Ik citeer mezelf even uit voorgaande blogbericht: “Dus in 2017 minder uitspattingen en meer specialiseren”. Wel, we zijn een weekend ver in 2017 en ik heb mijn eerste sportieve uitspatting er al op zitten. Maar kijk als onze noorderburen in Egmond aan zee op zaterdag de grootste beachrace ter wereld organiseren, op zondag een zware 1/2 marathon en daar een combi klassement van maken dan is dat voor Seppe Odeyn te veel lekkers om te laten schieten. Ik kreeg dat nog net aan het einde van vorig jaar verkocht bij coach Stefaan als zijnde een familie weekend. Wij dus met de familie naar Egmond. Ik was zelfverzekerd, ik had dat vel van die beer niet alleen al verkocht ik had met dat geld al een beremuts gekocht. Want zeg nu zelf mensen wie ging mij daar gaan kloppen in dat combiklassement? Tot ik hoorde dat er nog een wereldkampioen startte. Jorik van Egdom is zelfs dubbel wereldkampioen zowel in de standard distance duathlon en triathlon is hij de beste van de wereld, mooi overklast dus. Ok die beremuts maar terug gedaan, mijn geld terug gevraagd en die beer zijn vel terug aangedaan.
Vrijdag bij aankomst en verkenning van het parcours volgde de 2de ontnuchtering. Er was misschien een klein kansje dat ik niet in die gekende topvorm verkeerde. De smalle (trouwe wisselkopman van het Orbea beachraceteam) en ik gingen het parcours verkennen en vonden plots twee vrouwen in ons wiel. Allemaal goed, wij mannen namen uiteraard het kopwerk voor onze rekening. Een passage door het losse zand en beide dames flisten mij al voorbij. Duizend en één uitvluchten schoten door mijn hoofd tot ik tot de conclusie kwam dat de dames minder wogen en dus ook minder diep in het zand zakte, dat moest het wel zijn. Een strandrace wordt toch altijd gewonnen door iemand van rond de 50kg? Toen ook nog bleek dat de dames een 50 en 46 als voorblad hadden gemonteerd begon ik toch wat stress te krijgen. Enig pluspuntje het waren wel de nummers 2 en 3 van vorig jaar Nina Kessler en Rozanne Slik , straffe madammen dus aan de start.
Wat een weer zaterdagochtend, zo van dat weer waar ze het woord guur voor hebben uitgevonden. Nu ben ik normaal gezien niet zo een koukleum maar ik stond toch wel te rillen voor de start, dat ondanks die kerstkilo’s, want ik ga me toch niet inhouden op de feestdagen voor een beachrace zeker. Nu ja ondanks de lichte twijfels over mijn vorm ging ik mij uiteraard niet inhouden. Ik heb geen dosseerknop, bij Seppe Odeyn is het aan en dus vollebak of uit en dus niks. Vollebak vertrekken op de dijk in Egmond om zo met een man of 3000 het eerste losse zand in te duiken. Ik overleefde de strook goed en was mee met de eerste groep van een man of 80 en een vrouw of 10.
Het zand lag redelijk zwaar maar ik was in mijn nopjes en voelde me een beetje figurant in een scene van mad max als je de kolonne wagens zag die samen met ons over het strand denderden. Ik reed daar naast toppers als Sebastian Langeveld en Thimohy Dupont. Helaas noemt de wedstrijd Egmond-pier-Egmond. En dus kwam er met de pier in zicht een einde aan het meedrijven in het pak. Wat volgde was de gekende chaos die bij elke beachrace hoort, waar iedereen als een bende gekken over het strand spurt terwijl de zeesterren en schelpen je om de oren vliegen. Waarbij de helft van de groep, waaronder mezelf, niet eens weet waar je heen spurt laat staan dat je weet waar je ergens rond moet keren. Desondanks keerde ik naar behoren en op niveau. De wind nu in de rug, de snelheid ging naar de 60. Ik ging over op strandmodus 2: kop in kas staren op de band van je voorligger. Ik draaide mijn 44 zot, er vielen gaatjes en ik was alleszins niet diegene die ze ging dichten. Ik belandde ergens in een 2de groep toen we het strand even verlieten in Castricum, om vervolgens een trap af te rijden, over 2 strobalen te springen en weer het strand op te vlammen. Weer kop in kas en ditmaal kilometers af tellen. Denk toch aan de tijd Seppe, voor morgen. Morgen kon mij momenteel even gestolen worden als ik als 53ste over de meet bolde, net voor de eerste vrouw trouwens gelukkig net niet gestrandchicked. Nu de inspanningen hadden geloond, ik keek natuurlijk naar die andere wereldkampioen waar ik 6 minuten voorsprong op had gepakt. Nu ja ik had niet echt het gevoel die voorsprong zelf te hebben gepakt, ik had gewoon het langste kunnen volgen denk ik. 6 minuten dat zou ik op de betere loper Jorik wel moeten kunnen volhouden.
