In de eerste 10km werd nog wat afwachtend gelopen. We liepen met 5 Belgen op kop: Mezelf, hoeft geen verdere voorstelling denk ik. Ploegmakker van vorige week en dus ook met lichtjes stramme hamstrings Glen Laurens. Debutant op de lange afstand, Jan “Jakke Petrol” Petralia. Nog een debutant op de lange afstand en Belgisch kampioen beermile, Ruben Geys, ex-wereldkampioen in Zofingen Koen Maris en meervoudig Belgisch kampioen duathlon Francois Humblet. Met al die titels en bijnamen op kop werd er sportief gelopen en sponzen en bekertjes water werden duchtig uitgewisseld. Eenmaal op de fiets gesprongen was het gedaan met amicaal gedoe. Jakke Petrol ging meteen aan de haal. Voor mijn Nederlandse lezers Jakke is een vervlaamsing van Jan. Jan Smit zou hier dus ook meer platen verkopen moest hij zijn artiestennaam veranderen in Jakke Smit (het is maar een tip hé). Vanwaar die petrol komt weet ik eigenlijk niet, misschien drinkt Jakke een halflitertje petrol voor elke wedstrijd of is het een verwijzing naar nonkel Petrol uit de helaasheid der dingen?
Hoe Belgisch kampioenschap in Almere, dat is toch Holland? Inderdaad beste lezers. Ik krijg dat ook niet uitgelegd aan mijn dochtertje. Hosingen de voorbije 2 jaren had ik gemakkelijkheidshalve nog bij Wallonië gevoegd maar Almere is echt wel een eind in Nederland om dat nog Noord-Antwerpen te noemen. Maar kijk we moeten onze Noorderburen bedanken dat ze een Belgisch kampioenschap willen organiseren anders had er waarschijnlijk geen geweest, wat eigenlijk voor mij beter zou zijn want dan werd mijn titel automatisch verlengd, maar toch bedankt Nederland! Na mijn ontgoocheling op het Ek had ik wel geteld 5 dagen om terug race ready te zijn. Ik reed met mijn mini-team Odeyn maandag na het Ek meteen naar Nederland om te acclimatiseren. Want ja dat is nodig, je moet wennen aan de wind en de vlakte. En ik moest toch even bekomen van mijn EK. Vele vragen en eigenlijk weinig antwoorden voor mij en coach Stefaan na mijn offday in Duitsland. Het parcours in Almere mag dan wel biljartvlak zijn en telt 2 bochten per 20 kilometer. Er staat daar wind en het was bloedheet. Nu schijnt het daar niet elke dag zo warm te zijn, mij deed het toch vooral aan Lanzarote denken zonder vulkaan dan. In de eerste 10km werd nog wat afwachtend gelopen. We liepen met 5 Belgen op kop: Mezelf, hoeft geen verdere voorstelling denk ik. Ploegmakker van vorige week en dus ook met lichtjes stramme hamstrings Glen Laurens. Debutant op de lange afstand, Jan “Jakke Petrol” Petralia. Nog een debutant op de lange afstand en Belgisch kampioen beermile, Ruben Geys, ex-wereldkampioen in Zofingen Koen Maris en meervoudig Belgisch kampioen duathlon Francois Humblet. Met al die titels en bijnamen op kop werd er sportief gelopen en sponzen en bekertjes water werden duchtig uitgewisseld. Eenmaal op de fiets gesprongen was het gedaan met amicaal gedoe. Jakke Petrol ging meteen aan de haal. Voor mijn Nederlandse lezers Jakke is een vervlaamsing van Jan. Jan Smit zou hier dus ook meer platen verkopen moest hij zijn artiestennaam veranderen in Jakke Smit (het is maar een tip hé). Vanwaar die petrol komt weet ik eigenlijk niet, misschien drinkt Jakke een halflitertje petrol voor elke wedstrijd of is het een verwijzing naar nonkel Petrol uit de helaasheid der dingen? De eerste kilometers op de fiets was het eerder Jakke Kerosine want hij ging vooruit, ik kwam vanuit 4de positie en kom meeschuiven. Er stond best veel wind op de dijk en Jakke bleef stampen en vooral niet achterom kijken. Ik deed dat wel en zag dat we met 2 wegreden van de andere. Halverwege het fietsen had ik Jakke even moeten laten rijden maar na 10 km kon ik toch terug komen. Ondertussen werd ik de warmte al een beetje gewaar, nu weet ik sinds de Filipijnen dat ik niet echt goed tegen de hitte kan. Ik probeer dat echter te compenseren met warmte kennis: Zo weet ik dat honden niet zweten maar door hun tong uit de mond te hangen warmte afgeven. Nu ben ik van het type dat weleens zijn tong uit zijn mond hangt dus dat deed ik dan ook in een poging wat te verkoelen, tot er een insect tegen een per uur of 50 in mijn keelgat vloog, daar