Na de Spaanse Balearen te hebben veroverd in de Powerman van Mallorca had ik de smaak van de Spaanse eilanden goed te pakken. Stefaan vervoegde me weer voor het vervolg van de world tour op de Canarische eilanden meer bepaald in Lanzarote, ofwel Honeymoon island. Ik ben daar destijds op huwelijksreis gegaan met mijn vrouw. En ja het is waar wat ze zeggen ik heb toen 30 uur getraind op mijn huwelijksreis maar ik ben ook nog altijd een gelukkig getrouwd man! Ik herinner me van onze huwelijksreis vooral die 2 bewolkte uren dat ik me in blote bast aan het zwembad had gelegd naast mijn kersverse vrouw. 2 bewolkte uren meer was er niet nodig om mijn torso zodanig te verbranden dat ik de laatste dagen gewoon afpelde en meer baat had aan een vetverband dan aan aftersun. Met die geleerde les in het achterhoofd gewapend met allerhande zonnecrèmes met factors die je niet voor mogelijk houd ging ik met Stefaan voornamelijk trainen op Lanzarote. Wie in België klaagt over het weer en dat ze veel tijd nodig hebben om zich aan te kleden alvorens op training te vertrekken, wel ik was ook wel een goeie 15 minuten bezig met smeren alvorens aan te kunnen zetten, en dat werkte. Tot dag 4: Het regende en ik ging 2 uur lopen, insmeren was toch niet nodig zeker, ik moest toch ook nog wat kleur pakken alvorens terug naar het koude noorden te vliegen. Maar mensen hoe hard kan je verbranden op 2u lopen in de Canarische regen? Dat moet volgens mij een uniek weer fenomeen zijn. Het kan natuurlijk ook aan mijn Odeynenvel liggen maar goed met dat spreekwoord van die ezel in mijn achterhoofd zat ik terug met dat zelfde verbrande vel als toen. Verbrande schouders zijn gelukkig het einde van de wereld niet. Een wetsuit aantrekken op dat verbrande vel en 1.9 km in de zee gaan zwemmen is dat wel. Op zaterdag was het namelijk wedstrijddag. Stefaan en ik hadden hard getraind en deden op onze laatste stage dag mee aan de halve triathlon TRI 122 in Costa Teguise. Onze wedstrijd was onze minst lange dag van de week en was ideaal om de tank helemaal leeg te trekken. We begonnen met zwemmen in de bajos de los sharkos. Nu heb ik voldoende Jommeke gelezen om te weten dat het hier over de haaien baai gaat. Als er iets is wat Seppe niet zo graag tegenkomt tijdens een zwembeurt is het een haai wel, zeker in de wetenschap dat die altijd de zwakkere van een school vissen uit kiezen, die visjes die wat ziek zijn en niet kunnen volgen. Daar ik nog steeds niet over kieuwen beschik is de kans dan ook aanzienlijk dat ik bij het zwemgedeelte wel eens als het zieke visje gezien kan worden. Gelukkig ben ik enorm goed in positief denken. 1 De varkensbaai in Cuba daar waren ook geen varkens en 2 wat was ik blij dat ik na Dubai in de baai bleef en niet de wilde zee in moest. Met mijn brandende schurende schouders de zee dus in voor 2 ronden zwemmen. Het visje bleek niet zo ziek te zijn en ik zwom goed mee. Ik had al een hele week in Stefaan zijn voeten gezwommen dus ik was dat intussen gewend. Vraag me niet in welke positie ik uit het water kwam, ik kwam eruit wat het voornaamste is en ik had er een goed gevoel bij. De fiets op en klimmen. Ik reed heel wat volk voorbij tot op de top. Daar moesten we 3 ronden rijden omin totaal aan 90km te komen. Ik zat intussen in niemandsland. Ik zag niks voor en achter mij. Inderdaad beste lezers als het zieke visje dus, nu zijn de landroofdieren op Lanzarote gelukkig schaars. Het enige dier dat ik in al die uren ben tegengekomen is een dood egeltje. Dat egeltje was misschien wel ten prooi gevallen aan een roofdier maar mezelf op de fiets met een egel vergelijken is ook wat overdreven. Het fietsnummer werd er eentje van kilometers aftellen: Mijn derailleur draaide overuren wegens het niet vinden van de juiste versnelling en geen enkele fotograaf zal van mij een foto hebben zonder snot in mijn gezicht en schuim op mijn beestenbek. Naar het einde toe zag ik dan gelukkig terug wat volk rijden. Ik kon er nog net een finnaleke uitpersen alvorens de duik naar de baai terug te nemen. Eens mijn loopschoenen aan merkte ik dat mijn loopbenen best ok waren, ik zat ook al in de karaktermodus waardoor ik eindelijk terug de predator van weleer was. Met een snelle looptijd haalde ik nog de top 5 en finishte ik als 4de na Martijn Dekker, Manuel Kung en Filip Van Craenenbroeck. Stefaan trok ook zijn tank behoorlijk leeg en werd 40ste overall en 5de in zijn age group. Deel 4 van de world tour was dus vooral in functie van de volledige Ironmans die volgen eerst in Texas waarna ik hopelijk al zodanig gebruind ga zijn dat ik voor de volgende Ironman terug in Lanzarote misschien wel genoeg ga hebben aan factor 10.
