​

​ Verder heeft hij de gave pech op te sparen tot na de wedstrijd om dan vervolgens 2 maal lek te rijden en 1 maal ten gronde te gaan op een losrij ritje van een uur. Verder valt hij ondanks een vreemde driehoeksverhouding met Donavan en Bientje op vrouwen. Hij kan bovendien communiceren met de heer Coddens in een soort gewauwel van medeklinkers en vreemde vocabulaire. Spijtig genoeg voor mij vinden muggen hem niet zo sympathiek zodat deze bij ondergetekende terecht kwamen. Om een vast personage in mijn avonturen te worden moest hij uiteraard presteren. Carl werd heel knap 2de in de Tnatura open wedstrijd.  Zijn verslag kan je hier lezen. 

​Maar terug naar mezelf, het hoofdpersonage, ik had dus na Zofingen 2 weken om weer te beginnen zwemmen, een nieuwe MTB te vinden en me als vice-wereldkampioen niet teveel te laten gaan.
Dat zwemmen is een beetje zoals studeren in der tijd. Je weet dat je een examen hebt maar je stelt dat blokken toch maar uit tot de laatste moment om uiteindelijk te beseffen dat die volledige cursus studeren wat teveel zal zijn en 50% halen toch al voldoende is. Het voordeel van een mindere zwemmer te zijn is dan weer dat je redelijk snel op je oude niveau terug bent. Dat zwemmen was dus redelijk opgelost. Die MTB was ook geen probleem, ik ontving de nieuwe Orbea Alma M20. Ermee rijden was toch weer even wennen. Ik had namelijk een hele zomer op een tijdritfiets gezeten waar je elk putdekseltje moet ontwijken en de betere asfaltwegen moet opzoeken. Als je dan vervolgens de rotsen in Sardinië naar beneden gaat denderen is dat toch wat anders. En me laten gaan viel buiten een reep toblerone, een frituurbezoek en een zak M&M's nog wel mee.

De Belgen stonden met een zeer sterke ploeg aan de start met Kris Coddens, Yeray Luxem, Jim Thijs  en Tim Van Dale als landgenoten was ik al blij in dit rijtje offroad triathleten genoemd te worden. Ik was trots op mijn tatoo nummers, dat zouden ze nog eens moeten verplichten bij elke wedstrijd zo kan je nog een week lang met een iets te kort t'shirtje rondlopen en iedereen vervolgens zeggen dat je net een Wk gedaan hebt.

​De 1.5 km zwemmen gebeurde in de zee en dit zonder wetsuit. Het was redelijk indrukwekkend om met 70 man op een rij de zee in te lopen en naar de eerste boei te zwemmen. Ik moest even mijn brilletje herzetten bij het inlopen en zag vervolgens de hele meute wegzwemmen. Gelukkig vond ik een Braziliaan van mijn zwemniveau. Voordeel van een mindere zwembeurt is dat je je fiets direct ziet staan in de wisselzone, er stonden er namelijk niet meer zoveel. 

​Eenmaal op de MTB gebeurde eigenlijk waar ik een beetje voor vreesde ik kon een mooi tempo fietsen maar kon niet echt doorduwen op de vele hellingen in het Sardinees hinterland. Ik schoof wel op al had ik geen flauw idee waar ik ergens in de wedstrijd zat. Ik kwam bij Tim Van Dale en hoorde dat hij een lekke achterband had. Op het smalle parcours was het niet altijd makkelijk in halen gelukkig waarschuwde ik mijn collega’s op tijd. Bij een Nederlander riep ik: zuiderbuur komt eraan. En bij een Zuid-Afrikaan: ik ga passeer ni ni. De 30km MTB waren sneller op dan ik tijd goed kon maken. In de afsluitende 10 km op het strand liep ik nog een mooi tempo wat me uiteindelijk een 20ste plek opleverde. Die 20ste plek was bijna een DSQ. Bij het inchecken voor de wedstrijd kreeg ik te horen dat mijn koersklakje niet volgens de normen van de ITU was. Er stond een logo teveel op wat ik moest afplakken. Op zo een moment moet je een statement durven maken, niks afplakken en gewoon starten.   

​Voor mezelf moeilijk in te schatten wat mijn prestatie waard is, maar dat is ook van ondergeschikt belang. Ik had een super weekend en mijn respect voor de cross triathleet is alleen maar groter geworden. 
​
Yeray werd uiteindelijk 6de, Kris 7de, Jim 14 de en Tim 27ste.
Nu even rusten, bezinnen en een kinderkamer in orde zetten. 

