Griekenland dus gekend van zijn mythen en sagen waaronder die van Hercules. Die moest 12 werken tot een goed eind brengen voor een koning. Vroeger in de oudheid was dat waarschijnlijk heel wat bij Seppe Odeyn is dat tegenwoordig gewoon een maandagvoormiddag. Mijn voorbereiding was dus wat druk maar ik had met een pasgeboren zoon al meteen een voordeel op mijn concurrenten: Vik zorgde voor wat minder nachturen en dus meer tijd voor te trainen, das mijn zoon zie!
Na de proloog in Egmond was het even wachten om onze yuppies on tour echt op gang te schieten. Dat kwam omdat er eerst een aflevering daddy at home geschreven moest worden want ik werd op 18 februari voor de 2de keer vader van een zoon Vik. Maar na een maand riep de plicht alweer en werd met de Powerman Greece de yuppies tour verder gezet. Griekenland dus gekend van zijn mythen en sagen waaronder die van Hercules. Die moest 12 werken tot een goed eind brengen voor een koning. Vroeger in de oudheid was dat waarschijnlijk heel wat bij Seppe Odeyn is dat tegenwoordig gewoon een maandagvoormiddag. Mijn voorbereiding was dus wat druk maar ik had met een pasgeboren zoon al meteen een voordeel op mijn concurrenten: Vik zorgde voor wat minder nachturen en dus meer tijd voor te trainen, das mijn zoon zie! Eerste vaststelling bij aankomst in Athene: hoe ver is dat vliegen zeg? 3u op de vlieger en in de terugvlucht nog een tussenlanding in Luik om bij te tanken. Athene dat leek me om de hoek tussen Rome en Madrid te liggen, maar is dus net iets verder weg. Van Athene ging het naar Loutraki waar de wedstrijd zou plaats vinden. ’s Ochtends kon ik daar tijdens het lopen een eerst Grieks cliché bevestigen: Er zijn echt wel veel loslopende honden in Griekenland, nu ben ik dat in Herent wat gewoon, maar het verschil in Loutraki was wel dat er geen locale Dirk was om zijn roedel honden in het gareel te houden. De route werd dus bepaald door de honden wat ons wel een mooie rondleiding in Loutraki bezorgde. Wedstrijddag dan. Er stond voor de eerste editie van de Powerman Greece een sterk deelnemersveld aan de start. Met het volledige podium van de vorige Powerman in Mallorca. Na een aantal kilometer lopen liepen we met 3 man op kop. Diego Van Looy, Thibault Le Cras en ondergetekende. Het ging goed met vader, zo’n eerste wedstrijd is toch altijd met de nodige twijfels en het was ondertussen al wel even geleden dat ik nog gepowermand had. Even verder liep Thibault weg en liep ik verder naar de wissel met Diego op weg naar mijn nieuwe Orbea Ordu. Op de fiets wou ik zo snel mogelijk het gat dichten op de Fransman, door de 6 rondjes op en af de kust had je een perfect overzicht: Ik reed ik vlot naar de Fransman en nam afstand van Diego en de rest van het veld. Ik ging op en over Thibault en nam de leiding op een lastig parcours met heel wat hoogtemeters. Halverwege had ik een minuut voorsprong op Michele Paonne. De coach ruimde ondertussen het parcours op door de enige steen op de weg vakkundig aan de kant te schuiven wat spijtig genoeg wel voor 2 lekke banden zorgde. Maar kijk elk voordeel heb zen nadeel zei Aristoteles ooit in die driehoekige grot van hem en dus had ik nu wel iemand die me tussentijden kon doorgeven tijdens de laatste 10km lopen. Dat was nodig ook want Michele kwam terug tot op 30 seconden. Ik mocht dus niet stilvallen, dat deed pijn maar ik pakte de overwinning om die vervolgens aan mijn Vikke man op te dragen, papa kan het dus nog! Je kan winnen als een Dorische of Ionische zuil maar deze was duidelijk een Korintische zuil, daar zitten toch wat meer krulletjes en fantasietjes aan. Het deed dus deugd. Michele werd 2de en Thibault 3de! Restte ons nog een zondagnamiddag om genoeg toeristische informatie te verzamelen om mijn vakantiereport over Griekenland af te ronden. Het Korintische kanaal hadden we zaterdag al gevonden. Een mini panama kanaal doorheen de rotsen. Met een gekende bungeejump brug erover. Verder een waterval met bijbehorende grot. Niks speciaal zal je denken maar deze waterval kon je wanneer de toeristen weg zijn ook gewoon stopzetten, zuinige gasten die Grieken. Verder nog wat Griekse streetart kunnen bewonderen, toegegeven het is geen Banksy maar een penis op het gemeentehuis is wel kunst die ik snap. Culinair Loutraki dan en ik moet zeggen, hier was ik bevreesd voor daar Griekenland nogal gekend staat voor zijn specialiteiten die Seppe Odeyn niet graag eet: Alles uit de zee, kaas, olijven en zelf gestookte anijsachtigen. Dat eten uit de zee leek wel mee te vallen want na een duik in de Corintsche Golf was ik werkelijk geen beest tegen gekomen. Bleek dat ze alles is de voormiddag hadden opgevist om ’s avonds op mijn bord te leggen. En zo gebeurde het dat ik de hoeveelheid vis gegeten in mijn leven verdubbelde op 1 avondje. Ik leerde ook bij dat je inktvis in vele formaten en bereidingswijzen hebt maar het straffe van al: het had me nog gesmaakt. Olijven en kaas werden ook gegeten al was daar wat meer karakter mee gemoeid gelukkig doorgespoeld met een Ouzo of 2. Jaja op een weekendje Griekenland kan ik al heel wat af vinken. De Sirtaki hebben we uiteindelijk niet gedanst daar volgende episode van de yuppies wat dieper zal in gaan over de lokale dansen. Next one: Hete kussen uit Challenge Salou feat De Reiger!
