Van God los

Jaja wereldkampioen mensen, of dat al tot mij doordringt? Wel als je een aantal dagen later een telegram van de koning en koningin ontvangt om te melden dat ze verheugd zijn met je wereldtitel dan komt het wel aan hoor. Wie verstuurd er trouwens nog telegrams? Ik moet wel zeggen dat ik lichtjes ontgoocheld was als ik zag dat mijn telegram enkel felicitaties bevatte, als ik een telegram krijg dan denk ik toch eerder aan een schatkaart die één of andere professor mij heeft opgestuurd op zo'n verkleurd stuk papier dat wat afgebrand is met een boom op en eronder een rood kruis. Waarop ik dan mijn glazen bol zou pakken en die schat gaan zoeken. Maar ja het waren dus felicitaties. Ik heb trouwens geen enkele professor in mijn vriendenkring, de enige professor die ik ken is die cocktailbar in Leuven, waar wij als  student zijnde wel eens een raketje dronken. Maar bon jullie snappen het al ik ben hier rond de pot aan het draaien want mijn wedstrijd is nogal een gevoelig punt.

​Uiteraard moest ik eerst wat herstellen van het WK. Ik was toch wel behoorlijk diep geweest en vooral het fenomeen decompressie sloeg goed toe de week nadien. Als een maniak werkte ik 5 dagen een heuse bucket-list af van vettig en veel eten. Gelukkig ken ik mezelf al redelijk goed en had ik mijn voorzorgmaatregelen genomen: Ik had mij al ingeschreven voor de marahon van Amsterdam 6 weken later omdat ik dan weet dat de competitie Seppe het over neemt van de veelvraat Seppe. En zo begon ik dus aan mijn spoed marathon trainingen. Die eerste trainingen vielen goed tegen maar gaandeweg kwam ik terug in mijn trainingsritme en kreeg ik echt zin in die marathon. Een beetje te veel zin misschien want ik vroeg bij sponsor Vedette Sport wat het winkelrecord was. 2.25 dacht Geert en ik had mijn doel (Kristof Nackaerts bracht een week voor Amsterdam het record zelfs naar 2:22). Geert was trouwens ook aan het trainen voor diezelfde marathon van Amsterdam. Een blik op de uitslag van vorig jaar maakte mijn tactiek zeer eenvoudig de eerste vrouw had toen juist 2.25 gelopen dus ik moest gewoon die Keniaanse hinde volgen en klaar was Kees euh Seppe. Geen gedoe met wattages en blufpoker, gewoon volgen en misschien de laatste kilometer nog eens versnellen. En ja natuurlijk kreeg ik links en rechts de wijze raad van vooral niet te snel te starten en negatieve splits enal maar de atletiek wetten gelden immers niet voor Seppe Odeyn. 

Een dag na mijn marathon kan ik jullie zeggen dat die atletiek wetten best nog gefundeerd zijn en dat ze jammer genoeg  deze keer ook voor Seppe Odeyn golden. Uiteraard enkel deze ene keer. Mijn tactisch plan was briljant en ik had voor de zekerheid 2 Keniaanse zinnetjes van buiten geleerd om die 42 km door te komen. “Ik ben wereldkampioen” was het eerste om mezelf toch even voor te stellen en “dat mag hier gerust wat sneller” was het tweede om het hoge tempo te garanderen. We vertrokken en ik mocht in het eerste vak na de uitgenodigde lopers starten. Vreemd genoeg het witte vak... De start ging goed en ik kon meteen opschuiven tot bij de Keniaanse vrouwen. Mij er tussen zetten en de cruise control op, simpel! De eerste 3 km waren perfect het tempo dat ik wou en we liepen met een 20-tal samen door Amsterdam met 2 hazen op kop, ik dacht nog even dat mopje te maken van: aan jullie linker kant zien jullie het Anne Frank huis maar ik hield dat voor later, de dag was tenslotte nog jong.
​Dan plots een man met een scooter naast ons die één van de hazen de opdracht gaf om te versnellen. Nu ja er volgde maar 1 vrouw die haas dus geen paniek. Een kilometer verder kwam die man nog eens terug om ook die andere haas aan te moedigen datzelfde tempo te gaan lopen. Nu volgde jammer genoeg de rest van het groepje ook.
Km5: Ik liep dus al lichtjes in het rood maar niks aan de hand dat mocht van de coach. Km 7: dat tempo ligt nu echt wel te hoog ik moet op zoek naar een nieuwe groep, achter ons de grote leegte dus ik met een paar puppy ogen smekend naar collega’s om toch een tweede groep te vormen. Helaas pindakaas, Odeyn alleen in niemandsland. 4 km verder eindelijk een groepje van 4 man waar ik kon aanpikken. Mooi tempo en juist op de stukken wind tegen langs de Amstel, niks verloren, ik rol die Keniaanse vrouwen straks wel op.