heeft de doorsnee hond natuurlijk geen last van. Bek dicht dus en blijven stampen, maar wel warm krijgen dus. Jakke viel gelukkig wat stil maar uit de achtergrond kwam Yennick Wolthuizen sterk op zetten. Hij reed ons in de laatste 20 kilometer voorbij. Ik had Yennick leren kennen in mijn ander Hollands avontuur in Egmond. Ik wist dus dat hij wel stevig kon fietsen en wel wat wind gewoon was. Ik was al redelijk geföhned en deed geen moeite hem te volgen. Ik ging wel over Jakke naar de 2de plaats. De laatste 10km was de dijk precies wat vals plat geworden en begon die wind orkaan neigingen te krijgen. Ik kwam met een minuut achterstand op Yennick in de wisselzone en had Jakke ook een minuut achter mij. Nu voor de mensen die het niet weten na 10 kilometer lopen en 60 kilometer fietsen in de hitte is nog eens 10 kilometer lopen niet meteen hetgeen boven op je verlanglijstje staat en ook niet datgene dat Frank Deboosere zal aanraden bij warm weer. Ik merkte al gauw dat snel lopen er niet echt in zat en moest eigenlijk al veel te snel overschakelen op consolideren en volhouden. Natuurlijk was dat voor iedereen zo, maar dat kon ik me toen maar moeilijk inbeelden. En dan gebeurde het dat ik plots in mijn hoofd het woord opgeven tevoorschijn toverde. Nu klinkt dat wel heel stom ik liep immers nog steeds als eerste Belg, maar ik had het zodanig warm dat die resterende kilometers mij niet haalbaar leken om op een gezonde manier af te leggen. Op een bepaald moment had ik zelfs al beslist dat ik ging stoppen, ik wist alleen nog niet zo goed waar. Gelukkig heb daar niet zoveel ervaring mee en stelde ik het nog even uit. En kon gelukkig beroep doen op Team Odeyn en andere supporters met de aanmoedigingen, maar ook mede atleten Jan Meysmans en Kris Vermeiren maande me aan tot volhouden, en uiteindelijk kon ik toch zelf nog een sprankeltje karakter aanspreken toen ik zag dat ze achter mij niet meteen dichter kwamen. Ik raakte over halfweg, begon af te tellen en kon van waterstandje tot waterstandje lopen. Ik ben zelden zo oververhit over de meet gekomen ik stapte de laatste meters en moest even gaan liggen na de meet. Ik werd dus 2de na Yennick maar haalde wel mijn 3de Belgische titel op deze afstand op rij binnen. Normaal zou Seppe Odeyn altijd ontgoocheld zijn met een 2de plaats, maar kijk ik ben op mijn waarde geklopt en ben blij met mijn Belgische titel. Jakke werd 2de en Koen Maris 3de op het BK.
0 Reacties
Weken van stilte is on Odeyns want dat wil immers zeggen dat ik geen wedstrijden doe. En ja ik weet hoe dat gaat in de duathlon wandelgangen, speculaties enzo: Dat Seppe Odeyn geblesseerd zou zijn, dat Seppe Odeyn de nieuwe sparingpartner is van Pieter Timmers, dat Seppe Odeyn op Ibiza zijn DJ carrière nieuw leven probeert in te blazen als DJ SUPPOS. Maar ik kan jullie geruststellen niets van dat voorgaande is waar. Ik was bezig een puzzel te maken, zo een moeilijke grote van 1000 stukjes. En ik moest elk stukje zelf met de hand maken. Nou Seppe aan wat voor een metafoor ben je nu weer begonnen, inderdaad maar ik zal het even uitleggen: Na het Wk vorig jaar nam ik samen met trainer Stefaan de beslissing om vol voor duathlon te gaan. Nu kan je op zen minst zeggen dat je dat niet alle dagen hoort aangezien de duathlon sport niet echt in de lift zit maar eerder ergens stil staat in een donkere kelder. Maar kom ik wou genieten van mijn wereldtitel en dus wedstrijden doen als wereldkampioen, want jazeker ook Seppe Odeyn heeft een ego dat wel eens gestreeld mag worden. Die beslissing had een aantal gevolgen want alle powermans in het jaar zijn van het 10-60-10 type qua afstanden. En hoewel dat ook (middel)lange afstand noemt, is dat toch een ander verhaal als het Wk of de Hel van Kasterlee waar je meer over een dagtaak spreekt qua wedstrijdduur. Nu goed Stefaan en ik wouden presteren en ik moest dus verbeteren. Mijn lopen moest sneller en mijn fietsen explosiever. We schrapten al mijn zwemtrainingen om te vervangen door kracht en stabiliteitsoefeningen in functie van het lopen. Ik kwam zo terecht bij Kjell De Hondt in de sportpraktijk in Haasrode die mij daarbij super goed hielp. Niet