0 Reacties
Weinig mensen weten het maar de world tour 2018 heeft ook zijn eigen playlist. Een verzameling van de kampliedjes van elk gedeelte van de world tour zeg maar. Nu ben ik soms krampachtig op zoek naar die hit die ik associeer met elk hoofdstuk, zoals ook nu bij de start van onze Yuppies on tour. Hoe meer je dat probeert te forceren hoe harder dat ook kan tegenvallen. Ik had zelf op voorhand gedacht aan: The first cut is the deepest van Sheryl Crow. Dat leek me een prima nummer om de eerste wedstrijd in Egmond te omschrijven. Nog even een leuke link bedenken met die ex van haar, die andere 7-voudig winnaar: De Lance en klaar. Mezelf vergelijken met Lance zou misschien wat overdreven zijn. Er zijn namelijk wel wat niveau verschillen tussen ons. Die man zwemt namelijk een pak beter. Maar toch de playlist was al aangevuld nog voor we naar Egmond afzakten voor de beachrace op zaterdag, de halve marathon op zondag en uiteraard het combiklassement van beide! Maar ik zal jullie zeggen wat de soundtrack was toen ik samen met 3500 andere het strand op draaide richting de pier: De Oude man en de zee. Want ja beste lezers Seppe Odeyn wordt oud. Ik zal dat even staven met wat bewijslast: Ik begin namelijk tegen mijn fiets te praten. Daar ik uiteraard met mijn favoriete fietsenmerk Orbea rij is dat in het Odeyn-Spaans: I’am getting old mi hombre zeg ik dan of Johhny la genta esta muy locca als we met zen allen naar de eerste natte bocht sprinten. Maar ook oud worden want ik kan niet meer mee in de start en ik vind dat ze niet meer in waaiers kunnen rijden tegenwoordig. Want hoezeer ik Dana Winner haar oeuvre ook had willen volgen het was verdekke geen westenwind Dana maar kutwind recht uit de zee en dus waaiers op het strand of tewel Wamos a la playa. De oude man zat in waaier drie (wamos tres) in het gezelschap van beachboy de smalle. Die jongen moet ondertussen ook beginnen vinden dat ik oud word, ik betrap mezelf erop dat ik in de auto telkens tegen hem begin te zagen dat dat toch geen muziek meer is op de radio, maar commerciële rommel. Dat trekt allemaal op elkaar en dan gaan ze een nummer uit de jaren 90 nog eens verkrachten door er een beat op te zetten en weet ge wat ik mij eigenlijk afvraag smalle? Draaien ze dat tegenwoordig op de oude markt en hoe moet ge daar dan wel op dansen? Alsof dat nog niet genoeg was voor de Smalle werd waaier 3 nogal bruut uiteengeslagen door een valpartij, iemand reed tegen mijn achterwiel viel en sleurde een man of 5 mee in zijn val waaronder dus de Smalle. Een beetje dubbel want ik haalde dan wel mijn gelijk: ik zei het dat ze tegenwoordig niet meer in waaiers kunnen rijden maar aan de andere kant heel wat wagonnetjes weg die ons misschien wel bij waaier twee hadden kunnen brengen. Het liep overigens goed af. Zoals dat in de tour ook wel eens gebeurt als je uitgeschakeld wordt in de eerste week moet je de tactiek veranderen en in plaats voor geel voor het bergklassement gaan. De Smalle reed het snelst de duin op en pakte de bollen voor onder andere Lars Boom. In Nedeland betekent dat uiteraard heel wat want dat is het land van de bollen: witte bollen, bruine bollen, krentenbollen, tulpbollen, kaas uien bollen, bakkersbollen,.. en dat kost bijna niets hé. Maar terug naar waaier 3a. Waar we de pier bereikten en dus keerden. Ik was ondertussen opgewarmd en kon standhouden met 5 man. Met onder andere ook Yennick Wolthuizen, vorig jaar 2de in de combi en Nederlands kampioen duathlon. We speelden wat haasje over op de terugweg naar Egmond maar bereikten uiteindelijk in hetzelfde groepje de finish. Ik werd 51ste en had 5 seconden voorsprong op Yennick in het combiklassement. Qua recuperatie heb ik na 3 jaar de juiste formule nog niet gevonden. Ik besloot het eens iets anders aan te pakken en ging met de coach zwemmen. Prima zwembadje daar in Alkmaar. 50 meter bad, snelle glijbaan en cafetaria waar ze chocomelk met slagroom hebben en vaasjes pils voor de coach. Oud worden heeft ook zo zijn voordelen. Een gehandicapte kaart bijvoorbeeld maar ook ervaring. Ervaring in combi klassementen zowaar. We bekeken de uitslag van de beachrace en de coach en ik bijgestaan door nonkel google besloten dat 1.14 zou volstaan voor winst al moest ik dan ook wel Yennick achter me laten. Terug naar het strand. Daar waar ik de dag voordien nog doceerde in de waaier kunde moest ik nu constateren dat het nooit te laat is voor een bijscholing. Ik kende namelijk de Russische waaier al. Waar iedereen zijn voorganger duwt behalve de koprijder die voor windbreker moet dienen. Ik ken ook de mongolenwaaier waar ik spijtig genoeg iets te veel deel van uit heb gemaakt. Maar de Keniaanse waaier was me onbekend. Blijkbaar kan je dus ook in waaiers lopen. Ik startte op mijn 1.14 tempo en zag het dus voor mij gebeuren. Jaja ik ben ondertussen klaar voor mijn doctoraat waaiers aan de universiteit van Egmond. Ik kon na 7 km het strand verlaten en had Yennick achter me kunnen laten. De duinen door en terug naar Egmond. Iets voor op mijn schema. Nog de gekende bloedweg over om te finishen als 53ste in 1u13.15. Genoeg voor de 3de winst op rij in het combiklassement.
