Zondag hopelijk een vervolg aan mijn reeksje waarom geen vice-Belgisch kampioen worden in Torhout, starten daar Sorens?
Hoelang heb ik moeten zoeken op die O met een streepje door. Mensenlief hoe doen die Denen dat, hebben die speciale klavieren ofzo? Nee kijk, ik neem mezelf even een Scandinavische naam aan want ik was dit weekend in Denemarken waar ik trachtte mijn Wk-kater door te spoelen. Nu ja eigenlijk was die al doorgespoeld want ik had voor de nodige decompressie gezorgd. De decompressie na belangrijke wedstrijden is samen met mij geevolueerd. Daar waar we vroeger het nodige gerstennat en vettige brol naar binnen durfde te kappen veranderde dat vorig jaar in een marathon lopen. Nu ja dan was er ook geen kater dan was ik nog gewoon de champ die kapot ging tussen de Keniaanse vrouwen in het mooie Amsterdam. Dit jaar wou ik eens iets nieuw proberen als decompressie: Een gravel ride. Een gravel ride is een beetje een kruising tussen een MTB-toertocht en een wegwedstrijd. En je rijd dat op een gravel racer wat dan weer een krusing is tussen een beachbike en een wegfiets. Gelukkig zit ik redelijk dicht aan de bron wat nieuwe fietsen betreft en had Orbea eerder dit jaar de Terra voorgesteld. 6 dagen na Zofingen werd in de Ardennen de Dirty Boar georganisseerd: Een gravel ride van 170km door de Ardennen op dus voornamelijk grind paden. Ik kon net terug stappen en zo blij dat ik mezelf een dagje kon uitleven. Ik stond om 7uur klaar met 200 andere gravel dudes in de striemende regen. Uiteraard had ik nog niet zoveel op mijn Terra gereden maar om de overgang van de tijdritfiets wat draagelijk te maken had ik er een triathlonstuurtje opgezet. Ik reed een dagje op kop met Soren Nissen, inderdaad een Deen, ik denk met gewone O. Het was de ideale decompressie dag: schitterend parcours, wolvenweer, zalige fiets, een beetje afzien en geen Russen in de buurt. Ik kwam wel hard ten val op mijn heup, maar ik amuseerde me zo dat ik daar zelfs een gebroken heup voor over zou hebben. Nu ja die heup was niet gebroken maar voelde toch aan als iets dat vlak onder gebroken staat. Ik kwam na mijn nieuwe Deense vriend binnen. Officieel is het geen wedstrijd dus was ik ook niet echt tweede maar dus wel achter een Deen die Soren noemt, onthoud dat even mensen. Klein minpuntje was wel dat ik 7 dagen na het WK weer niet kon stappen omdat ik op mijn heup gevallen was. De komende 14 dagen verbeet ik de pijn dus een beetje tijdens de trainingen en zat ik samen met Bobby op het vliegtuig naar Billund. Billund is gekend voor legoland, waar wij uiteraard geen tijd voor hadden, wij hadden andere blokken te leggen: Parcoursverkeningen, narcos kijken, instagram posts maken van ons zelve in hippe koffiehuizen. Jaja we hadden het daar naar onze zin. Op zondag dan wedstrijd klaar om te beginnen met 10km lopen. Ik liep al snel op kop samen met Soren Bistrup En Kasper Laumann Hartlev. We wisselde samen. Ik verloor wat tijd in de wissel en moest meteen aan de bak om Soren terug te halen. Op de eerste helling ging die echter zo tekeer dat ik hem moest laten rijden. Ik hield hem op het golvende parcours lang in het zicht maar zag hem halverwege toch al een eind wegrijden. Uiteindelijk had ik een minuut achterstand als ik aan de laatste 10 loopkilometers begon. Nu Seppe Odeyn zijnde ben ik blijven lopen voor wat ik waard was maar ik kwam amper wat secondjes dichter. Soren won dus verdiend en ik werd 2de. Ja inderdaad nogmaals 2de en wederom achter Soren, deze normaal gezien wel met speciale O. Ik ben aan een mooie serie bezig wat dat betreft. De pizza aan de aankomst maakte veel goed, geen kater dus!
