Inderdaad ja een blog, voor zij die dachten dat mijn Podcast mijn blog volledig opgevreten had, heeft het mis. Ik ben zelfs al een keer of 3 aan een Corona blog begonnen maar ik kan er maar geen einde aanmaken…
Soit ik smijt mijn Corona avonturen misschien later wel online. Maar goed er was terug een echte race, zo eentje met tatoo nummers, een kloefer van een medaille, een finisher t-shirt en niet in eigen dorp: De Ironman 70.3 Sables d’Olonne!

Ik koos deze keer voor reizen Heemeryck. Organisator Pieter, zijn broer Senne en zijn vriendin Eva waren mijn reisbubbel. Ik moet zeggen wreed content van reizen Heemeryck, gewoon een uur dat je moet klaar staan en een makkelijke all-in formule. Ok af en toe een vegetarische maaltijd en wat commentaar op het kippenwit in de frigo maar verder perfect, no stress. We vertrokken donderdag naar de Vendée. De reis ging vlot, enkel geen Eifeltoren gezien in Parijs maar verder geen opmerkingen. Vrijdag de fietsverkenning met heel wat Belgen en de afscheidnemende Frederik Van Lierde. In de namiddag het zeewater eens gaan proeven en de startnummer oppikken. 

Ik besef dat ik nu wat mensen jaloers maak: Niet iedereen zal dit jaar een grote race kunnen meedoen. Ik kreeg ook heel veel berichtjes dat ik er van moest genieten. En ik deed trouw wat jullie allemaal vroegen: Ik genoot echt van terug een weekendje racen: Opstaan om 4uur, brood met confituur, naar de wissel, banden oppompen en de zoektocht naar een dixi. Eenmaal genesteld op een dixi besefte ik dat een mondmasker dragen zo ook zijn voordelen kan hebben...
Vervolgens wetsuit aan en klaar om de Atlantische oceaan in te duiken voor 1.9km zwemmen. We zwommen een stukje de zee in om dan in de havengeul het centrum van Sables d’Olonne binnen te varen tot aan de jachthaven waar de wissel zone was. Ik was zowaar bijna aan het genieten van het zwemmen met dat opkomend zonnetje tot ik even terug tot de realiteit kwam dat 4 maanden niet zwemmen me geen deugd hadden gedaan. En ik heb echt 4 maanden niet gezwommen hé, geen gedoe met rekkers en illegale zwempartijen voor Seppe Odeyn. Wel een rekening van een minuut of 9 in de eerste wissel, tja. Nu ben ik gelukkig positief ingesteld en zag ik de bui al wat hangen, je kan dat zielig vinden om zo eenzaam door de havengeul te zwemmen. Maar het voelde voor mij een beetje als de blijde intrede van de Sint. Genieten dus zoals ik beloofd had.

Eenmaal de stoomboot aangemeerd kon ik dan laten zien wat ik die 4 maanden wel heb gedaan. Fietsen en lopen dus. Ik fietste goed op een prachtig hevelend fietsparcours. Ik reed me naar voren in de vrouwenrace tot terug aan het einde van de mannen wedstrijd toen ik mijn loopschoenen aantrok voor de afsluitende halve marathon. Ik kwam in de wissel met een Fransman en een Spanjaard en ik vloekte me de eerste kilometers kapot dat ik het gaatje van 30 meter op hun niet dicht kreeg. Gelukkig was daar een passage over het strand alvorens aan de 3 rondjes te beginnen. In het mulle zand gevolgd door een trap de dijk op sloot ik aan bij de 2. Maar er was meer: Ik kwam op het parcours achter nummer 2 op het parcours Rudy Von Bergh. Ik was weer wat pissig want ja dat wou zeggen dat ik gedubbeld was. Maar verdekke dat spel was hier nog niet voorbij, Odeyn op missie om zich te ontdubbelen.  

Na een km of 5 kreeg ik de Amerikaan zo goed als te pakken. Alleen ook hij had de nummer 1 zo goed als te stekken. Hoera het unlappen was nabij! Alleen die nr 1 was general manager van Reizen Heemeryck. Ja die man kan naast zijn reisbureau een stukje triathlonnen. Ook op zo’n moment vergeet ik niet te genieten: niet veel mensen maken de ontknoping van een internationale triathlon mee maar ik zat dus wel op de eerste rij. Maar buiten dat genieten zag ik toch ook een vriend in nood die zijn eerste plek verloor. Ik zag het dus gebeuren en wou iets doen maar goed, wat kan een mens doen? Er was toch ook wat gevraagd social distance te respecteren in het lopen. Ik was al aan het bedenken hoe ik het Frans kon uitleggen dat Pierre mijn loopbuddy van dag 1 in de lockdown was: Meme bouble monsieur le juge. Ik kwam erbij, vuurde de jongen aan en vroeg of hij een gelletje moest hebben. Om hem vervolgens achter te laten, hopende een oerinstinct wakker te maken van: Ok dat ik hier niet win en dat ik wat dollars laat schieten maar dat er iemand uit mijn eigen dorp sneller loopt dat is er zwaar over! Helaas dat gebeurde niet, Pierre volgde niet en ik vroeg me af of ik nog wel thuis zou geraken?  

Restte mij 14 kilometer om mezelf te ontdubbelen en de tegels uit de dijk te stampen. Ik dus terug op jacht naar Rudy maar die gunde me mijn ereherstel niet. Reste me enkel Fre nog te groeten in zijn laaste Ironman race en binnen te lopen. Ik werd uiteindelijk 24ste PRO en gelapt dus. 
Het nieuwe racen met heel wat maatregelen was zeker een meevaller: online briefing, check in en swim start verliepen vlotter als anders. De race voelde ook aan hoe een race moet aanvoelen. Alleen moet ik toegeven dat je tijdens het lopen toch liever in het midden van de baan loopt dan rakelings langs het publiek en was ik blij dat je naast een finisher medaille en t-shirt ook een mondmasker van ironman krijgt als je aankomt.
Over mijn race zelf mag ik niet tevreden zijn. Ja er zijn verzachtende omstandigheden, ik miste heel wat zwemkilometers en mij wedstrijdkalender veranderd elke week. Maar dat is voor iedereen zo, we gaan daar niet over klagen. Als plan A, B en C geschrapt moeten worden dan bedenken we wel een plan D. Blijven plannen mensen het alfabet telt nog wat letters!
Hopende voldoende voor jullie allemaal genoten te hebben zonder enige vorm van jaloezie uit te lokken, tot de volgende waar dat dan ook mogen zijn! En oh ja op de terugweg dan toch de Eifeltoren gevonden. Merci reizen Heemeryck! 