Nu vind ik het zelf heel moeilijk die overwinning in het combiklassement in te schatten. Langs de ene kant voel ik me king of the combo. En klop ik toch maar mooi twee duathlon toppers. Maar soms besef ik ook dat ik wel twee dagen naar huis wordt gefietst en gelopen door de toppers in het vak. En ja je kan dan zeggen dat je multi getalenteerd bent. Maar voeg er een 3de sport aan toe, zwemmen bijvoorbeeld en mijn kingdomship ziet er al heel wat anders uit. Eén ding weet ik zeker: Wat ga ik een cynische oude man worden. Met Thomas Cremers op 2 in het combiklassement staat de jeugd ook al klaar. Graag sluit ik dan ook af met mijn all time favoriete oudemannen zin: Och snotneus ik won al koersen toen gij nog in de pampers zat! Jaja de Hel is ondertussen verteerd: Het is zo vreemd om terug gevoel te hebben in je vingers en zelf je schoenen te moeten aandoen. Dat herstel gaat wel elk jaar minder goed. Vroeger dronk ik vlot mijn hel overwinningen in Chimay maar tegenwoordig gaat dat wat moeizamer... Ondertussen zijn we terug mobiel en kon ik mijn jaar afsluiten met nog 2 wedstrijden. Beginnende met de Kerst strandrace in Bredene. Waar ik het laatste restje Kastelse modder uit mijn longen wrong. Om dan vervolgens nog de corrida in Leuven te lopen. Ik liet me nog omkopen om te starten door Koen Lintermans in ruil voor een Chimay beloning. Nu ben ik al enkele dagen bezig om de symboliek te vinden tussen die laatste wedstrijd en mijn jaar 2018 om een mooi bruggetje te hebben naar mijn jaaroverzicht maar die corrida was zo vreemd dat je daar geen brug op kan bouwen dus gewoon de feiten: De Corrida was 12km lang. De eerste 8 lopers worden de verkeerde weg opgestuurd. 7 van de 8 eindigen met minder als 12km en Seppe Odeyn heeft er 15 gelopen. De bekroning achteraf tot Chimay man van het jaar met de nodige natura prijzen maakte veel goed. De brug maken laat ik aan jullie. 2018 was natuurlijk het jaar van de world tour van Stefaan en mezelf. Mijn GSM staat intussen vol met selfies van onze beide koppen met op de achtergrond: de skyline van Dubai, de Trump tower, de bereden politie in New Orleans, de Baltische zee of de mist in Egmond. Jaja ik denk dat we onze taak als vakantiereporters wel hebben volbracht. Sportief gezien was het een minder jaar. Uiteraard er was dat leergeld dat ik graag betaalde in de Ironman wedstrijden. Maar natuurlijk had ik op meer gehoopt dan een 11de en 13de plaats in Tallinn en Lanzarote en een verdere plaats in Texas. Het was ook het jaar van de dubbele hamstringblessure en van de opgaves met als dieptepunt het Wk in Zofingen. Er kwam wat tegenslag aan te pas maar even goed hebben we ook fouten gemaakt in de voorbereiding op het drukke programma. Echt redden kon ik mijn jaar niet meer maar afsluiten met nummer 7 in Kasterlee verzacht de pijn wel wat. Ik zeg dan ook liever dat Kasterlee al het begin is van mijn 2019 jaar. Het jaar van de ommekeer, de wederopstanding jaja zelfs het woord comeback durf ik hier neer te pennen. Geleerd uit onze fouten en klaar om de lijn van Kasterlee door te trekken. Over hoe 2019 er precies gaat uitzien kom ik later nog op terug. Het zal zeker geen 2de world tour worden. Aangezien er heel wat papierwerk aan te pas komt om het label World tour te mogen gebruiken. Als primeur geef ik wel de titel van volgende blog: Yuppies on tour: Part 1 Egmond aan zee! Rest me enkel nog de 2018 awards uit te reiken en jullie het allerbeste voor 2019 te wensen:
Koudste zee van het jaar: Baltische zee Woord van het jaar: Yuppie Spotify playlist van het jaar: Retro arena top-500 Beste afterparty: New Orleans Jazz Fest Toertocht van het jaar: Aarschot (RIP Sikke) Training van het jaar: Malteni bootlegger ultra cx waar ik toch een kleine 12uur voor nodig had. Duikbootmuseum van het jaar: Tallinn Beste stoverij: Belgian café in Souk Madinat Jumeirah in Dubai Laat me even de toestand schetsen waarin ik me bevond aan het begin van deel 11. En hoe beter schetsen dan met een korte dialoog bij Kine Kjell: Je nek en rug zitten redelijk vast, ben je soms gevallen? Ja Kjell ik ben van mijn voetstuk gevallen en dat doet pijn. Die nek en rug waren redelijk snel terug in orde. Maar de ontgoocheling van het WK was toch een zware klap. Dat dat eventjes pijn ging doen had ik ook wel zien aankomen. Maar eenmaal in het dal gekomen dacht ik daar toch weer snel uit te klimmen. Ware het niet dat mijn liefde voor aardrijkskunde me al snel de ernst van de situatie deed inzien. Zo herinner ik me nog de top aardrijkskunde vraag uit het middelbaar: Teken de verschillende dalen. Makkelijke vraag ook want het woord zegt hoe het dal eruit ziet. Een U en V-dal, spreekt voor zich. Maar na een week of 3 voortsukkelen besefte ik dat ik me in een vlakbodemdal bevond. Het woord zegt het hier ook en het zou dus even duren voor de weg terug wat omhoog zou gaan. Ondermeer in de uitgestrekte vlakte van dat dal: DNF in de reuzen van Wetteren door materiaalpech en DNF in de halve marathon van Kasterlee door een hamstringblessure. 