​Dat het rare tijden zijn, zei ik vorige week nog tegen mijn vrouw. Ik begin wat als een oude man te klinken en zo voelde ik mij ook wel na mijn Ironman avontuur. Ik bevond mij als sporter namelijk wat op onbekend terrein want ik wist niet hoe mijn lichaam zo een lange wedstrijd zou verteren. Ook mentaal was ik de ene dag blij met mijn debuut en de andere dag zat ik uren te staren naar die lekke band. Gelukkig ben ik een emotionele eter en had ik een reep toblerone te verorberen. Er was bovendien nog een heleboel goed nieuws: Ik werd verkozen tot sportman van Herent en mijn vrouw werd ontvangen bij de minister van Sport voor mijn zilveren medaille op het EK (ikzelf zat nog in Nice). Maar het leukste nieuws was dat ik afgelopen week peter werd van Juul de flinke zoon van mijn vriend Birger en zijn vrouw Sanne. Er was ook minder nieuws: De val van de reiger! JCH lid Pierre kwam zwaar ten val in de triathlon van Brugge en brak zijn heup. De jogclub zal het dus eventjes zonder hem moeten doen, hoewel er al een rolstoel geleverd is en aquajoggen uiteraard ook joggen is. Het bestuur van de jogclub wenst hem een spoedig herstel toe!

​Maar veel tijd om me een oude man te voelen had ik natuurlijk niet het seizoen is volop bezig en met de powerman van St Wendel stond er 3 weken na Nice toch een redelijk zware wedstrijd op het programma.
We begonnen in Duitsland met 2 rondes van 5km lopen gekruid met de nodige hoogtemeters. Ik koos het spoor van Jerome Philippe aangezien dat in Hosingen en Kopenhagen het goeie spoor bleek te zijn. Maar Jerome liep net als Felix Kohler iets te rap. Ik zat in een achtervolgend groepje samen met wereldkampioen Le Bellec, Julian Lings, Kasper Hartlev en Diego Van Looy. 

​Op de fiets kon ik naar positie 2 rijden maar werd halverwege het lastige parcours voorbijgereden door Gael en Zoltan Senczyszyn. Hun tempo lag te hoog en ik zag de 2 wegrijden naar de leider Felix Kohler. Ondertussen was Diego bij mij gekomen. Ironmannen onder elkaar probeerden we het tempo hoog te houden en onze achterstand te beperken. Na 40km zat ik echter alleen in de achtervolging, het werd een eenzame toch doorheen Saarland en ik zocht een gepast Duits deuntje om in mezelf af te spelen en de tijd wat te doden. Maar alle Duitse liedjes die ik ken gaan over de liefde of luchtballonen plus het volledige oevre van Ramstein maar meer dan ich will en muther komt er dan ook niet uit en dat is qua lyrics toch wat te beperkt om 120km mee vol te maken. Gelukkig was er licht aan het einde van mijn zoektocht. In de verte zag ik Gael weer rijden. Het koste me 40km om terug bij hem aan te sluiten en we reden zo de laatste 40km samen in achtervolging op de Duitsers Kohler en Senczyszyn. 

​Er was nog eventjes een voorvalletje met Tv Saarland die prachtige beelden wouden schieten vanuit een Mercedes Vito, maar de jongens hadden niet door dat die Vito met de kofferklep open toch een redelijk grote derny is. Hij reed mij vooral in de weg eigenlijk maar ik reed ook wel vlot 60 op deze manier. Uiteindelijk hadden de gasten door dat ze enkel vloekende beelden van mij konden schieten en ze zetten zich langs de kant. Ik was Gael nu wel kwijt, maar vond dat niet echt fair zodat ik mijn benen stil hield tot hij terug kwam aansluiten. Natuurlijk wil ik hier graag even mijn eigen sportiviteit in de bloemetjes zetten want geef toe dat was een mooi gebaar. De jury kwam nog vragen of ik de bestuurder van de Vito kende maar helaas ik heb geen connecties bij tv Saarland. 

​We reden richting onze loopschoenen en alles kwam vooraan wat dichter bij elkaar. Ik wisselde samen met Gael maar zag de 2 leiders ook al voor me lopen. Ik had meteen het goeie ritme te pakken en liep al snel naar de leiding. Ik kon zelf de begeleidende mountainbiker er 2 keer aflopen bergop, die arme jongen wordt waarschijnlijk een jaar lang nagewezen in St Wendel als de man die op de fiets die eerste loper niet kon volgen. 