De eerste race van het seizoen is altijd spannend, akkoord ik had al wat op het strand gekoerst dat resulteerde in een 17de plek in Zeebrugge en een 4de plaats in Bredene samen met de “Smalle” Ruben Cumps, maar de eerste echte afspraak van het jaar was de Powerman in Portugal. Altijd wat stress de eerste wedstrijd, niet voor het vormpeil hoor. Ik train hard en weet wel ongeveer wat ik ga kunnen maar terug de eerste keer reizen. Ja dat is even terug ritme opdoen. Zo werd ik een paar dagen voor mijn vertrek wakker plots beseffend dat ze daar wellicht Portugees zouden spreken. Een taal die ik niet machtig was. Nu overkomt me dat niet vaak aangezien ik best wel wat talen versta en de basis woordenschat waarmee je bedankt en de weg naar het station vraagt wel gezegd krijg. Met het Portugees had ik dat dus niet. Dat resulteerde in een slapeloze nacht want hebben ze daar wel euro’s en waarom zijn er daar zoveel ontdekkingsreizigers? Is het daar misschien niet leuk dat die massaal de zee op gingen zoekend naar andere oorden. En ik kan je verzekeren de zee zag er daar niet echt uit van, nou laat ik maar even een boot pakken en we zien wel waar we uitkomen. 

Voorbereiding is uiteraard alles, 50 handige zinnen Portugees later was ik gerust gesteld en hop ik met Bobby de vlieger op naar Lissabon. Aangekomen een aantal vaststellingen: Portugees leek op papier nog op Spaans in praktijk verstond ik er niet veel van. 2de vaststelling: Het is daar een andere tijdszone, wat Jan Petralia me wist te vertellen eenmaal geland, op een toontje van: Hoe gij weet dat niet of wat? Goed wetende dat Jakke hier waarschijnlijk al 7 keer geweest is waarvan hij de eerste 6 keer zijn klok niet eens verzet heeft. Maar bon bedankt voor het melden Jakke! We verbleven in Ericeira aan de Portugese kust en metershoge golven, aha vandaar dus duathlon. De wedstrijd was in Mafra in de schaduw van een gigantisch paleis. Een koninklijk paleis, maar wist mijn vrouw en koningshuis kenner, Portugal heeft geen koning meer. Dus een heel groot leeg kasteel! 

Op de wedstrijddag niet zoveel schaduw maar grijs en wat miezer regen. Perfect dus voor de mensen uit het noorden. Vertrekken deden we voor 10 loopkilometers dat verliep wat raar: De eerste kilometer werd alles al helemaal uit elkaar getrokken. Ik liep in een groepje rond plek 6. Samen met 2 Portugezen. Zo sprong ik ook op de fiets voor de 60 km. Het fietsparcours was heel mooi, technisch met veel hoogtemeters. En zelfs op sommige stukken nieuwe asfalt. Het was wat wennen in de haarspeldbochten op een semi-nat wegdek. Thuisrijder José Estrangeiro wisselde samen met mij maar reed bijzonder snel naar beneden. Ik moest hem laten rijden maar hij stond even later aan de kant met kettingproblemen. Yennick Wolthuizen kwam ook aansluiten en zo vormde we een groepje halverwege rijdend voor plek 4. Jakke Petrol reed op kop voor Australier Matt Smith en nog een Portugees João Ferreira. 

In de afdaling had ik nu maar 1 doel: José volgen wat me een ronde eerder niet lukte. Ik kon mezelf terug wat oude koerswijsheid bijbrengen: Onder het motto als hij niet valt dan ik ook niet en trust the tyres kwam ik samen met hem beneden. Daar stond Jakke te vloeken in een bocht na een val. Altijd even schrikken maar het feit dat hij vloekte leek hij me ok te zijn. Ik reed met José tot bij João en hadden nu dus nog enkel Matt voor ons rijden. Voor mijn Portugese vrienden stond er een titel op het spel, ik zat nog in de koerswijsheid/leepheid en demarreerde dus in de wetenschap dat ze wel even naar elkaar zouden kijken en ze op de hoogte waren dat ik nog geen Portugese paspoort had en dus geen Portugees kampioen kon worden. Dat lukte en ik zag ook Matt voor me die wat leek stil te vallen. Ik ging er op en over en kon als eerste de wisselzone bereiken met een 30-tal seconden voorsprong op de Portugezen.

Na 5 km lopen was João genaderd tot op minder dan 10 seconden. Het werd een spannend slot maar ik bleef er redelijk kalm onder en bleef men eigen tempo lopen en keek niet achterom, als hij me voorbij loopt zal ik het wel zien zeker! Ik hield nog een tikkeltje reserve om de laatste keer de klim vol naar boven te lopen. Daar keek ik achterom en zag dat het gat groot genoeg was om de eerste overwinning van het jaar te pakken.  João en José gingen mee op het podium. Ik moest even tellen maar het is ondertussen mijn 6de powerman overwinning. Het was één van de mooiere powermans die ik al gedaan heb met een top organisatie en een schitterend parcours. Met als kers op de taart het podium in het kasteel alwaar ik mezelf in 1 van de 1000 zalen uitriep tot nieuwe koning van Portugal!
Afsluiten met het enige woordje Portugees dat ik heb geleerd: Obrigado.  
​Ps Jakke was ok! 

Ik kijk niet zo vaak terug op mijn sportjaar. Ik heb al snel het gevoel weer in een jaar te zitten waar ik de Hel nog niet gewonnen heb. Maar voor mijn blog lezers maak ik graag een uitzondering. Er zijn een aantal prestaties waar ik fier en tevreden op terug kijk maar er is zoals altijd ook wat ontgoocheling. Met stip op 1 in die mooie momenten: de winst in Powerman Griekenland in februari. Nu was het niet mijn eerste Powerman die ik won maar dat het een maand na de geboorte van onze Vik kwam maakte het een speciale overwinning. Voor mij de manier om Vik welkom te heten maar zeker niet makkelijk omdat er toch heel wat veranderd bij een gezinsuitbreiding. Ik noem het de overwinning van familie Odeyn!
Mijn top 5 in IM Ierland was ook heel mooi: Het was het einde van een mindere periode en een heroïsche wedstrijd met geweldige Ierse supporters. En ja het zwemmen was afgelast maar daar kon ik niets aan doen hé.
Nog een top moment was de podiumplek in de Duo beachrace van Bredene: Ik doe dat heel graag en bijna altijd samen met mijn schoenbroer, De Smalle. We waren die dag een sterk duo en deden tot de laatste ronde mee voor de overwinning in weeral een wedstrijd gekenmerkt door veel regen en kou.
Het lijkt alsof ik een rode draad gevonden heb voor mijn jaar. Want uiteraard Kasterlee werd ook dit jaar gekenmerkt door de regen en het loodzware parcours bijgevolg, uiteraard is dat een topmoment. Met voor mezelf dan de combinatie Halve marathon-Hel die het helemaal speciaal maakt. 
Mindere momenten waren er ook: Een Wk in de regen en niet al te warm leek op mijn lijf geschreven maar ik kon de klus niet afmaken en werd ontgoocheld 4de.  En dan was er die mindere periode in het begin van het jaar. Een hamstringblessure in Powerman Alsdorf gevolgd door een slecht BK duathlon door ziekte en bijgevolg een afzegging voor het EK waren zeker niet leuk.

