Zwalpen door de Alpen

Na mijn spannende avonturen in de Alpen van vorig jaar stond ik natuurlijk te springen daar dit jaar een vervolg aan te breien. Nu weten we allemaal dat de onverwachtse feestjes de beste zijn en dus wist ik al op voorhand je kan avontuur niet plannen dat moet je overkomen. De insteek van mijn Alpen 9-daagse was dan ook lichtjes anders als het jaar ervoor. Ik ging in de eerste plaats op vakantie met mijn gezin, in de tweede plaats hard trainen in de bergen en op de 3de plaats wedstrijden doen. Aangezien ik niet blog voor een touroperator slaag ik de vakantie over en beginnen we bij het trainen in de bergen. Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met trainen in die bergen. Het eerste wat ik me daar steeds afvraag: wie haalde het in zijn hoofd om daar ooit een weg over te leggen, wat is er mis met gezellig in de vallei blijven wonen?

Vol goede moed begon ik aan de gekende kleppers in de Alpen: Croix de Fer, col du Glandon, Alpe d’Huez,... Nu die laatste was eerder een verplicht nummertje aangezien ons appartement er bovenop lag. Ik moest mij die eerste dagen werkelijk naar boven slepen, afzien en vierkant draaien. Akkoord de omgeving maakt veel goed het is daar prachtig. Als ik echter meer als een uur aan het klimmen ben dan kan dat 15de watervalletje mij ook wel gestolen worden en dan is het enige dat moeder natuur mij nog kan bieden een goeie mistral in de rug. De eerste 2 dagen ging het dus niet zo vlot maar dan kwam de 3de dag en iedereen weet dat dag 3 niet beter is maar dat er gewenning komt aan het vierkant draaien en jezelf naar boven slepen. Je weet dan gewoon dat je niet moet proberen een tand lichter te schakelen want er is geen extra tand meer je staat al op de lichtste. Vervolgens kwam ik in de fase dat ik dacht de bergen te slim af te zijn. Want Alpe d’Huez is enorm zwaar maar een berg heeft uiteraard altijd 2 kanten. En die andere kant is niet zo gekend dus die zal wel niet zo lastig zijn want anders zou de Tour daar wel naar boven rijden. Maar helaas is niemand de bergen te slim af, die achterkant bleek al gauw 250 meter hoger te gaan en was zowaar nog lastiger. Ook de minder gekende cols op rijden was geen optie ik belande zo op de col d’Oulles. Den oullenberg zoals ons ma in het Herents zou zeggen. Totaal onbekende beklimming dus een lopertje dacht ik. Ja mensen een uur zwoegen om Oulles city te bereiken. Haarspeldbochten en stijgingspercentages om u tegen te zeggen. Nu vroeg ik me tijdens dat labeur af, als die onbekende cols dan zo lastig zijn waarom komt de Tour hier dan niet aan? Wel de vraag stellen is de vraag beantwoorden: Oulles is toch zo een 5 huizen groot. Oulles is vermoed ik vooral gekend voor hun ambachtelijke geitenkaas. Nu kost de aankomst van de Tour de France uiteraard wat geld en moeten ze zich in Oulles afvragen gaan we door de Tour naar Oulles te halen onze productie in geitenkaas kunnen vertiendubbelen zodat ze uit de kosten geraken? Waarschijnlijk niet dus geen aankomst boven op de col d'Oulles, jammer. 

Mijn trainingen zaten er nog maar net op en de duathlon was al daar. Mijn eerste duathlon in lijn zowaar want we liepen 6.5km in Bourg d’oisans, we reden Alpe d’Huez op en liepen daarboven dan nog eens 2.5km voor de show. Spannendste moment was voor de start toen ik een klapband kreeg in de afdaling van Alpe d’Huez. Zelfs bergaf is die berg mij dus niet gunstig gezind. Opwarmen was niet nodig het was broeierig heet beneden. Ik werd nog snel gebriefd door Jakke Petralia over de te verwachte Franse tegenstanders en we konden vertrekken. Dat eerste lopen viel niet mee. Ik moest al redelijk snel mijn eigen tempo zoeken en zakte terug naar plek 12. Halfweg het lopen had ik dan toch een soort tempo te pakken waarmee ik aan mijn fiets kon geraken. Ik kon tot bij Tim Van Hemel lopen en wisselde samen met hem als 8ste.  

