De week na een Ironman kan je op heel wat manieren invullen: Je zou bijvoorbeeld het strakke sportregime kunnen laten voor wat het is, fastfood verorberen en het op een zuipen zetten of je kan je voorbereiden op een Ek duathlon. Multisporter die ik ben besloot ik beide te doen. Nu kan ik er ook niet aan doen dat ik als reisreporter de lokale specialiteiten moet uitproberen en dat dat in New Orleans Bourbon gedronken wordt (geen Chimay te vinden daar) en dat ze in New York vooral hamburgers eten. In eerste instantie stond het EK niet op de world tour long list. Maar nadat ik de Powerman in Mallorca won, besloten we toch maar het erop te wagen: Ik kende de wedstrijd in Vejle van vorig jaar, het was geen zware verplaatsing en Stefaan kon niet 100% garanderen dat ik echt slecht ging zijn een week na Texas. Bovendien schatte ik mijn kansen met een slechte dag nog altijd op top-10, ben ik nog altijd nummer 1 op de powerman ranking en altijd fier mijn land te mogen vertegenwoordigen op een Europees kampioenschap. Donderdagochtend waren we terug uit Amerika, zaterdagochtend stonden we alweer in Zaventem. Het makkelijke aan dat drukke wedstrijdprogramma is dat je je fietskoffer niet hoeft uit te laden. Gewoon koffer open, zwemspullen eruit, koffer dicht. Coach, sub-9 yuppie en Kona qualified Stefaan was uiteraard ook van de partij. 

Van het grote Ironman circus naar de powerman was een grote stap. Zo ga je van een starter of 3000 naar 300. Van Frederik Van Lierde naar Jakke Petrol en rijden over de toll road naar Deense boerenwegels. Maar het is ook wel een beetje thuiskomen: hier was ik terug de champ en krijg je tonnen respect als je überhaupt 3.8 km kan zwemmen. Ook van New York naar Vejle is toch wel enigszins anders. Van een deftig hotel met uitzicht op central park naar een zak linnen goed krijgen aan de balie van het Danskhostel is wat wennen, maar aan de andere kant kunnen we ons bed nog net zelf opmaken en in USA zouden we daar toch iemand een fooi voor moeten geven dus geld uitgespaard meer budget om lokale streekgerechten te proeven, en mensen lief wat hadden ze in die hostel goed brood. Nog een geluk dat het brood was en geen plaatselijk gestookte likeur of dat had mijn wedstrijd nog iets meer gehypothekeerd. 

Zondagochtend begon ondanks dat brood echter niet zo goed. Ik werd wakker om 3u30, wat normaal is met een jetlag. Ik werd wakker met een liedje in mijn hoofd wat nog altijd normaal is. Alleen is dat normaal gezien: Who the king, Dominator of de bumba trein. Nu werd ik wakker met Creep van Radiohead in mijn hoofd. Geen paniek ik ga jullie niet lastig vallen met een fikse portie zelf medelijden, het waren vooral de woorden na het gekende zinnetje I’am a creep, I’am a weirdo die me een vreemd gevoel bezorgden: What the hell am I doing here? (goh ja goeie vraag) I don't belong here (beetje overdreven maar bon). I don't care if it hurts (euhm I do care…), I want to have control (liefst wel maar vertel dat maar is tegen die andere hé) , I want a perfect body (klopt beermile is coming fast people). Stefaan uiteraard ook wakker want hetzelfde type jetlag als de mijne maakte zich ook wat zorgen. Mannen met een jetlag dat is trouwens hetzelfde als vrouwen in een groep die na een tijd ook samen beginnen te, ok ik ga de vergelijking hier stopzetten.  
Maar dus met die vreemde, al dan niet profetische woorden van Radiohead in mijn hoofd was ik plotsklaps wat nerveuzer. Ze spelen dat nummer ook niet meer live omdat het hun altijd doet herinneren aan die keer dat ze een week na een ironman een duathlon gingen doen, zwarte tijden voor de band. Gelukkig kon ik me herpakken met de gedachten dat een hele dag met de bumba trein in je kop zitten ook niet alles is. 