zwemmen wil dus ook zeggen geen triathlons op het programma in 2017. Geen paniek de powerman kalender was goed gevuld. Inderdaad was, want na de eerste powerman in Mallorca. Volgde maar liefst de annulatie van 3 wedstrijden. Geen wedstrijden meer in Kopenhagen, Hosingen en Weyer. We konden niet meer doen als eens goed vloeken en ons vooral richten op het EK in St Wendel. We waren daar heel gericht mee bezig. We gingen naar daar om het parcours te verkennen en alles uit te proberen qua versnellingen, vermogens en hartslagen. Ik reed in dat weekend meer als 200 km op het EK parcours. Bovendien haalden we heel wat feedback uit de mindere wedstrijd in Mallorca en paste direct wat dingen aan. Ik ging onder andere terug koersen om mijn snelheid, bochtentechniek en hoge vermogens terug te pushen en ik deed zware loopwedstrijden om het lastige parcours in St Wendel te trainen. Tot zover dus die puzzelstukjes Alles verliep eigenlijk goed in die voorbereiding, ik reed geen platte prijs in de koersen maar dat was ook niet de bedoeling. Het enige probleem dat ik had was dat er enkel nog roze transition veters waren bij Vedette Sport voor in mijn nieuwe Hoka's, niks onoverkomelijk dus. Afgelopen weekend moest ik dus enkel de puzzel nog leggen en hoppa titel erbij. Maar wat bleek die 1000 puzzelstukjes zaten nog in de plastic zak der werd helemaal niks gelegd gisteren. Mijn eerste lopen was nochtans veel belovend, ik liep op mijn niveau en beperkte de achterstand op favoriet Koehler. Met dank aan landgenoot Glen Laurens voor het kopwerk kwamen we in 7de en 8ste positie de wissel in. De fiets op en liefst zo snel mogelijk naar voor. Maar daar voelde ik al snel dat ik niet die flitsende fiets benen had. Op de 2de klim van de dag reed de Deen Bystrup in één ruk naar voor en ik kon alleen maar toekijken hoe hij dat deed. Ik bleef nochtans vechten, vooral tegen mezelf en ook een beetje tegen de jongens in mijn wiel die buiten de Fransman Le Duey niet echt van plan waren veel op kop te komen. Daar over klagen zou belachelijk zijn ik ben nu eenmaal niet meer de sympathieke underdog ik rij nu met nr 1, daar heb ik lang voor moeten knokken en ben ik fier op dus ik kan/moet dat wel plaatsen. Bystrup was ondertussen over Koehler gegaan en wij volgden in een groepje strijdend voor plek 3. Ik bleef vooral strijden tegen mezelf en bleef maar hopen mijn zwak moment te overwinnen, maar helaas ook in de afsluitende run kon ik geen vuist maken en viel ik direct terug naar plek 6. Koehler liep nog naar de Europese titel voor Bystrup en de Fransman Choquert. Ik kwam nog als 4de over de meet omdat er nog 2 man voor mij verkeerd liepen. Nu ja het parcours kennen hoort nu eenmaal bij de wedstrijd en is nog een kleine beloning voor mijn verkenningsweekend van 5 weken geleden zullen we maar zeggen. Een hoop ellende dus na de wedstrijd. En ik weet het wel, volgende keer beter en een slechte dag kan iedereen overkomen. Maar het EK is voorbij en dat is nu vooral heel zuur. Normaal bedank ik alleen mensen na een succes. Maar voor deze keer wil ik toch wel een uitzondering maken om zowel mijn vrouw als Stefaan te bedanken. Ze hebben net als ik super veel tijd in dit Ek gestoken en waren uiteraard even ontgoocheld. Maar kijk ik kan zo ontgoocheld zijn als ik wil. Als je dan vandaag het bericht krijgt dat triatlete Julia Viellehner is overleden na een aanrijding op training, schaam ik me diep zo te mokken na gisteren. Ik kende Julia niet zo goed maar deelde 2-maal met haar het zelfde podium trapje. In 2015 werden we beide vice-wereldkampioen in Zofingen en vorig jaar wonnen we allebei de Powerman in St Wendel.., ik wist al van vorige week dat ze in coma lag en we tekende met alle elite atleten nog een kaart met veel beterschap op… Dus die puzzel uit de vuilbak en die plastic openscheuren. Zaterdag alweer het Bk duathlon in Almere. Hopelijk daar evenveel Belgen aan de start en langs de kant als in St Wendel. We zullen die lift maar laten staan in de kelder en de trap nemen zeker. Kwestie om met nog een mooie metafoor af te ronden hé. En oh ja dit jaar enkel figuurlijke tanden kapot gebeten.
|
Archives
Januari 2020
Categories |