Odeyn is God en wereldkampioen!

Laat mij beginnen met het eerste deel van mijn titel te verklaren: Toen ik nog wielrenner was hadden mijn ploegmakkers/vrienden en ik telkens een vaste afspraak met de zesdaagse van Gent. Wij gingen dan supporteren voor onze ploegmaat Nicky Cocquyt. Nicky stond toen laatste in de zesdaagse en wij wouden hem een hart onder de riem steken met een gepaste spandoek. Daar Nicky eerder van het bescheiden type is vonden wij Cocquyt is God wel geplaatst. Nicky won die avond nog 2 nummers op goddelijke wijze. De jaren nadien volgde nog spandoeken met Cocquyt for president en Cocquyt I’am pregnant. Zoveel jaren later is er een spandoek Odeyn is God, een koekje van eigen deeg dus, en afgelopen zondag voelde ik me voor een aantal minuten een klein beetje God.

Mijn verhaal van Zofingen begon eigenlijk op de avond van mijn eerste Ironman in Nice eerder dit jaar. Ik was met trainer Stefaan aan het napraten over mijn eerste Ironman ervaringen en we overliepen wat er beter kon en moest. Tot Stefaan zei: maar eerst gaan we wereldkampioen worden in Zofingen, ik kon niet meer zeggen dan amen!
Ik werd al een heel jaar aangekondigd als vice-wereldkampioen. Er is volgens mij maar een titel die nog erger is en dat is die van eerste eredame, die ik gelukkig nooit zal behalen. Maar elke wedstrijd werd ik er dus aan herinnerd dat ik die ene wedstrijd niet gewonnen had en moest ik met nummer 2 starten. Ik was dus gemotiveerd dat te veranderen en ook Stefaan was het menens met dat wereldkampioen worden, mijn trainingen waren lang en zwaar maar we wisten wat beter moest en dat gaat helaas niet vanzelf. Vaak heb ik totaal kapot bij mijn dochter op de speelmat gelegen. Ik zei haar dan: Papa is volledig naar de kl*ten, papa weet zelfs niet meer van welke parochie hij is. Weet jij dat Laurien? Op die manier droeg ik toch nog mijn educatief steentje bij aan de opvoeding van mijn dochter. 

Voor het eerst had ik ook wat fysieke ongemakken, mijn rug zat volledig vast na alle hoogtemeters in de Alpen en ook mijn knie begon wat lastig te doen maar ik kon mijn trainingen blijven doen en was opgelucht dat ik zondag blessure vrij aan de start kwam in Zofingen. Een perfecte voorbereiding is eigenlijk al een hele karwei en zeker de laatste weken begon ik te beseffen dat ik even goed zo hard aan het trainen was voor de grootste ontgoocheling uit mijn carrière. Uiteraard hoort dat bij de sport maar ik hoopte toch dat de puzzel ineen zou vallen die dag. 

Starten deden we in Zofingen met 10km lopen. Op het zware parcours was het voor mezelf wat zoeken naar het juiste ritme, de Duitser Felix Kohler liep van bij de start weg en bouwde een voorsprong uit tot een minuut. Ik zat aanvankelijk in het eerste achtervolgende groepje van 8. Maar moest naar de wisselzone toe toch een gaatje laten. Gelukkig kon ik snel wisselen en de aansluiting maken met de achtervolgers. De eerste fietsronde van 50km op het heuvelachtige parcours verliepen ook niet zo vlot, ik moest echt alle zeilen bijzetten om de achtervolgende groep te volgen. Kohler reed wat verder weg en ik was vooral blij dat ik er na die ronde nog aanhing, God was even ver weg. Maar kijk God bleek een diesel te zijn die na 10km lopen en 50km fietsen eindelijk goed gerodeerd was. Ik kon de demarages van de Deen Soren Bystrup goed beantwoorden en kon wat kopwerk doen om de Duitser niet te ver te laten rijden. Zo goed het bij mezelf begon te draaien zo slecht verliep de samenwerking in ons achtervolgende groepje, vele keken naar mij en Bystrup om het kopwerk te doen. Van dan was het tactisch niet eenvoudig om mezelf niet voorbij te rijden maar om ook Kohler nog in het vizier te houden. 

​Deze keer geen liedje in mijn hoofd maar wijze woorden,  ik had de dagen voor de wedstrijd namelijk naar de serie Narcos gekeken over het leven van Pablo Escobar. ¿Plata o Plomo? schoten door mij gedachten, vrij vertaald zilver of lood. Met zilver bedoelde hij geld en met lood, sjah de kogel hé. En zo inspireerde drugsbaron Escobar Seppe Odeyn om in de laatste beklimming van de Bodenberg niet meer na te denken maar volop voor de hoofdprijs te gaan. Ik zette me op kop en reed zo hard ik kon de Bodenberg op. Ik reed weg van mijn collega’s en zag boven in de verte Felix rijden. Mijn Orbea warbird en mezelf waren nu echt ontketend en op 10km van de wissel kon ik de aansluiting met koploper Felix maken.