0 Reacties
Dames en heren het gaat goed met Seppe Odeyn! Ik heb namelijk sinds kort mijn eigen rubriek op 3athlon.be: Seppe schrijft. Alvast een mooie appreciatie voor de start van de worldtour al zou ik naar het einde van het jaar graag een correctie willen van Seppe schrijft naar Seppe drijft. Aangezien ik nu naast schrijver ook triathleet ben. Triatleet die af en toe wel een duathlon meepikt, ja dat moet toch kunnen zeker! Deel 3 ondertussen van de world tour en we trekken naar Mallorca! Daar waar ik in Dubai nog wat sukkelde met het Arabisch, aangezien rapper boef mij de enige vocabulaire die ik machtig ben had bezorgd, is het met mijn Spaans veel beter gesteld. En neen dat komt niet door de songteksten van Shakira, met waka waka geraak je namelijk op Mallorca ook niet aan een brood. Nee dat komt door de netflix series Narcos en El Chapo. Wat ook niet echt Spaans is maar Escobariaans, waardoor ik waarschijnlijk in de bakker een kilo onversneden besteld heb, maar wel een brood meekreeg en wat wenkbrauw gefrons. Moest ik indertijd deze taal machtig geweest zijn op mijn mondeling examen Spaans, ik zou ook gewoon een smak geld op tafel hebben gelegd of een familielid van de leerkracht afgeperst hebben in plaats van me door dat examen heen te hakkelen. Maar goed toen was er nog geen netflix! ik trok dus naar Spanje voor de eerste powerman duathlon van het jaar samen met mijn 2 vrouwen Valerie en Laurien, zij moesten Stefaan even vervangen in de world tour crew. De dag voor de wedstrijd rustig in het Spaanse zonnetje gaan losrijden, en gij zult in korte broek en met korte mouwen rijden ook al is het maar 13 graden! Mijn ritje werd verstoord door een lekke band. Niet meteen een groot probleem, maar ik rij met tubes! Ja ik rij met tubes, laat dat corrigerende vingertje al maar naar beneden dat is een weloverwogen keuze waar ik gerust een uurtje over kan discussiëren maar geen tijd, ik zat dus wel met een probleem. Eerste probleem terug aan het hotel geraken werd al snel opgelost door de eerste chauffeur die ik tegen kwam. Buiten een lift kreeg ik ook nog een lesje in verkeersregels van de vriendelijke man. Zo rijden ze in Mallorca met hun raampjes open en de verwarming op om bij een twijfelachtig al dan niet voorrang van rechts kruispunt gewoon te toeteren en door te rijden zonder te kijken, geniaal. Tweede probleem: Een tube moet lang genoeg kunnen drogen en moet bij voorkeur gelegd worden door een gepensioneerde man met een kelder vol tubes die geen uur kan discussiëren over al dan niet met tubes rijden, want nen tuub dat bolt gewoon beter! In Mallorca was er geen plaatselijke held die dat kon flikken. Dus moest ik beroep doen op collega Jan Cappaert, die met een wiel kon lenen omdat zijn fiets gesneuveld was in het transport. Geen probleem voor sterke Jan, fiets huren en zijn agegroup winnen! Vandaar dus geen SWS achterwiel bij mij, sorry Kris! Geen hectische zwemtaferelen deze keer dus maar gewoon beginnen met 10 km hard lopen, langs de zee om de overgang van triathlon naar duathlon zo vlot mogelijk te laten verlopen. Nu is 10 km lopen best afzien, de zee naast je zien en weten dat je er niet in moet is een zalig relax gevoel. Maar we moeten dat nu ook niet gaan romantiseren, de dijk van Can Picafort zal in de zomer wel een idyllisch plekje zijn, in deze tijd van het jaar heeft elke horeca zaak het geweldig idee zijn voorgevel een nieuw likje verf te geven. We liepen dus meer door de verfdampen dan dat het naar Paella rook aldaar op de dijk. Het lopen ging vlotter dan gedacht. De Spanjaard Fidalgo en Deen Laumann liepen weg maar ik vond een goeie gangmaker in landgenoot Wout Daniels en de Brit Price in het achtervolgende groepje. We wisselden op 25 seconden van de eerste en eens op de fiets had ik meteen zoiets van ok der op af. Zo reed ik dus naar voor in de wedstrijd en ging ik meteen naar de kop. Enkel Fidalgo volgde. Het ging goed op de fiets. Ik reed op kop, reed hard en het ging snel. Aan het keerpunt na 15 km zag ik dat we een mooie voorsprong hadden en ging het in dalende lijn weer naar de wissel. Ik vond het zo tof dat ik in de afdalingen zelfs een brommer geluidje af kon, zoals ik dat als papa wel eens moet doen voor mijn dochter wanneer ze met haar auto’s speelt en dan heb ik het niet over van dat flauw gereutel maar over een degelijk goed opgedreven Honda Civic. Fidalgo vond dat eerder maar raar en was niet echt onder de indruk van mijn chappement met gaten in. Hij volgde ook in de 2de ronde en we zagen de Fin Rissanen uit de achtergrond naderen. Op 10km van de wissel moest Fidalgo lossen en werd voorbijgereden door de Fin die tot bij mij kwam. Zo wisselden we voor de laatste 10 loopkilometers wederom op de dijk van Can Picafort. Spannend moment voor mezelf, een snelle 10km lopen na het fietsgedeelte was ook voor mij alweer even geleden. Met de voorjaarsklasiekers in het vooruitzicht hoorde ik Michel Wuyts al commentaar geven op mijn exploot: toch een ietwat hoekige stijl! Waarna José hem gelukkig zou bijspringen: maar het gaat wel vooruit Michel! Bedankt José en klopt inderdaad het ging vooruit en ik liep weg van Rissannen en ook Fidalgo kwam niet veel dichter. En zo gebeurde het dat ik de powerman in Spanje won voor Fidalgo en Risannen. Wat me een beetje een raar gevoel oplevert. Vorig jaar wou ik als wereldkampioen dolgraag een powerman winnen, lukte dat niet. Nu probeer ik een Ironman te worden en win ik een powerman. Daar ik het systeem nu een beetje doorheb wil ik in dat opzicht niet naar de Olympische spelen en zegt Hawaii me totaal niks!
Volgende stop in de world tour en hopelijk onder de noemen Odeyn drijft: Lanzarote 112 triathlon. Triathlon kan je een heel jaar door doen, het enige nadeel is dat wanneer je begin februari een wedstrijd wilt doen, je dan wel even moet vliegen wil je water hebben waar ’s morgens geen ijspel op ligt. Zo kwamen we voor deel 2 van de wereld tour dus in Dubai terecht. Jawel het midden-Oosten en dus de echte aftrap van de world tour. Omdat nadeel van het ver vliegen meteen te tackelen vlogen we in business class dankzij een upgrade. Zo vloog die 7u durende vlucht in onze zetels/bedden werkelijk voorbij. Natuurlijk is onze world tour veel meer dan alleen maar sport. Je moet dat als een soort reizen Waes zien waarbij Stefaan en ik voor jullie de Verenigde Arabische Emiraten gaan verkennen. Na onze eerder decadente start in business class was het in Dubai toch even wennen aan de skyline vol hoge gebouwen en de autostrades met een rijvak of 9 met de nodige klaverbladen. Koppel dat aan een Arabische GPS in onze huurauto en ons hotel vinden werd toch al een hele opgave. Het enige Arabisch dat wij namelijk machtig zijn, komt uit de nummers van Boef en dat is slang en dat sprak onze GPS jammer genoeg niet. Ons hotel was eerder klein naar Dubai normen want slechts een verdiep of 50 hoog. Vervolgens haalden we onze startnummers en gingen naar de pro briefing. Die avond trokken we naar de voet van de torens der torens de Burj Khalifa, ofwel de grootste toren ter wereld. Dat was toch allemaal wat overweldigend, eerst