4 weken voor de hel was dat heel moeilijk. Ik was de World Tour al begonnen met een hamstringblessure dus de cirkel was op dat vlak redelijk rond. Maar kom meetkunde heeft me dan weer nooit geboeid dus ik lag niet direct wakker van een cirkel. Eerste zorg was uiteraard fit aan de start geraken. Tweede probleem was dat ik door mijn dal periode ook nog wel wat looptrainingen nodig had om voor mijn 7de overwinning te kunnen strijden. Het werd dus een moeilijke voorbereiding in de laagvlakte waarin het niet makkelijk was een combinatie te vinden tussen voldoende te herstellen en toch nog de nodige trainingen te doen. Fietsen ging wel goed ik reed de beachrace van De Panne en Koksijde en kon in die laatste nog de King of the Beach combiklassement winnen. 2 weken voor de Hel kon ik dus een halve marathon lopen na een beachrace. In mijn 8ste deelname aan de Hel kon ik toch nog een vakje afvinken: sneeuweditie. Niet veel weliswaar maar er lag toch een mooi sneeuwtapijtje bij de start om 8uur. Mijn hamstrings vonden dat minder plezant maar als je elke spier in je lichaam hun zegje moet laten doen waar zijn we dan mee bezig? 15km lopen in de sneeuw is redelijk belastend voor het gestel. Ik bleek er ook nog eens slecht in te zijn of niet de juiste techniek te hebben? Bart Borghs, Geert Lauryssen en Rik Thijs hadden duidelijk voor de ijsbreker techniek gekozen en liepen al heel vroeg weg van me. Ik had voor de tennisraketten onder je schoenen techniek gekozen wat me dus al snel alleen bracht. Tijd om een eerste keer mijn hulplijn te gebruiken want ook dit jaar was de Odeyn crew weer ter plaatse. Bobby nam de peptalk in het eerste lopen voor zich en gaf me nog snel de profetische woorden mee dat het een koude dag zou worden, Gooik toestanden. Gooik staat namelijk bekend om zijn microklimaat. Als ze daar in het voorjaar een koers organiseren is het net boven het vriespunt en regent het een ganse dag. Ik nam dus mijn tijd in de wissel om alles goed dicht te doen en mijn schoenen vast te draaien nu ik nog gevoel had in mijn vingers. Eenmaal op de fiets kan ik jullie bevestigen dat een witte Hel net hetzelfde is als een witte Kerst: alleen maar mooi op een postkaartje. Verder pure miserie te beginnen met dat sneeuw nogal kan schuiven. En ik had dan nog het geluk dat er 3 jongens voor mij al een spoor reden in de Kastelse bossen zodat ik toch wist waar ik moest rijden. Ik was wel voorzichtig die eerste ronde en zat iets meer dan 3 minuten achter op leider Geert maar 1.30 op Rik en ik was Bart al voorbij gereden. In de 2de ronde vond ik dan het goeie ritme en was er al een iets breder spoor getrokken zodat het ook iets minder begon te schuiven. Bij het ingaan van ronde 3 hoorde ik dat Geert had opgegeven en zag ik Rik een 20 tal seconden voor me rijden. Ik kwam aansluiten bij Rik maar zag hem na een lastige strook niet meer in mijn wiel zat. Ik reed dus op kop en zag het parcours nu meer en meer veranderen in zware modderstroken gecombineerd met dooiwater, zo’n dingen zie je niet op je witte kerstkaart natuurlijk. Het was inderdaad koud Bobby, maar verdekke mensen ik heb dit jaar in de Baltische zee gezwommen tussen de ijsschotsen, ik kan daar wel tegen. Bij het ingaan van de laatste ronde was ook Rik uit de wedstrijd verdwenen en was Kevin Van Hoovels mijn eerste achtervolger op 4 minuten. De laatste ronde kreeg ik het echt lastig. Mijn benen hadden koud en ik had niet meer de nodige power voor alle korte klimmetjes. Eten pakken uit mijn achterzak was door mijn gevoelloze handen veranderd in een grijpmachine in het lunapark. Je knijpt je hand dicht haalt hem weer en hoopt dat er iets in zit. Zoals bij elke avonturier begon ook de eenzaamheid te wegen, ik had echt nood aan iemand die zei: ge staat ni plat ze, het zijn u benen! Eindelijk in de wissel was ik wat duizelig, maar Bobby kreeg mijn schoenen uit en aan. En voor ik het wist was ik al aan mijn laatste 30 loopkilometers begonnen. Ik had wel wat voorsprong verloren en had nog 1.40 op Kevin. De Odeyn crew was nu bij mij in de klassieke rolverdeling: DJ Birger, chrono Smalle, Fixer Bobby en gast Roussel. Ze loodsten me door de moeilijke eerste kilometers bijgestaan door de betere beats. De tijdsverschillen liepen al snel op. En na 15 kilometer lopen had ik 10 minuten voorsprong. DJ Birger gooide er zowaar een verzoekje tussen van mijn dochter. Lopen als een beer was een zeer toepasselijk nummer! Mijn hamstrings besloten het toen nog wat spannend te gaan maken door zich even aanwezig te melden. Ik liet mijn tempo serieus zakken en begon de kilometers af te tellen. Op het einde dubbelde ik Bart Van De Water. De man die mij in mijn eerste hel nog de weg wees en een trapje hoger stond op het podium. Voor mij was dat een heel speciaal moment omdat ik plots besefte hoe lang ik dit nu al doe en hoe lang het ook maar goed blijft gaan. Mijn 7de rode loper moment als winnaar blijft nog altijd even bijzonder. Kevin werd 2de en Sikke Van Roy 3de . Het leuke aan de hel zijn de vele verhalen achteraf: Te beginnen bij mijn eigen vrienden en familie. De coach Stefaan maakte zijn heldebuut. Enorm veel respect voor hem, na zijn grote Kona droom doortrainen om samen met mij in de Kastelse modder een punt te zetten achter onze World Tour. Nog een debutant mijn zus Joke rijd nog maar een 3 tal maanden met de MTB en bracht haar Hel tot een goed einde met een indrukwekkende laatste loopproef werd ze heel knap 3de dame. En ook onze pa kwam ongeveer samen met mijn nonkel aan na een lange dag!