Er was eens… zo begint een sprookje en de gepaste woorden om mijn nieuwe episode mee te beginnen aangezien dit avontuur aardig veel weg heeft van het betere disney werk.

Moesten jullie het nog niet weten Valerie en ik verwachten in februari een klein Odeyntje! Voor mij het bewijs dat er iets in mij toch goed kan zwemmen. Nu ik vader ga worden vind ik het meteen belangrijk een coole papa te zijn, een papa die medailles wint op wereldkampioenschappen bijvoorbeeld. 

Papa of niet, het Wk was sowieso al mijn hoofddoel van het jaar, na mijn 4de plek bij mijn debuut vorig jaar in Zofingen wist ik dat de wedstrijd me lag en dat ik nog wel wat progressiemarge had. Die marge werd de afgelopen maanden helemaal uitgewrongen. Zodat ik aan de start kon staan wetende dat ik er alles voor gedaan had. Dat waren best zware weken. Op trainingsgebied had ik schrik dat mijn hartslagmeterband ging ingroeien en alles wat ik deed was uitgedrukt in looptempo’s of wattages. Een dag met een duurloop van 34km was als een rustdag.  
Op voedingsgebied ging ik langs bij Louise Vandebroucke en begon ik komkommers te schillen en mijn vrouw patatten te tellen en pasta af te wegen. 
Op materiaalgebied begon ik windtunneltesten te analyseren. En qua tactiek kreeg ik raad van ex-wereldkampioenen.

Ik stond na het harde labeur al bij al redelijk ontspannen aan de start hopend dat de puzzelstukjes ineen zouden vallen. Beginnen deden we met 10 km (berg)lopen. Ik kon de eerste ronde meegaan met de eerste lopers maar moest dan mijn eigen tempo zoeken. Ik wisselde als 9de op 30 seconden van de kopgroep en kon aan de lastige 150 km fietsen beginnen. Ik was in het gezelschap van Soren Bystrup en pannikeerde dus nog niet. Samen zetten we de achtervolging in maar echt dichter kwamen we niet op de kop. Na 50km reden Le Bellec, Rijnders, Le duey en Kohnler op kop. Ik volgde in de 2de groep met de Deen Bystrup de Pool Wryzcek en de Zwitser Sutz. Een internationaal gezelschap dus. Ik had niet meteen de goeie fietsbenen te pakken en probeerde me bergop aan mijn wattages te houden en in de afdaling goed te drinken. Buiten de lastige beklimmingen op het parcours speelde ook het weer een belangrijk factor, het was 13 graden en het regende af en toe, helleweer dus. Bij het ingaan van de laatste 50 km kreeg ik te horen dat we tot op 1 minuut gekomen waren van de kopgroep waar Le Bellec ondertussen wel van weggereden was. 

Als tweede finishen op een Wk is toch een bijzonder moment. Enerzijds de pijn en het afzien en anderzijds heel gelukkig met het resultaat. Waar ik in die laatste meters dan aan dacht? This aint Kasterlee en waar is mijn vrouw gevolgd door een lange tuuuuuuut en een error code. Het is echt wel een zware wedstrijd.

Natuurlijk had ik graag gewonnen en had ik vooraf van de wereldtitel gedroomd, maar Gael was een klasse te sterk, dan moet ik tevreden kunnen zijn met zilver. Vice wereldkampioen dat klinkt ook zo slecht nog niet. 

Tijd om ook eens een aantal mensen te bedanken die me enorm hebben geholpen:

Al mijn supporters: Bedankt voor de vele aanmoedigingen en de leuke berichtjes.

Mijn team en hun sponsors: High5, Athletefitting en Tritraining

Momentsleutel Mick van Bikesportive: Voor mijn Orbea raceklaar te maken.

Coach Stefaan: Voor het goeie schema en de juiste woorden op de juiste moment

Osteopaat Jan Van Brabant: Voor het groot onderhoud van de rug

Trainingsmakker Van Luyck man: Voor me de nek af te trainen en de gouden tips.

Zus Marike: Voor het melkzuur uit mijn benen te masseren.

Pieter van sportvoedingswinkel Vigor: Voor de juiste voedingssupplementen

Dietiste Louise: Voor het perfecte voedingsschema.

Mijn werkgever Credo: Voor het mogen missen van Eurobike

Soldaat Paesen: Voor het transport, vertier en coaching

Mijn vrouw en mama in spe: Voor alles, veel te veel om op te noemen.

En nu eindelijk zon, zee en strand, september is namelijk WK maand want volgende wedstrijd is het Wk crosstriathlon in Sardinië.