Mijn zus vroeg me laatst wat ik ervan zou vinden moest mijn dochter plots naar het fel besproken liedje kind van de duivel luisteren. Wel buiten de kinderen van Pablo Escobar heeft mijn dochter toch wel het recht om met volle borst mee te zingen: ik ben een kind van de duivel. Papa  was bovendien wat in de ban van het nummer 6 de laatste tijd, ofwel Satans nummer. Nu leek het er wel op dat ze hierboven niet altijd even blij zijn met al gedweep met de duivel en zijn nummer. Het weer was de laatste weken niet echt een bondgenoot om wat door trainen. Blijkbaar werd ik afgestraft voor het terugkomen op mijn hel beslissing met als gevolg: Gij zult strontweer hebben telkens gij ook maar denkt de hel deftig voor te bereiden! Amen!

Nu ja ik droeg mijn straf waardig, en voor zij die denken dat ze een voorbereiding went, kan ik wel degelijk zeggen dat ik me nog ieder jaar laat vangen aan die Helle koorts. Met meestal een kritiek hoogtepunt een 5 dagen voor de start. Coach Stefaan wordt dan lichtjes wanhopig van mijn twijfel gedrag, mekanieker Mick moet bij elk gewijzigd weerbericht alweer andere banden opleggen en mijn vrouw die hoort me meer zuchten dan lachen. Het enige dat min of meer helpt is met lotgenoten discussiëren over bandenkeuzes, vestimentaire bedenkingen maken en uiteenzettingen over de Kempense ondergrond geven. Dan is gelukkig het weekend daar en kan je een hele zaterdag lijstjes overlopen om zeker alles mee te hebben in de juiste bak of zak. En o ja vergeet ook niet te rusten en te eten voor 20 man. 

Maar het gevoel dat je dan hebt als je eindelijk losgelaten wordt om 8uur in de Kastelse ochtend is onbeschrijfelijk, alleen werd dat gevoel dit jaar na een goeie 700 meter vakkundig opzij gezet door lichte paniek wanneer we met 350 starters over een ijsplek liepen. Ik liet me gecontroleerd naar de berm schuiven om al daar wat grip te zoeken. Het zou de eerste 2 uur in de wedstrijd mijn hoofd bezorgdheid zijn, recht blijven! Op de stukken waar ik grip had, kon ik wel goed door lopen en liep ik al snel met Geert Lauryssen weg van de andere. We wisselden met een voorsprong van een goeie 3 minuten op de eerste achtervolgers. Op de fiets was het ook op het spiegelgladde wegdek een traject zoeken langs voortuinen, bermen en alles wat maar niet blonk Ik was echt content als we de Kempense modder indoken. Fris dat wel, maar grip jongens zalig! 

Geert bleek net als vorig jaar de ideale metgezel te zijn om de 117km MTBen af te leggen op het nieuwe Hel parcours. Hij koos de goeie lijnen door de modder, was voorzichtig op het ijs en had net als ik het nodige geduld met de gedubbelden. We werkten goed samen om de sterke fietsers achter ons daar te houden, trainingsmakker Simon Van Roy, Kevin Van Hoovels, Ronald Beckers, Tibor Gijsen en Jan Debie volgde verder in de wedstrijd. Maar de strafste ijsman was toch wel begeleider Bobby die op een ijslaag, zonder enige vorm van paniek mijn drinkbus aangaf. Halverwege het fietsen zag het er goed uit: Het begon te dooien en onze voorsprong groeide op de achtervolgers. Enig minpuntje was dat dus ijs eens gedooid meestal omgevormd wordt tot water. En meestal nog eens redelijk fris water, dat begon ik wel te voelen, maar na een tijdje voelde ik mijn voeten toch niet meer dus was dat probleem alweer opgelost en kon ik mij weer concentreren op de wedstrijd.

