Dames en heren het gaat goed met Seppe Odeyn! Ik heb namelijk sinds kort mijn eigen rubriek op 3athlon.be: Seppe schrijft.  Alvast een mooie appreciatie voor de start van de worldtour al zou ik naar het einde van het jaar graag een correctie willen van Seppe schrijft naar Seppe drijft. Aangezien ik nu naast schrijver ook triathleet ben. Triatleet die af en toe wel een duathlon meepikt, ja dat moet toch kunnen zeker!

Deel 3 ondertussen van de world tour en we trekken naar Mallorca! Daar waar ik in Dubai nog wat sukkelde met het Arabisch, aangezien rapper boef mij de enige vocabulaire die ik machtig ben had bezorgd, is het met mijn Spaans veel beter gesteld. En neen dat komt niet door de songteksten van Shakira, met waka waka geraak je namelijk op Mallorca ook niet aan een brood. Nee dat komt door de netflix series Narcos en El Chapo. Wat ook niet echt Spaans is maar Escobariaans, waardoor ik waarschijnlijk in de bakker een kilo onversneden besteld heb, maar wel een brood meekreeg en wat wenkbrauw gefrons. Moest ik indertijd deze taal machtig geweest zijn op mijn mondeling examen Spaans, ik zou ook gewoon een smak geld op tafel hebben gelegd of een familielid van de leerkracht afgeperst hebben in plaats van me door dat examen heen te hakkelen. Maar goed toen was er nog geen netflix!

ik trok dus naar Spanje voor de eerste powerman duathlon van het jaar samen met mijn 2 vrouwen Valerie en Laurien, zij moesten Stefaan even vervangen in de world tour crew. De dag voor de wedstrijd rustig in het Spaanse zonnetje gaan losrijden, en gij zult in korte broek en met korte mouwen rijden ook al is het maar 13 graden! Mijn ritje werd verstoord door een lekke band. Niet meteen een groot probleem, maar ik rij met tubes! Ja ik rij met tubes, laat dat corrigerende vingertje al maar naar beneden dat is een weloverwogen keuze waar ik gerust een uurtje over kan discussiëren maar geen tijd, ik zat dus wel met een probleem. Eerste probleem terug aan het hotel geraken werd al snel opgelost door de eerste chauffeur die ik tegen kwam. Buiten een lift kreeg ik ook nog een lesje in verkeersregels van de vriendelijke man. Zo rijden ze in Mallorca met hun raampjes open en de verwarming op om bij een twijfelachtig al dan niet voorrang van rechts kruispunt gewoon te toeteren en door te rijden zonder te kijken, geniaal.
Tweede probleem: Een tube moet lang genoeg kunnen drogen en moet bij voorkeur gelegd worden door een gepensioneerde man met een kelder vol tubes die geen uur kan discussiëren over al dan niet met tubes rijden, want nen tuub dat bolt gewoon beter! In Mallorca was er geen plaatselijke held die dat kon flikken. Dus moest ik beroep doen op collega Jan Cappaert, die met een wiel kon lenen omdat zijn fiets gesneuveld was in het transport. Geen probleem voor sterke Jan, fiets huren en zijn agegroup winnen! Vandaar dus geen SWS achterwiel bij mij, sorry Kris!

Geen hectische zwemtaferelen deze keer dus maar gewoon beginnen met 10 km hard lopen, langs de zee om de overgang van triathlon naar duathlon zo vlot mogelijk te laten verlopen. Nu is 10 km lopen best afzien, de zee naast je zien en weten dat je er niet in moet is een zalig relax gevoel.
Maar we moeten dat nu ook niet gaan romantiseren, de dijk van Can Picafort zal in de zomer wel een idyllisch plekje zijn, in deze tijd van het jaar heeft elke horeca zaak het geweldig idee zijn voorgevel een nieuw likje verf te geven. We liepen dus meer door de verfdampen dan dat het naar Paella rook aldaar op de dijk. Het lopen ging vlotter dan gedacht. De Spanjaard Fidalgo en Deen Laumann liepen weg maar ik vond een goeie gangmaker in landgenoot Wout Daniels en de Brit Price in het achtervolgende groepje. We wisselden op 25 seconden van de eerste en eens op de fiets had ik meteen zoiets van ok der op af.