een groot shopping center met een gigantisch aquarium met een haai of 10 erin door om vervolgens buiten te komen waar er een fontein of 50 ritmisch danst met op de achtergrond de Burj die de volle 828 meter in de hoogte opflikkert op de tonen van Michael Jackson. Een geweldig spektakel, je zou denken dat doen ze eens om de 4 jaar maar blijkbaar was dat elk halfuur zo. Het was al snel duidelijk dat ze in Dubai graag laten zien wat je met geld allemaal kan doen. Je kan dat patsergedrag noemen. Maar uiteindelijk moeten we gewoon blij zijn dat ze daar in de Verenigde Arbaische Emiraten hun geld steken in torens, sportploegen, pretparken en andere opgespoten eilanden en niet in bijvoorbeeld kernwapens of een leger. Tot zover wereldproblematiek door Seppe Odeyn! Natuurlijk zitten jullie allemaal te wachten op het grote zwemdebuut van die Seppe Odeyn. En ik moet zeggen ikzelf ook. Ik begon even te vrezen voor een duathlon scenario, aangezien de dagen voordien zwemmen verboden was. Maar gelukkig werd de dag van de wedstrijd al snel verteld dat we het volledige zwemparcours mochten doen. Er was nog altijd wel wind maar aangezien de prins van Bahrein ook aan de start stond zouden ze ons wel niet laten zwemmen als de zee wat wild was zeker. Ik startte dus vol vertrouwen tussen de jachten en andere boten in de haven aan de voet van een 7 sterrenhotel. En inderdaad er was geen golfje te bespeuren in de haven. Ik volgde goed in de benen tot we de haven uitzwommen, wat ik daar zag had ik alleen nog maar gezien in van die apocalyptische films waarin er een tsunamigolf op New york afstormt en in windkracht 10. Ik keek echt tegen bergen van water aan en had geen flauw idee waar ik naartoe moest zwemmen want boeien zag ik niet. Mijn groepje werd ook meteen uit elkaar geslagen. Het leek een beetje op die scene in de titanic waar iedereen in het water ligt en alleen Rose op een stuk wrakhout kon kruipen, ik kan jullie verzekeren had ik in de Perzische golf op die moment een stuk wrakhout gevonden ik had er ook opgekropen. Maar kijk we waren niet helemaal in business class gekomen om vervolgens op te geven na 600 meter zwemmen dus ik moest wel verder roeien met de riemen die ik had. Ja jullie mogen allemaal denken die flauwe duathleet moet ook is in de zee zwemmen, maar ik werd achteraf gerust gesteld door menig ironman dat het zwemmen wel als choppy beschouwt mocht worden. Na een halfuur van boei naar boei sukkelen en af en toe een slok zout water werd ik op het strand gesmeten op zoek naar mijn fiets. Vervolgens begon ik aan een eenzame 90 km rit door het Dubaise landschap van wolkenkrabbers, bouwwerven en woestijnen. We reden eerst 45km wind tegen om dan dezelfde weg terug te keren. Ik reed een aantal mensen voorbij en kon goed tellen dat ik in 30ste positie reed op het keerpunt. De laatste kilometers kreeg ik het wat moeilijk en ook de overgang naar de afsluitende 21km lopen ging niet zo vlot als anders. Ik eindigde uiteindelijk als 25ste en 18de pro. Ik ben wel tevreden over mijn eerste triathlon. Ik had misschien op een iets snellere tijd gehoopt maar goed. Koen Lintermans, de Chimay man, deed het super en werd 2de in zijn agegroup en coach Stefaan brak zijn PR en mocht zijn slot voor het WK ophalen op de prijsuitreiking. Uiteraard moest dat gevierd worden, maar zoals jullie ongetwijfeld weten is alcohol en Dubai niet echt een goeie legale combinatie. Ik had mijn Chimay tatoos al aangebracht met in het achterhoofd de uitleg dat ik reclame maak voor de Chimay kaas en dat ik nog nooit van Chimay bier heb gehoord voor ze me daar zouden veroordelen voor 105 stokslagen. Maar goed ik ga verder met het vlaanderen vakantieland verhaal want we hadden nog wat extra dagen om voor jullie trouwe lezersde emiraten te verkennen. De dag na de wedstrijd reden we naar Abu Dhabi en bezochten we Ferrari World. Ik ging voor het eerst in een rollercoaster, na mijn zwemnummer ook hier weer zwaar uit de comfort zone, maar kijk de snelste achtbaan ter wereld en de grootste looping ter wereld kunnen we ook alweer afvinken als dat al ooit ergens op een lijst van mij gestaan had. Die avond vonden we werkelijk een oase in de woestijn namelijk het Belgian beer cafe. We dronken daar lichtjes clandestien de voorraad blauwe Chimay op en aten verdekke goeie stoverij. Ja ik weet het, we zouden beter de lokale specialiteiten gaan proberen maar ik kan toch moeilijk een vat ruwe olie gaan opdrinken. Uiteraard werd er nog gesport. Ik liep wat op en af de autostrade langs de pearl en we gingen fietsen in de woestijn op een fietspad van 90 kilometer. Afsluiten deden we met een Barbecue in de woestijn na een kus aan een kameel (eigenlijk een dromedaris maar dan zou mijn alliteratie naar de kloten zijn) en een quad ritje. Uiteraard met de nodige vuurspuwers en buikdanseressen. Om uiteindelijk terug te vliegen in economy tussen het andere plebs. Dubai is dus zeker een aanrader voor mensen die houden van wolkenkrabbers en stoofvlees friet!
Next up powerman Mallorca. We zijn er aan begonnen: De wereldtour van ondergetekende en coach Stefaan. Nederland werd al meteen geannexeerd want ik schreef afgelopen weekend het combiklassement tussen de strandrace op zaterdag en de halve marathon op zondag in Egmond op mijn naam! Sta me toe even reclame te maken voor dit schitterende weekend in Noord-Holland: Ten eerste de sfeer op zaterdag en zondag is echt uniek, zoveel aanmoedigingen voor een Zuiderbuur doet een mens deugd! Heerlijk hoe ze daar Zeppe zeggen! Ten tweede het niveau is in beide wedstrijden erg hoog wat je de kans geeft je te meten met heel wat toppers: Op zaterdag zijn de top beachbikers aan zet samen met wegrenners als Sebastian Langeveld, Laurens Ten Dam en andere Sinkeldams. En op zondag staan er naast Keniaanse toppers het beste wat de lange afstandslopers van de lage landen te bieden hebben aan de start. In het combi klassement ook toppers, uiteraard mezelf ha! Tja als je in 1 sport niet top bent. Moet je maar net zolang sporten waar je ok in bent gaan combineren tot je top bent in de som van al die sporten. Stel je kan redelijk snel drinken en je kan ook een beetje kunstschaatsen, wel maak er een combinatie van dat je na elke kur een halve liter achterover moet slagen en je zal zien de wereld ligt aldaar aan je voeten. Maar genoeg met mezelf gelachen. Ik won de combi niet zonder slag of stoot. Beginnen deden we op zaterdagochtend om 9u. Traditie getrouw eerst wat verkleumen aan de start om dan meteen te beginnen met het moeilijkste moment van de 2 daagse: de start overleven. Ik mocht dankzij mijn combi overwinning van vorig jaar goed van voor starten en kwam ondanks een val vlak voor mij goed het strand opgedraaid om na een sprintje van een goeie kilometer mijn wagonnetje in de ruime kopgroep aan te haken, oef, echt waar oef. In de kopgroep gingen we in de mist op zoek naar de pier die uiteraard het uiterste punt van de beachrace afbakende. Hier begon sprint 2 naar het losse zand en een trap. Sprint 2 ging me iets minder goed af waardoor sprint 3 meteen een langgerekte tot aan de finish bleek te