Het is ook de moment om mijn #teamodeyn te bedanken!

Dikke merci aan:

Mijn sponsors: Hyline, Hel van Kasterlee, Tritraining, Cornelis Bedding, Vedette Sport, SWS, Lake, KMC, Orbea, Orca, Bike Sportive  

Kiné Kjell De Hondt (Miles Fysio): Voor het geduld met mijn hammies en de 100den oefenigen!
Bikefitter Joris Verreydt (Wolf Performance) : Voor de aanpassingen aan mijn posities op 4 verschillende fietsen!
Dokter Hans Talloen: Voor me gezond aan de start te krijgen!
Bobby: Filmer, fotograaf, fikser!
Coach Stefaan: Vriend, trainer, yuppie!
Vake en Mikkie: Voor de kleine Odeynen op te vangen als papa sport.
Valerie: Voor ons fabriekje Odeynen draaiende te houden als ik weg ben. Voor de 1000 wasvaten sportkleren en voor mijn vrouw te zijn!
 
Wat 2020 zal brengen, wel zoals gezegd zitten we in een jaar waarin ik de Hel nog niet heb gewonnen, nr 9 binnen halen staat dus zeker op de agenda. En verder hetgeen jullie van mij mogen verwachten: Een Ironman of 3 een Ek en WK duathlon.
 
Rest me enkel nog de awards uit te reiken voor 2019 en jullie te bedanken voor het lezen en supporteren:
 
Training van het jaar: Im Cozumel
Hashtag van het jaar: #Cozumelcartel
Val van het jaar: Stefaan in de Hel
Supporters van het jaar: Ieren op Windmil Hill
Uitgelopen hobby van het jaar: De Jogclub Podcast
Drankje van het jaar: Energetico in Cozumel city
Veggie pro vriend van het jaar: Pierre De Reiger

​Uiteraard eindigen we in De Hel. Want ja ik heb gezondigd, op 5 dagen naar Mexico en terug om een Ironman mee te pikken is niet alleen slecht voor het milieu het was ook een aanslag op mijn lichaam. Gelukkig wist ik dat ik in de Hel zou belanden en kon ik de 3 resterende weken me zo goed mogelijk voorbereiden. 7 dagen na de Ironman van Cozumel stond ik op het strand van De Panne klaar voor de strandrace. Nu ja klaar was ik niet, ik had het koud en zat nog ergens in mijn eigen tijdszone tussen Mexico en De Panne in. De start van de beachrace was dan nog eens wind mee zodat we met 55 per uur gemiddeld aan het keerpunt kwamen. Inderdaad op een mountainbike in het zand. Uiteindelijk vond ik men ritme en finishte als 38ste maar het belangrijkste was dat ik terug in Hel-modus zat. Die andere Yuppie raakte spijtig genoeg niet meer in de Hel modus maar Stefaan had ook een moeilijke taak: mijn trainingsschema voor de komende 3 weken. Ook al had ik de Hel al 7 keer gewonnen, twijfelen blijf je doen en het was toch wel een uitdaging om een goed evenwichtig te vinden tussen herstellen en nog de juiste prikkels krijgen. Stefaan twijfelde gelukkig niet. Hij bleef maar zeggen: Je gaat goed zijn.  

​Gezond aan de start staan is ook elk jaar een opgave, vorig jaar was het een hamstringblessure die me zorgen baarde. Dit jaar was het een duplo trein die nog voor de nodige stress zorgde. Uiteraard heb ik brave kinderen en komt de Goed heilig man op 6 december ook in het huis van de duivel langs. Die bracht een duplo trein voor Laurien en Vik. Papa ging slapen, trapte op een wagon schoof onderuit en viel vol op het zelfgebouwde station. De schade viel gelukkig mee, ik verloor een half uurtje nachtrust om het station te restaureren, maar kijk het schuilt dus in een klein hoekje. 

Ik stond dus gezond en wel in de gietende regen aan de start! Vanaf nu geen twijfels meer, maar zo snel mogelijk door de Hel. Dat begon redelijk slecht: Ik liep met Gerry Druyts, Bart Borghs en Geert Lauryssen op kop toen ik een bocht verkeerd inschatte en in een diepe plas mijn voet omsloeg. Ik heb gelukkig wat ervaring met voeten omslagen, maar wist toch ook direct dat hij goed omgeslagen was, het kraakte namelijk en deed redelijk veel pijn. Koud opdoen en in beweging blijven heb ik dan geleerd en dat is in de hel uiteraard geen probleem dus pikkelde ik verder, je kent dat wel dat je terug moet gaan nadenken hoe dat nu weer zat met lopen. Dat duurde toch een kilometer tot ik mijn draai weer had gevonden. Uiteraard ging de wedstrijd verder en was ons groepje wat uiteen gevallen. Ik liep in een ruk van positie 4 naar 1 en had meteen een kloofje op Geert. Bart en Gerry volgde veder. Van dan liep ik mijn eigen tempo. Het kloofje met Geert bleef tot aan de wissel en zo kon ik de eerste 15km als leider afsluiten. 

