Na de Spaanse Balearen te hebben veroverd in de Powerman van Mallorca had ik de smaak van de Spaanse eilanden goed te pakken. Stefaan vervoegde me weer voor het vervolg van de world tour op de Canarische eilanden meer bepaald in Lanzarote, ofwel Honeymoon island. Ik ben daar destijds op huwelijksreis gegaan met mijn vrouw. En ja het is waar wat ze zeggen ik heb toen 30 uur getraind op mijn huwelijksreis maar ik ben ook nog altijd een gelukkig getrouwd man! Ik herinner me van onze huwelijksreis vooral die 2 bewolkte uren dat ik me in blote bast aan het zwembad had gelegd naast mijn kersverse vrouw. 2 bewolkte uren meer was er niet nodig om mijn torso zodanig te verbranden dat ik de laatste dagen gewoon afpelde en meer baat had aan een vetverband dan aan aftersun.
Met die geleerde les in het achterhoofd gewapend met allerhande zonnecrèmes met factors die je niet voor mogelijk houd ging ik met Stefaan voornamelijk trainen op Lanzarote. Wie in België klaagt over het weer en dat ze veel tijd nodig hebben om zich aan te kleden alvorens op training te vertrekken, wel ik was ook wel een goeie 15 minuten bezig met smeren alvorens aan te kunnen zetten, en dat werkte. Tot dag 4: Het regende en ik ging 2 uur lopen, insmeren was toch niet nodig zeker, ik moest toch ook nog wat kleur pakken alvorens terug naar het koude noorden te vliegen. Maar mensen hoe hard kan je verbranden op 2u lopen in de Canarische regen? Dat moet volgens mij een uniek weer fenomeen zijn. Het kan natuurlijk ook aan mijn Odeynenvel liggen maar goed met dat spreekwoord van die ezel in mijn achterhoofd zat ik terug met dat zelfde verbrande vel als toen. Verbrande schouders zijn gelukkig het einde van de wereld niet. Een wetsuit aantrekken op dat verbrande vel en 1.9 km in de zee gaan zwemmen is dat wel.
Op zaterdag was het namelijk wedstrijddag. Stefaan en ik hadden hard getraind en deden op onze laatste stage dag mee aan de halve triathlon TRI 122 in Costa Teguise. Onze wedstrijd was onze minst lange dag van de week en was ideaal om de tank helemaal leeg te trekken. We begonnen met zwemmen in de bajos de los sharkos. Nu heb ik voldoende Jommeke gelezen om te weten dat het hier over de haaien baai gaat. Als er iets is wat Seppe niet zo graag tegenkomt tijdens een zwembeurt is het een haai wel, zeker in de wetenschap dat die altijd de zwakkere van een school vissen uit kiezen, die visjes die wat ziek zijn en niet kunnen volgen. Daar ik nog steeds niet over kieuwen beschik is de kans dan ook aanzienlijk dat ik bij het zwemgedeelte wel eens als het zieke visje gezien kan worden. Gelukkig ben ik enorm goed in positief denken. 1 De varkensbaai in Cuba daar waren ook geen varkens en 2 wat was ik blij dat ik na Dubai in de baai bleef en niet de wilde zee in moest. Met mijn brandende schurende schouders de zee dus in voor 2 ronden zwemmen. Het visje bleek niet zo ziek te zijn en ik zwom goed mee. Ik had al een hele week in Stefaan zijn voeten gezwommen dus ik was dat intussen gewend. Vraag me niet in welke positie ik uit het water kwam, ik kwam eruit wat het voornaamste is en ik had er een goed gevoel bij.
De fiets op en klimmen. Ik reed heel wat volk voorbij tot op de top. Daar moesten we 3 ronden rijden omin totaal aan 90km te komen. Ik zat intussen in niemandsland. Ik zag niks voor en achter mij. Inderdaad beste lezers als het zieke visje dus, nu zijn de landroofdieren op Lanzarote gelukkig schaars. Het enige dier dat ik in al die uren ben tegengekomen is een dood egeltje. Dat egeltje was misschien wel ten prooi gevallen aan een roofdier maar mezelf op de fiets met een egel vergelijken is ook wat overdreven. Het fietsnummer werd er eentje van kilometers aftellen: Mijn derailleur draaide overuren wegens het niet vinden van de juiste versnelling en geen enkele fotograaf zal van mij een foto hebben zonder snot in mijn gezicht en schuim op mijn beestenbek. Naar het einde toe zag ik dan gelukkig terug wat volk rijden. Ik kon er nog net een finnaleke uitpersen alvorens de duik naar de baai terug te nemen. Eens mijn loopschoenen aan merkte ik dat mijn loopbenen best ok waren, ik zat ook al in de karaktermodus waardoor ik eindelijk terug de predator van weleer was. Met een snelle looptijd haalde ik nog de top 5 en finishte ik als 4de na Martijn Dekker, Manuel Kung en Filip Van Craenenbroeck.
Stefaan trok ook zijn tank behoorlijk leeg en werd 40ste overall en 5de in zijn age group. Deel 4 van de world tour was dus vooral in functie van de volledige Ironmans die volgen eerst in Texas waarna ik hopelijk al zodanig gebruind ga zijn dat ik voor de volgende Ironman terug in Lanzarote misschien wel genoeg ga hebben aan factor 10.
RSS-feed