Zondag hopelijk een vervolg aan mijn reeksje waarom geen vice-Belgisch kampioen worden in Torhout, starten daar Sorens?
0 Reacties
Seppe heb jij Icarus al gezien? Neen mensen ik heb geen netflix, wanneer zou ik dat in godsnaam moeten gebruiken. De enige dagen dat ik daar tijd voor heb zijn die voor het wk en dan kan ik gelukkig gebruikmaken van de netflix van mijn trouwe makker Bobby. Hij stelde Icarus nog voor maar ik wou de dagen voor het WK krampachtig alles hetzelfde doen als vorig jaar. Dus Narcos kijken en rusten. Nu had ik geluk, Netflix houd rekening met het uit de hand gelopen bijgeloof van Seppe Odeyn en vanaf 1 september was het nieuwe seizoen van Narcos te bekijken, waarvoor dank netflix! Nu ja dat bijgeloof begint vreemde proporties aan te nemen: zo moet ik traditie getrouw de Orbea trophy in La Gileppe winnen en moet ik mij vervolgens nog een maand de nek af trainen. De tank leeg trekken zoals de coach dat zo goed kan zeggen. Even paniek want de tank leek even een bodemloos vat. Maar 1.5 week voor het wk was ik gerustgesteld we zouden er wel staan. Het WK aanvatten als titelverdediger is toch wel apart: Langs de ene kant gaf dat de nodige stress en aandacht in mijn richting maar aan de andere kant ook wel een geruststelling, dat ik dit toch al op mijn palmares heb staan. Uiteraard wou ik mijn titel verlengen maar ik wou vooral wereldkampioenwaardige wedstrijd afleggen. Mijn voornaamste concurrenten waren Gael Le Bellec al tweevoudige winnaar in Zofingen, Felix Koehler de huidige Europees kampioen en Soren Bystrup, al goed voor 4 podiumplaatsen in Zofingen. We starten zoals elk jaar in Zofingen bergop. Koehler en Le Cras liepen meteen weg maar ik kon goed standhouden in het achtervolgende groepje. In de afdaling kwamen we zelf aansluiten bij de 2. De 2de ronde lopen kon ik standhouden in het kopgroepje enkel Le Cras had een seconde of 10 voorsprong. Ik kon snel wisselen en zat zowaar op kop na 1 km rijden. Wat een verschil met vorig jaar waar ik 50km moest achtervolgen om in de spits te komen. Er kwamen nog wat jongens aansluiten en ik besloot me nog wat kalm te houden. Op de eerste hellingen werd er stevig naar boven gevlamd. Maar ik vlamde lustig mee, ik was echt goed. De stukken tussen de hellingen werd er wel niet echt doorgereden en was het eerder tactisch positie kiezen. Ik hield altijd het overzicht en kwam niet uit de top-3. Ondertussen dikte de kopgroep wel aan tot 12man. In de 2de fietsronde achte Soren zijn moment gekozen hij nam 2 bergjes en het tussenstuk voor zijn rekening. Ik volgde en we waren zelfs even met zijn tweeen voorop. De Rus Kuzmin reed het gaatje dicht en begon zich na 100km met de debatten te moeien. Ik volgde maar voelde wel al dat de Rus een goeie dag had. We begonnen aan de laatste fietsronde, nu werd het belangrijk want hier maakte ik ook vorig jaar het verschil. De Rus bleef op kop beuken en ik kon het eerste bergje nog overleven maar op de Bodenberg moest ik een tandje terug schakelen en hem laten rijden. Ik vreesde een beetje overspoeld te worden door andere atleten die van achter mij kwamen maar enkel Gael kon het gaatje nog dichten. Meer nog boven was ik afgescheiden 3de. Er volgde 20 zware kilometers tot aan de wissel waarin ik knokte voor elke seconden. Ik wist dat ik hier mijn wereldtitel kon verliezen of winnen en deed er dus alles aan het gaatje zo klein mogelijk te houden. Uiteindelijk wisselde ik op een dikke