Ik trok mijn regenvest aan die ik als voorschot op mijn kerstcadeau van mijn vrouw had gekregen en dook de modder in. Ik kreeg al snel het gezelschap van Geert die het kloofje snel had gedicht. Het was wat zoeken, Geert sneed goed door de modder maar in zijn wiel kreeg ik diezelfde modder in mijn gezicht gesmeten. Ik trok er meteen men lessen uit. Volgend jaar sponsor ik die jongen een spatbord! We hadden snel 4 minuten voorsprong op Gerry en ook Kevin Van Hoovels volgde verder. Het bleef rustig verder regenen en het parcours werd door de 400 deelnemers behoorlijk kapot gereden. Ik was met Geert vertrokken voor een mooie strijd. We waren elkaar waard en hadden halverwege de 115km fietsen 7 minuten voorsprong. En dan plots bij het ingaan van de voorlaatste ronde zei Geert dat hij ging stoppen omdat hij teveel pijn had aan zijn enkel. Ik zou willen zeggen een donderslag bij heldere hemel, maar goed het was al heel de dag donker en grijs dus zo helder was die hemel niet. Eerlijk gezegd wist ik niet goed wat zeggen, ik weet hoe moeilijk het is om uit een te race te moeten stappen met een blessure en had echt met hem te doen. Aan de andere kant, ik was mijn grootste tegenstander kwijt en moest nog 2 ronden alleen afwerken. Een heel dubbel gevoel dus, het stopte ook even met regenen en het leek alsof het parcours er  beter begon bij te liggen. De modder op mijn gezicht begon hard te worden wat grimassen wat moeilijk maakte maar dat was nog niet nodig. Ik had een goed ritme, Geert had me de juiste lijnen getoond en ik had een mooie voorsprong. Het begon terug te regenen de modderkoek op mijn gezicht werd weer soepel en zo kon ik terug bekken trekken. Het was nu wel nodig, het parcours werd loodzwaar mijn fiets kraakte en schuurde en ik werd wat moe. Stefaan riep dat ik mijn kopje moest gebruiken. Ik snapte wat hij bedoelde maar dacht: mijn kopke gebruiken? Dan doe je dit toch niet dan zoek ik nu ergens een warme douche op en ga ik onder een dekentje naar de cross kijken. Ik ploegde verder maar werd wat moe, kwam in een verkeerd spoor terecht en reed in een conifeer. Dat was uiteraard zacht. Maar met de klap verloor die struik ook wel wat naalden die uiteraard aan mijn bemodderde kop bleven hangen. Pek en veren waren hier dus: modder en conifeer. 

Ik was eindelijk aan de wissel, mijn fiets had het uitgehouden en ik was nog ok. Bobby, ja die van de podcast, liep mee de wissel in om mijn schoenen uit te doen. De wissel ging eigenlijk vlot ik kreeg alleen mijn linkerschoen niet aan. Mijn voet was na het omslagen nogal opgezwollen en ging dus niet meer in de schoen. Met 2 kregen we hem gelukkig aan en ik was weg voor de laatste 30km. Uiteraard begeleid door mijn team bestaande uit Bobby van de Podcast, Smalle van de beachraces en Stefaan van de Yuppies. Ik melde even dat mijn voet niet echt in orde was maar ik besloot met Stefaan om dat maar even te klasseren voor vandaag. Even later een doodsmak van Stefaan tijdens het multitasken, gelukkig was hij ok en het zorgde wel voor de nodige afleiding! Er was muziek, het tempo was goed en het regende, het goot. Het werd zo erg dat ik me op een bepaald moment excuseerde bij men begeleiders. De passage door de tent voor mijn laatste loopronde was een kippenvel moment. Het deed nog pijn die laatste kilometers maar ik kon mijn tijd nemen om mijn 8ste hel te vieren! Simon Stevens werd 2de en Tom Steenackers 3de .

8 keer de hel op rij, natuurlijk ben ik super fier en blij! Ik krijg vaak de vraag waarom ik de hel blijf doen? Wel ik doe dat heel erg graag, voor mij is De Hel niet 1 dag maar een periode van oktober tot de feestdagen waarin zowel de zware trainingen, de voorbereidingswedstrijden, de zenuwen, de wedstrijd en het genieten achteraf inzitten. Ik vind het heel plezant om ook nu van iedereen zijn verhalen te horen. Iedereen maakt wel wat mee op zo’n dag en dat is ook voor mij heel herkenbaar. De Hel meedoen voor te winnen is niet altijd gemakkelijk er komt toch wat druk en extra spanning bij kijken. Maar het grote voordeel is dan weer dat ik er meestal het snelste van af ben. En dat ik de zwaarste mountainbike ronde niet meemaak omdat ik dan al aan het lopen ben. Heel veel respect dus voor de mensen die deze hel hebben door staan. En dan in het bijzonder mijn zus Joke die een zware dag had maar toch mooi de wedstrijd uitdeed als 4de vrouw.
En nu plannen maken voor volgend jaar! 

Het klopt inderdaad, dat sinds ik een gekende podcaster geworden ben, mijn blog daar de dupe van is. Maar kijk als ik de oceaan overvlieg kan ik niet anders dan dat te delen met mijn trouwe yuppies on tour volgers. Hoewel in deze aflevering de yuppies brutaal overgenomen worden door het Cozumel cartel. Dat kwam zo: Aanvankelijk gingen de yuppies, Stefaan en mezelf naar Argentinië. Ik wou heel graag een voetbaltruitje van Messi en ben van het principe koop lokaal dus we zouden in Argentinië een Ironman doen, zeeleeuwen spotten en dat truitje kopen. In aanloop van die race ging ik me voornamelijk bezig houden met het vullen van de gaatjes in mijn winterpalmares. Ik kon na vele pogingen de crossduathlon (Reus) van Wetteren en de halve marathon van Kasterlee winnen. Maar dan was er ineens een nieuwe wet in Argentinië over geld en de centrale bank. En konden ze het prijzengeld niet garanderen voor de pro atleten. Ik wou alleen maar dat truitje van Messi en een zeeleeuw zien maar die andere profs wouden blijkbaar toch die dollars waardoor Argentinië geschrapt werd. Er was gelukkig een plan B doordat Pieter de week voor Argentinië zijn Ironman debuut zou maken in Cozumel een Mexicaans eiland. En zo werd dus samen met Pieter zijn broer Senne en good old Bobby het Cozumel Cartel opgericht. Opper yuppie Stefaan was jammer genoeg kind van rekening in die coup.  

