In 2011 deed ik bij wijze van uitdaging voor de eerste keer mee aan de Hel. Totaal niet voorbereid op wat toen komen zou. Maar ik overleefde die Hel werd 3de maar had vooral heel veel bijgeleerd. In 2012 wou ik absoluut winnen na het afsluiten van mijn wielercarriere.  Dat lukte mede door een loodzwaar MTB parcours. Vorig jaar was mijn eerste jaar als duathleet en kon ik de wedstrijd voor de 2de keer winnen en brak ik het parcoursrecord.  Dit jaar kon ik de eerste worden die de wedstrijd 3 keer won.  En dus begon ik in oktober aan mijn voorbereiding. En zoals alle hellegangers wel weten is dit het zwaarste stuk van het Hel avontuur. Het begint allemaal nog leuk met wat kalme duurtrainingen en het weer valt ook nog goed mee. Maar eens half november als het koud, nat en donker wordt staan er trainingen op het programma die een uitdaging op zich zijn.  Begin december komen de eerste zenuwen al op en kan je beginnen piekeren over banden,  wisselrituelen en voedingsplannen.  De laatste week is het echt niet meer te doen en controleer je dagelijks het weerbericht bij 7 verschillende bronnen.  Als zondag om 8uur dan het startschot klinkt is het dan eindelijk tijd om te oogsten. 

De wissel naar de afsluitende 30km lopen was belangrijk, ik wou hier al meteen een gat slagen en veranderde dus niet van kousen.  Hierdoor nam ik  30 seconden voorsprong op Rik.  Plan was om gauw naar de minuut te gaan en dan zijn tempo te gaan lopen, maar Rik was enorm taai en ik moest echt een pak sneller lopen dan ik voorzien had. Uiteraard voelde ik me niet fris meer en het was telkens bang afwachten als timer van dienst Bobby het verschil opnam. Na 10km lopen had ik eindelijk mijn minuut beet en kon ik dus mijn tempo iets laten zakken. Het was zwaar en ik moest nog 20km lopen, gelukkig kon ik rekenen op Bobby en Birger mijn vertrouwde begeleiders.  Na de eerste ronde van 15km had ik 3 minuten voor en begon het er goed uit te zien. Ik liep verder weg en de laatste chrono was 5 minuten zodat ik eindelijk wat geruster was in een goeie afloop. Op 5km van de meet wou ik al wat vertragen om wat te kunnen genieten tot we opeens in de gaten kregen dat ik het parcoursrecord nog kon halen. Een paar keer gevloekt maar me dan toch maar terug in gang getrokken om tegen volle snelheid een overvolle sportzaal binnen te lopen.  Gelukkig had ik  nog wat tijd over om te genieten van het warme applaus en te beseffen dan mijn hattrick een feit is met een parcoursrecord er bovenop. Rik werd na een knappe wedstrijd 2de en Bart Borghs werd 3de.