Kilian Odeyn met rugzak!

Aah Odeyn leeft gij nog? Jazeker beste lezers het is niet omdat ik niet blog dat ik niks doe. Ik zeg altijd ik denk dus ik ben en ik blog soms. Of zoiets. Maar het afgelopen weekend heb ik mij nog eens aan een trailrun gewaagd. Ik neem jullie graag mee, 2 jaar terug in de tijd toen ik totaal onvoorbereid de Trail des Fantomes liep (blog van toen vinden jullie hier), denkende dat dat toch een veredelde stratenloop was, waar iedereen een beetje voor de show met een rugzak rondliep. Ik moet toegeven ik mispak mij wel wat vaker aan de loopwetten (zie ik ook de marathon) waar dus ook Seppe Odeyn onderhevig aan is.
Maar kijk, wie stond er afgelopen weekend in de La Chouffe Trail in Houffalize aan de start fier te blinken met zijn mooie trail rugzak van Hoka One One? Inderdaad ondergetekende het kan dus verkeren. Straffer nog ik was fier op mijn trail outfit met ook nog eens een Vedette Sport trailrun t-shirt! Je kent dat wel de dag voor de wedstrijd zo al eens alles aantrekken om dan in de spiegel te checken en te knikken dat dat alvast goed zit. Dat daar voor de spiegel een echt trailrunner staat genre Kilian Jornet of Steven Pauwels. Ik heb het wel enkel over uiterlijk vertoon hé, qua steil leun ik iets dichter aan bij Zatopek, die ook een uitstekend trail runner was, de man had alleen de pech dat trailrunnen toen nog niet bestond. Qua prestatie tip ik uiteraard niet aan voorgenoemde, ik liep slechts de 28 kilometer maar zowel mijn kameraden Rens en Birger als ook mijn zus en pa liepen de 50 km lange afstand, ik mocht die 28km nog opkuisen ik zou altijd het kneusje van de familie en vrienden zijn. 

Bon Kilian Odeyn was er klaar voor. Start gegeven en weg, meteen resoluut naar de kop om na 200 meter al de eerste afslag te missen. Ik was zodanig met mijn outfit bezig geweest dat parcourskennis niet meer aan de orde was, een mens moet zijn prioriteiten kennen. Ik kon mijn misser wel snel corrigeren en liep met 5 anderen aan de leiding, even wat twijfel als ik zag dat we maar met 2 rugzakken in de kopgroep zaten. Ik dacht even wat overdressed te zijn, maar dat was nu toch te laat. Ik liep naar de eerste plaats om vooral op kop die afdalingen te doen. Ik mag mezelf dan wel kleden als Kilian, dalen gaat bij hem toch net iets vlotter. Al redelijk snel liep ik samen met de andere rugzak Jerome Vanderschoeghe op kop.  Ik liep soms wat van hem weg omdat ik weigerde te stappen bergop, ook al had dat misschien wat efficienter geweest. Maar de wandelwetten die kan ik voorlopig nog wel de baas, in de afdalingen kwam hij dan weer aansluiten. En dan na een kilometer of 5 was mijn mond droog en och mensen dat was zalig ik had gewoon water mee en kon een slok drinken. 2 jaar geleden had ik die 30km op 3 gellekes gelopen maar dat was toch wat weinig. Nu als je op 3 gellekes 30km kan lopen en je zag wat ik nu meezeulde in mijn rugzak dan kon ik op papier aan datzelfde regime een kilometer of 200 afhaspelen. Na 7 kilometer had ik toch wel een klein minpuntje aan mijn rugzak ontdekt. Ik had namelijk buiten water en gellekes niet echt veel om in het hoofdcompartiment te steken. Dus mijn autosleutel rammelde daar maar wat in, wat mij een klein beetje stoorde, kleine trailtip dus: Neem een tent mee dat die sleutel niet zit te rammelen. Ondanks dat ging het goed: Ik was nog niet gevallen en nam af en toe de tijd om aan wat bosbeheer te doen: Een aantal jonge bomen werden geveld en de dichtgegroeide padjes waren na mijn passage weer toegankelijk. Een machete meenemen volgende keer is een optie en zou ook perfect mogelijk zijn met mijn rugzak al is dat in tijden van terreur misschien niet echt een goed plan. Na 10 kilometer volgde een kleine inschattingsfout, ik had namelijk mijn rechterflesje zo goed als leeggedronken, waardoor ik links nog een vol had zitten en ik wat uit balans raakte. Hoe zit dat dan met borstvoeding, en borstvoeding in combinatie met trailrunnen? Inderdaad mijn gedachten dwaalde wat af. Normaal gaan de kilometers dan ook wat sneller voorbij maar dat valt wat tegen als je 12% omhoog klautert op wat rotsen of ander los gesteente. 

We waren halfweg en ik begon echt een goed ritme te vinden. Het parcours was weer de moeite en ik wachtte in spanning op het hoogtepunt van elke trailrun: de rivier oversteek. Nu meestal kom ik aan de oever en vraag ik altijd aan de persoon die daar staat? Moet ik daar door? Met in die vraag een licht angstige ondertoon. Die angstige ondertoon is niet uit schrik voor het water, anders zou ik wel duathlon gaan doen ofzo. Maar het zou wel heel dwaas zijn als je bij een bevooradingspost het water zou induiken omdat je denkt dat je de rivier door moet terwijl je gewoon de baan moet volgen, vandaar dus mijn vraag! Nu jullie weten ondertussen dat ik met Hoka one one schoenen loop, die hebben dus ook rugzakken voor jullie denken dat ik een schoen op mijn rug gebonden had. Voor de mensen die Hoka one one niet kennen: 1 schaam jullie en 2 dat zijn de buffalo’s onder de loopschoenen en dat heeft dus als voordeel dat je voeten niet snel nat worden. Alleen was deze stroom net iets te diep waardoor ik dus ook de volgende kilometers soppend verder kon. Wat mij dan weer deed denken aan dat gezegde dat je in een rivier van gemiddeld 30 cm diep wel degelijk kan verdrinken. Ik probeerde me voor de geest te halen wanneer ik dat gezegde nu ook al weer gebruikt had maar dat was net iets te veel denkwerk er moest ook nog wat gelopen worden.  

Ik had nu echt de goeie trail vibes te pakken, zelfs mijn afdalingen begonnen een beetje trailwaardig te worden. Nog niet op het niveau van de cameraman van Kilian Jornet, maar kom acceptabel. De cameraman van Kilian is trouwens mijn trailheld (zie video) en in mijn ogen de beste daler ter wereld. Die man moet al die bergen achterwaarts af en zijn camera stabiel houden om Kilian zijn beste kant te belichten.  Maar ja die arme mens krijgt amper aandacht en werkt waarschijnlijk voor een hongerloontje.
Het einde naderde en ik kwam bij Stijn van Lokeren die op weg was naar de winst op de 50 km en nog indrukwekkend soepel liep. Mijn 28km zaten er na een pittige afdaling ook op. Wat een progressie in 2 jaar: niet gevallen, niet uigedroogd en ik kon nog vlot in een Ferrari stappen. Na mijn aankomst was het wachten tot één voor één mijn vrienden van de 50km binnen gelopen kwamen. Zoals ik eerder al zei ik mag die 28km nog opkuisen, credits voor de mensen van de 50!
 
Volgende week wederom een rivier oversteek, wat zeg ik een kanaal oversteek. De Castle Triathlon in York, Engeland.