worden. Ik kon me door duinen, trappen, strobalen en andere beachbikers in een 3de groepje zetten en werd na een pittige finish 35ste. Zeker op niveau en ik deed een goeie zaak in het combiklassement door meer als 4 minuten op mijn voornaamste concurrenten te pakken. Na de strandrace kwam uitdaging 2 van de dag. Kunnen weerstaan aan de fantastische duinen om niet nog eens 100 km los te gaan rijden. Ik kon ook hier de schade beperken tot een kleine 3uur, waardoor ik toch nog ietwat fris aan zondag kon beginnen. Fietsvrienden en fietstoppers werden geruild voor loopvrienden en looptoppers. Wie dacht dat Seppe Odeyn die halve marathon daar wel even zou uit controleren had het mis. Nee mensen, ik wou de puntjes op de i, ik wou zelfs puntjes die groter waren dan de I. Afsluiten met een straffe halve marathon. Anders zou ik me voelen als een tourwinnaar zonder etappezege. Wel winnen maar zo een overwinning met een wrang smaakje dat een week lang in je mond blijft plakken. Goed mijn start was veelbelovend, ik was het na de strandrace toch gewoon om kamikazi die eerste bochten te nemen, dat ik dat in het lopen ook maar deed. Uiteraard lag die snelheid net iets lager maar toch. Dus ook op zondag draaide ik goed het strand op en ging ik mee in een snel groepje. Het ging goed, mensen ik trippelde daar vlot over het ribbelstrand en keek reikhalzend uit naar de duinen. Ik zat echt in een goed groepje, ik liep een beetje boven mijn stand als ik wat rond me keek, ik zag in de verte zelfs de corrida winnaar en kiné Kjell en aan de horizon zag ik zowaar zelfs onze snelste marathonloper Koen Naert en mijn held Michel Butter en daar nog voor dacht ik zelfs nog Kenianen te zien, hoewel dat ook een fatamorgana kan geweest zijn maar mensen ik liep goed. Nu ik focuste me natuurlijk op mijn groep, kiné Kjell voor me en de naderende duinen. Kiné Kjell had mijn hamstrings snel in orde gekregen na de Corrida en loopt een pak beter als mij, maar ik had mijn dag. We gingen hem met ons groepje net op de nek vallen en ik begon werkelijk mijn finish te verleggen naar gewoon even naast hem lopen. Maar kijk de gedachten van je kiné even te vernederen na 8km wedstrijd wordt natuurlijk genadeloos afgestraft, mijn hamstrings lieten me even weten dat zij ook nog meededen en niet echt zin hadden in duinen. Geen paniek echter ik liet mijn groepje lopen en zocht even een comfortabeler tempo in de hoop mijn hammies wat te kunnen ontspannen. Helaas het beterde niet, kom Seppe focus verleggen en denk aan de combi. Maar het werd nog steeds niet echt beter. Ik stapte een stukje en stretchte wat. Opgeven leek me het verstandigste maar ik zat ondertussen halverwege en op het verste punt in de wedstrijd, er rijden ook geen bussen of auto’s in die duinen. Wandelen dan maar? Ik kan jullie vertellen ik ben een ongelofelijk slechte wandelaar. Ik heb ooit is met ons ma gewed dat ik zonder enige vorm van training 50 km kon wandelen. Waarin ik niet zozeer de fysieke belansting had onderschat maar het tergend traag vorderen van de kilometers hebben me die dag bijna knettergek gemaakt. Ik kon dus al snel rekenen dat 11 km nog 2 uur stappen was en dat was wat teveel gevraagd van deze ironman in wording. Bon ik begon dus maar te lopen, redelijk voorzichtig net op de pijngrens van mijn hamstring. Het werd een vreemde ervaring tot in Egmond waar ik te traag liep om buiten adem te zijn maar wel pijn had aan mijn been. En ik werd voorbij gelopen maar ook aangemoedigd. Ik wou aan iedereen uitleggen, dat ik zo fantastisch vertrokken was en dat ik nu niet sneller kan door mijn hammies. Maar er stond gewoon teveel volk langs de kant en ik werd gewoon door teveel mensen voorbijgelopen om telkens heel dat verhaal te doen. Even kwam het in me op, om wat begin te manken, dan was het voor iedereen duidelijk dat ik een blessure had en door overmacht gedoemd was tot dit tragere tempo maar gelukkig herpakte ik mezelf door te beseffen dat ik nu met mijn pruttelende hamstring en poging tot manken waarschijnlijk een eerder normale loopstijl had. Door al dat denken was ik al aan km 15 geraakt. Yennick, één van mijn concurenten voor het combiklassement liep me voorbij. En even later kwam ook Pim me voorbij, die het combiklassement al 3 maal wist te winnen. Gelukkig had ik mijn tempo weer wat kunnen opkrikken en had ik mijn voorsprong van 4 minuten. Ik geraakte aan de finish en kon de combimeubelen nog redden. Maar kijk nu weet ik hoe Chris Froome zich moet gevoeld hebben na zijn Touroverwinning zonder etappezege. Ik pufte eens diep, ik had me mijn eerste etappe van mijn wereld tour toch iets anders voorgesteld, maar kijk afvinken die handel en op naar Dubai! En oh ja die hamstring, geen zorgen mensen I got this!
Gelukkig nieuwjaar beste lezers! Zoals dat hoort in een nieuw jaar, blik ik nog even terug op 2017, deel ik de Odeyn awards uit en maak ik goeie voornemens voor 2018. Om toch nog het maximum te halen uit 2017 deed ik in de laatste week van het jaar nog 2 wedstrijden. In het Vlaams kampioenschap Beachrace in Bredene werd ik 14de. Een uitslag waar ik heel blij mee was, want 8 dagen na de Hel draait het meestal niet zo soepel. Ik kon ook voor het eerst starten in de Corrida van Leuven, waar ik 4de werd. Een gemiste kans op een podium waar ik heel graag had op gestaan naast Dries Basemans en Dennis Laerte, maar in de strijd voor de 3de plaats moest ik noodgedwongen de laatste kilometer een tand terug schakelen wegens een sputterende hamstring of hammie zoals Simon Van Roy dat wetenschappelijk benoemde. Nu die 4de plaats maakt het me wel gemakkelijk een bruggetje te slagen naar mijn sportjaar 2017. Het was niet slecht maar ik ben blij dat het voorbij is. Als je als wereldkampioen er niet in slaagt een lange afstandsduathlon te winnen kan je moeilijk content zijn. Met als dieptepunt uiteraard het verliezen van die wereldtitel, hoewel mijn 4de plaats op het Ek ook aardig in datzelfde dal zit. Gelukkig waren er ook lichtpuntjes. Ik kon zowel op de crossduathlon als op de lange afstand duathlon mijn Belgische titel verlengen en ik heers nog steeds over de Hel. Maar kijk 2018 zal anders zijn. Ik zal zelf meer zeggen le nouveau Seppe est arrivé of nee hij is er nog niet, maar is wel in de maak. Zoals al eerder vermeld ga ik de wereld veroveren. Ik ga dat gelukkig niet alleen doen. Coach Stefaan doet mee aan onze wereldtournee. Uiteraard begint alles met een plan. Dat plan was er eigenlijk al even: Na mijn Ironman debuut in Nice had ik namelijk een beetje hetzelfde gevoel als na dit jaar: Leuk maar het kan beter! Dat we dat plan dan vorig jaar niet uitvoerden had natuurlijk met die wereldtitel te maken. Als wereldkampioen duathlon ga je toch niet gaan zwemmen zeker. Maar dus met een jaartje vertraging gaan we dus Ironmans doen. Ik begon ondertussen dus terug te zwemmen nam een Ironman pro licentie en maakte met Stefaan een wedstrijdplanning. Die is redelijk pittig en er sneuvelde ook heel wat leuke wedstrijden die ik andere jaren telkens wel deed. Zo zal ik dit voorjaar geen crossduathlons doen, en dat is echt met pijn in het hart