We gingen samen de wisselzone in om de laatste 30 loopkilometers af te werken. Ik wisselde snel en begon als eerste te lopen. Echt goed voelde dat niet echt aan. Het duurde zo een 11km toen ik weer gevoel had in mijn tenen. Ik had wel al 2 minuten voorsprong op Geert en kon zoals gewoonlijk terug vallen op mijn persoonlijke begeleiders: Bobby, Birger en de smalle. De smalle was weer de ardoissier (tijdsopmeting)van dienst, Birger zorgde voor de muziek en Bobby bewaakte mijn voedingsschema. Wat er daar dan zoal verteld wordt om mij door die laatste 30km te loodsen? Wel dat is sterk afhankelijk van het momentum. Bobby is meer de man van de feiten zo wist hij me plots te zeggen, dat ik ondertussen al 270km gelopen heb in al die jaren van de Hel op dat parcours. Nu hoor ik jullie denken, goh daar gaat een mens ook niet direct sneller van lopen, maar ik was wel onder de indruk van het rekenwerk van Bobby dat we zo weer wat kilometers achter ons hadden. Birger is dan meer de man van de muziek en kiest naar gelang mijn toestand welk nummer hij gaat draaien. Moest ik wat meer marketinggericht zijn we hadden al lang een Hel hit box uitgebracht! De Smalle is  de tijdsopnemer van dienst en is dus meestal de brenger van goed nieuws, ook dit jaar kon ik mijn voorsprong blijven uitbouwen. En kon ik dus voor de 6de keer op rij als eerste de sporthal betreden na 7u33. Geert werd 2de en Sikke werd 3de.  

Ook na 6 keer blijft het speciaal om de Hel van Kasterlee te winnen. Dat ik de eerste winnaar op het nieuwe parcours ben maakt het bijzonder. Ik denk dat dat nieuwe parcours de meeste mensen wel kon smaken, ondanks dat het de wedstrijd langer en zwaarder maakt.
Ik heb nu alvast de tijd om iets leuk met het nr 7 te bedenken. Maar eerst zoals beloofd de wereld veroveren..

Volgende wedstrijden op 2de kerstdag het Vlaams kampioenschap Beachrace in Bredene en op de laatste dag van het jaar de Corrida in Leuven. Voila nog 2 wedstrijddagen erbij in 2017 dan is mijn kaart vol!

Wel, wel wel (quote Jay Vleugels). Kijk eens wie daar terug is met hangende pootjes. Eerst aankondigen dat je een jaartje geen Hel van Kasterlee gaat doen om dan gewoon te starten alsof er niks gebeurd is. 
Wel ja ik ga inderdaad terug naar Kasterlee, maar wat ik daar precies allemaal gezegd heb na mijn 5de overwinning weet ik toch zo goed niet meer. Fake news!
Maar ik heb wel degelijk getracht af te kicken van de Hel. Ik ging naar praatgroepen, zo van die groepen waar je in een kring zit en dan moet zeggen ik ben Seppe en ik heb een probleem. Ik maakte wilde plannen over wat ik dan wel in de winter ging doen en ik probeerde me te sussen dat 5x echt wel mooi is en voldoende. Bovendien had ik mezelf ook voldoende ingedekt door tegen iedereen te verkondigen dat ik een hel sabbatjaar ging doen.  Maar kijk dan sloeg het om. Eerst werd die mafketel verkozen tot president van Amerika door zaken die niet in zijn kraam passen te omschrijven als fake news. Waardoor ik dus ook staalhard kan ontkennen dat ik een helloos jaar ging doen. Vervolgens kwamen ze in Kastel met een nieuw MTB parcours en verloor ik mijn wereldtitel.
En die wilde plannen dan Seppe? Geen paniek, die zijn er nog steeds. Ik zal zelf meer zeggen ik ga de wereld veroveren. Maar ook dan kwam ik terug op dat aloude spreekwoord: verover de wereld begin met Kastel!  En uiteindelijk is 5x nog niet overdreven hé

Aangezien ik nog geen enkele voorbereiding voor Kasterlee hetzelfde heb gedaan, heb ik ook de laatste maanden weer van alles nieuw gedaan. Ik begon dus als Ekiden bondscoach alwaar ik mijn team naar een 6de plaats coachte. Vervolgens zat ik zo terug in het atletiekwereldje dat ik besloot om nog eens een veldloop mee te doen. Dat was ondertussen al 15 jaar geleden. Wat was dat een fijne dag. Hoe leuk is het om te merken dat na 15 jaar sommige sporten nog exact hetzelfde zijn als je ze achter gelaten hebt. 12mm pinnetjes in die spikes, crosskaartje onder de nummer en starten, wat ik 15 jaar later nog steeds niet kan. Vervolgens wat opschuiven, wat afzien en 7de worden om dan een prijs van de prijzentafel te mogen kiezen. 

