Maar eerst natuurlijk de wedstrijd alvorens de wereld te gaan redden. Het zwemnummer blijft toch altijd een beproeving. Hoewel ik dacht dit jaar alles al te hebben afgevinkt met super hoge golven in Dubai, zonder wetsuit verzuipen in Texas en een rondje boksen in Lanza kon ik me eigenlijk niet voorstellen wat ze nu nog konden uit vinden om mijn zwemmerscapaciteiten op de proef te stellen. Koud water dus. In Tallinn was het zoals in de rest van Europa snikheet, in de Baltische zee was daar echter niet zoveel van te merken. Eigenlijk zag ik de bui al hangen want aan de zwemstart lag een ijsbreker van de Russische marine. De dagen voordien was het dus proberen het Sanne Swolfs record van 2 minuten in de Baltische zee te breken en mezelf mentaal voor te bereiden op een ruim uur koud hebben. Of ik dan niet hoopte op een ingekort zwemmen of een duathlon? Maar nee als ik een duathlon wil doen zal ik me daar wel voor inschrijven mensen!
Op de fiets ging het niet zo goed. Je kent dat wel: Dat je de juiste versnelling niet vind, heel de tijd wind tegen hebt en denkt aan een leegloper of dat je vermogen meter dringend eens gekalibreerd moet worden. Geen paniek, ik had 180 km om een goed gevoel te vinden maar het is dus ook perfect mogelijk om 180 km te fietsen, zoekend naar dat goeie gevoel. Nog een geluk dat ik 160 km kon samen fietsen met een Est zodat we onze achterstand op dat Odeyn kwartiertje konden houden. De laatste 10 km kregen we dan nog een goeie bui over ons heen wat voor gladde starten in Tallinn zorgden.
Volgende stop Wk in Zofingen
Goodbye!