want Retie en Geel zijn wedstrijden die ik iedereen kan aanbevelen. Ik zal ook geen Bk en EK duathlon lange afstand doen. Mijn eerste wedstrijd in het nieuwe jaar is alleszins dezelfde als vorig jaar namelijk de combiné tussen de Strandrace en Halve marathon in Egmond. Nederland inderdaad, goed om daar in ware Risk style binnen te vallen en aan mijn wereltour te beginnen. Vervolgens begint het Ironman avontuur dan op 2 februari in Dubai met een 70.3 wedstrijd (1.9 zwemmen-90 fietsen-21 lopen). Van Dubai gaan we naar Mallorca waar ik op 17 februari de powerman duathlon zal meedoen. Na wat training zou ik dan klaar moeten zijn voor mijn volledige Ironman in Texas eind april. Inderdaad jullie lezen dat goed Texas in Amerika. We dachten als de Lance naar Vlaanderen komt gaan wij naar de Lance vandaar. Eind mei doe ik mijn 2de Ironman in Lanzarote, je weet wel dat eiland van mijn huwelijksreis. Dat zou moeten volstaan als 1ste seizoenshelft. Zoals ik al zei pittig dus. Over mijn zwemniveau tot dusver ga ik kort zijn: er hebben voorlopig nog geen mirakels plaats gevonden. Over mijn ambities ga ik ook kort zijn: leergeld betalen en een muur of 3 slopen. En op de vraag, of ik dan nooit rust: Neen! Om af te sluiten dus de Odeyn awards:
Blessure van het jaar: Een blauwe teennagel na een botsing met een bumba pillamp. Grap van het jaar De 3de uit de corrida die tegen mij wou uitleggen waarom hij niet meer op kop wou lopen door te zeggen dat hij 2 maand geleden een marathon had gelopen. Zo’n uitspraken doen tegen Seppe Odeyn komt nogal grappig over 2 weken na de Hel. Zwemprestatie van het jaar Die zwemtraining waar mijn horloge nog op een 50 meter bad stond en ik even dacht dat de Olympische spelen toch nog gingen lukken Pastaparty van het jaar Die in het Deense Vejle waar er welgeteld 8 man was maar dus meer als voldoende lasgne! Locker van het jaar: De 289 in sportoase als Joerie Van Houtem me niet voor is Zatste aankomst van het jaar: Bk Beermile in Leuven Wedstrijd die eigenlijk niet echt een wedstrijd was van het jaar: Dirty Boar gravel ride Mijn zus vroeg me laatst wat ik ervan zou vinden moest mijn dochter plots naar het fel besproken liedje kind van de duivel luisteren. Wel buiten de kinderen van Pablo Escobar heeft mijn dochter toch wel het recht om met volle borst mee te zingen: ik ben een kind van de duivel. Papa was bovendien wat in de ban van het nummer 6 de laatste tijd, ofwel Satans nummer. Nu leek het er wel op dat ze hierboven niet altijd even blij zijn met al gedweep met de duivel en zijn nummer. Het weer was de laatste weken niet echt een bondgenoot om wat door trainen. Blijkbaar werd ik afgestraft voor het terugkomen op mijn hel beslissing met als gevolg: Gij zult strontweer hebben telkens gij ook maar denkt de hel deftig voor te bereiden! Amen! Nu ja ik droeg mijn straf waardig, en voor zij die denken dat ze een voorbereiding went, kan ik wel degelijk zeggen dat ik me nog ieder jaar laat vangen aan die Helle koorts. Met meestal een kritiek hoogtepunt een 5 dagen voor de start. Coach Stefaan wordt dan lichtjes wanhopig van mijn twijfel gedrag, mekanieker Mick moet bij elk gewijzigd weerbericht alweer andere banden opleggen en mijn vrouw die hoort me meer zuchten dan lachen. Het enige dat min of meer helpt is met lotgenoten discussiëren over bandenkeuzes, vestimentaire bedenkingen maken en uiteenzettingen over de Kempense ondergrond geven. Dan is gelukkig het weekend daar en kan je een hele zaterdag lijstjes overlopen om zeker alles mee te hebben in de juiste bak of zak. En o ja vergeet ook niet te rusten en te eten voor 20 man. Maar het gevoel dat je dan hebt als je eindelijk losgelaten wordt om 8uur in de Kastelse ochtend is onbeschrijfelijk, alleen werd dat gevoel dit jaar na een goeie 700 meter vakkundig opzij gezet door lichte paniek wanneer we met 350 starters over een ijsplek liepen. Ik liet me gecontroleerd naar de berm schuiven om al daar wat grip te zoeken. Het zou de eerste 2 uur in de wedstrijd mijn hoofd bezorgdheid zijn, recht blijven! Op de stukken waar ik grip had, kon ik wel goed door lopen en liep ik al snel met Geert Lauryssen weg van de andere. We wisselden met een voorsprong van een goeie 3 minuten op de eerste achtervolgers. Op de fiets was het ook op het spiegelgladde wegdek een traject zoeken langs voortuinen, bermen en alles wat maar niet blonk Ik was echt content als we de Kempense modder indoken. Fris dat wel, maar grip jongens zalig! Geert bleek net als vorig jaar de ideale metgezel te zijn om de 117km MTBen af te leggen op het nieuwe Hel parcours. Hij koos de goeie lijnen door de modder, was voorzichtig op het ijs en had net als ik het nodige geduld met de gedubbelden. We werkten goed samen om de sterke fietsers achter ons daar te houden, trainingsmakker Simon Van Roy, Kevin Van Hoovels, Ronald Beckers, Tibor Gijsen en Jan Debie volgde verder in de wedstrijd. Maar de strafste ijsman was toch wel begeleider Bobby die op een ijslaag, zonder enige vorm van paniek mijn drinkbus aangaf. Halverwege het fietsen zag het er goed uit: Het begon te dooien en onze voorsprong groeide op de achtervolgers. Enig minpuntje was dat dus ijs eens gedooid meestal omgevormd wordt tot water. En meestal nog eens redelijk fris water, dat begon ik wel te voelen, maar na een tijdje voelde ik mijn voeten toch niet meer dus was dat probleem alweer opgelost en kon ik mij weer concentreren op de wedstrijd. We gingen samen de wisselzone in om de laatste 30 loopkilometers af te werken. Ik wisselde snel en begon als eerste te lopen. Echt goed voelde dat niet echt aan. Het duurde zo een 11km toen ik weer gevoel had in mijn tenen. Ik had wel al 2 minuten voorsprong op Geert en kon zoals gewoonlijk terug vallen op mijn persoonlijke begeleiders: Bobby, Birger en de smalle. De smalle was weer de ardoissier (tijdsopmeting)van dienst, Birger zorgde voor de muziek en Bobby bewaakte mijn voedingsschema. Wat er daar dan zoal verteld wordt om mij door die laatste 30km te loodsen? Wel dat is sterk afhankelijk van het momentum. Bobby is meer de man van de feiten zo wist hij me plots te zeggen, dat ik ondertussen al 270km gelopen heb in al die jaren van de Hel op dat parcours. Nu hoor ik jullie denken, goh daar gaat een mens ook niet direct sneller van lopen, maar ik was wel onder de indruk van het rekenwerk van Bobby dat we zo weer wat kilometers achter ons hadden. Birger is dan meer de man van de muziek en kiest naar gelang mijn toestand welk nummer hij gaat draaien. Moest ik wat meer marketinggericht zijn we hadden al lang een Hel hit box uitgebracht! De Smalle is de tijdsopnemer van dienst en is dus meestal de brenger van goed nieuws, ook dit jaar kon ik mijn voorsprong blijven uitbouwen. En kon ik dus voor de 6de keer op rij als eerste de sporthal betreden na 7u33. Geert werd 2de en Sikke werd 3de. Ook na 6 keer blijft het speciaal om de Hel van Kasterlee te winnen. Dat ik de eerste winnaar op het nieuwe parcours ben maakt het bijzonder. Ik denk dat dat nieuwe parcours de meeste mensen wel kon smaken, ondanks dat het de wedstrijd langer en zwaarder maakt.