Uiteraard was er ook tijd voor ontspanning en 4 pintjes in een minuut of 6 tijdens het Bk Beermile. Ik werd er 7de. Omdat ik dreigde wat in de 6de en 7de plaatsen te blijven hangen kon ik gelukkig nog eens een duathlon doen. Ik kon mijn titel verlengen in de Crossduathlon van Damme waar ik van start tot finish aan de leiding liep en fietste. Trainingsmakker Sikke Van Roy mocht mee op het podium als 2de. Een dagje later begon ik dan samen met 1200 andere aan het bechrace seizoen in De Panne. Ik had niet men beste dag op het strand en werd 29ste. 

Nu we dan toch in het zand zaten wou ik het weekend erop meedingen naar de strandtitel king of the beach. De uitdaging was op zaterdag de strandrace van Oostduinkerke en vervolgens op zondag een 1/2 marathon lopen. Nu lijkt dat in de eerste plaats vooral een conditionele test. Maar je moet het begrip beach toch iets ruimer zien. Koning wordt je namelijk niet zomaar. Nu eigenlijk wel je wordt zo geboren dus misschien is het daar wel dat het voor mij al misliep. Maar kijk koning Arthur trok toch ook dat zwaard uit die steen zat rond een ronde tafel en werd alsnog koning dus. Zand was ook niet echt het probleem, ik had een goeie dag en reed er goed door die zaterdag. Het probleem was datgene dat de zee op het strand geworpen had: Schelpen en om specifiek te zijn scheermessen. Je kent ze wel van die langwerpige schelpen die je als kind gemakkelijkheidshalve gaat verzamelen omdat ze nogal talrijk zijn en redelijk groot en dus ook makkelijk te vinden in een schelpen bank, ja ik was eerder de luie schelpverzamelaar. Nu horen wat schelpen uiteraard bij het strand, maar als we al van schelpbanken beginnen te spreken en die schelpen zich dan ook nog eens genesteld hebben op het enige berijdbare stukje strand tussen Nieuwpoort en Koksijde zit je toch al snel met een probleem als je daar met 400 potentiële koningen het strand opsprint. De scheermessen vlogen werkelijk in het rond het wat de konings strijd uiteraard heldhaftig maakte, de bandenfabrikanten wreven ondertussen ook in hun handjes want er sneuvelde wel wat rubber. Ik hield me lang staande maar iets voor halfweg moet ik dan toch op dat scheermes teveel gereden zijn. Lekke band dus. Ik telde in totaal 4 gaten in mijn achterband en 2 in mijn voorband. Opgave dus en geen koning. 

De dag nadien dan maar een poging om nog iets te maken van mijn weekend. Een halve marathon op strand en duin. Deze keer had ik wat minder last van de scheermessen, en iets meer van Kris Coddens. Docent in de zandkunde en dus ervaring met in het zand lopen. Nu in het zandlopen is toch wat bijzonder. Daar schijnt ook een techniek voor te bestaan, ik kan u al meteen zeggen ik heb die niet gevonden. Meer zelfs ik begon ernstige fysica formules uit te werken in een poging dit mysterie te ontrafelen. Ik bedacht iets als: snelheid = (kracht - loopstijl – frontaal oppervlak – energieverlies in het losse zand) x 1000. Strijden tegen de fysica is al net zo oneerlijk als tegen die scheermessen. Strijden tegen Kris Coddens is dan weer iets eerlijker waar ik me dan maar op focuste. Het werd een echte clash in de Duinen arena tussen 2 verschillende mode en loopstijlen. Coddens was verkleed als trailrunner, terwijl ik had geopteerd voor een wet Flandrien look. Dat terwijl we qua loopstijl iets meer naar elkaar toe leunen namelijk Coddens als een hinde mezelf eerder als een Brabants trekpaard. De Beslissing viel na 17km op het strand dat er eigenlijk amper beloopbaar bij lag. Ploegen leek daar de beste optie en dus ploegde het Brabants trekpaard weg van de hinde door de Duinen om zijn weekend toch een beetje glans te geven. Hoewel we allemaal weten dat een trekpaard niet bezig is met glans geven aan zijn weekend. Hij was blij dat zijn ploeg weer wat scherper is. Er moeten immers nog wat Kempische akkers geploegd worden!