Maar ook die andere verhalen die je de dagen nadien meekrijgt zijn indrukwekkend. Er was tegenslag voor Geert Lauryssen met een spierscheur in zijn hamstrings, Ward Vander Meiren scheurde zelfs zijn achillespees en moest geopereerd worden. Veel beterschap mannen! Wim De Coene zag niets meer door de koude op zijn netvlies maar bereikte wel de aankomst. Ja het was weer een heroische editie waar zelfs Sporza aandacht voor had dit jaar. De world tour zit erop en we kunnen plannen beginnen maken voor volgend jaar! Jaja jullie snappen het al: Net zoals de 100000 ste aflevering van Blokken met bv’s, heb ik deel 10 van de world tour opgespaard om er een lange feestelijke editie van te maken. Maar als ik deze blog een beetje parallel laat lopen met mijn prestatie van het weekend zou hij na deze zin moeten stoppen, want na een uur zat het er voor mij al op daar in het Zwitserse Zofingen. Eén DNF is echter voldoende dus ik ga even doorbijten en toch het beste van deze blog maken. Mensen lief hoe lang kan een jaar duren? Normaal vliegt dat voorbij maar na mijn zilver van vorig jaar op het wk en het toen verliezen van mijn werldtitel, was het de dagen aftellen tot mijn herkansing. Hoe zeer mijn ironmans dit jaar mijn kalender innamen merkte ik toch dat ik na Tallinn even het zwemmen vergat en me volledig op het WK richtte. Ik vond ergens onderin een kast nog een serieuze tand om bij te steken en die specifieke Zofingen traingen te doen. Dat ging allemaal heel goed en maakte dat ik me enorm klaar voelde om de regenboogstrijd aan te gaan met iedereen. Ik kwam donderdag aan in Zwitserland en reed nog snel een lusje op het nieuwe parcours. Ondanks de uren in de auto ging dat enorm goed. Zo van die schaarse dagen dat je moet stoppen om je vermogensmeter te kalibreren omdat je moeilijk gelooft wat je op je scherm ziet. Dat je besluit niet naar het kleine blad te schakelen want het is nog maar 1 km bergop… De volgende dagen deed ik, bijgelovig als ik ben, alles hetzelfde als in die andere Zofingen jaren. Er was geen vuiltje aan de lucht toen ik zondag om 9u ’s ochtends aan de start stond. Wat volgt is een uur wedstrijd tot het moment waarop ik besliste dat het genoeg was geweest en ik dus opgaf. Ik voelde na de start meteen dat het niet ging: dat ik geen adem had, dat ik de jongens niet kon volgen die ik anders wel volg en dat mijn benen al ongelooflijk veel zeer deden in de eerste afdaling maar ik bleef positief zoals mijn coach Stefaan me dat geleerd heeft, dat ik nog een lange dag te gaan had dat ik gewoon even in mijn ritme moest komen, maar het ging van kwaad naar erger ik zag af als de beesten en kwam bergop nietr vooruit en kon bergaf amper lopen door mijn verzuurde en verkrampte benen. Het gevoel dat je normaal hebt na een dagje Zofingen of een dagje hel maar niet na 10kilometer lopen. Ik wisselde op 4 minuten van de kop. Maar bleef positief en geloven dat ik dat nog goed kon maken. Ik zat immers bij de Fin Rissanen die goed kon fietsen, in een triathlon zou ik tekenen voor maar 4 minuten achterstand. Mijn benen waren volledig kapot maar ik kon daar wel door trappen op de fiets, ik kon die pijn wel aan. Ik begon dan ook samen met de Fin aan een stukje achtervolgen. Ik dacht niet aan mijn benen maar gewoon aan snel fietsen. Ik had alle moeite van de wereld om de Fin te volgen en mijn benen deden nog meer pijn dan tijdens het lopen. Ik kreeg ze nog amper rond en moest ook de Fin laten rijden. Alleen kreeg ik mijn pedalen amper nog rond en mijn vermogensmeter moest niet gekalibreerd maar gedeletet worden. Ik passeerde aan mijn trouwe leden van team Odeyn en stopte redelijk ontmoedigend bij Stefaan. De man die zijn eigen wk 70.3 had laten schieten om mij en Miriam wereldkampioen te maken. Ik zei dat het niet ging dat mijn benen zo’n pijn deden. Maar vertrok toch maar terug omdat je nu eenmaal niet opgeeft. De eerste helling kwam eraan en al op de kilometers vals plat ervoor moest ik besluiten dat de pijn in mijn benen niet te harden was en dat waarschijnlijk niet eens boven zou geraken. Ik keerde om en zette een punt achter mijn WK. Zelf heb ik een grondige hekel aan opgeven. Ik ben het er volledig mee eens dat je uit respect voor je collega’s en organisatoren altijd moet proberen de wedstrijd uit te doen, ook al ben je één van de favorieten en loop je rond met het idee wereldkampioen te worden en gaat je wedstrijd door omstandigheden niet zoals gehoopt. Ik heb ook een hekel aan het zoeken naar uitvluchten en misbruiken van het woord pech bij een opgave. Nu zitten jullie hier al een zin of 5 te wachten op die grote maar die eraan zit te komen, maar die komt niet. Ondertussen weet ik waar het is fout gelopen en moet ik vaststellen dat dat geen pech is maar gewoon een fout. In mijn jacht op het goud wou ik alles nog sneller en harder doen. Ik zocht zoals altijd de limiet op maar moet nu gewoon vaststellen dat ik daar over ben gegaan. Mijn drive om revanche te pakken heeft me uiteindelijk blind gemaakt en mijn WK gekost.