​Wat kan ik zeggen over Mexico, dat dat een pokke eind vliegen is. Zoals gewoonlijk is het een rush om op het vliegtuig te raken en eenmaal daar had ik door dat we wel eventjes onderweg zouden zijn. Toen ik me begon af te vragen of het niet sneller had geweest langs de andere kant van de wereld te vliegen. Gingen we eindelijk landen op Cuba? Cuba ja, even wat mensen afzetten op Cuba en dan door naar Cancun, Mexico eindelijk!  De fietsen waren ook mee en onze shuttle naar het hotel was er, goed bezig Mexico! Volgende dag was het Cozumel cartel al vroeg wakker. Niet dat we veel moesten doen maar een jetlag houdt niet zo van uitslapen. Na een busritje en een pittig boottochtje kwamen we dan aan op Cozumel. Het Cartel trok zich terug in hun villa met airco om zich voor te bereiden op de grote dag. Kort samengevat: Eten, nadenken over wat in welke zak moet, een beetje trainen en vervolgens nadenken of je goed bent en is dat nu echt warm of cava nog. 

​Wedstrijddag dan, ik was blij om eindelijk in het water te liggen want aan de kant zorgden de muggen voor de nodige stress. Het zwemmen was bijzonder want van punt A naar B en naar het schijnt 3.8km met de stroming mee. Ik zwom in een groepje van 6 en probeerde te genieten van de mooie koraal riffen. Alleen ik had het wat te warm, nu al en mijn brilletje dampte aan. Bovendien kwam de zon op en zag ik eigenlijk geen steek. Aangezien ik niets zag besloot ik maar op kop te gaan zwemmen van mijn groepje want dat zou wel goed komen. Zo zwom ik met 5 man in mijn voeten naar een zwaaiende man in een kajak. Helaas was het eerder een zwaaiend gebaar van: zwem niet naar mij maar naar de andere kant. Met een lichte omweg raakte we toch uit de zee op zoek naar de fiets. 

​Ik vertrok voor mijn 3 ronden van 60 km. Alleen het draaide niet zo goed. Ik zag niemand voor en achter mij en kreeg mijn vermogens niet getrapt. Gelukkig heb ik ondertussen al wat ervaring en ik bleef kalm. Ik kreeg uiteindelijk iemand in het vizier, kon daar naartoe rijden en een goeie 2de ronde rijden. Het was warm maar ik volgde mijn drink en eet schema  goed dus geen paniek en klaar voor een straffe laatste ronde. Het werd geen straffe ronde maar eentje van kilometers af tellen en je kaartje op je garmin zetten ipv vermogens. Dat kaartje was best grappig want niet beschikbaar op mijn garmin en dus gewoon zee. 

​Het fietsen was dus niet meegevallen dus moest het maar in het lopen gaan gebeuren. Ik constateerde al meteen enkele problemen toen ik aan mijn marathon begon. Eerste probleem de hitte, mensen lief dat was me daar warm op de promenade in Cozumel. Verkoelen is dan de logische oplossing. Maar bij de eerste aidstation kreeg ik een plastic zakje water. Ik was even niet mee. Is dat dan voor het milieu? Maar plastic is toch niet goed? Zijn dat van die ballen die je kan inslikken? Beetje groot. Zit er zoals op de kermis een goudvis in die zak water? Ik was dus aan het uitdrogen met de oplossing in mijn hand. Waterballon bedacht ik me nog en het ding plofte kapot. Met een beetje geluk toch een aantal spatjes op mij. Maar bij mijn 2de poging om het ding in mijn mond te doen ploffen, en zo wat vocht binnen te krijgen, werd mijn neus gespoeld. Bij de 3de bevoorading heb ik dan maar even gevraagd hoe dat correct open moest, bleek dus met de tanden te zijn, waar ik niet zo happig op ben aangezien ik eens een halve tand heb kapotgebeten op een gelleke. Maar bon ik kon eindelijk hydrateren. 

Mijn tempo was al redelijk gezakt dus die snelle looptijd kon ik ook al vergeten. In mijn hoofd zaten enkel negatieve gedachten om te stoppen. Maar ik kon het gelukkig omkeren en het ging van: Waar zijt gij toch mee bezig? Naar: Herpakt u eigen! En vandaar naar: Liever stappen dan stoppen. Stappen was net niet nodig maar de laatste kilometers waren enorm zwaar. Ik werd uiteindelijk 20ste PRO.

​Niet blij met mijn resultaat of tijd. Maar heel fier dat ik hem heb uitgedaan. Dat moet ook maar eens kunnen. En die Mexicanen zijn me toch een sarcastisch volkje door een zwarte finisher t-shirt te geven met lange mouwen...
Het einde van het Cozumel Cartel en nu op naar de Hel!

Foto's Be Movi

Wachten is mijn ding zo niet. Na mijn geslaagde testjes in Jabbeke, La Gileppe en Halle had ik al veel vertrouwen. Ook de trainingen nadien verliepen vlot. Ik was goed maar moest nog wachten. Eerst wachten tijdens die verschrikkelijke taper dan wachten om naar Zwitserland te vertrekken om daar de laatste dagen af te tellen en eindelijk aan mijn Wk te kunnen beginnen. 

​Eenmaal begonnen aan de  eerste 10 loopkilometers was  het weeral wachten, de finish lag immers niet in de wisselzone. Het lopen ging goed en ik schoof vlot mee om als eerste op de fiets te springen voor 150 kilometer. Op de fiets had ik ook die goeie benen, maar toch nog even wachten, af en toe prikken en kijken wat de concurrentie deed, dat wel. Maar toch vooral de tijd zijn werk laten doen en wachten. Van 12 in de kopgroep gingen we naar 9 naar 7 en uiteindelijk naar 5. 

​Een deja vu gevoel naar 2017 toen Kuzmin iedereen versmachtte op de laatste helling. In 2017 moest ik lossen en verloor ik daar de titel. Dat zou niet meer gebeuren, ik plooide me dubbel. Niet langer wachten maar aanklampen. Eindelijk mijn goeie benen kapot rijden en afzien. De berg over en het geweer laden voor de laatste 30 loopkilometers. Fiets weg en verstand op nul, ik was als eerste weg kreeg de Zwitsers Gossauer bij me en nog even verder kwam ook Diego Van Looy aansluiten. Het tempo lag net te hoog voor mij. Maar ik klampte aan, ik had toch al zolang gewacht. We liepen de berg op en ik voelde me beter. Ik hoorde hun ademhaling en gaf mezelf een goeie kans. Eenmaal boven gekomen liepen mijn benen vol en zag ik de 2 stilaan weglopen. Daan De Groot kwam zelfs nog over mij waardoor ik op die ellendige 4de plek terecht kwam.

​Wat er dan door je heen gaat als je als 4de over de meet loopt? Wel graag gebruik ik mijn vrouw haar woorden uitleggend aan ons dochterje:
Papa gaat aankomen als 4de. Hij gaat misschien triestig zijn omdat hij niet op het podium mag. Hij kon niet sneller lopen en nu doen zijn benen pijn. 
 