Ik heb nu alvast de tijd om iets leuk met het nr 7 te bedenken. Maar eerst zoals beloofd de wereld veroveren.. Volgende wedstrijden op 2de kerstdag het Vlaams kampioenschap Beachrace in Bredene en op de laatste dag van het jaar de Corrida in Leuven. Voila nog 2 wedstrijddagen erbij in 2017 dan is mijn kaart vol! Wel, wel wel (quote Jay Vleugels). Kijk eens wie daar terug is met hangende pootjes. Eerst aankondigen dat je een jaartje geen Hel van Kasterlee gaat doen om dan gewoon te starten alsof er niks gebeurd is. Wel ja ik ga inderdaad terug naar Kasterlee, maar wat ik daar precies allemaal gezegd heb na mijn 5de overwinning weet ik toch zo goed niet meer. Fake news! Maar ik heb wel degelijk getracht af te kicken van de Hel. Ik ging naar praatgroepen, zo van die groepen waar je in een kring zit en dan moet zeggen ik ben Seppe en ik heb een probleem. Ik maakte wilde plannen over wat ik dan wel in de winter ging doen en ik probeerde me te sussen dat 5x echt wel mooi is en voldoende. Bovendien had ik mezelf ook voldoende ingedekt door tegen iedereen te verkondigen dat ik een hel sabbatjaar ging doen. Maar kijk dan sloeg het om. Eerst werd die mafketel verkozen tot president van Amerika door zaken die niet in zijn kraam passen te omschrijven als fake news. Waardoor ik dus ook staalhard kan ontkennen dat ik een helloos jaar ging doen. Vervolgens kwamen ze in Kastel met een nieuw MTB parcours en verloor ik mijn wereldtitel. En die wilde plannen dan Seppe? Geen paniek, die zijn er nog steeds. Ik zal zelf meer zeggen ik ga de wereld veroveren. Maar ook dan kwam ik terug op dat aloude spreekwoord: verover de wereld begin met Kastel! En uiteindelijk is 5x nog niet overdreven hé Aangezien ik nog geen enkele voorbereiding voor Kasterlee hetzelfde heb gedaan, heb ik ook de laatste maanden weer van alles nieuw gedaan. Ik begon dus als Ekiden bondscoach alwaar ik mijn team naar een 6de plaats coachte. Vervolgens zat ik zo terug in het atletiekwereldje dat ik besloot om nog eens een veldloop mee te doen. Dat was ondertussen al 15 jaar geleden. Wat was dat een fijne dag. Hoe leuk is het om te merken dat na 15 jaar sommige sporten nog exact hetzelfde zijn als je ze achter gelaten hebt. 12mm pinnetjes in die spikes, crosskaartje onder de nummer en starten, wat ik 15 jaar later nog steeds niet kan. Vervolgens wat opschuiven, wat afzien en 7de worden om dan een prijs van de prijzentafel te mogen kiezen. Uiteraard was er ook tijd voor ontspanning en 4 pintjes in een minuut of 6 tijdens het Bk Beermile. Ik werd er 7de. Omdat ik dreigde wat in de 6de en 7de plaatsen te blijven hangen kon ik gelukkig nog eens een duathlon doen. Ik kon mijn titel verlengen in de Crossduathlon van Damme waar ik van start tot finish aan de leiding liep en fietste. Trainingsmakker Sikke Van Roy mocht mee op het podium als 2de. Een dagje later begon ik dan samen met 1200 andere aan het bechrace seizoen in De Panne. Ik had niet men beste dag op het strand en werd 29ste. Nu we dan toch in het zand zaten wou ik het weekend erop meedingen naar de strandtitel king of the beach. De uitdaging was op zaterdag de strandrace van Oostduinkerke en vervolgens op zondag een 1/2 marathon lopen. Nu lijkt dat in de eerste plaats vooral een conditionele test. Maar je moet het begrip beach toch iets ruimer zien. Koning wordt je namelijk niet zomaar. Nu eigenlijk wel je wordt zo geboren dus misschien is het daar wel dat het voor mij al misliep. Maar kijk koning Arthur trok toch ook dat zwaard uit die steen zat rond een ronde tafel en werd alsnog koning dus. Zand was ook niet echt het probleem, ik had een goeie dag en reed er goed door die zaterdag. Het probleem was datgene dat de zee op het strand geworpen had: Schelpen en om specifiek te zijn scheermessen. Je kent ze wel van die langwerpige schelpen die je als kind gemakkelijkheidshalve gaat verzamelen omdat ze nogal talrijk zijn en redelijk groot en dus ook makkelijk te vinden in een schelpen bank, ja ik was eerder de luie schelpverzamelaar. Nu horen wat schelpen uiteraard bij het strand, maar als we al van schelpbanken beginnen te spreken en die schelpen zich dan ook nog eens genesteld hebben op het enige berijdbare stukje strand tussen Nieuwpoort en Koksijde zit je toch al snel met een probleem als je daar met 400 potentiële koningen het strand opsprint. De scheermessen vlogen werkelijk in het rond het wat de konings strijd uiteraard heldhaftig maakte, de bandenfabrikanten wreven ondertussen ook in hun handjes want er sneuvelde wel wat rubber. Ik hield me lang staande maar iets voor halfweg moet ik dan toch op dat scheermes teveel gereden zijn. Lekke band dus. Ik telde in totaal 4 gaten in mijn achterband en 2 in mijn voorband. Opgave dus en geen koning. De dag nadien dan maar een poging om nog iets te maken van mijn weekend. Een halve marathon op strand en duin. Deze keer had ik wat minder last van de scheermessen, en iets meer van Kris Coddens. Docent in de zandkunde en dus ervaring met in het zand lopen. Nu in het zandlopen is toch wat bijzonder. Daar schijnt ook een techniek voor te bestaan, ik kan u al meteen zeggen ik heb die niet gevonden. Meer zelfs ik begon ernstige fysica formules uit te werken in een poging dit mysterie te ontrafelen. Ik bedacht iets als: snelheid = (kracht - loopstijl – frontaal oppervlak – energieverlies in het losse zand) x 1000. Strijden tegen de fysica is al net zo oneerlijk als tegen die scheermessen. Strijden tegen Kris Coddens is dan weer iets eerlijker waar ik me dan maar op focuste. Het werd een echte clash in de Duinen arena tussen 2 verschillende mode en loopstijlen. Coddens was verkleed als trailrunner, terwijl ik had geopteerd voor een wet Flandrien look. Dat terwijl we qua loopstijl iets meer naar elkaar toe leunen namelijk Coddens als een hinde mezelf eerder als een Brabants trekpaard. De Beslissing viel na 17km op het strand dat er eigenlijk amper beloopbaar bij lag. Ploegen leek daar de beste optie en dus ploegde het Brabants trekpaard weg van de hinde door de Duinen om zijn weekend toch een beetje glans te geven. Hoewel we allemaal weten dat een trekpaard niet bezig is met glans geven aan zijn weekend. Hij was blij dat zijn ploeg weer wat scherper is. Er moeten immers nog wat Kempische akkers geploegd worden!
