Yuppies on tour part 4: Lanzarote

Het sukkelstraatje ken je dat? Ondanks dat verklein woord is dat een lange straat zeg. Ik kan het weten want ik zat er even in te dolen. Na mijn stage en race in Salou was ik klaar om de oogst binnen te halen. Je kent dat wel van die motivational quotes in het genre van: hard work pays off. Wel not in the litlle street of sukkelen, I can say you that! Zo stond ik oogstens klaar in de Powerman van Alsdorf om na 1km mijn hamstring te verrekken en na 5km te moeten opgeven. Inderdaad dezelfde blessure als voor de Hel maar nu aan mijn ander been, kwestie van de balans in mijn lichaam te behouden. Eenmaal daar van hersteld was ik klaar voor het Bk duathlon in Geluwe. Lichtjes ziek ervoor, maar dat wijst op topvorm toch? Niet dus, een heel slecht gevoel tijdens de wedstrijd en een 4de plaats was toch niet echt topvorm. Misschien dan het EK duathlon 6 dagen later in het Deense Viborg? Wel nee dat moest ik maandag al afzeggen nadat er de ziekte van Bornholm werd vast gesteld. Ironisch genoeg vernoemd naar het Deens eiland waar de ziekte voor het eerst ontdekt was en ook wel eens Devil’s grip genoemd. Echt iets voor mij dus. Het verklaarde wel mijn minder BK, al kon dat de pijn amper verzachten. Nog 2 weken om gezond te raken had ik voor Ironman Lanzarote. En dat lukte gelukkig zodat ik hier toch nog een aflevering yuppies on tour kan schrijven. 

Lanzarote dus,  de zwaarste ter wereld zo men zegt. Nu vraag ik me af of iemand effectief al die wedstrijden gedaan heeft om dan te beslissen dat Lanzarote de zwaarste is? Nu is het goed mogelijk dat de persoon in kwestie na 150 meter bij die eerste boei kwam en zijn beslissing over Lanzarote had genomen. Want ondanks het ruige fietsparcours en de harde wind. Dat zwemmen wat is me dat. Op zich viel het Stefaan en mij op hoe prachtig dat de dagen voordien zwemmen is. Alleen met 1500 anderen in het sop, zie je niet zoveel van de visjes en de prachtige schakeringen in het water. 
Ik stond in de start achter de jarige Frederik Van Lierde en bij wijze van verjaardagscadeau liet ik meteen na de start het gat vallen. Fre zo makkelijk op weg naar winst en Odeyn goed gezwommen, ik kwam als 177ste uit het water en zwom iets sneller als vorig jaar, zowaar een progressie van 80 plaatsen, nog een paar jaar en ik…. 

Op de fiets werd het al snel duidelijk dat de felle wind er een zwaar dagje van zou maken. Ik schoof wel goed op in de wedstrijd en reed al snel de top-50 binnen. Maar ik moest ook wel vaststellen dat ik geen superdag had op de fiets. Hoe ik dat dan wel wist? Wel ik had met die andere Pro Belg Bert Verbeke afgesproken om hem net als vorig jaar in Haria in te halen op de fiets. Het was  de enige reden waarom ik uitkeek naar Haria, want wat is met dat een ellendig stukje parcours. Het begint al met een snelle afdaling gevolgd door een chicane in centrum Haria, waar ik altijd veel te hard rem, gevolgd door een streep omhoog, wind op kop en slechte asfalt resulteert steeds in een mopperende Seppe die daar naar boven sukkelt maar deze passage nog meer ellende dus want geen Bert te zien. Nu bleven we uiteraard positief: Bert heeft een superdag en ik zou hem iets later wel inhalen. Vervolgens dacht ik bij elke atleet in de verte dat het Bert zou zijn. Vreemd genoeg zag ik eerst Timothy Van Houtem op een plek waar je niemand graag ziet: Op de grond en naast zijn fiets. Even verder bedacht ik me dat ik misschien wel had moeten stoppen. Want het was maar een vreemde plek om te vallen, zoiets bedacht ik me ook maar een kleine 5 kilometer nadat ik hem gezien had. Je kan dus wel heldhaftig willen zijn, als je verstand al niet meer op volle toeren draait had ik ook niet veel hulp kunnen bieden suste ik mijn geweten. Achteraf hoorde ik dat hij onwel was geworden na een insectenbeet en daar allergisch op gereageerd had. Bon Timo uit mijn hoofd gezet focus op Bert. En ik zag Bert eindelijk, alleen ik kruiste hem. Je kent dat wel je kruist iemand en denkt, ach ik ben zo bij die u-turn. Maar je ziet in de verste verte geen kegeltjes of Spanjaard zwaaien met een vlag. Net op het moment dat je denkt hopeloos verkeerd te zijn gereden is daar dan die 180 graden bocht, bergop en wederom geen Bert aan de horizon. 

De laatste 40km liep het helemaal mis en kreeg ik simpelweg mijn pedalen nog amper rond. Maar kijk ik raakte in de wisselzone en begon vol goeie moed aan mijn marathon ergens rond plek 20. Lopen voelde gelukkig nog wel goed aan, pedalen weg dus mijn benen draaide terug! En eindelijk zag ik Bert en kwam ik bij hem, niet in Haria maar in Puerto Del Carmen een dorp of 20 verder.
Halverwege de marathon liep ik de plek voorbij waar ik vorig jaar de man met de hamer tegen kwam. Dit jaar mocht die man me de finisher medaille uitreiken want ik kon redelijk vlot blijven lopen en zo 11de pro worden. Een uitslag waar ik zeker gezien mijn kwakkelende voorbereiding wel tevreden over kan zijn. Volgende wedstrijd: Ironman Ierland in 3 weken!