Klein probleem was dat in het vakantiepark waar we verbleven er meer censuur was dan in pakweg de Filipijnen: Er was wel wifi, maar een internetpagina openen was niet mogelijk. Ik was dus niet op de hoogte van de tussenstand. Ik kreeg nog een gouden tip van Paul Embrechts dat Pim Molenaar de te kloppen man was in de 2daagse. Gelukkig kon ik op het thuisfront beroep doen op Bobby die met een veilige internetverbinding de loop pr’s van Pim doorstuurde en meegaf dat ik 28 seconden voorsprong had op hem. Maar als ik Pim zijn pr’s bekeek dan zou ik na 2 km die 28 seconden al kwijt zijn. Dat was dus een probleem voor zondag.
Die zondag begon goed loopvriend Lukas won de 10 kilometer en had niet eens doorgelopen. Ik ging uiteraard wel doorlopen maar stond toch met wat stress aan die start met mijn 28 seconden voorsprong. Ik mocht in het eerste vak starten en keek wat rond mij. Als ik de lichaamsbouw van mijn collega’s bekeek voelde ik me even terug wielrenner. Ik zag heel wat Afrikaanse lopers waaronder de 4de van de olympische spelen op de marathon Ghirmay Ghebreslassie en ook mijn Europees loopidool (na het stoppen van Jesse Stroobants): Michel Butter. Maar ook heel wat snelle landgenoten waaronder Dries nog één van mijn loopvrienden die zijn comeback maakte. Ik kreeg hier en daar een bemoedigend knikje voor de tweedaagse die ik bezig was. Dat deed deugd maar in plaats van een bemoedigend knikje had ik liever wat tragere openingskilometers gehad. Combinéconcurrenten Jorik en Pim waren een pak beter uit de startblokken en ik had dan nog geluk dat de vrouwen 9 minuten voor ons vertrokken waren zodat ik theoretisch gezien al niet gechicked kon worden, hoewel ik daar na de marathon in Amsterdam niet meer van wakker lig. Op het strand vond ik een groepje dat een mooi tempo liep. Beetje vreemd wel daags na de strandrace, af en toe leek het dat we allemaal onze fiets vergeten waren. Pim was gelukkig herkenbaar aan een koersklakje, iets wat voor een combiné toch verplicht zou moeten zijn, maar kijk ik heb spijtig genoeg niet alles voor het zeggen. Ik zag hem wel voor me uitlopen en probeerde in te schatten of dat al 28 seconden waren.
We liepen een kilometer of 7 het strand af. Net voor we de duinen inliepen kwam mijn groepje aansluiten bij Pim. Ik beet me door de duinen vast in zijn voeten en we moesten met 2 ons groepje laten lopen. Ja jongens dit was spannend, ik zag dat spel hier al eindigen op een Nafi Thiam aankomst waarop Kris Meertens dan de 28 seconden zou aftellen op de chrono van Marc Willems, waarna ik het uiteraard net zou halen, waarop Kris zou roepen: goud voor Odeyn, we hebben goud in Egmond. Maar hoe mooi dat ook had geweest ik haalde zelf de spanning weg door op een beter lopend stuk van Pim weg te lopen. Restte me nog de achterstand op Jorik te beperken want die was al lang niet meer in zicht. Ik had het moeilijk die laatste stukken, gelukkig kon ik op de steun rekenen van het Nederlandse publiek, hop Seppe en kom op Vedette riepen ze. Kijk eens aan, een kennerspubliek hier, tot ik een kilometer verder besefte dat dat gewoon op mijn nummer en loopshirt te lezen was. Ik moest de bloedberg nog over maar gelukkig klonk dat erger dan het was. Ik kwam aan als 54ste in een tijd van 1u14. Mijn achterstand op Jorik was niet meer als de 6 minuten waardoor ik de eerste buitenlander werd die het combi klassement won. 2 keer niet bij de eerste 50 eindigen maar toch de combi (niet de politiewagen hé) winnen het zegt alles over het niveau van beide wedstrijden en misschien ook iets over het mijne.
Volgende wedstrijd, nu ja niet echt een wedstrijd een virtuele rit op zwift live op Velofolies. Komt dat zien en doe mee!
RSS-feed
