In het Zwitserse Zofingen wordt al een aantal jaar het Wk lange afstand duatlon gehouden. Het is er ook echt lange afstand want de afstanden zijn 10 lopen 150 fietsen en 30 lopen. Een internationale zomerse editie van de Hel zeg maar. Het was de wedstrijd die dit jaar met 5 sterren kreeg op de kalender en ik nam dus mijn tijd om me goed voor te bereiden. Dat was niet zo gemakkelijk. Vooral het weer liet me wat in de steek en het werd al snel duidelijk dat ik de bleekste aan de start zou zijn. Die vele natte trainingen maakte wel dat ik in een soort van vroege hel modus kwam waardoor ik wel de nodige kilometers liep en fietste. Ik probeerde vooral het bergop en bergaf lopen onder de knie te krijgen want dat zou me in Zofingen ook te wachten staan was me verteld.
De donderdag voor de wedstrijd reden we met camperchauffeur Robrecht Paesen en mijn vrouw naar Zwitserland. Op vrijdag ging ik dan het fietsparcours verkennen. Ik moet zeggen dat ik wel even verschoot. Er moetsen 3 ronden gereden worden van 50km en in elke ronde waren 3 beklimmingen. Die waren toch wat lastiger dan ik had verwacht. Op zaterdag verkende ik het eerste loopparcours. Het laatste lopen verkende ik niet, het leek me beter niet te weten wat me daar te wachten zou staan.
Voor de wedstrijd wou ik graag bij de eerste 10 zijn. Dat leek me wel wat om bij de beste 10 lange afstands duatleten ter wereld te behoren. Ik startte bij de elite samen met mijn 2 landgenoten en topfavorieten Rob Woestenborghs en Joerie Vansteelant.
Goed teken voor de start ik had honger! En niet alleen om te presteren maar ik heb daar de halve mobilhome leeggegeten, ik kon er dus wel even tegen. Om 9 uur vertrokken we dan, meteen bergop ook. Ik kon me na de eerste beklimming goed handhaven in de eerste groep. Mijn plan voor de eerste run was bergop goed mee te gaan en bergaf mijn eigen tempo te zoeken om me niet meteen te forceren. Na 5 km liep ik nog altijd mee met de eerste en begon ik me af te vragen of ik niet te snel vertrokken was, ik besloot het een goeie dag te noemen in plaats van een snelle start en wisselde als 9de.
Eens op pad met Willie Wiggins reden we met een 10-tal samen. Ik was wat onwennig met de 10 meter regel en volgde gewoon de Zwitser voor me. 5 man reed weg. Joerie kwam mij voorbijgereden en maakte de sprong naar voren, dit tempo was te hoog en ik bleef dus achter de Zwitser zitten. Maar het gat werd wel wat groter. Toen de Deen Bystrup ook de sprong naar voren maakte probeerde ik mee te schuiven. Op de laatste helling van de ronde kwam ik erg dicht maar voelde ik ook al wel krampen op komen met nog 120km te gaan. Er zat niks anders op dan mijn eigen tempo te zoeken en zo zag ik de kopgroep van 7 wegrijden. Mentaal was dat even moeilijk en ik moest even terug zoeken naar het juiste ritme. Maar ik bleef me goed concentreren op mijn voeding en reed op mijn eigen tempo verder. Ik had nooit echt het gevoel stil te vallen maar zag mijn achterstand op de kopgroep toch oplopen tot 5 minuten. In de laatste ronde reed ik nog een Australier voorbij uit de kopgroep zodat ik in 7de positie kwam te liggen. Ik voelde dat ik nog wat over had voor het laatste lopen om zo mijn top-10 plek te verzekeren. Ik begon te lopen, bergop, en daar kwam niet meteen een einde aan. Het was echt een extreem zware 2de run die maar 1 voordeel had, dat je hetzelfde parcours heen en terug liep zodat je perfect kon inschatten waar je in de wedstrijd zat. Zo zag ik bij het eerste keer punt na 7.5km tot mijn verbazing dat ik dichter kwam op Joerie Vansteelant die 5de liep en dat ikzelf dus 6de was aangezien de Fransman Le Duey een tijdstraf had gekregen. Uiteraard begon het pijn te doen maar ik zag Joerie en dus een top-5 plek voor me uit. Ik ging er voorbij en liep dus 5de. Ik was nu halfweg en wou er alles aan doen om mijn top 5 vast te houden. Le Duey liep een goeie minuut achter mij. Die laatste 15km waren verschrikkelijk, het bergop lopen was tegen de krampen aan en bergaf deed al zeker geen deugd. Plots kreeg ik te horen dat Rob, die tot dan op kop liep, aan het stappen was. In eerste instantie vond ik dat erg jammer voor hem, maar ik kon zo wel onverhoopt naar een 4de plek lopen. Le Duey kwam ook niet meer dichter op mij. De Fransen Le Bellec en Cadalen liepen nu 1 en 2 en de Deen Bystrup liep 3de. Ik volgde op een aantal minuten als 4de en liep zo ook het stadion binnen. Uiteraard super blij met mijn wedstrijd en het onverhoopte resultaat. |
Tot vandaag is het moeilijk te bevatten dat ik 4de werd op een wereldkampioenschap. Natuurlijk kan je dat kapot relativeren maar dat doe ik binnen een week wel, eerst ga ik er van genieten en mezelf even een wereldtopper voelen.
Mijn loopvrienden van de WW groep: voor het gezelschap op de lange duurtrainingen, en vooral voor die ene training voor het WK waar ik al na 6km voelde dat ik echt geen goeie dag had.
Mijn Osteopaat Jan Vanbrabant: voor het groot onderhoud elke maand en de toffe babbel.
Mijn trainer Jul: voor het afzien op de piste en de perfecte schema’s
Mijn manusje van alles Bobby Paesen: voor het aanhoren van mijn gezaag tijdens het losrijden, het rijden van de mobilhome tot in Zwitserland en het aangeven van bidons en gellekes.
Mijn ploegsponsors Tritraining, high5, Wilier, Castelli en Lazer: Voor het topmateriaal.
Mijn schoenensponsor Scott: Voor de juiste schoen op het juiste parcours
Mijn teamcoach Stefaan: Voor het vertrouwen en de goeie woorden op juiste tijd
Mijn camping- en landgenoten Jurgen, Kurt en Mark: Voor het goeie gezelschap en proficiat voor hun eigen goeie wedstrijd.
Mijn werkgever Credo: Voor de soepelheid en het medeleven.
Mijn vrouw: Voor het wassen van karrevrachten sportkleren, het maken van hopen eten en voor mijn vrouw te zijn natuurlijk.
Ook iedereen bedankt voor de fijne berichtjes, heel leuk om te lezen. Ik hoop tegen het weekend terug mobiel te zijn en bekijk dan welke wedstrijden ik nog zal doen.