Dat daar niet te veel wegen zijn, in combinatie met mezelf die een hekel heeft aan dezelfde weg terugrijden maakt dat je al snel aan een trip van enkele uren begint.
Dat het weer nogal kan veranderen in de bergen. Beneden was het 30 graden en boven amper 8 graden en regen.
Dat ik als man van de vlakte amper kan ademen boven de 2000 meter.
Dat Sven Van Luyck een geboren klimmer is die me bij het zien van elk bordje col ouvert meteen ter plekke liet.
Dat je ook in de bergen voldoende moet eten en dat er op de meeste cols geen drankautomaten zijn.
Dat 70 kilo in de bergen dik is.
Deze spoedcursus maakt dat we na 6 uur eindelijk terug in onze vallei waren, vandaar was het licht bergaf tot aan ons huisje. Tot plots een geblokkeerde weg met politie die ons vertelde dat er een tunnel in gestort was. We konden dus niet doorrijden langs de vallei. We kregen een aantal opties van de gendarmerie.
1 een andere weg nemen. De brave man beschreef exact dezelfde route waar we 6 uur over gedaan hadden.
2 overnachten op een hooizolder en de volgende dag terugrijden
3 Eline 4 uur met de wagen laten rijden om ons op te pikken en vervolgens nog eens 4 uur terug rijden.
Zowel Sven als ik zagen geen van deze opties zitten. Gelukkig zijn die blauwe mannen daar uiterst flexibel want er kwam nog een 4de optie. Er was namelijk een luchtbrug via een helikopter naar les deux alpes. Dit was normaal enkel voor mensen die van hun werk thuis moesten geraken, maar aan de vermoeidheid in mijn ogen snapte ze dat de zaak ernstig was. De burgemeester van het dorp gaf zijn zegen dat we van de heli gebruikt mochten maken en de piloot vond het niet erg dat er een fiets in zijn nek lag. Bij deze kan ik dus bevestigen dat een Orbea fiets wel degelijk in een helikopter geraakt. De piloot moest wel 2 keer vliegen voor Sven en mij maar zette ons keurig af op les deux alpes alwaar we onze tocht verder zetten van deze legendarische training.
Gebuisd voor zwemmen, maar een onderscheiding voor klimmen, een grote onderscheiding voor dalen en nog een onderscheiding voor lopen. Uiteindelijk had ik de 3de fietstijd, de 3de snelste beklimming van Alpe d’Huez en de 2de looptijd. Mijn prestatie verviel wat bij de entree die mijn vriend Sven maakte op het hoogste niveau. Hij reed de snelste fietstijd en kwam als eerste boven op de Alp, enkel een chauvinistische referee hield hem van een podium en een mogelijke overwinning. Vanluyckman zoals ik hem noem, is de eerste van een nieuw soort triatleten, de klimtriatleet!Hij werd uiteindelijk 4de.
Die 2 belgen in de top-10 hadden er eigenlijk 3 moeten zijn want Timothy Van Houtem viel tijdens de verkenning en brak zijn sleutelbeen. Veel beterschap voor Timothy!
En tot slot las ik op bepaalde media dat ik niet echt het gabarit als klimmer heb, wat is dat trouwens een mooi woord. Mag ik er dan even op wijzen dat er wel degelijk stukken Kasterlee in de Alpen zijn en dat ik in een ver verleden mezelf nog uitriep tot King of the mountains op ploegstage in Benicassim, dat ik Walt de Winter ooit 10 punten afsnoepte op een berg buiten categorie in de ronde van Namen. Sorry Walt, was eigenlijk niet nodig...