Starten deden we met 10km lopen. Ik vertrok goed en liep goed mee de eerste kilometer. Mijn horloge biepte en gaf 3.05 aan in de eerste kilometer. Denkende aan de laatste wedstrijdkilometer die ik al zwijmelend afwerkte in Texas voelde ik me werkelijk master of recuperation. Maar die titel werd me na 7km abrupt afgenomen toen mijn benen toch wel aangaven dat het welletjes was geweest. 3km afzien tot de wissel maar nog net binnen de minuut van de eerste, op schema heet dat. Op de fiets ging het behoorlijk. Ik kon die 50 seconden op mijn eigen tempo dichtrijden en kwam exact halverwege aansluiten vanvoor. Net op tijd om Soren Bystrup te zien wegrijden naar de Europese titel. Inderdaad ja ik haal de spanning al wat uit de wedstrijd, want ondanks dat ik nog voor de medailles reed. Moest ik vanaf dat punt de wedstrijd  ondergaan. Ik kon nog wel wisselen als 3de en rekende op mijn fameuze 2de run.  Ik slaagde erin die eerste kilometer alle lichaamssignalen te negeren en straf te openen, om dan toch wel tegen een fameuze muur aan te lopen. Ik viel terug naar positie 6 en had alle moeite van de wereld de resterende kilometers af te werken. Eindigen deed ik zoals in Texas een beetje zwalpen met dat verschil dat ik hier wel redelijk content was. 6de worden op een EK een week na een Ironman is geen schande denk ik. Dat daar is iemand een combinatie klassement van maakt! 
​En nu terug naar de wereld van zwemmen en 1001 transition bags. Ironman Lanzarote binnen een week of 3: Seppe komt onder stoom!

Het spreekt nogal voor zich dat er geen sprake van een world tour kan zijn zonder de Verenigde staten van Amerika aan te doen. En het zou ook onze world tour niet zijn moesten we van de Ironman wedstrijd in Texas geen gebruik maken om Amerika voor jullie te ontdekken!
Eerste tussenstop Dallas, jawel van de serie. Na een lange vlucht kon ik daar samen met Stefaan mijn benen voor de eerste maal strekken op Amerikaanse bodem oftewel American soil, van in de zin they attacked us on American soil.
Om de volgende dag naar The woodlands, Texas te rijden waar de wedstrijd was. Iedereen kent de Amerikaanse wegen wel van op tv, al is het maar van die spectaculaire achtervolgingen gefilmd uit een helikopter, alleen houden de gefilmde wagens zich meestal niet aan de verkeersregels en die bleken in Amerika toch net iets anders te zijn. Vrachtwagens rijden waar en hoe snel ze maar willen op de autostrade. Om over die regels bij een stopstreep nog maar te zwijgen, het duurde een dag of 3 voor we die doorhadden maar gelukkig nooit een helikopter van cnn boven onze kop gehad. Maar uiteraard waren we in Amerika om te racen en om onze bucketlist Amerika af te vinken. We hadden geluk, op 2km van ons base camp was een Hooters waardoor we dat al konden schrappen.

De eerste Ironman van het jaar is op voorhand best spannend. Ik was er klaar voor had een goeie voorbereiding achter de rug met als hoogtepunt de Malteni Bootlegger ultra cross die ik reed en compleet onderschat had, waardoor ik 13 uur onderweg was voor 250 km modder, kasseien en terrils.
Ja dat was me het dagje wel en ik zou daar een blog of 10 mee kunnen vullen maar dat is voor later, waarom moeite doen als er toch geen nobelprijs literatuur uitgereikt wordt..