Maar iedereen vraagt zich natuurlijk af hoe ik in die laatse run mijn tand verloor. Wel de bevooradingen in St Wendel stonden nog niet echt op punt. Er waren niet genoeg drinkbussen en als je een bekertje water aanpakt tegen 50 per uur zit daar natuurlijk niet te veel water meer in. Bon ik begon dus redelijk dorstig aan het lopen wat voor een beermile een must is maar voor 20km op een zwaar loopparcours gaf dat toch wel wat angst. Verzorger Bobby moest dus ook een sprint trekken naar het hoogste punt van het parcours om mij een gelleke te overhandigen. In mijn haastige poging het gelleke te openen met de tanden sneuvelde er dus een halve tand. Een godsgeschenk als blogger de woordspelingen die nu mogelijk waren leken eindeloos. Ik kon mijn tanden stuk bijten op de concurrentie of op het parcours maar dat besloot ik maar niet te doen. Het zou een tandje bijsteken worden want ik liep al gauw 2 minuten uit op Gael die nu 2de liep. Zo behaalde ik mijn 2de powerman zege van het jaar voor Gael en Felix. In die laatste meters dan eindelijk toch een deutnje in mijn hoofd: There is a saying in Germany that I think it says it all: wunderbar wunderbar wunderbar wunderbar

​Het moet van Sven Nys zijn wereldtitel geleden zijn dat de Brabanconne nog eens weerklonk in St Wendel. Ik zette uiteraard mijn klakje af, lachte mijn tanden bloot en keek verlekkerd naar de reep toblerone die ik weer gewonnen had. De dag dat ze de winnaar zijn gewicht in toblerone geven zal meteen ook het einde van mijn carrière betekenen vrees ik.
De terugkomst in België was ook leuk heel Herent hing vol Belgische vlaggen om hun sportman van het jaar een warme ontvangst te geven. Volgende afspraak zal eentje bij de tandarts zijn en een beetje rusten en dan gaan we naar de Alpen eens kijken of de helikopter vluchten daar nog altijd zo goedkoop zijn…  

Aangezien ik de lengte van mijn blogs recht evenredig schrijf met de lengte van mijn wedstrijden gaat dit even duren beste lezers. Dus neem jullie tijd want ik heb wel wat te vertellen:
Een Ironman is 3.8 km zwemmen 180 km fietsen en 42 km lopen. Nu vraag ik me vaak af: wat als die bedenker zoveel jaar geleden in Hawaii nu eens begonnen was met kajakken, dat is toch ook op het water met de nadruk op "op" en niet erin… Maar kom al bij al ben ik ook blij dat hij niet eerst 50 km ging paard rijden, stel je eens voor dat daar 3000 paarden staan in de wisselzone, dat is logistiek gewoon niet te doen. 

​Mijn hoofddoel van dit jaar was dus de Ironman in Nice. En ik hoef het jullie niet te zeggen dat ik niet echt uitkeek naar de eerste 3.8 km zwemmen in de Middellandse zee. Nu was ik ingeschreven bij de prof atleten en mocht ik dus als eerste het water in samen met zo een 30 andere prof mannen. 1 minuut laten vertrokken dan de prof vrouwen en 5 minuten later de 2800 andere atleten. Het nadeel van bij de profs starten is dat ik na 150m al alleen zwom het voordeel is dat je ruimte hebt, een hele zee om precies te zijn. Nu ben ik niet zo’n held in het water, je zou dat zelfs groot water vrees kunnen noemen maar gelukkig was ik voorbereid: als ik niet op mijn gemak ben dan zing ik meestal in mijn eigen ter relaxatie. Ik had gekozen voor Message in a bottle van The Police. Zo maalde ik mijn slagen en neuriede ik volgende tekst: Just a cast away, an island lost at sea ooh, another lonely day with no one here but me ooh, more loneliness than any man could bear, rescue me before I fall into despair. Ik was nog maar aan het refrein en de eerste vrouwen zwommen mij al voorbij. Ik telde de zeemijlen af, zong het halve repertoire van the police en probeerde zo weinig mogelijk zoutwater naar binnen te krijgen. Af en toe kwamen er groepjes voorbij gezwommen, ik werd zelf gechicked door Liesbet de organisator van de crossduathlon in Retie, ere wie ere toekomt hé Liesbet. Ik was maar wat blij dat ik eindelijk terug voet aan wal kon zetten, hoewel het keien strand mijn landgang niet echt bevorderde. Maar ik had 1:04 gezwommen en zat dus goed op mijn schema. 

