om eens hespenblokjes in onze dagelijkse pasata saus te draaien in plaats van de gebruikelijke kip. Maar bon sinds ik nu vrouw en kind moet achterlaten voor een trainingsweek moet er uiteraard vooral getraind worden. 

Ik stond dus als titelverdiger aan de start van de Powerman in Hosingen maar was vooral gemotiveerd omdat het de eerste wedstrijd was dat mijn dochtertje kwam kijken. ​

​Eens op mijn bolide was het even zoeken naar het juiste ritme. Aan de voet van de klim die we 3 maal moesten doen was de achtervolgende groep al komen aansluiten. Boven op de klim ging Le Bellec stevig door. Ik probeerde te volgen maar zijn tempo lag te hoog. Er stond enorm veel wind wat het ook boven erg lastig maakte. Achter mij viel ook een gat zodat ik comfortabel op positie 2 bleef. Ik kon Le Bellec in het vizier houden maar 20 seconden achterstand na 1 ronde fietsen beloofde niet veel goeds.  In de 2de ronde bleef ik op die 20 seconden hangen en in de laatste ronde had ik plots het idee wat dichter te komen. En inderdaad op de lange klim reed ik het gaatje dicht en kon ik samen wisselen met de wereldkampioen.

​Eenmaal terug aan het lopen in het modderbad voelde ik me de betere in de stukken bergop. Ik wist me al redelijk zeker van de Belgische titel maar ik wou ditmaal meer, bovendien weet je nooit dat Le Bellec plots een Belgische vergunning al dan niet op tijd heeft aangevraagd. Op de klim kon ik een gaatje slagen en van hem weglopen. Zo liep ik naar mijn eerste overwinning in een Powerman wedstrijd en mijn 2de Belgische titel van het jaar. Le Bellec werd 2de, Diego Van Looy 3de en Anthony Le Duey 4de. 

​Een revanche voor Zofingen kan je mijn overwinning niet echt noemen maar het is toch leuk de wereldkampioen eens te verslagen. Dat was echter niet de eerste keer zoals op sommige media verscheen.  Ik neem jullie graag mee terug in de tijd naar het jaar 2009 waar ik Luik-Bastenaken-Luik voor beloften reed. Ik eindigde in een groep die reed voor de 25ste plek en werd uiteindelijk 45ste. 4 plekken beter dan Gael, die zich in dezelfde groep bevond. Graag dus een rechtzetting Hans! 

Van Luik Bastenaken Luik is het een koud kunstje een brug te maken naar een Luxemburgse ex-winnaar van Luik. Ik kwam de enige echte Andy Schleck tegen. Hij stond langs het parcours met een promotiestand voor zijn pas geopende fietswinkel. Ik ben nu niet gauw een selfie man maar eentje met een bekende Luxemburger laat ik toch niet gauw liggen. Andy gaf me nog wat tips voor Nice waarna ik me mocht voorbereiden op de tricolore en de brabanconne. Deze keer braaf het protocol gevolgd en mijn klak afgezet.
​Mijn petekindjes Hanne en Jarno behaalde ondertussen ook al goud en zilver op hun Bk duathlon. Wat de mediallestand voor team Odeyn op 3x goud en 1 x zilver brengt. 

De organisatoren van het Wk in Zofingen zorgde nog voor een extraatje op het podium, zo kreeg ik een reep toblerone chocolade. Lichte paniek bij mezelf wetende dat het aartsmoeilijk is scherp te komen met dat Zwitserse goud in de kast. Gelukkig is er dan soldaat Paesen die zich opofferde om de reep te vernietigen.
​
Zo dat moet alles ongeveer zijn, ik mag van de dokter ook nog niet overdrijven met bloggen voor ik herval in een chronische writers block. Volgende week vertel ik mijn dochtertje alles over Denemarken waar het Ek duathlon plaats vind en ga ik op zoek naar Michael Rasmussen.