Part 9 of the World tour: Tallinn

Het werd tijd om met onze World tour naar het Noorden te trekken. De coach en ik kozen uiteindelijk voor Tallinn de hoofdstad van Estland. Ok dit was hun eerste organisatie van een Ironman maar zei Stefaan: als je het eurosong festival kan organiseren zal een Ironman ook wel lukken zeker!  Klopt inderdaad, hij sloeg deze etappe wel over aangezien hij straks nog naar Kona moet! Mijn voorbereiding was goed geweest maar zorgde er wel voor dat ik de tijd niet had genomen wat research te doen in de Estse geschiedenis. Gemakkelijkheid halve catalogeerde ik dat dan maar onder de Russische vlag. De kennis van de Russische geschiedenis beperkt zich bij Seppe Odeyn tot het liedje Rasputin van Boney M. Waardoor ik dus met stevige Oost-blok verwachtingen naar daar trok. Dat bleek bij aankomst nog eens te kloppen ook. Om 12uur ’s nachts was er niemand op straat te zien stonden er 5 combi’s aan het hotel en waren we live getuige hoe 2 beren van politie mensen een arrestant ineen timmerden. Ik voelde me als Belg niet echt op mijn gemak wetende dat wij destijds Sergio naar Tallinn hebben gestuurd voor het Eurovisiesongfestival 

De volgende dag kregen we dan gelukkig het echte hippe Tallinn te zien waar iedereen Engels sprak en zelfs een jongetje van 8 vriendelijk goodbye zei met een accent zoals de slechterik van James Bond die net op de rode nucleaire knop heeft gedrukt terwijl James vastgebonden in een duikboot de wereld weer eens zal redden alvorens over het strand te trippelen met een Bond girl. 

Maar eerst natuurlijk de wedstrijd alvorens de wereld te gaan redden. Het zwemnummer blijft toch altijd een beproeving. Hoewel ik dacht dit jaar alles al te hebben afgevinkt met super hoge golven in Dubai, zonder wetsuit verzuipen in Texas en een rondje boksen in Lanza kon ik me eigenlijk niet voorstellen wat ze nu nog konden uit vinden om mijn zwemmerscapaciteiten op de proef te stellen. Koud water dus. In Tallinn was het zoals in de rest van Europa snikheet, in de Baltische zee was daar echter niet zoveel van te merken. Eigenlijk zag ik de bui al hangen want aan de zwemstart lag een ijsbreker van de Russische marine. De dagen voordien was het dus proberen het Sanne Swolfs record van 2 minuten in de Baltische zee te breken en mezelf mentaal voor te bereiden op een ruim uur koud hebben. Of ik dan niet hoopte op een ingekort zwemmen of een duathlon? Maar nee als ik een duathlon wil doen zal ik me daar wel voor inschrijven mensen!

Gelukkig kreeg ik tips allerhande.. Miriam Van Reijen, die binnenkort ook haar lange triathlondebuut zal maken stuurde me nog dat koude een emotie is en emoties die kan je uitschakelen. Wel Miriam het werd een zeer emotioneel zwemnummer. Ik zwom in een groepje met landgenoot Hannes Bonami en buiten de koude moesten we onze weg nog eens zien te vinden in het doolhof van boeien in de haven. Uiteindelijk ontrafelde Hannes de puzzel en ik volgde in zijn voeten. Als dank tikte ik nogal irritant vaak op zijn voeten maar aangezien alles dat niet in een wetsuit zat gevoelloos aanvoelde denk ik niet dat hij er veel last van heeft gehad. Sorry Hannes!

Zoals je vroeger op school het academisch kwartiertje hebt, heb ik mijn eigen zwemkwartiertje in Ironman wedstrijden. Buiten een achterstand wou dat nu ook wel zeggen 15 minuten langer in dat ijsbad liggen. Vervolgens kwamen we bij mijn specialiteit terecht: Fietsen met gevoelloze voeten. In Kasterlee doe ik dat toch elk jaar een uurtje of 4 hier had ik na een goeie 40 km alweer gevoel in mijn tenen!
Op de fiets ging het niet zo goed. Je kent dat wel: Dat je de juiste versnelling niet vind, heel de tijd wind tegen hebt en denkt aan een leegloper of dat je vermogen meter dringend eens gekalibreerd moet worden. Geen paniek, ik had 180 km om een goed gevoel te vinden maar het is dus ook perfect mogelijk om 180 km te fietsen, zoekend naar dat goeie gevoel. Nog een geluk dat ik 160 km kon samen fietsen met een Est zodat we onze achterstand op dat Odeyn kwartiertje konden houden. De laatste 10 km kregen we dan nog een goeie bui over ons heen wat voor gladde starten in Tallinn zorgden.  

Mijn marathon begon goed. Er zat stamp op zoals Stefaan dat zo mooi kan zeggen. Ik ging vooruit en schoof op naar een top-15 plek. Het was een lastig loopparcours met wat hoogtemeters en kasseien in de binnenstad. Tot halverwege stoomde ik goed door richting top-10. Maar na 30km moest ik mijn hoge tempo wat laten zakken, mijn benen werden zwaar en ik kreeg het lastig. Gelukkig was daar een wolkbreuk, wat de innerlijke Flandrien weer aanwakkerde en ik mezelf kon herpakken. Ik kwam uiteindelijk uit op een 11de plaats net als in Lanzarote. Maar dit keer met een iets beter gevoel. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik met deze prestatie wel dacht top-10 waardig te zijn.

Achteraf werd nog maar eens pijnlijk duidelijk hoe zwaar de combinatie sport-blog is. Want ik moest  de dag nadien vol aan de bak om wat cultuur en andere bezienswaardigheden te gaan doen, een kwestie van mijn Vlaanderen Vakantieland factor op punt te houden. Ik met de coach dus naar het duikboot museum. Lekker ontspannen wat boten kijken zou je denken. Maar ik had me lichtjes miskeken op die steile trapjes en vele compartimenten die niet echt gemaakt zijn voor een houterig post-ironman lijf. Redelijk wat gezucht en gekreun dus en slechts 3 keer mijn hoofd gestoten aan allerhande periscopen maar zeker de moeite hoor. Dan mijn favoriete rubriek: culinair! Wat post-ironman absoluut geen probleem is. Wel mensen in Estland serveren ze beer. Ik kon dat uiteraard niet eten daar dat zou neigen naar kannibalisme waar je enkel mee wegkomt als je Eddy noemt en neen Sven jij mag niet proeven! Bon Tallinn 12 points voor de World Tour, echte aanrader!
Volgende stop Wk in Zofingen
​Goodbye!