Het is weer druk in Leuven!

Na Bilzen had ik de smaak van het zwemmen wel te pakken, dus verdubbelde ik de zwemafstand. In mijn eigen Leuven startte ik voor een halve triathlon, dat daar dan 1.9km gezwommen moest worden was een detail. Dat gebeurde immers in de plas van Rotselaar, mijn trainingsplas en die van de Predator, de schrik van de plas. Heel wat anders dan dat eentonige Albertkanaal van 2 weken geleden.  Andere atleten hadden minder schrik van de predator wetsuit, ik kreeg na de start toch de nodige klappen te incasseren. Na een halfuur kwam ik uit het water met een kleine 10 minuten achterstand op leider Willem Brems. Ik was misschien iets te euforisch dat ik het zwemmen overleefd had want ik kreeg de Predator niet vlot uit. Het beest wou me gewoon niet loslaten. Ik ben dat pak echt wel deftig aan het promoten moet ik zeggen. Ik begon dus als 145ste aan mijn 90km fietsen. Amaai Seppe 145ste dat is toch niet zo goed gezwommen dan? Laten we het een voorzichtige start noemen en een puike prestatie van 144 goeie zwemmers. 

Kogel afgeschoten op de boulenberg

Eens op de fiets ging het richting Leuven met de wind op de kop. Ik begon dus aan mijn inhaalrace/marketingcampgne voor mijn Orbea Ordu. Ik roep dan ook iedereen die ik voorbij rijd dat het gewoon aan de fiets ligt. Voor de dichtstbijzijnde verkooppunten door te geven heb ik de tijd dan weer niet. Vooral op de Keizersberg (Wij Leuvenaren zeggen Boulenberg) ging ik goed naar boven. Ik zou mezelf graag tot koning van de Keizersberg willen kronen maar we weten allemaal dat dat Ruud Nolmans is, die daar bij de nieuwelingen de tegenstand degradeerde tot figuranten waaronder mezelf als 15-jarige snotneus. Maar ik dwaal weer af, ik was mij dus een weg naar voor aan het werken en werken was het vandaag, ik had geen super gevoel op de fiets maar dat lag misschien eerder aan de felle wind en de slechtste betonbaan in Leuven en omstreken. Het enige waar ik aan kon denken was: ik ben weer eenzaam in Leuven, ik vraag me af, wat doe ik hier? Vanuit de ramen, vanuit de deuren bekijkt men mij, dit opgejaagd dier. Tot zover mijn Niki Terpstra moment.  Ik reed tot bij mede Helleganger Bart Borghs en liet hem achter, goed van af dacht ik toen. Ik reed de top-10 binnen en kon als 6de wisselen en aan de afsluitende ½ marathon beginnen.

 Ik liep redelijk vlot naar plek 5 en kreeg dan Geert Janssens in het vizier. Ik ging hem voorbij en ik kwam dichter op nummer 3 in de wedstrijd Hannes Cool. Ik begon echt in dat podium te geloven. Mijn loopstijl werd (nog) wat hoekiger en ik kreeg het best zwaar op het einde. En dan plots op een goeie 3 km van het einde kwam daar Bart terug. Ik dacht dat ik snel aan het lopen was maar Bart die vloog gewoon. Het leek wel alsof hij 3 jaar Hel frustraties van zich afliep en terecht. Als ik het iemand gun is het Bart wel, wij zijn al een paar keer samen door de hel gegaan dus dat schept wel een band. Ik moedigde hem nog wat aan dat hij naar het podium kon lopen en dat deed hij. Ik dus terug naar de 5de plek maar even verder ging ik Willem Brems voorbij en kon ik dat podium weer ruiken. In de verte zag ik het podium nog lopen maar het was te ver. Bart Schrooyen won de wedstrijd voor Bart Borghs en Hannes Cool ik werd 4de op 1.25 van de winnaar. 

Een pak gemengde gevoelens na de aankomst. Blij met de spannende wedstrijd maar vooral ontgoocheling van het gemiste podium. En wat is nu een minuut 25 als je er 10 in het water laat liggen?
Bedankt aan de vele supporters die op post waren en op naar La Roche voor Predator III, Rise of the Predator. 

Met de man van de dag!