We zijn er aan begonnen: De wereldtour van ondergetekende en coach Stefaan. Nederland werd al meteen geannexeerd want ik schreef afgelopen weekend het combiklassement tussen de strandrace op zaterdag en de halve marathon op zondag in Egmond op mijn naam!
Sta me toe even reclame te maken voor dit schitterende weekend in Noord-Holland: Ten eerste de sfeer op zaterdag en zondag is echt uniek, zoveel aanmoedigingen voor een Zuiderbuur doet een mens deugd! Heerlijk hoe ze daar Zeppe zeggen! Ten tweede het niveau is in beide wedstrijden erg hoog wat je de kans geeft je te meten met heel wat toppers: Op zaterdag zijn de top beachbikers aan zet samen met wegrenners als Sebastian Langeveld, Laurens Ten Dam en andere Sinkeldams. En op zondag staan er naast Keniaanse toppers het beste wat de lange afstandslopers van de lage landen te bieden hebben aan de start. In het combi klassement ook toppers, uiteraard mezelf ha! Tja als je in 1 sport niet top bent. Moet je maar net zolang sporten waar je ok in bent gaan combineren tot je top bent in de som van al die sporten. Stel je kan redelijk snel drinken en je kan ook een beetje kunstschaatsen, wel maak er een combinatie van dat je na elke kur een halve liter achterover moet slagen en je zal zien de wereld ligt aldaar aan je voeten. Maar genoeg met mezelf gelachen. Ik won de combi niet zonder slag of stoot.

Beginnen deden we op zaterdagochtend om 9u. Traditie getrouw eerst wat verkleumen aan de start om dan meteen te beginnen met het moeilijkste moment van de 2 daagse: de start overleven. Ik mocht dankzij mijn combi overwinning van vorig jaar goed van voor starten en kwam ondanks een val vlak voor mij goed het strand opgedraaid om na een sprintje van een goeie kilometer mijn wagonnetje in de ruime kopgroep aan te haken, oef, echt waar oef. In de kopgroep gingen we in de mist op zoek naar de pier die uiteraard het uiterste punt van de beachrace afbakende. Hier begon sprint 2 naar het losse zand en een trap. Sprint 2 ging me iets minder goed af waardoor sprint 3 meteen een langgerekte tot aan de finish bleek te worden. Ik kon me door duinen, trappen, strobalen en andere beachbikers in een 3de groepje zetten en werd na een pittige finish 35ste. Zeker op niveau en ik deed een goeie zaak in het combiklassement door meer als 4 minuten op mijn voornaamste concurrenten te pakken. 

​Na de strandrace kwam uitdaging 2 van de dag. Kunnen weerstaan aan de fantastische duinen om niet nog eens 100 km los te gaan rijden. Ik kon ook hier de schade beperken tot een kleine 3uur, waardoor ik toch nog ietwat fris aan zondag kon beginnen. Fietsvrienden en fietstoppers werden geruild voor loopvrienden en looptoppers. 

​Wie dacht dat Seppe Odeyn die halve marathon daar wel even zou uit controleren had het mis. Nee mensen, ik wou de puntjes op de i, ik wou zelfs puntjes die groter waren dan de I. Afsluiten met een straffe halve marathon. Anders zou ik me voelen als een tourwinnaar zonder etappezege. Wel winnen maar zo een overwinning met een wrang smaakje dat een week lang in je mond blijft plakken. Goed mijn start was veelbelovend, ik was het na de strandrace toch gewoon om kamikazi die eerste bochten te nemen, dat ik dat in het lopen ook maar deed. Uiteraard lag die snelheid net iets lager maar toch. Dus ook op zondag draaide ik goed het strand op en ging ik mee in een snel groepje. Het ging goed, mensen ik trippelde daar vlot over het ribbelstrand en keek reikhalzend uit naar de duinen. Ik zat echt in een goed groepje, ik liep een beetje boven mijn stand als ik wat rond me keek, ik zag in de verte zelfs de corrida winnaar en kiné Kjell en aan de horizon zag ik zowaar zelfs onze snelste marathonloper Koen Naert en mijn held Michel Butter en daar nog voor dacht ik zelfs nog Kenianen te zien, hoewel dat ook een fatamorgana kan geweest zijn maar mensen ik liep goed. Nu ik focuste me natuurlijk op mijn groep, kiné Kjell voor me en de naderende duinen. Kiné Kjell had mijn hamstrings snel in orde gekregen na de Corrida en loopt een pak beter als mij, maar ik had mijn dag. We gingen hem met ons groepje net op de nek vallen en ik begon werkelijk mijn finish te verleggen naar gewoon even naast hem lopen. Maar kijk de gedachten van je kiné even te vernederen na 8km wedstrijd wordt natuurlijk genadeloos afgestraft, mijn hamstrings lieten me even weten dat zij ook nog meededen en niet echt zin hadden in duinen. 

