Rise of the Predator in La Roche 111

Ik kwam, ik zag en ik zwom in de La Roche 111 triathlon dit weekend. Ik had niet meteen de goeie voorbereiding na een weekje Baskenland voor het werk. Gelukkig was ik zaterdag al in La Roche en ging ik samen met Sven Van Luyck fietsen en zwemmen. Sven is ook ex-coureur en reed me vorig jaar nog vlotjes uit de wielen in hetzelfde La Roche. Toen ik zijn zwemniveau zag wist ik al dat hij tot op het einde zou meespelen voor het podium. 

Dat zwemmen blijf ik toch een aparte ervaring vinden. Deze keer was het gelukkig maar 1 kilometer, hoewel die “maar” niet echt op zen plek staat, dat zijn dus wel 40 lengtes hé. Ik dus met de Predator het water in, samen met veel te veel andere. Ik had gelukkig de tip gekregen om aan de buitenkant te zwemmen en dus zo wat minder in het gewoel te liggen. Dat was een goeie tip want ik kon wat meer aan zwemmen denken dan aan overleven. Voor het eerst zag ik ook de boeien waar we heen moesten en kon ik mijn Predator naar behoren uit trekken. Speaker Hans rekende even snel uit dat ik 20% beter gezwommen had als in Bilzen en dat gaf de burger moed, knap staaltje hoofdrekenen Hans. Ik zat ergens in 46ste positie, en was zo blij dat dat 2 cijfertjes zijn ipv 3. 

Dan de fiets op voor 100 kilometer over ruig terrein. Spek naar de bek van mijn Ordu gemaakt in het ruwe Baskenland. Ik reed de eerste klim vol naar boven en reed al heel wat mensen voorbij de top 20 in. Maar mijn gevoel was allesbehalve ok. Ik voelde me eerder loom en ik zag in de verste verte niks voor me rijden. Daar waar ik in Leuven en Bilzen nog 100 man moest inhalen zat ik nu al redelijk van voor in de wedstrijd, volgende keer toch wat trager zwemmen? Ik begon aan de eerste van 3 beklimmingen van de Col d’haussire en ook hier sputterde mijn motor wat tegen. Ik kwam in 13de positie toen Benny De Schrooder me voorbij kwam gereden. Uiteraard ken ik deze ex-prof wielrennen. In de tijd dat ik nog cycling manager speelde op de pc was Benny steevast een vaste waarde in mijn ploeg. Ik kon me wel niet herinneren dat hij hoog scoorde op tijdrijden, maar hij ging toch goed vooruit. Vreemd genoeg hadden we beide een totaal verschillend ritme. Ik probeerde bergop goed door te duwen en in de afdalingen wat te drinken en Benny deed het omgekeerde wat een soort jojo effect tussen ons veroorzaakte dat zo een 60km lang duurde. Ondertussen bleven we op plek 12 en 13 rijden. We gingen zo de laatste ronde in en plots zag ik het licht, mijn lome gevoel was helemaal weg en ik kon hetzelfde tempo als Benny rijden in de afdalingen. De laatste keer Hausire ging ik dan ook flink tekeer en reed ik  helganger Tom Van De Keere voorbij, ik zag ook Ironman Bert Jammaer rijden en xterra man Yerray. Ik reed ze allemaal voorbij en zag plots voor me nog een groepje dat blijkbaar voor het podium reed. Ik maakte de aansluiting voor de beklimming van de Samree en probeerde er meteen van weg te rijden. Enkel Tim Brydenbach loste niet en met twee gingen we richting de wisselzone.

Tim is Belgisch kampioen lange afstand triathlon en een goed loper dus ik vreesde al wat voor een Leuven scenario. Het werd een strijd der Belgische kampioenen op een zeer lastig loopparcours. Nochtans geen trailrun volgens de organisatie.  Volgend jaar graag een t-shirt: Ceci n’est pas un trailrun, Wim?  Ik liep iets vlotter bergop maar Tim liep dan weer vlotter bergaf. Ik kon in het begin een klein kloofje slagen op het zware stuk omhoog maar echt uitlopen deed ik daarna niet meer. De laatste 3 km lopen was het beste er bij mij ook wel af. En ik vreesde voor Tim zijn snelle finish. Plots zag ik voor me ploegmaat Donnavan lopen. Hij zag me komen en nam me 2 km op sleeptouw. Ik moest echt op mijn tanden bijten om onze rookie van de ploeg bij te houden. Zonder dat ik het wist (focus enkel op Donny zijn achtekant) liep ik ook nog trainingsmakker Sven Van Luyck voorbij naar plek 2. Mijn eerste triathlon podium was een feit.

Ik heb de winnaar nog niet vermeld in mijn verslag omdat hij simpelweg buitencategorie was. Timothy Van Houtem domineerde de wedstrijd en won met een minuut of 6 voorsprong. Ik werd dus 2de en Tim 3de. Sven werd erg knap 4de. Uiteraard ben ik heel blij tussen deze 2 triathlon toppers op het podium te mogen staan. En hoop ik mezelf nu ook een beetje triathleet te mogen noemen. 

Volgende afspraak staat nog niet vast maar liefst een wedstrijd waar ik geen badmuts krijg bij de inschrijving.