Blogarchief

Het venijn van Odeyn.

9/28/2014

Na vorige week titaan te zijn geworden, zag ik een titel als reus van Wetteren ook wel zitten. Daarvoor moest ik 12km lopen 55 MTB en en nog is 8 lopen. Het was de laatste wedstrijd van mijn Zofingen blok en na mijn dubbel weekend vorige week was dat wel nodig. In de eerste run had ik ook niet meteen een fris gevoel. Ik kon wel afstand nemen van mijn concurrenten maar het voelde niet zo soepel aan. Gelukkig had ik op de mountainbike een beter gevoel en kon zo tot 2 minuten uitlopen op Jan Verboven. Ongeveer halverwege het fietsen na de strook "het venijn van de rode ree" hoorde ik iets rammelen aan mijn achterwiel. Ik hoopte dat het mijn achterderailleur was maar vreesde al voor iets in mijn band. Gelukkig bleef die voorlopig hard en kon ik nog aan de laatste 20 km MTben beginnen. Maar al gauw begon mijn achterband af te gaan. Er stak een grote nagel door dus dat was nogal logisch. Ik probeerde hem nog op te pompen maar het gat was te groot. Het was nog iets te ver om te lopen dus zat er niks anders op dan naar de wisselzone te liften. Ik was zowaar sneller terug dan Jan Verboven, waarvoor veel dank aan de vriendelijke mevrouw die me meenam. Een opgave dus. Vorig jaar reed ik op dezelfde strook mijn voorderailleur kapot en nu dus een achterband. Bij deze dus een oproep aan de organisator: Verander de strook "Het venijn van de rode ree" maar in "het venijn van Odeyn" en geef die maar een extra ster. Uiteraard is het jammer dat ik moest opgeven. Maar het is voorlopig mijn enigste materiaalpech op een heleboel wedstrijden dit jaar, dus ik ga daar niet over klagen. Jan Verboven won de wedstrijd uiteindelijk voor Jurgen Botterberge en Bert Nietvelt. Nu even wat rusten voor we de 15de seizoenshelft aan vatten.

3 Reacties

Weekendje zee!

9/22/2014

9 Reacties

Na mijn Zwitsers avontuur moest ik toch even bekomen. Na 4 dagen kon ik weer normaal stappen en wou ik mijn opgebouwde vorm verzilveren, oogsten verdekke! Eerste wedstrijd die me in het oog sprong was de clash der titanen in Damme, een wedstrijd waarin de duatleten het kunnen opnemen tegen de triatleten. Daar ik mezelf een duatlontitaan voel kon ik daar niet ontbreken. Verder zag ik de tussenstand van de Flanders cup en begon ik wat te tellen. Je hebt 4 resultaten nodig om opgenomen te worden in de eindstand. Ik had er nog maar 2, maar Damme telde mee en in Torhout was er nog een spurtduatlon voor de Flanders cup. Dat die 2 in hetzelfde weekend vielen kwam goed uit, ik maakte er met mijn vrouw een weekendje zee van. Beginnen dus in Damme voor de clash! De Triatleten begonnen met 2 km zwemmen in de Damse Vaart, ik en de andere duatleten liepen rond de Vaart voor 7.5km. Ik had wat zitten rekenen om gelijktijdig met de triatleten in de wisselzone te komen, en liep dus op dat tempo, maar halverwege moest ik iets vertragen, ik liep wel alleen op kop maar had nog geen zicht op mijn zwemmende vrienden. Vanaf dan was het links kijken in de vaart om de zwemmers te zien. Toen we Damme naderde zag ik de eerste zwemmer. Ik had dus ook op de triatleten wat voorsprong.

Van dan af liep het parcours hetzelfde en sprong ik op de fiets voor de 92km fietsen langs de Damse vaarten. Nu ben ik niet zo een fan van het kanaal rijden maar het gaf me wel een mooi overzicht. Ik zag Tim Brydenbach, Belgisch kampioen triatlon als eerste achtervolger achter mij op een minuut en half, daarachter kwamen Dennis Devriendt en Sanne Swolfs. De clash kon beginnen, ik zag Tim naderen maar ging zelf nog niet voluit, zodat ik zou kunnen aanpikken als hij bij mij kwam. Ik wou pas in de tweede fietshelft versnellen. Jammer voor de clash en voor Tim maar hij reed plat en moest opgeven. Ik begon aan mijn laatste ronde en bouwde een voorsprong tot 4 minuten uit op Dennis Devriendt die het gezelschap had gekregen van duatleet Tom Vandenbussche. Zo ging ik ook de wissel in voor de aflsuitende 19km lopen. Ik vond meteen een goed ritme en kon ook hier mijn voorsprong goed inschatten. Mijn spieren begon wel wat pijn te doen maar ik kon tegen het einde wat gas terug nemen omdat mijn voorsprong groot genoeg was. Ik won dus de duatlon en de clash en pakte 500 punten voor de Flanders cup. Een tv verslag vind je hier .