Geen paniek echter ik liet mijn groepje lopen en zocht even een comfortabeler tempo in de hoop mijn hammies wat te kunnen ontspannen. Helaas het beterde niet, kom Seppe focus verleggen en denk aan de combi. Maar het werd nog steeds niet echt beter. Ik stapte een stukje en stretchte wat. Opgeven leek me het verstandigste maar ik zat ondertussen halverwege en op het verste punt in de wedstrijd, er rijden ook geen bussen of auto’s in die duinen. Wandelen dan maar? Ik kan jullie vertellen ik ben een ongelofelijk slechte wandelaar. Ik heb ooit is met ons ma gewed dat ik zonder enige vorm van training 50 km kon wandelen. Waarin ik niet zozeer de fysieke belansting had onderschat maar het tergend traag vorderen van de kilometers hebben me die dag bijna knettergek gemaakt. Ik kon dus al snel rekenen dat 11 km nog 2 uur stappen was en dat was wat teveel gevraagd van deze ironman in wording. Bon ik begon dus maar te lopen, redelijk voorzichtig net op de pijngrens van mijn hamstring. Het werd een vreemde ervaring tot in Egmond waar ik te traag liep om buiten adem te zijn maar wel pijn had aan mijn been. En ik werd voorbij gelopen  maar ook aangemoedigd. Ik wou aan iedereen uitleggen, dat ik zo fantastisch vertrokken was en dat ik nu niet sneller kan door mijn hammies. Maar er stond gewoon teveel volk langs de kant en ik werd gewoon door teveel mensen voorbijgelopen om telkens heel dat verhaal te doen. Even kwam het in me op, om wat begin te manken, dan was het voor iedereen duidelijk dat ik een blessure had en door overmacht gedoemd was tot dit tragere tempo maar gelukkig herpakte ik mezelf door te beseffen dat ik nu met mijn pruttelende hamstring en poging tot manken waarschijnlijk een eerder normale loopstijl had. 

 Door al dat denken was ik al aan km 15 geraakt. Yennick, één van mijn concurenten voor het combiklassement liep me voorbij. En even later kwam ook Pim me voorbij, die het combiklassement al 3 maal wist te winnen. Gelukkig had ik mijn tempo weer wat kunnen opkrikken en had ik mijn voorsprong van 4 minuten. Ik geraakte aan de finish en kon de combimeubelen nog redden. Maar kijk nu weet ik hoe Chris Froome zich moet gevoeld hebben na zijn Touroverwinning zonder etappezege. Ik pufte eens diep, ik had me mijn eerste etappe van mijn wereld tour toch iets anders voorgesteld, maar kijk afvinken die handel en op naar Dubai! En oh ja die hamstring, geen zorgen mensen I got this! 

​Gelukkig nieuwjaar beste lezers! Zoals dat hoort in een nieuw jaar, blik ik nog even terug op 2017, deel ik de Odeyn awards uit en maak ik goeie voornemens voor 2018.
Om toch nog het maximum te halen uit 2017 deed ik in de laatste week van het jaar nog 2 wedstrijden. In het Vlaams kampioenschap Beachrace in Bredene werd ik 14de. Een uitslag waar ik heel blij mee was, want 8 dagen na de Hel draait het meestal niet zo soepel. Ik kon ook voor het eerst starten in de Corrida van Leuven, waar ik 4de werd. Een gemiste kans op een podium waar ik heel graag had op gestaan naast Dries Basemans en Dennis Laerte, maar in de strijd voor de 3de plaats moest ik noodgedwongen de laatste kilometer een tand terug schakelen wegens een sputterende hamstring of hammie zoals Simon Van Roy dat wetenschappelijk benoemde. Nu die 4de plaats maakt het me wel gemakkelijk een bruggetje te slagen naar mijn sportjaar 2017. Het was niet slecht maar ik ben blij dat het voorbij is. 