De hoofdoorzaak van mijn opgave werd echter al gevonden en opgelost door Joeri Van Houtem. De alom gebruikte locker 289 in Sportoase blijkt vervloekt te zijn. De oplossing beperkt zich dus enkel tot het niet meer gebruiken van locker 289! Lang leve locker 287! Bedankt voor de vele lieve berichtjes die ik kreeg. Ik kom dat wel te boven en weet nog goed hoelang een jaar duurt, dus zal ik de dagen weer aftellen net als vorig jaar! Het werd tijd om met onze World tour naar het Noorden te trekken. De coach en ik kozen uiteindelijk voor Tallinn de hoofdstad van Estland. Ok dit was hun eerste organisatie van een Ironman maar zei Stefaan: als je het eurosong festival kan organiseren zal een Ironman ook wel lukken zeker! Klopt inderdaad, hij sloeg deze etappe wel over aangezien hij straks nog naar Kona moet! Mijn voorbereiding was goed geweest maar zorgde er wel voor dat ik de tijd niet had genomen wat research te doen in de Estse geschiedenis. Gemakkelijkheid halve catalogeerde ik dat dan maar onder de Russische vlag. De kennis van de Russische geschiedenis beperkt zich bij Seppe Odeyn tot het liedje Rasputin van Boney M. Waardoor ik dus met stevige Oost-blok verwachtingen naar daar trok. Dat bleek bij aankomst nog eens te kloppen ook. Om 12uur ’s nachts was er niemand op straat te zien stonden er 5 combi’s aan het hotel en waren we live getuige hoe 2 beren van politie mensen een arrestant ineen timmerden. Ik voelde me als Belg niet echt op mijn gemak wetende dat wij destijds Sergio naar Tallinn hebben gestuurd voor het Eurovisiesongfestival De volgende dag kregen we dan gelukkig het echte hippe Tallinn te zien waar iedereen Engels sprak en zelfs een jongetje van 8 vriendelijk goodbye zei met een accent zoals de slechterik van James Bond die net op de rode nucleaire knop heeft gedrukt terwijl James vastgebonden in een duikboot de wereld weer eens zal redden alvorens over het strand te trippelen met een Bond girl. Maar eerst natuurlijk de wedstrijd alvorens de wereld te gaan redden. Het zwemnummer blijft toch altijd een beproeving. Hoewel ik dacht dit jaar alles al te hebben afgevinkt met super hoge golven in Dubai, zonder wetsuit verzuipen in Texas en een rondje boksen in Lanza kon ik me eigenlijk niet voorstellen wat ze nu nog konden uit vinden om mijn zwemmerscapaciteiten op de proef te stellen. Koud water dus. In Tallinn was het zoals in de rest van Europa snikheet, in de Baltische zee was daar echter niet zoveel van te merken. Eigenlijk zag ik de bui al hangen want aan de zwemstart lag een ijsbreker van de Russische marine. De dagen voordien was het dus proberen het Sanne Swolfs record van 2 minuten in de Baltische zee te breken en mezelf mentaal voor te bereiden op een ruim uur koud hebben. Of ik dan niet hoopte op een ingekort zwemmen of een duathlon? Maar nee als ik een duathlon wil doen zal ik me daar wel voor inschrijven mensen! Gelukkig kreeg ik tips allerhande.. Miriam Van Reijen, die binnenkort ook haar lange triathlondebuut zal maken stuurde me nog dat koude een emotie is en emoties die kan je uitschakelen. Wel Miriam het werd een zeer emotioneel zwemnummer. Ik zwom in een groepje met landgenoot Hannes Bonami en buiten de koude moesten we onze weg nog eens zien te vinden in het doolhof van boeien in de haven. Uiteindelijk ontrafelde Hannes de puzzel en ik volgde in zijn voeten. Als dank tikte ik nogal irritant vaak op zijn voeten maar aangezien alles dat niet in een wetsuit zat gevoelloos aanvoelde denk ik niet dat hij er veel last van heeft gehad. Sorry Hannes! Zoals je vroeger op school het academisch kwartiertje hebt, heb ik mijn eigen zwemkwartiertje in Ironman wedstrijden. Buiten een achterstand wou dat nu ook wel zeggen 15 minuten langer in dat ijsbad liggen. Vervolgens kwamen we bij mijn specialiteit terecht: Fietsen met gevoelloze voeten. In Kasterlee doe ik dat toch elk jaar een uurtje of 4 hier had ik na een goeie 40 km alweer gevoel in mijn tenen! Op de fiets ging het niet zo goed. Je kent dat wel: Dat je de juiste versnelling niet vind, heel de tijd wind tegen hebt en denkt aan een leegloper of dat je vermogen meter dringend eens gekalibreerd moet worden. Geen paniek, ik had 180 km om een goed gevoel te vinden maar het is dus ook perfect mogelijk om 180 km te fietsen, zoekend naar dat goeie gevoel. Nog een geluk dat ik 160 km kon samen fietsen met een Est zodat we onze achterstand op dat Odeyn kwartiertje konden houden. De laatste 10 km