Deel 2 met iets meer melkzuur naar Torhout voor de memorial Benny Van Steelant. Een pak korter als gisteren maar wel wat meer Flanders cup punten te verdienen. Een andere fiets ook van Willi Wiggins naar Willi Stayermans en spijtig genoeg ook andere (frissere) tegenstanders.

Starten deden we voor 4.4 km lopen. Dat het pijn deed had ik wel voorzien na de 27 loopkilometers van Damme. Maar het ging ook behoorlijk snel en ik kon maar net aanpikken bij Vincent Van de Walle en Jan Vervaet. Op de fiets kwam ook nog Jurgen Boterberghe aansluiten, we draaiden met 4 wat rond en hadden een mooie voorsprong op de achtervolgers. Ik voelde me niet meteen de betere loper en probeerde dus de andere een paar keer in de wind te zetten. Uiteindelijk moest snelle loper Jan Vervaet afhaken zodat we met 3 aan de slotloop van 2.2 km begonnen. Vincent trok erg hard door na de wissel en ik moest alle zeilen bijzetten om mee te gaan. Hij hield even in en ik nam zijn tempo over. Hij moest 2 meter laten waardoor ik wat vleugels kreeg en doorbeet tot aan de meet. Daar stond teamcoach Stefaan net als in Damme me op te wachten. Hij sprak de mooie woorden: ge zijt echt ni goed gij! Ik kan hem geen ongelijk geven, het was er misschien wat over maar het leverde me wel 750 Flanders cup punten op en waarschijnlijk ook de eindzege, al laat ik het tellen aan de VTDL over. Ik heb trouwens de indruk dat ik de enige ben die met dat klassement bezig is, wat wel jammer is.

Volgende week reuzen van Wetteren, andermaal andere fiets, andere tegenstanders, zelfde doel: oogsten!

9 Reacties

WK!

9/9/2014

1 Reactie

Achter de latere wereldkampioen

Het wereldkampioenschap!
In het Zwitserse Zofingen wordt al een aantal jaar het Wk lange afstand duatlon gehouden. Het is er ook echt lange afstand want de afstanden zijn 10 lopen 150 fietsen en 30 lopen. Een internationale zomerse editie van de Hel zeg maar. Het was de wedstrijd die dit jaar met 5 sterren kreeg op de kalender en ik nam dus mijn tijd om me goed voor te bereiden. Dat was niet zo gemakkelijk. Vooral het weer liet me wat in de steek en het werd al snel duidelijk dat ik de bleekste aan de start zou zijn. Die vele natte trainingen maakte wel dat ik in een soort van vroege hel modus kwam waardoor ik wel de nodige kilometers liep en fietste. Ik probeerde vooral het bergop en bergaf lopen onder de knie te krijgen want dat zou me in Zofingen ook te wachten staan was me verteld.

De donderdag voor de wedstrijd reden we met camperchauffeur Robrecht Paesen en mijn vrouw naar Zwitserland. Op vrijdag ging ik dan het fietsparcours verkennen. Ik moet zeggen dat ik wel even verschoot. Er moetsen 3 ronden gereden worden van 50km en in elke ronde waren 3 beklimmingen. Die waren toch wat lastiger dan ik had verwacht. Op zaterdag verkende ik het eerste loopparcours. Het laatste lopen verkende ik niet, het leek me beter niet te weten wat me daar te wachten zou staan.
Voor de wedstrijd wou ik graag bij de eerste 10 zijn. Dat leek me wel wat om bij de beste 10 lange afstands duatleten ter wereld te behoren. Ik startte bij de elite samen met mijn 2 landgenoten en topfavorieten Rob Woestenborghs en Joerie Vansteelant.
Goed teken voor de start ik had honger! En niet alleen om te presteren maar ik heb daar de halve mobilhome leeggegeten, ik kon er dus wel even tegen. Om 9 uur vertrokken we dan, meteen bergop ook. Ik kon me na de eerste beklimming goed handhaven in de eerste groep. Mijn plan voor de eerste run was bergop goed mee te gaan en bergaf mijn eigen tempo te zoeken om me niet meteen te forceren. Na 5 km liep ik nog altijd mee met de eerste en begon ik me af te vragen of ik niet te snel vertrokken was, ik besloot het een goeie dag te noemen in plaats van een snelle start en wisselde als 9de.