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: Ik ben 6de geworden op het BK standard distance in Torhout. Het goeie nieuws is dat mijn reeks 2de plaatsen als dusdanig gestopt is. Het mindere nieuws is dat mijn andere reeks nationale titels (5 op een rij)ook gestopt is. Voila nu heb ik nog een hele blog over om uit te leggen waarom ik “maar” 6de was: Dat heeft namelijk 2 oorzaken Ten eerste is het Albertoo, haha nee: Ik kan gewoon niet snel genoeg lopen, zo verloor ik al een kleine minuut op nog geen 10 km. Het koste me 30 kilometer om samen met de kleine reiger Sander Heemerijck en Nicolas Tilman naar voor te rijden. Ik had nog 10 fietskilometer over om mezelf wijs te maken dat ik in de afsluitende 5 km wel sneller zou lopen, maar dat gebeurde dus niet en ik werd bijgevolg 6 de. Maar de hoofdoorzaak was dat ik een geheime agenda had op het BK: Ik was daar namelijk scoutingswerk aan het doen, aangezien ik mezelf heb uitgeroepen tot nationale Ekiden bondscoach. 2 jaar geleden was ik depanneur van dienst op de Ekiden, een aflossingsmarathon in Brussel. Ik vond dat toen zo plezant dat ik besloot zelf een team te maken en terug te komen. Een team met tri en duathleten leek mij ideaal om te laten zien hoe hard die wel kunnen lopen. Een nationale ploeg leek mij nog meer uitstraling te hebben, zodat ik dus aanklopte bij de nationale triathlon federatie. En ja zo had ik mezelf voor ik het wist uitgeroepen tot ekiden bondscoach triathlon/duathlon. Ok er waren niet veel kandidaten voor die job, maar het staat wel knap op men cv! Uiteraard neem ik mijn job serieus. En zo begon ik aan mijn team te bouwen. Selectiecriteria waren redelijk simpel: sneller kunnen lopen als de bondscoach en tijd hebben op 14 oktober. "Ik wou een brede kern en liefst alle posities dubbel bezet, maar je hoort de vreemdste uitvluchten: Mensen veinzen blessures en gaan nog gauw trouwen om maar niet opgeroepen te worden op het einde van het seizoen. Toch kan ik met enige fierheid mijn ekiden ploeg voorstellen: Zo heb ik de nr 1,2 en 5 van het afgelopen BK: Vincent Bierinckx, Angelo Vandecasteele en Glen Laurens. Aangevuld met Jakke "Petrol Petralia en triathleet Jonathan Wayaffe. Aangezien we met 6 lopers moeten zijn trekt ook de bondscoach zijn sloefen aan! Nu was het aan mij om de posities in te vullen, op de ekiden worden de volgende afstanden gelopen: 5km-10km-5km-10km-5km-7km. Jonathan wou graag starten met de eerste 5 km, Angelo opteerde ook voor een 5 km en Jakke wou graag finishen. Er moest dus nog 2x een 10 km en 1 x 5 km verdeeld worden onder mezelf, Vincent en Glen. En zo kwam het dus dat ik in Torhout met mijn gedachten aan het scouten was. De eerste 10km lopen op het BK waren immers de trials voor de ekiden 10km. Nu had ik dat scouten toch wat onderschat, dat fret werkelijk energie omdat je alles moet observeren. Ik wou eens naast Glen lopen en dan naast Vincent om vervolgens alles keurig in mijn notitie boekje te noteren, na 5km heb ik dan de knoop doorgehakt om Vincent en Glen de 10km te laten lopen, aandringen had dus voor mezelf geen zin!
Nu nog snel wat oefeninterlands regelen om mijn team op scherp te krijgen. En nee het feit dat Radja niet is geselecteerd heeft niets met zijn levensstijl te maken maar gewoon omdat hij niet in ons type elftal past! Volgende wedstrijd dus Ekiden in Brussel op 14 oktober! Hoelang heb ik moeten zoeken op die O met een streepje door. Mensenlief hoe doen die Denen dat, hebben die speciale klavieren ofzo? Nee kijk, ik neem mezelf even een Scandinavische naam aan want ik was dit weekend in Denemarken waar ik trachtte mijn Wk-kater door te spoelen. Nu ja eigenlijk was die al doorgespoeld want ik had voor de nodige decompressie gezorgd. De decompressie na belangrijke wedstrijden is samen met mij geevolueerd. Daar waar we vroeger het nodige gerstennat en vettige brol naar binnen durfde te kappen veranderde dat vorig jaar in een marathon lopen. Nu ja dan was er ook geen kater dan was ik nog gewoon de champ die kapot ging tussen de Keniaanse vrouwen in het mooie Amsterdam. Dit jaar wou ik eens iets nieuw proberen als decompressie: Een gravel ride. Een gravel ride is een beetje een kruising tussen een MTB-toertocht en een wegwedstrijd. En je rijd dat op een gravel racer wat dan weer een krusing is tussen een beachbike en een wegfiets. Gelukkig zit ik redelijk dicht aan de bron wat nieuwe fietsen betreft en had Orbea eerder dit jaar de Terra voorgesteld. 6 dagen na Zofingen werd in de Ardennen de Dirty Boar georganisseerd: Een gravel ride van 170km door de Ardennen op dus voornamelijk grind paden. Ik kon net terug stappen en zo blij dat ik mezelf een dagje kon uitleven. Ik stond om 7uur klaar met 200 andere gravel dudes in de striemende regen. Uiteraard had ik nog niet zoveel op mijn Terra gereden maar om de overgang van de tijdritfiets wat draagelijk te maken had ik er een triathlonstuurtje opgezet. Ik reed een dagje op kop met Soren Nissen, inderdaad een Deen, ik denk met gewone O. Het was de ideale decompressie dag: schitterend parcours, wolvenweer, zalige fiets, een beetje afzien en geen Russen in de buurt. Ik kwam wel hard ten val op mijn heup, maar ik amuseerde me zo dat ik daar zelfs een gebroken heup voor over zou hebben. Nu ja die heup was niet gebroken maar voelde toch aan als iets dat vlak onder gebroken staat. Ik kwam na mijn nieuwe Deense vriend binnen. Officieel is het geen wedstrijd dus was ik ook niet echt tweede maar dus wel achter een Deen die Soren noemt, onthoud dat even mensen. Klein minpuntje was wel dat ik 7 dagen na het WK weer niet kon stappen omdat ik op mijn heup gevallen was. De komende 14 dagen verbeet ik de pijn dus een beetje tijdens de trainingen en zat ik samen met Bobby op het vliegtuig naar Billund. Billund is gekend voor legoland, waar wij uiteraard geen tijd voor hadden, wij hadden andere blokken te leggen: Parcoursverkeningen, narcos kijken, instagram posts maken van ons zelve in hippe koffiehuizen. Jaja we hadden het daar naar onze zin. Op zondag dan wedstrijd klaar om te beginnen met 10km lopen. Ik liep al snel op kop samen met Soren Bistrup En Kasper Laumann Hartlev. We wisselde samen. Ik verloor wat tijd in de wissel en moest meteen aan de bak om Soren terug te halen. Op de eerste helling ging die echter zo tekeer dat ik hem moest laten rijden. Ik hield hem op het golvende parcours lang in het zicht maar zag hem halverwege toch al een eind wegrijden. Uiteindelijk had ik een minuut achterstand als ik aan de laatste 10 loopkilometers begon. Nu Seppe Odeyn zijnde ben ik blijven lopen voor wat ik waard was maar ik kwam amper wat secondjes dichter. Soren won dus verdiend en ik werd 2de. Ja inderdaad nogmaals 2de en wederom achter Soren, deze normaal gezien wel met speciale O. Ik ben aan een mooie serie bezig wat dat betreft. De pizza aan de aankomst maakte veel goed, geen kater dus!
