Eerste tussenstop Dallas, jawel van de serie. Na een lange vlucht kon ik daar samen met Stefaan mijn benen voor de eerste maal strekken op Amerikaanse bodem oftewel American soil, van in de zin they attacked us on American soil.
Om de volgende dag naar The woodlands, Texas te rijden waar de wedstrijd was. Iedereen kent de Amerikaanse wegen wel van op tv, al is het maar van die spectaculaire achtervolgingen gefilmd uit een helikopter, alleen houden de gefilmde wagens zich meestal niet aan de verkeersregels en die bleken in Amerika toch net iets anders te zijn. Vrachtwagens rijden waar en hoe snel ze maar willen op de autostrade. Om over die regels bij een stopstreep nog maar te zwijgen, het duurde een dag of 3 voor we die doorhadden maar gelukkig nooit een helikopter van cnn boven onze kop gehad. Maar uiteraard waren we in Amerika om te racen en om onze bucketlist Amerika af te vinken. We hadden geluk, op 2km van ons base camp was een Hooters waardoor we dat al konden schrappen.
Ja dat was me het dagje wel en ik zou daar een blog of 10 mee kunnen vullen maar dat is voor later, waarom moeite doen als er toch geen nobelprijs literatuur uitgereikt wordt..
Er werd in die groep alleen nogal wat gediscussieerd over drafting zones. Ik had daar niet echt zin in dus besloot ik al gauw mijn eigen tempo weer op te pikken en te kijken wie er zou volgen. Dat bleken uiteindelijk Mike en Michelle te zijn. Fantastische DJ naam trouwens
Gentelmans als Mike en ik zijn verdeelden we mooi het werk en liftte Michelle mee met ons. Met nog 30km te gaan liet ik M&M achter om mijn solo project verder te zetten. Ik was niet de enige met een solo project want van voor in de mannen wedstrijd was een indrukwekkende Starykowicz die op zijn Orbea een nieuw wereld record reed. Ook Stefaan kruiste ik en hij was ook goed onder stoom.
Om vervolgens door te vliegen naar New York waar we 25 km door de avenues en streets van Manhattan wandelden en onze lijst verder af werkten door naar een baseball match van de New York Mets te gaan kijken, poseerden met de NYPD, gingen lopen in central park, om af te sluiten met een quarter pounder hamburger alvorens de USA tour af te sluiten en terug te vliegen.
Mijn eigen race beoordelen is iets moeilijker, ik ben natuurlijk geen topzwemmer maar had hier toch meer van verwacht. Fietsen was op mijn niveau en in het lopen had ik niet de power om het helemaal af te maken. Ik werd uiteindelijk 28ste, maar had wel op iets meer gehoopt. Geen zorgen natuurlijk, ik betaal nog veel leergeld op de lange afstand en het is nog wat zoeken. Maar Stefaan bewees dat je soms 15 Ironmans nodig hebt om de perfecte race af te leveren.
Ook na dit weekend zal ik weer heel wat bijleren, of het bijvoorbeeld interessant is om 7 dagen na een ironman een Ek duathlon te doen met jetlag en 5 dagen geleefd als een toerist! Next up dus Ek duathlon in Vejle.