Zo reed ik dus naar voor in de wedstrijd en ging ik meteen naar de kop. Enkel Fidalgo volgde. Het ging goed op de fiets. Ik reed op kop, reed hard en het ging snel. Aan het keerpunt na 15 km zag ik dat we een mooie voorsprong hadden en ging het in dalende lijn weer naar de wissel. Ik vond het zo tof dat ik in de afdalingen zelfs een brommer geluidje af kon, zoals ik dat als papa wel eens moet doen voor mijn dochter wanneer ze met haar auto’s speelt en dan heb ik het niet over van dat flauw gereutel maar over een degelijk goed opgedreven Honda Civic.  Fidalgo vond dat eerder maar raar en was niet echt onder de indruk van mijn chappement met gaten in. Hij volgde ook in de 2de ronde en we zagen de Fin Rissanen uit de achtergrond naderen. Op 10km van de wissel moest Fidalgo lossen en werd voorbijgereden door de Fin die tot bij mij kwam. Zo wisselden we voor de laatste 10 loopkilometers wederom op de dijk van Can Picafort.

Spannend moment voor mezelf, een snelle 10km lopen na het fietsgedeelte was ook voor mij alweer even geleden. Met de voorjaarsklasiekers in het vooruitzicht hoorde ik Michel Wuyts al commentaar geven op mijn exploot: toch een ietwat hoekige stijl! Waarna José hem gelukkig zou bijspringen: maar het gaat wel vooruit Michel! Bedankt José en klopt inderdaad het ging vooruit en ik liep weg van Rissannen en ook Fidalgo kwam niet veel dichter. En zo gebeurde het dat ik de powerman in Spanje won voor Fidalgo en Risannen. Wat me een beetje een raar gevoel oplevert. Vorig jaar wou ik als wereldkampioen dolgraag een powerman winnen, lukte dat niet. Nu probeer ik een Ironman te worden en win ik een powerman. Daar ik het systeem nu een beetje doorheb wil ik in dat opzicht niet naar de Olympische spelen en zegt Hawaii me totaal niks!
 
 
Volgende stop in de world tour en hopelijk onder de noemen Odeyn drijft: Lanzarote 112 triathlon. 

Triathlon kan je een heel jaar door doen, het enige nadeel is dat wanneer je begin februari een wedstrijd wilt doen, je dan wel even moet vliegen wil je water hebben waar ’s morgens geen ijspel op ligt. 
Zo kwamen we voor deel 2 van de wereld tour dus in Dubai terecht. Jawel het midden-Oosten en dus de echte aftrap van de world tour. Omdat nadeel van het ver vliegen meteen te tackelen vlogen we in business class dankzij een upgrade. Zo vloog die 7u durende vlucht in onze zetels/bedden werkelijk voorbij. Natuurlijk is onze world tour veel meer dan alleen maar sport. Je moet dat als een soort reizen Waes zien waarbij Stefaan en ik voor jullie de Verenigde Arabische Emiraten gaan verkennen. Na onze eerder decadente start in business class was het in Dubai toch even wennen aan de skyline vol hoge gebouwen en de autostrades met een rijvak of 9 met de nodige klaverbladen. Koppel dat aan een Arabische GPS in onze huurauto en ons hotel vinden werd toch al een hele opgave. Het enige Arabisch dat wij namelijk machtig zijn, komt uit de nummers van Boef en dat is slang en dat sprak onze GPS jammer genoeg niet. 

Ons hotel was eerder klein naar Dubai normen want slechts een verdiep of 50 hoog. Vervolgens haalden we onze startnummers en gingen naar de pro briefing. Die avond trokken we naar de voet van de torens der torens de Burj Khalifa, ofwel de grootste toren ter wereld. Dat was toch allemaal wat overweldigend, eerst een groot shopping center met een gigantisch aquarium met een haai of 10 erin door om vervolgens buiten te komen waar er een fontein of 50 ritmisch danst met op de achtergrond de Burj die de volle 828 meter in de hoogte opflikkert op de tonen van Michael Jackson.
Een geweldig spektakel, je zou denken dat doen ze eens om de 4 jaar maar blijkbaar was dat elk halfuur zo. Het was al snel duidelijk dat ze in Dubai graag laten zien wat je met geld allemaal kan doen. Je kan dat patsergedrag noemen. Maar uiteindelijk moeten we gewoon blij zijn dat ze daar in de Verenigde Arbaische Emiraten hun geld steken in torens, sportploegen, pretparken en andere opgespoten eilanden en niet in bijvoorbeeld kernwapens of een leger. Tot zover wereldproblematiek door Seppe Odeyn!