Er zit niks anders op dan terug te wachten tot 2020. 

​​Nou ja on tour: Een kleine zomertour doorheen België als voorbereiding om de wereld te veroveren. De wereld der duathlon wel te verstaan. Nu lijkt dat simpel, ik heb dat namelijk al eens gedaan. Maar buiten Napoleon ken ik niet zoveel mensen die na een Russische nederlaag en mislukte coup nog eens zijn terug gekomen uit ballingschap. Want ja mensen ik was verbannen naar de wereld der triathlon. Dat was verschrikkelijk: ik werd gedwongen 4 keer per week te zwemmen om vervolgens wedstrijden te doen waar ze dan doodleuk het zwemmen gingen aflassen. 3 jaar zwem ik al om mijn idool Marino te kunnen ontmoeten, dat lukt eindelijk. Ik denk voila een triathlon vriend erbij. Stopt die man toch wel niet zeker! Dus ja wat Elba was voor Napoleon was Ierland voor mij. Eenmaal terug van dat eiland begon ik samen met Stefaan, mijn 2de coup te plannen. En mijn Belgium tour moest me daar dus op voorbereiden. 

​We begonnen met wat afkicken met nog een kilometertje zwemmen in de 111 triathlon van Jabbeke.
Dat afkicken viel een beetje tegen want dat zwemmen was toch niet dat. Na een mooie inhaalrace werd ik er 4de met de snelste looptijd. Nu ja die snelste looptijd, dat is met 5-0 verliezen maar toch het meeste hoekschoppen hebben. Vervolgens van het afkicken naar de shock therapie van een sprint duathlon in La Gileppe. 5 km lopen, 23 fietsen en nog eens 2.5km lopen maar wel goed voor de winst. Vervolgens de krachten even meten met andere wereldkapers in de duathlon van Halle waar ik in een spannende wedstrijd mijn meerdere moest erkennen in Angelo Vandecasteele maar blij was met het zilver. En mijn Belgium tour zat er al weer op. 

​Als man van de wereld wil ik toch even benadrukken dat je niet altijd ver moet gaan om top wedstrijden te vinden: Jabbeke was super, met een heel sterk deelnemersveld. La Gileppe is misschien wel de mooiste locatie om een duathlon te organiseren. En in Halle hangen ze aan de dranghekken pannen en spatels om zo onder een oorverdovend lawaai te kunnen finishen en daar bovenop meteen een afgedrukte foto van je aankomst te krijgen.
​Ik werk nog even verder naar mijn 2de verovering om me vervolgens terug te laten verbannen naar de triathlon en vermijd ondertussen Waterloo. 

Je zal het maar voorhebben thuiskomen van een wedstrijd en het enige droge in je valies is je wetsuit. Voor de mensen die zich afvragen hoe het komt dat Ierland zo een prachtig groene natuur heeft, wel het kan daar  van ’s morgens 5 uur tot ’s avonds 10 uur non-stop gieten. En dan te bedenken dat mijn voorbereiding begon bij de klimatologische tegenpool van Ierland: Lanzarote. Ik kwam die 4 weken tussen Ironman Lanzarote en Ierland goed door, herstelde en trainde waar nodig.  

Donderdag kwamen we aan in Dublin. Tijd voor de yuppies om voor jullie onze rol als reisreporters te vertolken. We trokken meteen de Wiglow mountains in op zoek naar de hoogste pub van Ierland: Johnny Fox’s. Eerste vaststelling, men rijd daar links en het stuur staat dus aan de andere kant in de auto. Gelukkig zijn de wegen in de Wiglow mountains aan de smalle en kronkelige kant zodat Stefaan eenmaal aangekomen bij onze pub, de dimensies van onze gehuurde Golf perfect wist. Gegeten bij Johnny zijn vos en weer onderweg naar Youghal waar de wedstrijd zou plaatsvinden. 2de vaststelling, 0% kans op regen is in Ierland nog wel degelijk regen…

Tijd om op vrijdag de gevreesde watertemperatuur te controleren.  Het water was koud, een +1 op de schaal van Tallinn. Tallinn is sinds de Ironman voor ons namelijk een nieuwe nul waarde. Luckely we came prepared: Een neoprenen muts en kousen maakte het aanvaardbaar. We reden het fietsparcours nog met de auto en stelden vast hoe hard de Ironman hier leefde. Het parcours was een aaneenschakeling van versierde huizen, overal stonden borden om ons Ironmans welkom te heten in Ierland. Ook wel een 3de vaststelling de wegen waren niet van het zoeferige type. Op zaterdag was er de pro briefing, waar ik in goed gezelschap van Marino Vanhoenacker en Alistair Brownlee te horen kreeg, dat het zwemmen waarschijnlijk ingekort zou worden. Ze gaven namelijk slecht weer voor zondag. Nu ja slecht weer is meestal gewoon een kwestie van op de juiste app te kijken. Als je even zoekt vind je meestal wel een weersite die nog een kans op opklaringen geeft.

​Dat gold dus niet voor 23 juni in Youghal. Alle weerstations waren het eens: hondenweer. Wie hondenweer zegt komt automatisch bij ondergetekende uit. Dat was al zo sinds ik koers reed en 7 hel van Kasterlees later is die stempel redelijk op mijn rug gedrukt. Maar kijk ook ik slaag wel degelijk een zucht als je om 5uur in de ochtend al in de regen staat te wachten op het verdict of er gezwommen moest worden of niet. Marino stelde me al meteen gerust. Er gaat hier vandaag niet te veel gezwommen worden sprak Bink. Hij kreeg gelijk want het zwemmen werd afgelast. Uiteraard een opluchting niet vanwege de 15 minuten tijdswinst die ik net had gekregen maar om het feit dat ik die kolkende koude zee niet in moest. Vervolgens werd er een startvolgorde geloot en vertrokken we voor een tijdrit van 180km. Ik vertrok als 10de en 30 seconden achter mij vertrok favoriet Brownlee. Het vertrek was fantastisch door een massa supporters. Ik voelde me als een renner in de tour die zijn proloog afwerkt. 

