Yuppies on tour part 8: Cozumel Cartel

Het klopt inderdaad, dat sinds ik een gekende podcaster geworden ben, mijn blog daar de dupe van is. Maar kijk als ik de oceaan overvlieg kan ik niet anders dan dat te delen met mijn trouwe yuppies on tour volgers. Hoewel in deze aflevering de yuppies brutaal overgenomen worden door het Cozumel cartel. Dat kwam zo: Aanvankelijk gingen de yuppies, Stefaan en mezelf naar Argentinië. Ik wou heel graag een voetbaltruitje van Messi en ben van het principe koop lokaal dus we zouden in Argentinië een Ironman doen, zeeleeuwen spotten en dat truitje kopen. In aanloop van die race ging ik me voornamelijk bezig houden met het vullen van de gaatjes in mijn winterpalmares. Ik kon na vele pogingen de crossduathlon (Reus) van Wetteren en de halve marathon van Kasterlee winnen. Maar dan was er ineens een nieuwe wet in Argentinië over geld en de centrale bank. En konden ze het prijzengeld niet garanderen voor de pro atleten. Ik wou alleen maar dat truitje van Messi en een zeeleeuw zien maar die andere profs wouden blijkbaar toch die dollars waardoor Argentinië geschrapt werd. Er was gelukkig een plan B doordat Pieter de week voor Argentinië zijn Ironman debuut zou maken in Cozumel een Mexicaans eiland. En zo werd dus samen met Pieter zijn broer Senne en good old Bobby het Cozumel Cartel opgericht. Opper yuppie Stefaan was jammer genoeg kind van rekening in die coup.  

​Wat kan ik zeggen over Mexico, dat dat een pokke eind vliegen is. Zoals gewoonlijk is het een rush om op het vliegtuig te raken en eenmaal daar had ik door dat we wel eventjes onderweg zouden zijn. Toen ik me begon af te vragen of het niet sneller had geweest langs de andere kant van de wereld te vliegen. Gingen we eindelijk landen op Cuba? Cuba ja, even wat mensen afzetten op Cuba en dan door naar Cancun, Mexico eindelijk!  De fietsen waren ook mee en onze shuttle naar het hotel was er, goed bezig Mexico! Volgende dag was het Cozumel cartel al vroeg wakker. Niet dat we veel moesten doen maar een jetlag houdt niet zo van uitslapen. Na een busritje en een pittig boottochtje kwamen we dan aan op Cozumel. Het Cartel trok zich terug in hun villa met airco om zich voor te bereiden op de grote dag. Kort samengevat: Eten, nadenken over wat in welke zak moet, een beetje trainen en vervolgens nadenken of je goed bent en is dat nu echt warm of cava nog. 

​Wedstrijddag dan, ik was blij om eindelijk in het water te liggen want aan de kant zorgden de muggen voor de nodige stress. Het zwemmen was bijzonder want van punt A naar B en naar het schijnt 3.8km met de stroming mee. Ik zwom in een groepje van 6 en probeerde te genieten van de mooie koraal riffen. Alleen ik had het wat te warm, nu al en mijn brilletje dampte aan. Bovendien kwam de zon op en zag ik eigenlijk geen steek. Aangezien ik niets zag besloot ik maar op kop te gaan zwemmen van mijn groepje want dat zou wel goed komen. Zo zwom ik met 5 man in mijn voeten naar een zwaaiende man in een kajak. Helaas was het eerder een zwaaiend gebaar van: zwem niet naar mij maar naar de andere kant. Met een lichte omweg raakte we toch uit de zee op zoek naar de fiets. 

​Ik vertrok voor mijn 3 ronden van 60 km. Alleen het draaide niet zo goed. Ik zag niemand voor en achter mij en kreeg mijn vermogens niet getrapt. Gelukkig heb ik ondertussen al wat ervaring en ik bleef kalm. Ik kreeg uiteindelijk iemand in het vizier, kon daar naartoe rijden en een goeie 2de ronde rijden. Het was warm maar ik volgde mijn drink en eet schema  goed dus geen paniek en klaar voor een straffe laatste ronde. Het werd geen straffe ronde maar eentje van kilometers af tellen en je kaartje op je garmin zetten ipv vermogens. Dat kaartje was best grappig want niet beschikbaar op mijn garmin en dus gewoon zee. 

​Het fietsen was dus niet meegevallen dus moest het maar in het lopen gaan gebeuren. Ik constateerde al meteen enkele problemen toen ik aan mijn marathon begon. Eerste probleem de hitte, mensen lief dat was me daar warm op de promenade in Cozumel. Verkoelen is dan de logische oplossing. Maar bij de eerste aidstation kreeg ik een plastic zakje water. Ik was even niet mee. Is dat dan voor het milieu? Maar plastic is toch niet goed? Zijn dat van die ballen die je kan inslikken? Beetje groot. Zit er zoals op de kermis een goudvis in die zak water? Ik was dus aan het uitdrogen met de oplossing in mijn hand. Waterballon bedacht ik me nog en het ding plofte kapot. Met een beetje geluk toch een aantal spatjes op mij. Maar bij mijn 2de poging om het ding in mijn mond te doen ploffen, en zo wat vocht binnen te krijgen, werd mijn neus gespoeld. Bij de 3de bevoorading heb ik dan maar even gevraagd hoe dat correct open moest, bleek dus met de tanden te zijn, waar ik niet zo happig op ben aangezien ik eens een halve tand heb kapotgebeten op een gelleke. Maar bon ik kon eindelijk hydrateren. 

Mijn tempo was al redelijk gezakt dus die snelle looptijd kon ik ook al vergeten. In mijn hoofd zaten enkel negatieve gedachten om te stoppen. Maar ik kon het gelukkig omkeren en het ging van: Waar zijt gij toch mee bezig? Naar: Herpakt u eigen! En vandaar naar: Liever stappen dan stoppen. Stappen was net niet nodig maar de laatste kilometers waren enorm zwaar. Ik werd uiteindelijk 20ste PRO.

​Niet blij met mijn resultaat of tijd. Maar heel fier dat ik hem heb uitgedaan. Dat moet ook maar eens kunnen. En die Mexicanen zijn me toch een sarcastisch volkje door een zwarte finisher t-shirt te geven met lange mouwen...
Het einde van het Cozumel Cartel en nu op naar de Hel!

Foto's Be Movi