kregen we dan nog een goeie bui over ons heen wat voor gladde starten in Tallinn zorgden. Mijn marathon begon goed. Er zat stamp op zoals Stefaan dat zo mooi kan zeggen. Ik ging vooruit en schoof op naar een top-15 plek. Het was een lastig loopparcours met wat hoogtemeters en kasseien in de binnenstad. Tot halverwege stoomde ik goed door richting top-10. Maar na 30km moest ik mijn hoge tempo wat laten zakken, mijn benen werden zwaar en ik kreeg het lastig. Gelukkig was daar een wolkbreuk, wat de innerlijke Flandrien weer aanwakkerde en ik mezelf kon herpakken. Ik kwam uiteindelijk uit op een 11de plaats net als in Lanzarote. Maar dit keer met een iets beter gevoel. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik met deze prestatie wel dacht top-10 waardig te zijn. Achteraf werd nog maar eens pijnlijk duidelijk hoe zwaar de combinatie sport-blog is. Want ik moest de dag nadien vol aan de bak om wat cultuur en andere bezienswaardigheden te gaan doen, een kwestie van mijn Vlaanderen Vakantieland factor op punt te houden. Ik met de coach dus naar het duikboot museum. Lekker ontspannen wat boten kijken zou je denken. Maar ik had me lichtjes miskeken op die steile trapjes en vele compartimenten die niet echt gemaakt zijn voor een houterig post-ironman lijf. Redelijk wat gezucht en gekreun dus en slechts 3 keer mijn hoofd gestoten aan allerhande periscopen maar zeker de moeite hoor. Dan mijn favoriete rubriek: culinair! Wat post-ironman absoluut geen probleem is. Wel mensen in Estland serveren ze beer. Ik kon dat uiteraard niet eten daar dat zou neigen naar kannibalisme waar je enkel mee wegkomt als je Eddy noemt en neen Sven jij mag niet proeven! Bon Tallinn 12 points voor de World Tour, echte aanrader!
Volgende stop Wk in Zofingen Goodbye! Vijf weken van windstilte na Ironman Lanzarote maar we zijn terug vertrokken beste lezers. En hoe kon ik mijn world tour beter terug op gang te trekken door dat eens in eigen land te doen. Want België is in dagen van de wereldbeker voetbal zeker en vast een deel van de wereld. Vijf weken geen wedstrijd is uiteraard lang maar ik moest me klaarstomen voor mijn debuut op de kwart afstand, in de volksmond wel eens een kwartje genoemd. Normaal heb ik het niet zo voor verkleinwoorden maar een kwartje moet wel kunnen omdat je bij het opsommen van de afstand telkens zo iets hebt van: is dat alles. Dus in Oudenaarde was het maar 1000m zwemmen, maar 45km fietsen en maar 10km lopen. U heeft het al begrepen dat het tijd was om de explosieve Seppe Odeyn nog eens boven te halen. Voor 1000 meter zwemmen trekt mijn explosieve zelve zijn wetsuit niet aan, het zou ook niet gemogen hebben want het water was wat aan de warme kant. Het parcours was voor een keer niet afgezet met boeien maar met zeilbootjes. Het was echt werken in het water omdat verschrikkelijke liedje zeil je voor het eerst van Bart Kaell niet in mijn hoofd toe te laten. Het lukte net hoewel die eerste zin: "ze zei hou je van zeilen" al halvelings mijn kop binnenkwam met een geut water uit de Donk. Maar ik verdapperde knap met een tegenreactie en de Marie Louise van Luc Steeno. Wat uiteraard wel een goed zwemnummer is daar het dwars door de woeste orkaan gaat. Ik trok mijn Flandria aan wal en wel als 40ste. Jaja u leest dat goed 2 cijfertjes maar en 39 man dat kan je nog in een bus krijgen. Het was dan ook nog eens ver lopen tot aan de wissel waardoor ik nog wat plekjes won. En dan de fiets op en de Vlaamse Ardennen in. Mensen lief de Vlaamse Ardennen, daar waar de student Seppe Odeyn meer tijd heeft doorgebracht dan in het auditorium van de Hogeschool Gent. Ja het was een blij weerzien met de nijdige hellingen, het draaien en keren, kasseien met een gootje en een boer die van zijn erf komt getuft. Natuurlijk voelde ik me daar als een vis in het water wat een nummer te laat kwam, maar beter laat dan nooit uiteraard! Door mijn enthousiasme en mijn poging tot explosief en agressief het parcours aan te pakken. Was mijn NOS wel snel opgebruikt. Met NOS bedoel ik niet de Nederlandse omroep maar dat gas dat je in een gepimpte auto vind om de turbo nog wat aan te vuren. Na 25km was dat dus op en viel ik wat terug op het vertrouwde Ironman tempo. Dat was wel voldoende om de top 10 in te duiken en aan mijn 10 loopkilometers te beginnen. Het lopen ging goed en ik kon opschuiven naar een 5de plek. De overwinning was voor Neal Van Vaerenbergh voor Tom Mets en Timothy Van Houtem.
