Foto: Nils Olbrechts Na een wat teleurstellende Iduathlon had ik niet veel tijd om mijn kop te laten hangen. Een week later was er immers het proviniciaal kampioenschap wielrennen in Galmaarden. Scherprechter was de Bosberg die we 13 keer zouden beklimmen en waar boven de aankomst lag. Mijn conditie was goed, maar ik had niet zo veel wedstrijdritme en ik had nog niet de nodige uren op mijn koersfiets doorgebracht. Daar probeerde ik de laatste week nog iets aan te doen. Ik reed nog 2 wedstrijden in Molenstede (51ste) en in Kortenaken-Stok (12de) en deed nog een paar goeie fietstrainingen naast mijn loop- en zwemkilometers (jaja we zwemmen al meer als 1km per week). Ik was dus zo goed als mogelijk voorbereid om toch een resultaat te rijden op het PK, iets wat me als fulltime wielrenner nooit lukte. 13 keer de Bosberg dus, elke ronde deed dat wel pijn, maar er werden niet echt grote verschillen gemaakt. Halfweg koers reden 12 renners op kop. Ik had met Niels en Gert-Jan twee ploegmaats mee en kon me dus beperken met volgen in het peloton.
Foto: Benny Willems Ik probeerde de Bosberg steeds met de eersten op te rijden en attent te zijn voor tegenaanvallen. Op 3 ronden van het einde kwam alles weer bij elkaar. Gelukkig is mijn koersinstinct nog wel intact want ik demarreerde boven op de Bosberg op de juiste moment. Uittredend kampioen Matti Stiens had hetzelfde plan en ging met me mee. We kregen niet meer dan 20 sec voorsprong en moesten daar best hard voor rijden. Ik wou vooral de voorlaatste keer boven op die Bosberg geraken dan zouden de favorieten wel aan hun finale beginnen. Dat gebeurde ook al moesten die kasseien geen 10 meter langer duren want Davy Commeyne en David Motte kwamen ons voorbij gereden. Ik kon nog net mijn wagonnetje aanpikken zodat we met 8 man de finale ingingen. Ook Dimitri Peyskens, Fabio Polazzi, Matti Stiens, Lennert Teugels en Jonas Smulders waren erbij. Ik kon het eigenlijk amper geloven dat ik in de finale met deze kleppers op pad was, al werd er niet echt samengewerkt en was het meer een opeenvolging van aanvallen waardoor onze voorsprong geruststellend bleef. Zelf maakte ik me geen illusies en probeerde vooral het tempo erin te houden zodat ik al zeker was van een top 10 plek. Uiteindelijk werd er gesprint voor de overwinning al is dat op de Bosberg misschien niet de juiste benaming, er was er maar eentje die nog kon spurten: David Motte werd dan ook verdiend kampioen van Vlaams-Brabant. Ik sleurde mezelf nog een laatste keer naar boven en werd dus 7de. Een resultaat dat misschien niet zoveel zegt, maar ik ben er bijzonder blij mee. Vooral dat ik de finale als duatleet mee kon rijden geeft me een goed gevoel. Volgende stap van wielrenner naar triatleet!
RSS-feed