​Eenmaal het water achter me gelaten kon ik op zoek naar de Toll road waar we het grootste deel van onze 180km fietsen moesten afwerken. Ik vond redelijk snel een mooi ritme en haalde heel wat atleten in. Na het eerste keerpunt zag ik voor me een groepje met de eerste vrouwen en een aantal mannen erin. Ik verschoot een redelijke cartouche om dat gat te dichten. Nu ja in Texas wordt al wel wat vaker geschoten en zo kwam ik in de kop van de vrouwenwedstrijd te zitten, wat uiteraard voor mij niet telde daar ik van het andere geslacht ben, maar het was een begin en ik bleef positief.
Er werd in die groep alleen nogal wat gediscussieerd over drafting zones. Ik had daar niet echt zin in dus besloot ik al gauw mijn eigen tempo weer op te pikken en te kijken wie er zou volgen. Dat bleken uiteindelijk Mike en Michelle te zijn. Fantastische DJ naam trouwens
Gentelmans als Mike en ik zijn verdeelden we mooi het werk en liftte Michelle mee met ons. Met nog 30km te gaan liet ik M&M achter om mijn solo project verder te zetten. Ik was niet de enige met een solo project want van voor in de mannen wedstrijd was een indrukwekkende Starykowicz die op zijn Orbea een nieuw wereld record reed. Ook Stefaan kruiste ik en hij was ook goed onder stoom. 

De wissel dan voor mijn afsluitende marathon. Ik voelde me eigenlijk nog redelijk goed maar ik kon dat niet doortrekken in het lopen. Ik haalde niet de gehoopte tempo’s. Ik hield nog lange tijd stand maar na km 33 zakte mijn tempo wel heel erg weg. Kilometers af tellen tot het einde dus op wel een fantastisch loopparcours. Ik loop namelijk nog altijd liever rond een meer dan erin te zwemmen, gekruid met een enthousiast publiek. De Amerikanen bleven maar roepen, common you’re looking great of like your style dude. Maar het was niet echt looking great meer. Het enige wat ik kon bedenken was make Seppe great again. Maar dat soort mirakels bestaan helaas niet. Ik zwalpte op de finishlijn af, goed wetende dat iedereen thuis voor de livestream zat, daar ik niet iedereen ongerust wou maken. Dacht ik nog bij mezelf, even bluffen op de meet dan mag je instorten. Maar zelfs mijn bluffen was nog net voldoende om overeind te blijven. Een aantal vrijwilligers ondersteunden me naar de Pro lounge, nog zo een voordeel van pro zijn. Alleen maakte ik niet meteen indruk op de andere pro’s die al een uur binnen waren terwijl ze mij als een walvis besproeide om wat af te koelen. De vrijwilligers vroegen of ik alleen was op de wedstrijd, nee natuurlijk niet mijn coach is hier. Waar die dan was? Ze keken maar raar als ik zei dat hij dacht ik wel aan zijn laatste ronde bezig was. Maar in feite klopte dat niet Stefaan was de finish al aan het bestormen zoals dat hoort te zijn, niet zwalpend maar het rode tapijt kapot stampen. Hij finishte onder de 9 uur en behaalde super knap zijn slot voor Kona. Diepe buiging, grote meneer! 

Stefaan mocht naar Kona en dat moest gevierd worden, beginnende met een roadtrip van 500 km naar New Orleans waar we in een wervelende jazzfestival nacht terecht kwamen. Stond niet op mijn bucketlist, maar voor zij die nog eentje in opbouw hebben zeker opzetten!
Om vervolgens door te vliegen naar New York waar we 25 km door de avenues en streets van Manhattan wandelden en onze lijst verder af werkten door naar een baseball match van de New York Mets te gaan kijken, poseerden met de NYPD, gingen lopen in central park, om af te sluiten met een quarter pounder hamburger alvorens de USA tour af te sluiten en terug te vliegen. 

Mijn reisbeoordeling van de USA is dus zeker positief en Ironman Texas was een fantastische wedstrijd. 
 Mijn eigen race beoordelen is iets moeilijker, ik ben natuurlijk geen topzwemmer maar had hier toch meer van verwacht. Fietsen was op mijn niveau en in het lopen had ik niet de power om het helemaal af te maken. Ik werd uiteindelijk 28ste, maar had wel op iets meer gehoopt. Geen zorgen natuurlijk, ik betaal nog veel leergeld op de lange afstand en het is nog wat zoeken. Maar Stefaan bewees dat je soms 15 Ironmans nodig hebt om de perfecte race af te leveren. 
Ook na dit weekend zal ik weer heel wat bijleren, of het bijvoorbeeld interessant is om 7 dagen na een ironman een Ek duathlon te doen met jetlag en 5 dagen geleefd als een toerist! Next up dus Ek duathlon in Vejle.