Nu is 180km nogal lang voor een proloog en na een goeie 6km kwam Brownlee me al voorbij gevlogen zodat ik snel uit mijn Tourwaan was. Ik kon niet aanpikken bij de Olympische kampioen maar concentreerde me vooral op mijn eigen wedstrijd.  Ik had ondertussen het gezelschap van een Rus en ging na 1 ronde naar de eerste passage van Windmil Hill. Ik zat met stress of ik dat onding wel zou opraken met mijn 42x28 als lichtste versnelling, want Windmill Hill is 250 meter aan gemiddeld 21%. Maar toen ik de helling opdraaide en ik de mensenmassa zag werd die passage één van de mooiste sportmomenten die ik al meemaakte:
Ik reed door een tunnel van enthousiaste mensen, de aanmoedigingen en het gejuich waren oorverdovend en voor die 220 meter vergat ik even de koude, de regen en mijn vermoeide benen. Ik kreeg er zo een kick van dat ik mijn 2de ronde sneller zou rijden als mijn eerste. Ik kreeg na 90km ook het gezelschap van Justin Meltzer en samen met hem reed ik naar voren in de wedstrijd. Het weer maakte het wel zwaar ondertussen. Het voelde ook wel vreemd aan op mijn tijdritfiets met dezelfde kleren aan als in De Hel van Kasterlee. Je zal de dag voordien maar je nieuwe trui voorstellen en die dan heel de dag moeten verstoppen onder een regenjas. 

Nog een laatste keer energie tanken op windmil hill en ook nu raakte ik vlot boven. De wissel in en klaar voor de marathon. Daar voelde ik wel het nadeel van 2x windmil hill, mijn rug had daar namelijk wat bedenkingen bij. Ik kon op de loopstukken bergop niet echt veel kracht zetten en zag Justin van me weglopen. Ik hoorde van de coach wel dat ik 5de liep. ​Nu heb ik ooit eens gehoord dat als je verschillende pijnen in je lichaam hebt de pijnlijkste altijd de andere gaat onderdrukken.  Het was dus kwestie van mijn benen meer pijn te doen zodat ik geen rugpijn meer zou hebben. In de praktijk werkte dat ook perfect en na 15km had ik geen last meer van mijn rug.

Ook al is er niet gezwommen ben ik best fier op dat resultaat. Ik mocht naar mijn eerste Ironman podiumceremonie, maar hoorde daar dat ik maar 35sec van plek 4 zat. Dat had natuurlijk alles te maken met die tijdritstartorde maar daar was op de tracker geen info over. Ik zat dus niet zover van plek 4 als ik dacht. Kleine domper al was het weer een fantastische avontuur!
​Next up: Wk duathlon in Zofingen, jep daar waar de rekening nog open staat! 

Het sukkelstraatje ken je dat? Ondanks dat verklein woord is dat een lange straat zeg. Ik kan het weten want ik zat er even in te dolen. Na mijn stage en race in Salou was ik klaar om de oogst binnen te halen. Je kent dat wel van die motivational quotes in het genre van: hard work pays off. Wel not in the litlle street of sukkelen, I can say you that! Zo stond ik oogstens klaar in de Powerman van Alsdorf om na 1km mijn hamstring te verrekken en na 5km te moeten opgeven. Inderdaad dezelfde blessure als voor de Hel maar nu aan mijn ander been, kwestie van de balans in mijn lichaam te behouden. Eenmaal daar van hersteld was ik klaar voor het Bk duathlon in Geluwe. Lichtjes ziek ervoor, maar dat wijst op topvorm toch? Niet dus, een heel slecht gevoel tijdens de wedstrijd en een 4de plaats was toch niet echt topvorm. Misschien dan het EK duathlon 6 dagen later in het Deense Viborg? Wel nee dat moest ik maandag al afzeggen nadat er de ziekte van Bornholm werd vast gesteld. Ironisch genoeg vernoemd naar het Deens eiland waar de ziekte voor het eerst ontdekt was en ook wel eens Devil’s grip genoemd. Echt iets voor mij dus. Het verklaarde wel mijn minder BK, al kon dat de pijn amper verzachten. Nog 2 weken om gezond te raken had ik voor Ironman Lanzarote. En dat lukte gelukkig zodat ik hier toch nog een aflevering yuppies on tour kan schrijven. 

Lanzarote dus,  de zwaarste ter wereld zo men zegt. Nu vraag ik me af of iemand effectief al die wedstrijden gedaan heeft om dan te beslissen dat Lanzarote de zwaarste is? Nu is het goed mogelijk dat de persoon in kwestie na 150 meter bij die eerste boei kwam en zijn beslissing over Lanzarote had genomen. Want ondanks het ruige fietsparcours en de harde wind. Dat zwemmen wat is me dat. Op zich viel het Stefaan en mij op hoe prachtig dat de dagen voordien zwemmen is. Alleen met 1500 anderen in het sop, zie je niet zoveel van de visjes en de prachtige schakeringen in het water. 
Ik stond in de start achter de jarige Frederik Van Lierde en bij wijze van verjaardagscadeau liet ik meteen na de start het gat vallen. Fre zo makkelijk op weg naar winst en Odeyn goed gezwommen, ik kwam als 177ste uit het water en zwom iets sneller als vorig jaar, zowaar een progressie van 80 plaatsen, nog een paar jaar en ik…. 

Op de fiets werd het al snel duidelijk dat de felle wind er een zwaar dagje van zou maken. Ik schoof wel goed op in de wedstrijd en reed al snel de top-50 binnen. Maar ik moest ook wel vaststellen dat ik geen superdag had op de fiets. Hoe ik dat dan wel wist? Wel ik had met die andere Pro Belg Bert Verbeke afgesproken om hem net als vorig jaar in Haria in te halen op de fiets. Het was  de enige reden waarom ik uitkeek naar Haria, want wat is met dat een ellendig stukje parcours. Het begint al met een snelle afdaling gevolgd door een chicane in centrum Haria, waar ik altijd veel te hard rem, gevolgd door een streep omhoog, wind op kop en slechte asfalt resulteert steeds in een mopperende Seppe die daar naar boven sukkelt maar deze passage nog meer ellende dus want geen Bert te zien. Nu bleven we uiteraard positief: Bert heeft een superdag en ik zou hem iets later wel inhalen. Vervolgens dacht ik bij elke atleet in de verte dat het Bert zou zijn. Vreemd genoeg zag ik eerst Timothy Van Houtem op een plek waar je niemand graag ziet: Op de grond en naast zijn fiets. Even verder bedacht ik me dat ik misschien wel had moeten stoppen. Want het was maar een vreemde plek om te vallen, zoiets bedacht ik me ook maar een kleine 5 kilometer nadat ik hem gezien had. Je kan dus wel heldhaftig willen zijn, als je verstand al niet meer op volle toeren draait had ik ook niet veel hulp kunnen bieden suste ik mijn geweten. Achteraf hoorde ik dat hij onwel was geworden na een insectenbeet en daar allergisch op gereageerd had. Bon Timo uit mijn hoofd gezet focus op Bert. En ik zag Bert eindelijk, alleen ik kruiste hem. Je kent dat wel je kruist iemand en denkt, ach ik ben zo bij die u-turn. Maar je ziet in de verste verte geen kegeltjes of Spanjaard zwaaien met een vlag. Net op het moment dat je denkt hopeloos verkeerd te zijn gereden is daar dan die 180 graden bocht, bergop en wederom geen Bert aan de horizon. 

