Rainbow Warrior

Een eerste Powerman wedstrijd van het jaar op de dag van de Vlaamse openingskoers is een godsgeschenk, dat wil zeggen dat ik mij wielergewijs kan voorbereiden iets dat ik nog een beetje gewoon ben.
Ja mensen als ik daaraan terug denk de koersvoorbereiding: weekje trainen in Spanje, nieuw materiaal en kleren, roddelen over wie scherp staat, zondagochtend de eerstejaars naar de kloten rijden op de ploegtraining. Och mannekes pure nostalgie, ja ik word volgende maand 30 dus dan mag je al eens nostalgische buien hebben zeker. Ik zou daar magazines over kunnen volschrijven. Met wat mooie foto’s erbij en misschien vernoemen naar een ex-coureur met een mooie naam, Bahamontes ofzo? Maar bon we zijn nu duatleet en daar tot dusver nog geen nostalgie of ik moest beginnen over die keren dat ik de hel meedeed. 

Maar dus eerste wedstrijd samen met de Omloop, makkelijk voor mijn Odeynen lijf omdat te snappen. Alleen had ik als wielrenner een iets rustigere decembermaand. Ik deed dan nog geen wedstrijden in de Filipijnen, sportgala’s, hellen van Kasterlee of andere winterstages. Ik kwam dus wat verzwakt het nieuwe jaar binnen.  
Vervolgens een weekje Spanje gedaan, nu ja dat was ook deels een geschenk want als je een powerman wint krijg je naast een reep toblerone ook een week Mallorca bij Ferrer hotels om die reep toblerone er af te trainen. De trouwe fans onder jullie merken nu terecht op dat ik inderdaad nog 2 weken Mallorca op mijn conto heb staan. 

Nieuw materiaal en nieuwe kleren gekregen. Ik had vorig jaar nog opgeroepen om regenboogspullen te verzamelen want er is er eentje wereldkampioen en dat mag iedereen gezien hebben. In duathlon is er geen wereldkampioenen trui zodat ik zelf aan de slag moest. Gelukkig heb ik met Orca een topsponsor die mij hielp een regenboogtrui te ontwerpen die niet op de koersversie lijkt, ik ben immers Sagan niet (mijn imitatie van Greece is pakken beter). Maar het moest toch regenboog genoeg zijn zodat het herkenbaar is. Voila het resultaat is een pointillistische  wereldkampioenentrui. Ja ik gebruik hier even een moeilijk woord, want het zal wel eens gaan tijd worden dat er wat cultuur in die blogs komt. Niet dat Seppe Odeyn zijn zondagen vult met museums en exposities te bezoeken maar het pointillisme (schilderen met puntjes) heeft me altijd al weten te bekoren. Clubtrainingen zaten niet in mijn voorbereiding maar een duo beachrace met de Smalle volstond toch omdat gevoel even terug op te wekken. 

Ik was niet alleen op Mallorca de Odeyn crew bestond uit coach Stefaan en Yves. Ideale gidsen op het eiland, zo bleek: Yves was Mallorca kenner en Stefaan bleek vloeiend Spaans te spreken. We huurden een auto die omgedoopt werd tot de Venga bus. Niks te maken met die Nederandse popgroep van de jaren 90. Nee Venga van het Spaanse Venga Venga Venga dat enkel Spaanse ploegleiders met een duisterdoping kantje zo fanatiek uit de ploegleiders wagen kunnen roepen dat je er echt sneller van gaat trappen.
Ik dus goed ondersteund en volledig klaar mezelf daar op Mallorca voor te stellen als campeone del mundo. Krijg ik bij de inschrijving nr 142. Rustig blijven Odeyn, nr 142 is in Spanje een veel belangrijkere nummer dan de nr 1. Nr 142 daar heeft Indurain zijn 5 touren mee gewonnen. Valverde heeft al gezegd te stoppen als hij 142 koersen gewonnen heeft en Barcelona zal een speler nooit meer betalen dan 142 miljoen per week, tenzij ze in intercommunales zouden zetelen natuurlijk. Het was dus een eer die nr 142! Gracias Espana! 

Altijd spannend zo’n eerst wedstrijd, zelf heb je de nodige vraagtekens en de conditie van de tegenstand kon ik al helemaal niet inschatten. Gelukkig begin je in een Powerman met 10km lopen en kun je meestal na 2km wel zeggen wie er goeie loopbenen heeft. Dat was gelukkig mezelf nog, de Fransman Le Cras en de Spanjaarden Fidalgo en Martin. Martin is 2-voudig wereldkampioen op de korte afstand en Fidalgo leek me op die moment eerder een loper, want het ging enorm snel. Na 4 snelle kilometers moest ik de 3 laten gaan en zag ik ze steeds kleiner worden. Ik sprong op mijn fiets (met regenboogwielen, merci SWS wheels) met meer dan een minuut achterstand. Het fietsparcours was golvend (Spaans vlak) met lange rechte stukken zodat ik de koplopers steeds bleef zien. Ik kwam echter geen meter dichter. Na een eerste ronde van 30km was mijn achterstand nog steeds meer als een minuut op de 3. Na 40km kon ik naar plaats 3 rijden want de Fransman had de Spaanse tandem moeten laten rijden. Ik kwam wat beter in mijn ritme en kon heel wat achterstand goed maken. Maar het fietsparcours was op en ik begon te lopen met 25 seconden achterstand. Martin snelde meteen weg van Fidalgo die ik ondertussen wel in mijn vizier kreeg. De felle wind maakte het niet makkelijk lopen maar na 4km kon ik op en over Fidalgo naar plek 2 lopen. Op Martin stond geen maat en die liep  naar de overwinning. Ik werd 2de en Fidalgo 3de. Mooi tussen 2 Spanjaarden in op het podium dus. En een plekje dichter bij die overwinning als op de Filipijnen. 

​Volgende opdracht een Kempisch tweeluik met de crossduathlons van Retie en Geel. Leg die nr 142 al maar klaar!