Op de fiets had ik een kilometer om mijn Lake schoenen dicht te doen want daarna ging het al omhoog en kon ik bochten beginnen af te tellen. Dat ging nog vlot ook, ik schoof op naar de top 5 en had zowaar een soort klimritme te pakken. Uiteindelijk reed ik naar plek 2 en zag op het einde van de berg zelf de eerste rijden, maar de berg was op en dus moest ik nog 2.5km lopen waar niets meer in veranderde en ik zo dus 2de werd achter Emmanuel Meysat. Tim Van Hemel werd 10 de en 2de Belg waarna ik mezelf uitriep tot Belgisch kampioen bergduathlon! 

​Ik had een dagje om uit te rusten en om een zwemachterstand van 4 weken in te halen want 2 dagen later was het de lange afstand triathlon al. Met mijn ervaring van vorig jaar was ik minder nerveus, ik wist namelijk al dat dat water ijskoud ging zijn. Ik had na mijn blog van vorig jaar ook tal van tips gekregen over zwemmen in koud water. Eén daarvan was zorg dat je met een volle blaas te water gaat… Ok ik snapte de hint maar ik had koud aan mijn armen en een kleine rekensom leerde mij al snel dat ik 3 keer het volume van mijn blaas nodig had aleer ik ook maar enig warmer vocht aan mijn schouders zou krijgen. Ondanks de koude ging het zwemmen nog behoorlijk ik kwam 100 plaatsen eerder uit het water en zwom wat minuten sneller als vorig jaar. Niet dat ik progressie heb gemaakt ik ben deze keer gewoon niet op een vaste boei gezwommen en heb me beperkt tot slechts 25 meter rugslag tov 100 meter vorig jaar. Vervolgens mijn Orbea Orca op die ik voor de gelegenheid had uitgerust met een tijdritstuur, mijn bar ends waren wat lang, maar in de Alpen gelden de wetten van de natuur: die met het grootste gewei krijgt de meeste vrouwtjes dus dat zat goed. 

De eerste kilometers waren bergaf, ideaal om terug op temperatuur te komen. Dan volgde de col de grand serre. Onbekend dus super lastig en de Tour is al langs de achterkant naar boven gereden dus dubbel buiten categorie. Ik kon goed opschuiven gaf een aantal mensen complimentjes over hun uitstekend zwemniveau en zocht mij ergens een weg naar voor. Vervolgens de col d’ornon op, ook onbekend en ook hier heeft de tour de achterkant al van gedaan wederom dubbele punten. Ondertussen spartelde mijn rug wat tegen, ik had mijn klim coup de pedale dan wel te pakken mijn rug was daar toch niet zo mee gediend. Ik kwam aan de voet van Alpe d’Huez, meermaals beklommen in de tour en bekend dus niet zo lastig. Bovendien waren er vroeger 23 bochten maar ze hebben 2 bochten moeten schrappen omdat Lance Armstrong 2 keer gewonnen had. Ik was hier al elke dag naar boven gereden dus dat zou nu ook wel lukken. Maar dan halverwege gebeurde het dat ik Seppe Odeyn merkte dat mijn tank ook wel eens leeg geraakt. Bochten af tellen ging niet meer ik wou gewoon niet omvallen. Mijn hert uiteindelijk in zijn stal geplaatst en nog vol goeie moed aan het lopen begonnen. Bleek dat toch wel niet dezelfde tank als het fietsen te zijn. Ik geraakte niet meer op kruissnelheid en moest nu kilometers aftellen ipv bochten. Ik haalde hier en daar nog wat volk in maar kwam lang niet in de buurt van mijn 6de plek van het jaar voordien. Ik eindigde uiteindelijk als 13de. Van Luyck man had zijn reputatie van Alp killer weer alle eer aan gedaan door 3de te worden en Timothy Van Houtem de broer van Joerie lid van mijn wrikclub werd 2de. Gelukkig kreeg elke deelnemer een knuffel marmotje waar mijn dochtertje heel blij mee was. Ik liep ook nog eens het combiné klassement mis want Tim Van Hemel pakte na zijn 10de plek in de duathlon een 2de plek in de korte triathlon. 

Dit jaar dus geen helikopter frapatsen, wel goed getraind en een super vakantie gehad. Mijn triathlon was misschien iets minder maar over de duathlon ben ik zeker tevreden. 
Nog een maand goed trainen en het WK in Zofingen komt er al aan. Waar ik voor een top-20 plaats ga!