Na mijn avontuur in Sardinië was ik klaar voor een eerste Beglische triathlon in La Roche.  Er moest 1 kilometer gezwommen worden 100 gefietst en 10 gelopen. Maar bij die ene kilometer liep het al volledig mis. We mochten niet los zwemmen in het water en moesten dus droog starten. Toen ik in het water sprong pakte dat enorm op mijn adem. Het water was niet extreem koud ofzo maar ik kreeg maar geen lucht. Kwam daar nog eens bij dat ik samen met 80 % van de deelnemers naar de verkeerde boei zwom. Veel zwemmen was dat bij mij niet, ik blokkeerde en kreeg mijn ademhaling niet geregeld. Ik wou zelf stoppen maar ook dat is tijdens het zwemmen nog niet zo makkelijk. Ik heb dan met mijn hoofd wat boven water gezwommen, af en toe zelf wat schoolslag. Pas na 700 meter kon ik eindelijk beginnen zwemmen zoals het hoorde. Ik kwam als 113de uit het water.  En sprong dan eindelijk op mijn fiets. Dat rampzalige zwemmen had wel 1 voordeel ik kon wel meteen goed beginnen fietsen. 

Ik kwam op het plaatselijke parcours al als 50ste aan. Daar volgden 3 ronden met telkens de col du haussière erin. Ik bleef goed opschuiven en reed 20ste na de eerste ronde en 9de na de tweede ronde. Vooral op de stukken bergop ging het vlot omdat ik met de koersfiets reed, in de afdaling verloor ik dan weer wat terrein op de mannen met een tijdritfiets. Ik kon uiteindelijk als 6 de beginnen aan de laatste 10 km lopen en kon nog 1 plek opschuiven naar een 5de plek. Misschien was dat ook met een betere zwembeurt wel gewoon mijn plaats.  

Ik blijf toch wat ontgoocheld na het zwemmen,  ik had een veel beter gevoel op training dan voor Sardinië en het had wel interessant geweest mocht ik weten welke tijd ik nu zou kunnen zwemmen. 

Als duathleet lid zijn van het flemish triathlon team, het voelde toch niet helemaal juist aan. Ik begon dus onder lichte groepsdruk te zwemmen om me ook triatleet te kunnen noemen.  Daar waar vroeger het aantal glijbanen in het zwembad belangrijk waren was dat nu het aantal banen. Ik begon 1 keer per week te zwemmen in het begin van het jaar. Dat bleef zo tot eind maart, gelukkig kreeg ik dan tips van Frone Wouters. Haar advies was redelijk duidelijk, 1 keer per week zwemmen is te weinig. Ze leerde me een betere techniek en gaf heel goeie raad. Mijn plan was om ergens eind juni een triathlon te doen waar je heel weinig zou moeten zwemmen en overdreven fietsen en lopen. Maar ploegmaat Kris Coddens besloot om deel te nemen aan het Ek cross triathlon in Sardinië en ik kon mee.  Het was een redelijke last minute beslissing want ik had nu plots maar 2 weken om mij voor te bereiden op 1.5km zwemmen 30 MTB en 10 lopen. Ik kon de wetsuit van onze tritraining coach lenen en ging daar 1 week voor de wedstrijd eens mee zwemmen. Dat stelde me wel wat gerust, je gaat daar namelijk niet zo snel mee onderwater. Na wat gepuzzel om mijn MTB in een koffer te krijgen vertrok ik dan woensdagavond samen met Christiano Coddens naar Sardinië.

Op donderdag gingen we dan zwemmen in de zee, bleek dat dat toch niet hetzelfde was als in het zwembad.  Die eerste training in de middellandse zee was dan ook geen succes. Poging 2 op vrijdag ging al wat beter al was er dan meer wind en dus ook de nodige golven. We verkenden ook het MTB parcours dat heel afwisselend was: technische afdalingen, een lange klim, een muur van rotsen opwandelen, singletracks en ook beter lopende stukken. Het loopparcours deden we op zaterdag en ook dat was heel avontuurlijk: 2 touwbruggen over een rivier, veel zand en rotsen.  

Zondagmorgen om 10uur lag ik dus in de zee wachten op het startschot. Ik was nerveus want ik had natuurlijk de verhalen al gehoord over een zwemstart. Het startschot van mijn eerste triatlon werd gegeven en ik ging mee met de andere 32 elite atleten op zoek naar de eerste boei. Eerste vaststelling, die zwemstart was wel ok, ik had zelf wat plezier in het duw en trekwerk. Tweede vaststelling, er was meer wind en dus redelijk veel golven. Na de eerste boei zwommen we dwars op de golven en dat was niet zo eenvoudig: ik kreeg het nodige zout water binnen en moest altijd weer op zoek naar die boei. We kwamen een eerste keer op het strand en begonnen aan de volgende ronde. Ik zat vanachter, maar zag gelukkig nog wat andere witte badmutsen voor mij. In de 2de ronde zwemmen was ik in het gezelschap van voornamelijk roze badmutsen. De opluchting als ik uit het water kwam was groot al was het nog niet zo eenvoudig het strand op te lopen en die wetsuit uit te krijgen. In de wisselzone was ik wat duizelig maar er stonden gelukkig niet zo veel fietsen meer waardoor ik snel de juiste gevonden had. Op de fiets begon ik aan mijn inhaalrace. Ik haalde wat mensen in, maar voelde al snel dat ik niet mijn normale tempo kon ontwikkelen. De eerste lange klim ging dan ook moeizaam. Ik bleef wel opschuiven maar had geen idee waar ik ergens in de wedstrijd zat. Mijn 2de fietsronde was iets beter omdat ik het gezelschap had gekregen van Tadej Valjavec, ex wielrenner en nog top 10 in de tour geweest. Het ging dus plots goed vooruit, maar op de rotsmuur die we te voet moesten beklimmen liep hij naar boven en moest ik hem laten gaan. De overgang naar het lopen ging goed en ik kon nog wat atleten inhalen. Al was het lopen ook bijzonder zwaar op het strand. Ik kwam uiteindelijk als 11de over de meet en was 10de elite. Mijn uitslag verviel echter in het niets als ik zag dat ploegmaat Kris Coddens Europees kampioen was en landgenoot Jim Thijs (die van de tv) 3de. 

Aanvankelijk was ik wat ontgoocheld, ik had niet mijn beste dag op de fiets en vond dat heel jammer. Maar toen ik de uitslag bekeek was ik wel blij eigenlijk. Ik verloor in het zwemmen veel minder tijd dan ik had gedacht. Ik reed vervolgens de 7de fietstijd en liep de 5de. Het was tenslotte een EK.

Naast het competitieve was het een geweldig avontuur. Een heel mooie organisatie in een schitterende omgeving met een unieke sfeer.  Ik had het geluk 5 dagen te mogen leren van de nieuwe Europese kampioen waar voor merci Kris!

Vanaf morgen huwelijksreis naar Lanzarote!