​Als je als wereldkampioen er niet in slaagt een lange afstandsduathlon te winnen kan je moeilijk content zijn. Met als dieptepunt uiteraard het verliezen van die wereldtitel, hoewel mijn 4de plaats op het Ek ook aardig in datzelfde dal zit. Gelukkig waren er ook lichtpuntjes. Ik kon zowel op de crossduathlon als op de lange afstand duathlon mijn Belgische titel verlengen en ik heers nog steeds over de Hel. 

​Maar kijk 2018 zal anders zijn. Ik zal zelf meer zeggen le nouveau Seppe est arrivé of nee hij is er nog niet, maar is wel in de maak. Zoals al eerder vermeld ga ik de wereld veroveren. Ik ga dat gelukkig niet alleen doen. Coach Stefaan doet mee aan onze wereldtournee. Uiteraard begint alles met een plan. Dat plan was er eigenlijk al even: Na mijn Ironman debuut in Nice had ik namelijk een beetje hetzelfde gevoel als na dit jaar: Leuk maar het kan beter! Dat we dat plan dan vorig jaar niet uitvoerden had natuurlijk met die wereldtitel te maken. Als wereldkampioen duathlon ga je toch niet gaan zwemmen zeker. Maar dus met een jaartje vertraging gaan we dus Ironmans doen. Ik begon ondertussen dus terug te zwemmen nam een Ironman pro licentie en maakte met Stefaan een wedstrijdplanning. Die is redelijk pittig en er sneuvelde ook heel wat leuke wedstrijden die ik andere jaren telkens wel deed. Zo zal ik dit voorjaar geen crossduathlons doen, en dat is echt met pijn in het hart want Retie en Geel zijn wedstrijden die ik iedereen kan aanbevelen. Ik zal ook geen Bk en EK duathlon lange afstand doen.

​Mijn eerste wedstrijd in het nieuwe jaar is alleszins dezelfde als vorig jaar namelijk de combiné tussen de Strandrace en Halve marathon in Egmond. Nederland inderdaad, goed om daar in ware Risk style binnen te vallen en aan mijn wereltour te beginnen. Vervolgens begint het Ironman avontuur dan op 2 februari in Dubai met een 70.3 wedstrijd (1.9 zwemmen-90 fietsen-21 lopen). Van Dubai gaan we naar Mallorca waar ik op 17 februari de powerman duathlon zal meedoen. Na wat training zou ik dan klaar moeten zijn voor mijn volledige Ironman in Texas eind april. Inderdaad jullie lezen dat goed Texas in Amerika. We dachten als de Lance naar Vlaanderen komt gaan wij naar de Lance vandaar. Eind mei doe ik mijn 2de Ironman in Lanzarote, je weet wel dat eiland van mijn huwelijksreis. Dat zou moeten volstaan als 1ste seizoenshelft. Zoals ik al zei pittig dus. Over mijn zwemniveau tot dusver ga ik kort zijn: er hebben voorlopig nog geen mirakels plaats gevonden. Over mijn ambities ga ik ook kort zijn: leergeld betalen en een muur of 3 slopen. En op de vraag, of ik dan nooit rust: Neen! 

​Om af te sluiten dus de Odeyn awards:

Blessure van het jaar: 
Een blauwe teennagel na een botsing met een bumba pillamp.
Grap van het jaar
De 3de uit de corrida die tegen mij wou uitleggen waarom hij niet meer op kop wou lopen door te zeggen dat hij 2 maand geleden een marathon had gelopen. Zo’n uitspraken doen tegen Seppe Odeyn komt nogal grappig over 2 weken na de Hel.
Zwemprestatie van het jaar
Die zwemtraining waar mijn horloge nog op een 50 meter bad stond en ik even dacht dat de Olympische spelen toch nog gingen lukken
Pastaparty van het jaar
Die in het Deense Vejle waar er welgeteld 8 man was maar dus meer als voldoende lasgne!
Locker van het jaar:
De 289 in sportoase als Joerie Van Houtem me niet voor is
Zatste aankomst van het jaar:
Bk Beermile in Leuven
Wedstrijd die eigenlijk niet echt een wedstrijd was van het jaar:
Dirty Boar gravel ride