Na 19 km lopen we de Amstel over en komt de wind in de rug. Het tempo gaat uiteraard wat omhoog en wordt als eerder onaangenaam ervaren bij mezelve. Km 21: één van mijn medevluchters versneld nog eens, ja lap ene dat negatief wilt gaan lopen nu is het helemaal naar de kloten. Onze groep valt uiteen en 3 km verder stapt onze negatieve loper uit de wedstrijd, ja nu brak mijn klomp volledig. Net op een stuk dat het in mijn hoofd alleen nog maar wind af en bergaf was tot het olympisch stadion krijg ik daar een snert stuk vals plat voorgeschoteld met wind pal op kop. Van dan af was het overleven tot aan de meet en we zaten nog maar op km 26. Maar Seppe dan is het nog 16 km? Inderdaad mensen dat was een lijdensweg om u tegen te zeggen, ik dacht zelf aan opgeven want beter geen tijd dan een slechte tijd toch?

Maar kijk, ik ken mijn weg  niet zo in Amsterdam en zoals jullie weten haal ik mijn moed wel eens uit songteksten als het niet goed gaat. Kris de Bruyne was van dan af mijn gids doorheen de stad.
Hij vertelde dat je er boeken kan kopen die je hier zelden vind: kan wel zijn Kris maar ik kan niet lopen en lezen tegelijk.
Je kan er langs de grachten lopen je haar los in de wind: Zwijg me van die wind makker, we hadden afgesproken het daar niet meer over te hebben.
Je kan er uren slijten, de parken zijn er groen: Uren slijten dat was niet echt de bedoeling maar je kan wel eens gelijk gaan krijgen en die parken ja niet mis. 
Je kan er naar Van Gogh gaan kijken dat zou je eigenlijk wel eens moeten doen: Ja dat had ik beter gedaan ook wat cultuur op zondag.
Je bent er vogelvrij omdat er alles kan: gaat dat nu over drugs Kris? Je weet met al dat gedoe van die TUE’s kan ik daar niet aan meedoen.
Zo dichtbij en toch zo ver is Amsterdam: vooral groot Kris, hoever is dat hier nog zeg!
​Voor hij met dat melig refrein kon beginnen klokte ik gelukkig af als 37ste in 2u32. Ver weg van mijn vooropgestelde tijd natuurlijk en ver van mijn Keniaanse vriendinnen verwijderd al was ik er nog wel eentje voorbij gelopen die zich waarschijnlijk van afstand had vergist en dacht dat ze de halve marathon aan het lopen was. Nee kijk respect voor de marathon mannen en vrouwen er komt toch wat meer bij kijken dan goed trainen. 

​Jullie denken nu zeker: ach wereldkampioen daar lig je toch niet wakker van, maar niks is minder waar. Ik heb niet vaak de kans om een marathon te plannen in mijn jaar dus is het vooral pijnlijk wetende dat het wel eens lang zou kunnen duren voor ik mijn tijd kan breken. Er zijn natuurlijk verzachtende omstandigheden, ik was van donderdag eigenlijk al wat ziek en had daardoor zeker geen goeie dag. Maar me daar achter verstoppen is misschien ook iets te makkelijk als je een heel jaar wedstrijden doet valt dat wel eens voor…
​
Nu volgt een doldwaze winter met een combinatie van wedstrijden die je niet voor mogelijk houd in tal van continenten en eindigen doen we natuurlijk in de Hel!