Zondag hopelijk een vervolg aan mijn reeksje waarom geen vice-Belgisch kampioen worden in Torhout, starten daar Sorens? Seppe heb jij Icarus al gezien? Neen mensen ik heb geen netflix, wanneer zou ik dat in godsnaam moeten gebruiken. De enige dagen dat ik daar tijd voor heb zijn die voor het wk en dan kan ik gelukkig gebruikmaken van de netflix van mijn trouwe makker Bobby. Hij stelde Icarus nog voor maar ik wou de dagen voor het WK krampachtig alles hetzelfde doen als vorig jaar. Dus Narcos kijken en rusten. Nu had ik geluk, Netflix houd rekening met het uit de hand gelopen bijgeloof van Seppe Odeyn en vanaf 1 september was het nieuwe seizoen van Narcos te bekijken, waarvoor dank netflix! Nu ja dat bijgeloof begint vreemde proporties aan te nemen: zo moet ik traditie getrouw de Orbea trophy in La Gileppe winnen en moet ik mij vervolgens nog een maand de nek af trainen. De tank leeg trekken zoals de coach dat zo goed kan zeggen. Even paniek want de tank leek even een bodemloos vat. Maar 1.5 week voor het wk was ik gerustgesteld we zouden er wel staan. Het WK aanvatten als titelverdediger is toch wel apart: Langs de ene kant gaf dat de nodige stress en aandacht in mijn richting maar aan de andere kant ook wel een geruststelling, dat ik dit toch al op mijn palmares heb staan. Uiteraard wou ik mijn titel verlengen maar ik wou vooral wereldkampioenwaardige wedstrijd afleggen. Mijn voornaamste concurrenten waren Gael Le Bellec al tweevoudige winnaar in Zofingen, Felix Koehler de huidige Europees kampioen en Soren Bystrup, al goed voor 4 podiumplaatsen in Zofingen. We starten zoals elk jaar in Zofingen bergop. Koehler en Le Cras liepen meteen weg maar ik kon goed standhouden in het achtervolgende groepje. In de afdaling kwamen we zelf aansluiten bij de 2. De 2de ronde lopen kon ik standhouden in het kopgroepje enkel Le Cras had een seconde of 10 voorsprong. Ik kon snel wisselen en zat zowaar op kop na 1 km rijden. Wat een verschil met vorig jaar waar ik 50km moest achtervolgen om in de spits te komen. Er kwamen nog wat jongens aansluiten en ik besloot me nog wat kalm te houden. Op de eerste hellingen werd er stevig naar boven gevlamd. Maar ik vlamde lustig mee, ik was echt goed. De stukken tussen de hellingen werd er wel niet echt doorgereden en was het eerder tactisch positie kiezen. Ik hield altijd het overzicht en kwam niet uit de top-3. Ondertussen dikte de kopgroep wel aan tot 12man. In de 2de fietsronde achte Soren zijn moment gekozen hij nam 2 bergjes en het tussenstuk voor zijn rekening. Ik volgde en we waren zelfs even met zijn tweeen voorop. De Rus Kuzmin reed het gaatje dicht en begon zich na 100km met de debatten te moeien. Ik volgde maar voelde wel al dat de Rus een goeie dag had. We begonnen aan de laatste fietsronde, nu werd het belangrijk want hier maakte ik ook vorig jaar het verschil. De Rus bleef op kop beuken en ik kon het eerste bergje nog overleven maar op de Bodenberg moest ik een tandje terug schakelen en hem laten rijden. Ik vreesde een beetje overspoeld te worden door andere atleten die van achter mij kwamen maar enkel Gael kon het gaatje nog dichten. Meer nog boven was ik afgescheiden 3de. Er volgde 20 zware kilometers tot aan de wissel waarin ik knokte voor elke seconden. Ik wist dat ik hier mijn wereldtitel kon verliezen of winnen en deed er dus alles aan het gaatje zo klein mogelijk te houden. Uiteindelijk wisselde ik op een dikke minuut van de 2. Een goeie uitgangspositie voor mij om de laatste zware 30km lopen aan te vatten. Uiteraard voelde ik de inspanningen van op de fiets en het eerste lopen, maar ik kon toch een redelijk tempo lopen. Ondertussen was Kuzmin weggelopen van Gael. Ik kwam dichter op Gael terwijl Kuzmin uitliep op mij. Ik concentreerde me eerst op plek 2. Na 8km kon ik Gael voorbij gaan en begon ik naar voor te kijken. Kuzmin liep echter sneller als mij en had al 1.40 voorsprong. Ik bleef goed doorduwen de wedstrijd was nog lang. Het parcours van het laatste lopen was ook aangepast door de vele regenval. Hierdoor moesten we 4 rondjes lopen met telkens een muur in. Het probleem was niet de muur oplopen het was hem naar beneden lopen wat voor problemen zorgde. Zo voelde ik bij de 2de afdaling redelijk verkrampte spieren als ik was moest afremmen. Het zorgde voor de nodige schrik en voorzichtigheid. Halverwege de laatste run had ik bijna 2minuten achter, toch bleef ik elk stukje met het mes tussen de tanden lopen. Het was werkelijk afzien en het was nog te ver om te kunnen aftellen. Ondertussen was Soren over Gael naar de 3de plek gegaan. Mijn voorsprong op hem was nog wel voldoende. Maar ik weigerde me neer te leggen bij het zilver, ik had met Stefaan afgesproken te blijven strijden tot de laatste meter en dat zou ik doen ook. Ik maakte in de laatste ronde nog een minuut goed maar het goud was weg. Ik liep het stadion binnen als de nieuwe wereldkampioen Maxim Kuzmin over de finish liep. Het drong pas dan tot me door dat ondanks mijn bijna perfecte wedstrijd ik mijn titel kwijt was en een jaartje moest leren leven met vice-wereldkampioen. Soren pakte het brons. Nu goed de vraag van 1 miljoen, waar heb ik mijn titel verspeeld? Wel mensen moest ik dat nu eens weten. Ik heb een perfecte voorbereiding achter de rug, was ook echt goed tijdens de wedstrijd, had een goed tactisch plan dat ik bijna perfect uitgevoerd heb. Ik ben 6uur en half gefocust gebleven en heb 6uur en half op de limiet gereden en gelopen. Ik kan mezelf deze keer bitter weinig verwijten. Het enige dat ik kan bedenken is dat bijgeloof. Hoewel ik inderdaad net als vorig jaar naar de wilde avonturen van de Colombiaanse drugstrafiek heb gekeken hebben we een aantal dingen misschien net dat tikkeltje anders gedaan. Begeleider Bobby had vorig jaar de nacht bijna doorgedaan omdat het WK 70.3 op tv was. Maar nu is het WK een week later en dus geen nachtelijke uren voor Bobby. Ja dat moet het wel geweest zijn, maar goed volgend jaar kunnen we alles anders doen dan dit jaar in de hoop dan niet op een ijzersterke Rus te botsen. Aangezien dit toch het hoofddoel van het jaar is, is dit ook de moment om wat mensen te bedanken die samen met mij die zware trainingsperiode en ook de wedstrijd hebben beleefd. Natuurlijk Coach Stefaan: Merci voor het loodzware schema, het perfecte raceplan en het samen vloeken achteraf. Begeleider Bobby: merci voor zoals altijd de rust zelve te blijven tijdens en voor de wedstrijd. Ik had u graag na een moeilijke zomer de gouden medaille gegeven, maar hey het is allemaal de schuld van de Ironman kalender. En natuurlijk mijn gezinnetje, merci Valerie en Laurien om zo goed voor mij te zorgen!
Uiteraard ook bedankt aan alle supporters, zowel thuis als in Zofingen! Volgende wedstrijd zaterdag de Dirty Boar gravel race, maar ik kan nog niet te goei stappen? Pech! |
Archives
Januari 2020
Categories |