Vervolgens de gigantische wisselzone in, waar mijn Azuur blauwe Orbea op me wachtte. De wedstrijd kon eindelijk echt beginnen. Het begon alleen niet goed, mijn vermogenmeter weigerde dienst, eerst dacht ik nog dat er nog wat water in mijn ogen zat, maar het ding gaf de vreemdste waarden. Nu moeten jullie weten dat mijn hele wedstrijd was ingedeeld door coach Stefaan op die vermogens. Ik liet me niet ontmoedigen, had ook niet veel keus en reed dan maar op mijn gevoel. De eerste vlakke stukken liepen vlot en ik was klaar om de bergen in te rijden. Ik reed veel mensen voorbij en kon me goed aan mijn voedingsplan houden en zag het nog goed zitten. We kwamen aan de Col de l’ecre en de kilometers schoven voorbij, net als op Alpe d 'Huez probeerde ik mijn gedachten wat te verzetten door te lezen wat er op het asfalt stond. Allez mon frère las ik. Merci zussen om helemaal tot in Nice te rijden om iets op het asfalt te kalken. En even verder zag ik Retie en Dessel staan, jaja ook de Kempen waren niet ver weg. Ik was op mijn gemak maar fietste ondertussen helemaal alleen, de enige wielertoerist die een tijdje in mijn wiel hing had een rode kaart gekregen. Bovendien was het zonder vermogen meter moeilijk in te schatten hoe hard ik aan het duwen was. Na 4 uur afzien begon ik  aan de lange afdaling richting Nice. Het was niet eenvoudig om me in de afdalingen te blijven concentreren maar ik kon de zee al terug zien en ook mijn Orbea rook zijn stal. Tot ik op 7 km van de meet plat reed. Ik kan jullie zeggen, ik zag nog veel zitten op die moment, een marathon lopen bijvoorbeeld maar een band gaan vervangen was daar helaas niet bij. Uiteraard had ik weinig keus. Ik verving mijn band en haastte mij terug op de fiets. Na 3 km voelde ik echter al terug mijn velg. Ja ik heb als klein jongetje geleerd dat je altijd moet nakijken of er nog iets in je buitenband steek maar hey zeg ik heb al op heldere momenten een nieuwe band gestoken hoor. Ik kwam dus op mijn velg de wisselzone binnen gesukkeld.

Maar kom we konden weer een hoofdstuk afsluiten en nu kwam het moment waar ik op had zitten wachten. Het moment waarop ik Seppe Odeyn, de beer van Wijgmaal de mythische marathon ging degraderen tot een onderdeel van een wedstrijd. Ik was wat plaatsen verspeeld maar zat nog in de top 30. Ik begon te lopen op de Promenades des Anglais en had meteen mijn goeie ritme te pakken. Ik nestelde mij in mijn Hel/Zofingen modus en begon de kilometers af te haspelen. Ik zag de toppers met Frederik Van Lierde en ploegmaat Wouter aan de overkant passeren maar ik bleef focussen op mezelf en mijn tempo’s. Tot kilometer 25 ging alles goed tot mijn darmen toch andere plannen hadden. Op de promenade tussen al dat volk lopen is zeker een apart gevoel, maar op een dixie zitten op diezelfde promenade is minstens even bijzonder. Na mijn toilet stop was mijn tempo wat gebroken en ik liet mijn kopje wat hangen. Gelukkig hebben we net de bijnaam de reiger van Herent al aan een ander lid van de jogclub gegeven, ik ga nu geen namen noemen maar het is niet Bobby en de reiger heeft van het weekend serieus gevlogen. 

Na een 2de dixie pitstop kon ik me nog lichtjes herpakken maar een supertijd zat er dan niet meer in. Ik liep als 14de de laatste rechte lijn in en verschoot plots van de grootte van het evenement. Met een massa volk langs de kant, luisterde ik goed en wachtte tot de speaker ging zeggen: Seppe you are an Ironman maar de man zei veel maar die woorden niet. Ik zei het dan maar tegen mezelf. Met alle tegenslag onderweg mag ik wel blij zijn met mijn resultaat, ik werd 14de algemeen en 12de prof, het was ook wel te verwachten dat ik nog wat leergeld moest betalen! ​Maar ik kan Nice met een goed gevoel verlaten, aan het einde van de maand spelen de Rode Duivels daar op het EK tegen Zweden, Marc moest je nog een verdediger zoeken ik heb nog laatste man gespeeld bij Olympia Wijgmaal en verlengingen zijn geen probleem! 
En nu dan eindelijk mijn lang uitgestelde vreetaanval op die reep toblerone van Kenneth!

Na zo een lange dag is het wel even de moment om wat mensen te bedanken, ik ben namelijk niet de enige die hier veel voor heeft moeten doen. Om te beginnen mijn werkgever Credo voor de ondersteuning en de soepele werkuren. We zoeken trouwens nog een vertegenwoordiger, dus als je graag collega wordt van een Ironman mailen naar [email protected] .

Coach Stefaan, voor de goeie schema’s, het wedstrijdplan en het gezelschap en ondersteuning tijdens het weekend. Stefaan had er ook een zware dag opzitten want de motor van zijn scooter begaf het op de col du Vence waardoor hij deze 15km lang tot aan de promenade moest duwen om nog op tijd te zijn om Wouter en mij aan te moedigen. Stefaan you are already an Ironman!

Mijn sponsors: Orbea, Orca,Tritraining, Lake, Vedette Sport, Hoka One One, Stance, Compressport en Toblerone (nee mopje)

En natuurlijk mijn vrouw Valerie en mijn dochtertje Laurien. Ze is nog zo jong en heeft haar papa al wat moeten missen maar ze is in goeie handen en ze heeft al een betere vormspanning in het water als haar vader.