De laatste 40km liep het helemaal mis en kreeg ik simpelweg mijn pedalen nog amper rond. Maar kijk ik raakte in de wisselzone en begon vol goeie moed aan mijn marathon ergens rond plek 20. Lopen voelde gelukkig nog wel goed aan, pedalen weg dus mijn benen draaide terug! En eindelijk zag ik Bert en kwam ik bij hem, niet in Haria maar in Puerto Del Carmen een dorp of 20 verder.
Halverwege de marathon liep ik de plek voorbij waar ik vorig jaar de man met de hamer tegen kwam. Dit jaar mocht die man me de finisher medaille uitreiken want ik kon redelijk vlot blijven lopen en zo 11de pro worden. Een uitslag waar ik zeker gezien mijn kwakkelende voorbereiding wel tevreden over kan zijn. Volgende wedstrijd: Ironman Ierland in 3 weken!

Daar er af en toe ook wat getraind moet worden tussen al dat reizen en recensent spelen door. Proberen we als Yuppies zijnde dat een beetje te combineren. Zo kwamen we in Salou terecht waar Stefaan en ik een goeie week zouden trainen en tevens ons debuut in een Challenge wedstrijd zouden maken. Stefaan en Yves maakte de trip met de auto, ik had na mijn overwinning in Griekenland toch al wat sterallures en nam het vliegtuig.

Challenge, kijk de naam vraagt uiteraard om een woordspeling. Mijn Challenge van de week was me zodanig vermoeien zodat ik een goeie uitvlucht had het onderspit te moeten delven in de wedstrijd tegen trainingsmakker-dorpsgenoot-vriend Pieter-Pierre-De Reiger. Want vreemd genoeg hadden we nog nooit samen een wedstrijd gedaan. Dat lukte met de nodige kilometers in de bergen rond Salou zodat mijn gespaarde vliegtuigbenen toch al gehavend aan de start kwamen. 
Mijn job als vakantiereporter was ditmaal wel een makkie want wie bezienswaardigheden in Salou googeld komt al snel bij een fontein en discotheek de Pacha uit. Een selfie aan die fontein was iets te makkelijk vond ik. De discotheek verkennen dus wat ook een challenge leek maar eigenlijk heel makkelijk was daar het sluitingsuur van de Pacha en de start van de halve triathlon naadloos aansloten. En zo zagen we Salou op zondagmorgen dus in een vreemde versmelting van dronkenlieden die naar huis waggelden en triatleten die nerveus naar de start wandelden. 

Werkelijk taferelen die me even deden vergeten dat het wel degelijk een triathlon was en dus zwemmen maar. Een duik in de zee het leek de ideale afsluiter van een avondje Pacha maar het was voor ons een woelig begin van de dag. Golven dus en een stevige branding. Ik stapte samen met de kleine Reiger(Sander) mano a mano de zee in achteraan het pak. Maar ik had wel degelijk een goeie start daar er iemand na een goeie 100 meter mijn chip van mijn enkel sloeg. Dat kan natuurlijk niet als je laatste zwemt, dus goeie start. Nu een verloren chip zorgden meteen voor een heel deel gevoelens: Ik besefte meteen dat het thuisfront enkel een livestream met een kolkende zee en geen zwemaankomst van Seppe Odeyn zou zien verschijnen. Gelukkig was er Yves als getuige dat ik wel degelijk uit de zee was gekomen en kon hij het thuisfront inlichten. Ik wist ook direct dat ik zonder chip geen tussentijden zou hebben en jullie dus niet weten hoe ik gezwommen heb...

Wel ik hou het mysterie graag wat in leven. Het kan dus goed zijn dat ik mee was in de voeten van mijn vriend Pierre of het kan ook dat ik op geruime achterstand uit het water kwam. Wie zal het zeggen? Feit is wel dat ik de 90km fietsen alleen moest afwerken. Nu heb ik gelukkig wat wieler jaren op de teller staan en het geluk gehad met steengoede tijdrijders in de ploeg te hebben gereden. Zo kreeg ik tips van Victor Campenaerts tot Birger Leys. Gelukkig heb ik enkel de tips van Birger Leys onthouden er moest hier wel wat langer als een uur gereden worden. Bon theorie van  Birger is dat je alle mogelijkheden om niet in de beugel te moeten liggen optimaal moet gebruiken en zo lang mogelijk rekken. In de beugel liggen mag dan aero zijn, de rug wil ook wel eens rusten. Dus na elke bocht heel lang op de pedalen blijven lopen en elk stukje valsplat (Spaans vlak) gebruiken om en danseuse te fietsen op het gekende ritme van ene met hesp-ene met kaas-ene met hesp-ene met kaas. Geen gedoe met vermogens maar het werkte wonderwel want ik kwam als 2de uit de wissel net na de Pierre.  

Het zou ook kunnen dat ik net gedubbeld was door de Pierre, maar geen chip dus… Daar ik toch mijmerend in mijn wielerverleden zat dacht ik de ideale waterdrager te spelen voor De Reiger. Naar hem toe lopen en wat kop trekken bleek niet echt te lukken dus nestelde ik me als afstopper bij Pablo Dapena. Wederom mano a mano dus. Ik genoot daar echt van ik zat wel in de spits van een toptriathlon wedstrijd hé! Pierre was sterk en Dapena kwam niet dichter. Na 8km helper van de Pierre en naast Pablo zat mijn triathlondroom erop toen beide heren richting aankomst mochten en ik nog een rondje moest lopen. Ik merkte bovendien dat 8km boven je tempo met Pablo lopen niet echt de goeie indeling is voor een halve marathon. Het werd dus nog even afzien tot aan de finish die ik uiteindelijk als 28ste bereikte. De volgende dagen ging ik verder met mijn vzw afbraakwerken Odeyn in de Salouse bergen, ik kon er nog heel goed trainen. Het seizoen is nog maar net begonnen en zo hebben we weer een mooie basis gelegd. Volgende wedstrijd Powerman Alsdorf