Natuurlijk zitten jullie allemaal te wachten op het grote zwemdebuut van die Seppe Odeyn. En ik moet zeggen ikzelf ook. Ik begon even te vrezen voor een duathlon scenario, aangezien de dagen voordien zwemmen verboden was. Maar gelukkig werd de dag van de wedstrijd al snel verteld dat we het volledige zwemparcours mochten doen. Er was nog altijd wel wind maar aangezien de prins van Bahrein ook aan de start stond zouden ze ons wel niet laten zwemmen als de zee wat wild was zeker. Ik startte dus vol vertrouwen tussen de jachten en andere boten in de haven aan de voet van een 7 sterrenhotel. En inderdaad er was geen golfje te bespeuren in de haven. Ik volgde goed in de benen tot we de haven uitzwommen, wat ik daar zag had ik alleen nog maar gezien in van die apocalyptische films waarin er een tsunamigolf op New york afstormt en in windkracht 10. Ik keek echt tegen bergen van water aan en had geen flauw idee waar ik naartoe moest zwemmen want boeien zag ik niet. Mijn groepje werd ook meteen uit elkaar geslagen. Het leek een beetje op die scene in de titanic waar iedereen in het water ligt en alleen Rose op een stuk wrakhout kon kruipen, ik kan jullie verzekeren had ik in de Perzische golf op die moment een stuk wrakhout gevonden ik had er ook opgekropen. Maar kijk we waren niet helemaal in business class gekomen om vervolgens op te geven na 600 meter zwemmen dus ik moest wel verder roeien met de riemen die ik had. Ja jullie mogen allemaal denken die flauwe duathleet moet ook is in de zee zwemmen, maar ik werd achteraf gerust gesteld door menig ironman dat het zwemmen wel als choppy beschouwt mocht worden. Na een halfuur van boei naar boei sukkelen en af en toe een slok zout water werd ik op het strand gesmeten op zoek naar mijn fiets. 

Vervolgens begon ik aan een eenzame 90 km rit door het Dubaise landschap van wolkenkrabbers, bouwwerven en woestijnen. We reden eerst 45km wind tegen om dan dezelfde weg terug te keren. Ik reed een aantal mensen voorbij en kon goed tellen dat ik in 30ste positie reed op het keerpunt. De laatste kilometers kreeg ik het wat moeilijk en ook de overgang naar de afsluitende 21km lopen ging niet zo vlot als anders. Ik eindigde uiteindelijk als 25ste en 18de pro. Ik ben wel tevreden over mijn eerste triathlon. Ik had misschien op een iets snellere tijd gehoopt maar goed.
Koen Lintermans, de Chimay man, deed het super en werd 2de in zijn agegroup en coach Stefaan brak zijn PR en mocht zijn slot voor het WK ophalen op de prijsuitreiking. Uiteraard moest dat gevierd worden, maar zoals jullie ongetwijfeld weten is alcohol en Dubai niet echt een goeie legale combinatie. Ik had mijn Chimay tatoos al aangebracht met in het achterhoofd de uitleg dat ik reclame maak voor de Chimay kaas en dat ik nog nooit van Chimay bier heb gehoord voor ze me daar zouden veroordelen voor 105 stokslagen. 

Maar goed ik ga verder met het vlaanderen vakantieland verhaal want we hadden nog wat extra dagen om voor jullie trouwe lezersde emiraten te verkennen. De dag na de wedstrijd reden we naar Abu Dhabi en bezochten we Ferrari World. Ik ging voor het eerst in een rollercoaster, na mijn zwemnummer ook hier weer zwaar uit de comfort zone, maar kijk de snelste achtbaan ter wereld en de grootste looping ter wereld kunnen we ook alweer afvinken als dat al ooit ergens op een lijst van mij gestaan had. Die avond vonden we werkelijk een oase in de woestijn namelijk het Belgian beer cafe. We dronken daar lichtjes clandestien de voorraad blauwe Chimay op en aten verdekke goeie stoverij. Ja ik weet het, we zouden beter de lokale specialiteiten gaan proberen maar ik kan toch moeilijk een vat ruwe olie gaan opdrinken. Uiteraard werd er nog gesport. Ik liep wat op en af de autostrade langs de pearl en we gingen fietsen in de woestijn op een fietspad van 90 kilometer. Afsluiten deden we met een Barbecue in de woestijn na een kus aan een kameel (eigenlijk een dromedaris maar dan zou mijn alliteratie naar de kloten zijn) en een quad ritje. Uiteraard  met de nodige vuurspuwers en buikdanseressen. Om uiteindelijk terug te vliegen in economy tussen het andere plebs. Dubai is dus zeker een aanrader voor mensen die houden van wolkenkrabbers en stoofvlees friet! 
Next up powerman Mallorca.