Eens op pad met Willie Wiggins reden we met een 10-tal samen. Ik was wat onwennig met de 10 meter regel en volgde gewoon de Zwitser voor me. 5 man reed weg. Joerie kwam mij voorbijgereden en maakte de sprong naar voren, dit tempo was te hoog en ik bleef dus achter de Zwitser zitten. Maar het gat werd wel wat groter. Toen de Deen Bystrup ook de sprong naar voren maakte probeerde ik mee te schuiven. Op de laatste helling van de ronde kwam ik erg dicht maar voelde ik ook al wel krampen op komen met nog 120km te gaan. Er zat niks anders op dan mijn eigen tempo te zoeken en zo zag ik de kopgroep van 7 wegrijden. Mentaal was dat even moeilijk en ik moest even terug zoeken naar het juiste ritme. Maar ik bleef me goed concentreren op mijn voeding en reed op mijn eigen tempo verder. Ik had nooit echt het gevoel stil te vallen maar zag mijn achterstand op de kopgroep toch oplopen tot 5 minuten. In de laatste ronde reed ik nog een Australier voorbij uit de kopgroep zodat ik in 7de positie kwam te liggen. Ik voelde dat ik nog wat over had voor het laatste lopen om zo mijn top-10 plek te verzekeren. Ik begon te lopen, bergop, en daar kwam niet meteen een einde aan. Het was echt een extreem zware 2de run die maar 1 voordeel had, dat je hetzelfde parcours heen en terug liep zodat je perfect kon inschatten waar je in de wedstrijd zat. Zo zag ik bij het eerste keer punt na 7.5km tot mijn verbazing dat ik dichter kwam op Joerie Vansteelant die 5de liep en dat ikzelf dus 6de was aangezien de Fransman Le Duey een tijdstraf had gekregen. Uiteraard begon het pijn te doen maar ik zag Joerie en dus een top-5 plek voor me uit. Ik ging er voorbij en liep dus 5de. Ik was nu halfweg en wou er alles aan doen om mijn top 5 vast te houden. Le Duey liep een goeie minuut achter mij. Die laatste 15km waren verschrikkelijk, het bergop lopen was tegen de krampen aan en bergaf deed al zeker geen deugd. Plots kreeg ik te horen dat Rob, die tot dan op kop liep, aan het stappen was. In eerste instantie vond ik dat erg jammer voor hem, maar ik kon zo wel onverhoopt naar een 4de plek lopen. Le Duey kwam ook niet meer dichter op mij. De Fransen Le Bellec en Cadalen liepen nu 1 en 2 en de Deen Bystrup liep 3de. Ik volgde op een aantal minuten als 4de en liep zo ook het stadion binnen. Uiteraard super blij met mijn wedstrijd en het onverhoopte resultaat.

Maar nog gelukkiger dat ik kon stoppen met lopen want na 6 uur en een half wedstrijd voelde elke spiervezel verzuurd aan.

Tot vandaag is het moeilijk te bevatten dat ik 4de werd op een wereldkampioenschap. Natuurlijk kan je dat kapot relativeren maar dat doe ik binnen een week wel, eerst ga ik er van genieten en mezelf even een wereldtopper voelen.

Na dit Wk zou ik graag wat mensen bedanken:

Mijn loopvrienden van de WW groep: voor het gezelschap op de lange duurtrainingen, en vooral voor die ene training voor het WK waar ik al na 6km voelde dat ik echt geen goeie dag had.

Mijn Osteopaat Jan Vanbrabant: voor het groot onderhoud elke maand en de toffe babbel.

Mijn trainer Jul: voor het afzien op de piste en de perfecte schema’s

Mijn manusje van alles Bobby Paesen: voor het aanhoren van mijn gezaag tijdens het losrijden, het rijden van de mobilhome tot in Zwitserland en het aangeven van bidons en gellekes.

Mijn ploegsponsors Tritraining, high5, Wilier, Castelli en Lazer: Voor het topmateriaal.

Mijn schoenensponsor Scott: Voor de juiste schoen op het juiste parcours

Mijn teamcoach Stefaan: Voor het vertrouwen en de goeie woorden op juiste tijd

Mijn camping- en landgenoten Jurgen, Kurt en Mark: Voor het goeie gezelschap en proficiat voor hun eigen goeie wedstrijd.

Mijn werkgever Credo: Voor de soepelheid en het medeleven.

Mijn vrouw: Voor het wassen van karrevrachten sportkleren, het maken van hopen eten en voor mijn vrouw te zijn natuurlijk.

Ook iedereen bedankt voor de fijne berichtjes, heel leuk om te lezen. Ik hoop tegen het weekend terug mobiel te zijn en bekijk dan welke wedstrijden ik nog zal doen.

Moeten er nog klakskes zijn?

Willie Wiggins met helm en aangepaste tricolore

Podium met uitslag

1 Reactie

Het venijn van Odeyn.

Weekendje zee!

WK!

Archives

Categories