Volgende week een graad of 30 frisser in de Hel. Maar eerst het sportgala!
Ik voel mezelf niet echt een globetrotter. Ik word ’s morgens niet wakker met de behoefte de rugzak te pakken en de wereld rond te reizen. Maar kijk als wereldkampioen krijg je nu eenmaal uitnodigingen van over de hele wereld en dus ook van de Powerman in de Filipijnen. Ik dus toch maar mijn fiets in een rugzak gepropt en samen met coach Stefaan naar Azië. Gelukkig kon ik beroep doen op mijn jarenlange ervaring in zo’n ondernemingen: Mijn langste vliegreis tot dusver moet Lanzarote geweest zijn dus in een jetlag geloofde ik niet echt. Filipinos kende ik vooral als koekjes en de enige Aziaat waar ik wel eens bij in de buurt kom is de frietchinees bij ons in de straat. Op het eerste zicht viel dat reizen allemaal wel mee. Wie maalt er nu om 27 uur in de vlieger als je 2500 verschillende films kan kijken en 4x eten krijgt. Dat vloog dus werkelijk voorbij. Ook de temperatuur viel best mee als we in Clark geland waren en eenmaal in het hotel aten we zelfs bij een Italiaan. Ik begon even te twijfelen of we wel op het juiste continent zaten maar een dag later viel de Aziatische puzzel wat meer ineen. Ik ging fietsen en verloor al emmers zweet, at ’s avonds Koreaans en deed geen oog dicht die nacht. Van dan af besloot ik Stefaan voor te stellen als mijn jetlag ipv mijn coach. Ik moet wel zeggen ik had de tijd van mijn leven met mijn jetlag. We amuseerden ons ’s avonds in het casino waar de plaatselijke live band speelden, ik dronk dan Mango juice en mijn jetlag San Miguel light .Mijn jetlag bleek nog eens black jack talenten te hebben ook. Maar we waren daar voor te preseteren dus we gingen ook samen lopen al was dat wat vreemd in de Filipijnen om kapot te gaan bij 33 graden terwijl I’am dreaming of a white Christmas door de boxen van het dorpsplein galmt. Ik gaf interviews voor de tv ging op de foto met wild enthousiaste Filipijnen en werd heel de dag gevolgd door een fotograaf, not so bad hé Eden. Voor de wedstrijd verwachte ik vooral een Europese strijd. Met Andy Sutz, Gael Le Bellec en mezelf stonden er samen toch 5 wereldtitels aan de start en dan was er nog Thomas Bruins specialist Aziatische races. Het grote vraagteken waren de Filipijnse atleten voor mij. Die namen alvast de openingskilometers voor hun rekening. Ik bleef in de buurt van de andere Europeanen. Halverwege liep Andy weg met een Filipijn en zat ik in de achtervolging met Thomas en Gael. Na 8 km lopen begon de hitte al door te wegen. Ik sleepte me naar mijn fiets waar we de Filipijn opraapte en samen achter Andy aangingen. Na het klimmetje na de wissel waren de andere 60km voornamelijk vlak en op grote wegen. Na 30km kwamen we aansluiten bij Andy en reden we met 5 op kop. Er werd wat afwachtend gereden en ik probeerde op de fiets het verschil te maken. Enkel de Filipijn moest lossen en zo reden we met 4 naar de wissel. Daar was het al snel duidelijk dat Gael de snelste loopbenen had na het fietsen. Thomas en ik zagen hem snel weg lopen en Andy volgde even verder. Na 5km lopen raakte ik niet meer afgekoeld en bereikte ik stilaan mijn kookpunt, ik kreeg mijn benen nog amper rond. Thomas liep van me weg en ik moest nog heel diep gaan om mijn podiumplaats veilig te stellen. Aan de finish was er gelukkig een ijsbad waar ik mezelf eindelijk wat kon afkoelen. Genoeg over de wedstrijd het echte avontuur moest nog beginnen. Eerst was er onze laatste avond in het casino waar we wakker bleven want in België was er de verkiezing van triatleet van het jaar, ik werd spijtig genoeg niet verkozen en zo gingen we de nacht in met een busrit naar Manilla. Met de bus door Manilla, mensen dat is nog eens avontuur, verkeersregels zijn daar niet en waar al die Filipijnen om 3uur ’s nachtes nog heen moesten was mij ook een raadsel. In de vroege ochtend kwamen we aan op de luchthaven vanwaar we met een privé vliegtuig naar een privé eiland vlogen. U leest het al vanaf nu wordt het een tikkeltje decadent. Eenmaal aangekomen op ons tropisch eiland Balesin viel mijn mond toch wat open. Het was precies of ik in een catalogus van Neckerman rondliep, u kent dat wel witte stranden, blauwe zee, hangmatje hier jacuzzi daar. We wisten werkelijk niet waar eerst te beginnen. Stefaan, Andy en ik besloten het bijslapen te laten voor wat het was en gingen over tot de verkenning van het eiland. We zwommen in de oceaan, liepen door de rimboe en reden rond in ons golfkarretje. Want ja op een privé eiland rij je nu eenmaal met een golfkarretje rond. Dag 2 op Balesin en een deel van de atleten vertrok al richting Europa. Stefaan en ik hadden grootste plannen wij gingen namelijk het eiland rond kajakken. We kwamen dan ook als echte professionals aan bij het aquatic center: Pet op, handdoek in de nek bril op onze neus klaar om dat katje te geselen. Als echte macho’s moesten we dan ook eens lachen met de verhuurster die ons vertelden dat we reddingsvesten moesten aandoen en dat er aan de andere kan van het eiland toch wel hoge golven waren. Wij de zee in en maar pedellen. Na 150 meter, het stoeltje van de kajak is al redelijk voelbaar in mijn ruggengraat en mijn bovenbenen zijn al goed verzuurd. Na 200 meter wanneer de eerste golf ons raakt liggen we al snel in het water te grabbelen naar onze reddingsvesten. Terug in de boot geraken lijkt ook nog geen evidentie maar na een poging of 3 geraken we toch weer aan boord. We zetten onze tocht verder al stoppen we wel even aan strandbar Bali. Wanneer we de kaap van het eiland hebben bereikt en we de hoge witte golven zien beseffen we dat we maar beter rechtsomkeer kunnen maken en komen we met hangende pootjes terug bij de verhuurster. Iets te ambitieus geweest dus maar niet getreurd met onze golfkar in een tropisch onweer door de modder knallen is ook wel avontuur. Op woensdag vlogen we dan terug al was dat tropisch buitje nu wel wat uitgebreider en kwam meteen het enige nadeel van een privé eiland aan het licht. Dat men niet zo soepel een vlucht kan opschuiven. Onze enige vlucht van de dag werd dus gecanceld en zo zaten we dus een dagje extra vast op het eiland. Hoewel dat moeilijk te geloven is vonden we dat eerst toch wat jammer, maar uiteindelijk konden we nog een dagje genieten al werd er ook getraint voor de hel die toch ook wel snel dichter kwam. Ik liep 30 km door de rimboe die dag met Stefaan trouw naast me in ons golfkarretje. Op donderdag konden we dan toch richting huis vertrekken. We bezochten nog even één van de grootste shoppingcenters van Azië in Manilla en ik liet me nog gauw een coupe Filipino knippen alvorens terug naar huis te vliegen. Wat een week, over mijn wedstrijd ben ik wat ontgoocheld maar dat was uiteindelijk snel vergeten door de dagen die erop volgden.
Volgende week een graad of 30 frisser in de Hel. Maar eerst het sportgala!
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Archives
Januari 2020
Categories |