minuut van de 2. Een goeie uitgangspositie voor mij om de laatste zware 30km lopen aan te vatten. Uiteraard voelde ik de inspanningen van op de fiets en het eerste lopen, maar ik kon toch een redelijk tempo lopen. Ondertussen was Kuzmin weggelopen van Gael. Ik kwam dichter op Gael terwijl Kuzmin uitliep op mij. Ik concentreerde me eerst op plek 2. Na 8km kon ik Gael voorbij gaan en begon ik naar voor te kijken. Kuzmin liep echter sneller als mij en had al 1.40 voorsprong. Ik bleef goed doorduwen de wedstrijd was nog lang. Het parcours van het laatste lopen was ook aangepast door de vele regenval. Hierdoor moesten we 4 rondjes lopen met telkens een muur in. Het probleem was niet de muur oplopen het was hem naar beneden lopen wat voor problemen zorgde. Zo voelde ik bij de 2de afdaling redelijk verkrampte spieren als ik was moest afremmen. Het zorgde voor de nodige schrik en voorzichtigheid. Halverwege de laatste run had ik bijna 2minuten achter, toch bleef ik elk stukje met het mes tussen de tanden lopen. Het was werkelijk afzien en het was nog te ver om te kunnen aftellen. Ondertussen was Soren over Gael naar de 3de plek gegaan. Mijn voorsprong op hem was nog wel voldoende. Maar ik weigerde me neer te leggen bij het zilver, ik had met Stefaan afgesproken te blijven strijden tot de laatste meter en dat zou ik doen ook. Ik maakte in de laatste ronde nog een minuut goed maar het goud was weg. Ik liep het stadion binnen als de nieuwe wereldkampioen Maxim Kuzmin over de finish liep. Het drong pas dan tot me door dat ondanks mijn bijna perfecte wedstrijd ik mijn titel kwijt was en een jaartje moest leren leven met vice-wereldkampioen. Soren pakte het brons. Nu goed de vraag van 1 miljoen, waar heb ik mijn titel verspeeld? Wel mensen moest ik dat nu eens weten. Ik heb een perfecte voorbereiding achter de rug, was ook echt goed tijdens de wedstrijd, had een goed tactisch plan dat ik bijna perfect uitgevoerd heb. Ik ben 6uur en half gefocust gebleven en heb 6uur en half op de limiet gereden en gelopen. Ik kan mezelf deze keer bitter weinig verwijten. Het enige dat ik kan bedenken is dat bijgeloof. Hoewel ik inderdaad net als vorig jaar naar de wilde avonturen van de Colombiaanse drugstrafiek heb gekeken hebben we een aantal dingen misschien net dat tikkeltje anders gedaan. Begeleider Bobby had vorig jaar de nacht bijna doorgedaan omdat het WK 70.3 op tv was. Maar nu is het WK een week later en dus geen nachtelijke uren voor Bobby. Ja dat moet het wel geweest zijn, maar goed volgend jaar kunnen we alles anders doen dan dit jaar in de hoop dan niet op een ijzersterke Rus te botsen. Aangezien dit toch het hoofddoel van het jaar is, is dit ook de moment om wat mensen te bedanken die samen met mij die zware trainingsperiode en ook de wedstrijd hebben beleefd. Natuurlijk Coach Stefaan: Merci voor het loodzware schema, het perfecte raceplan en het samen vloeken achteraf. Begeleider Bobby: merci voor zoals altijd de rust zelve te blijven tijdens en voor de wedstrijd. Ik had u graag na een moeilijke zomer de gouden medaille gegeven, maar hey het is allemaal de schuld van de Ironman kalender. En natuurlijk mijn gezinnetje, merci Valerie en Laurien om zo goed voor mij te zorgen!
Uiteraard ook bedankt aan alle supporters, zowel thuis als in Zofingen! Volgende wedstrijd zaterdag de Dirty Boar gravel race, maar ik kan nog niet te goei stappen? Pech! |
Archives
Januari 2020
Categories |