Ik wisselde snel en kon meteen een hoog tempo lopen in de eerste kilometers, Felix liet een aantal meter en ik probeerde mijn voorsprong uit te bouwen. Al lopend kan ik mezelf moeilijk God noemen daarvoor is mijn stijl iets te houterig maar kom in het laatste lopen telt stijl niet meer dan is het gewoon afzien en elke kilometer aftellen. Ik liep seconde per seconde weg zodat ik met 2 minuten voorsprong aan mijn laatste 15km  kon beginnen. 

​Ik probeerde minder risico’s te nemen in de afdalingen en een klein beetje reserve bergop in te bouwen. Ik zou niet de eerste zijn die volledig stil zou staan in de laatste loopkilometers. Ik liep verder weg van Felix en ook uit de achtergrond kwam niemand dichterbij. De laatste 2.5km waren bergaf en ik kon door de pijnscheuten heen toch wat beginnen genieten, bij de laatste bevooradingspost dacht ik mezelf al op een colaatje te trakteren, maar ik kreeg van die slok cola nog steken in mijn zij waardoor het echt afzien was tot in de arena. Ik liep het stadion binnen, pakte de Belgische driekleur aan en stapte over de finish. 

​Ik, Seppe Odeyn,de mislukte wielrenner met zijn kromme benen en rare loopstijl wereldkampioen duathlon. 
Ik wist dat ik het kon maar het overviel me toch: vele interviews, brabanconnes, dopingcontroles en selfies later drong het al wat meer tot mij door en ben ik ongeloofelijk trots als ik naar het palmares in Zofingen kijk naast welke namen ik nu vertoef. En ok het is maar duathlon maar probeer eens ergens de beste van de wereld in te zijn.Wereldkampioen staande wip schieten zal ook geen makkie zijn. Enige minpuntje van de dag was de afwezigheid van de uittredende kampioen Gael Le Bellec die door een blessure niet kon starten. Maar hey daar ik niet aan doen en om nog maar eens de woorden van mijn vriend de drugsbaron te gebruiken: There can only be one God

​En dan nu eindelijk tijd voor dingen die niet paste in mijn voorbereiding. Zo kan ik nu eindelijk de olympische spelen beginnen volgen en kan ik die danspasjes van de flashmob voor de trouw van Bobby beginnen te leren. Kan ik eindelijk weer eens wat stofzuigen en kuisen in huis want wat heb ik dat gemist mensen en zwemmen uiteraard ook, eindelijk weer wat tijd om kilometers tegeltjes te gaan tellen. Natuurlijk ook even de tijd nemen om fameus naast mijn schoenen te gaan lopen als wereldkampioen, ik heb alvast een lidkaart voor de Carré besteld, heb al wat vastgoed in Monaco bekeken en al wat schrijvers gecontacteerd om mijn blog voortaan te schrijven. Ik ben goed bezig want begin mezelf al God te voelen en drugsbaronnen te citeren. Verder roep ik al mijn homo en greenpeace vrienden op want ik heb regenboogspullen nodig!

Uiteraard moet ik een aantal mensen bedanken want wereldkampioen wordt je niet alleen: 
-Mijn sponsors: Orbea, Orca, Lake, Vedette Sport, Hoka One One en Stance 
-Mijn trainer Stefaan Tritraining: Om het uiterste uit mezelf en mijn voorbereiding te halen, voor het perfecte raceplan en het supporteren ter plekke. 
-Alle supporters ter plekke en thuis
-Mijn schoonouders Marc en Monique om mijn dochtertje ook in het weekend op te vangen zodat papa kon trainen. 
-Pieter en Bo voor het gebruiken van hun Netflix account 
-Schoonbroer "de smalle" om ons huis te versieren!
-Bobby Paesen als chauffeur, coach, trainingsmakker, mental coach en zo veel meer
-En tot slot uiteraard mijn vrouw Valerie, onmogelijk om op te noemen wat ze allemaal heeft gedaan!

Met Zofingen is ook het powerman seizoen voor 2016 afgesloten. Ik ben eindwinnaar van de World Series en sta eerste op de powerman ranking. Om me een beetje tegen mezelf te beschermen heb ik alvast voor een volgende wedstrijd gezorgd waar ik weer als gewone sterveling aan de start zal staan. Ik loop de marathon van Amsterdam en doe een poging het Vedette Sport marathon record te verbreken.