De explosieve Seppe Odeyn mag weer even op de bank tot de beermile want volgende wedstrijd de quatre quarts Ironman van Tallinn. Ik heb inderdaad al een tussenstop gehad in Lanzarote dit jaar. Maar aangezien we het hier over een world tour hebben beschouw ik de eerste keer met de tri122 in Teguise als Europa en nu met de Ironman als Afrika. Mijn kansen op een selectie voor het WK 70.3 in Zuid-Afrika zijn redelijk klein waardoor ik eieren voor mijn geld kies en dus deze tussenstop als zijnde Afrika beschouw. Ja dat is een klein beetje aardrijkskundig foefelen is maar hé Afrika is dichter bij op Lanzarote dan het Iberisch schiereiland en een wereldreiziger mag dat! Ik begin een beetje Calimero te worden maar net als in Texas was ik weer de dupe van mijn pro-licentie, toen moest ik zonder wetsuit zwemmen. Deze keer gelukkig wel een wetsuit maar een andere pro-handicap voor de zwemcapaciteiten van me zelve. Er is namelijk een massa start. Pro’s mogen dus niet 10 minuten voor de rest vertrekken maar starten samen met het plebs. Nu ben ik een simpele jongen die niet vergeten is dat hij uit de bronx van Wijgmaal komt maar het probleem is dat de Pro’s vanvoor moeten starten met de nadruk op moeten. Dat lijkt inderdaad een klein privilege en ik zou dat ook in dank aannemen ware het niet dat er achter mij toch een goeie 1800 andere mensen klaar stonden om gelijktijdige de zee in te duiken. Als je weet dat ik de 300ste zwemtijd zwom, zijn dat dus inderdaad een man/vrouw of 200 die achter mij klaar stonden om mij als een stukje wrakhout te overvaren. Nu wist ik dat gelukkig op voorhand en weet ik ondertussen dat een mens rare dingen doet met een badmuts op, maar ik had wel gehoopt dat het na 500m wat kalmer zou worden en ik wat minder slagen zou moeten incasseren. Maar dat bleek al snel voor de volle 4 km zo te zijn. Inderdaad ja 4km! Waar zijn de tafelspringers nu die van schande spraken dat er in Texas 3 km te weinig gefietst werd? Ik heb hier 200m teveel moeten zwemmen en dan is het natuurlijk stil op de facebooks en stravas. Na 2km kon ik gelukkig even uit het water om mijn brilletje terug op te zetten en te merken dat ik een bloedneus had, jaja ruige zeeën in Afrika. Maar al bij al zwom ik wat ik moest zwemmen rond de 300ste plek dus in 1.04. Eens op de fiets was het moeilijk om een goed ritme te vinden aangezien de eerste kilometers stevig bergop liepen en de wind zoals gewoonlijk in Lanzarote stevig blies. Ik baande me een weg naar voren en deed dat met begrip voor mijn collega’s. Het is namelijk niet dat omdat zij me verrot hebben geslagen in het zwemmen dat ik dat ook op de fiets moet doen. Ik kende het parcours goed door de eerdere stage hier en vond uiteindelijk wel een goed ritme. Ik kwam bij Dirk Baelus die in de dalende stukken telkens weer voorbij vloog. Ik zag Maarten Seghers staan met mechanische pech, reed boven op de Tabayesco tot bij Tim Brydenbach en kwam uiteindelijk ook Sanne Swolfs en Diego Van Looy nog tegen alvorens terug naar de wisselzone te duiken. Ik reed de 6de fietstijd wat uiteraard niet uitmaakt in een triathlon maar wel leuk is na 180km zwoegen! Eens aan het lopen hoorde ik al snel door de vele aanwezige supporters dat ik 11de liep in de wedstrijd. Wel dat gaf de burger moed. Mijn vermogenmeter, jawel in het lopen, gaf de burger dan weer wat minder moed. Ik moest mezelf enorm forceren om een beetje in de buurt te komen van mijn vooropgestelde tijden. Maar het loonde wel want ik kon na 15km 2 man voorbij lopen en kwam zo de top10 binnen. Maar eens halfweg de marathon was het op. Het probleem als je een 2de ironman in een maand doet, is dat het nog fris in je kopje zit hoe hard het afzien was als je merkt dat het die laatste kilometers op is. Nu had ik nog meer als 20km voor de boeg en dat zag ik eerlijk gezegd niet zitten. Ik kwam coach Stefaan tegen die me nog wat aanvuurde en zei dat er nog veel mogelijk was. Dat zag ik inderdaad ook maar mijn benen wouden niet meer vooruit. Mijn kop ook niet meer die wou gewoon stoppen. Ik liet mijn tempo zakken en kon het opgeven-plan uit mijn kop krijgen. Natuurlijk verloor ik wat posities en zakte ik terug naar de 13de plek. Maar ik haalde wel de aankomst wat op die moment toch als een prestatie aanvoelde. Voor coach Stefaan werd het ook een strijd om de finish te bereiken, maar onze yuppie haalde het ook! Bij deze zit de eerste helft van de world tour erop. Tot dusver is het vooral nog leergeld betalen, mijn cash is intussen op maar ze aanvaarden gelukkig creditkaarten. Zodat we in juli terug zijn voor de tweede helft van de world tour!
De week na een Ironman kan je op heel wat manieren invullen: Je zou bijvoorbeeld het strakke sportregime kunnen laten voor wat het is, fastfood verorberen en het op een zuipen zetten of je kan je voorbereiden op een Ek duathlon. Multisporter die ik ben besloot ik beide te doen. Nu kan ik er ook niet aan doen dat ik als reisreporter de lokale specialiteiten moet uitproberen en dat dat in New Orleans Bourbon gedronken wordt (geen Chimay te vinden daar) en dat ze in New York vooral hamburgers eten. In eerste instantie stond het EK niet op de world tour long list. Maar nadat ik de Powerman in Mallorca won, besloten we toch maar het erop te wagen: Ik kende de wedstrijd in Vejle van vorig jaar, het was geen zware verplaatsing en Stefaan kon niet 100% garanderen dat ik echt slecht ging zijn een week na Texas. Bovendien schatte ik mijn kansen met een slechte dag nog altijd op top-10, ben ik nog altijd nummer 1 op de powerman ranking en altijd fier mijn land te mogen vertegenwoordigen op een Europees kampioenschap. Donderdagochtend waren we terug uit Amerika, zaterdagochtend stonden we alweer in Zaventem. Het makkelijke aan dat drukke wedstrijdprogramma is dat je je fietskoffer niet hoeft uit te laden. Gewoon koffer open, zwemspullen eruit, koffer dicht. Coach, sub-9 yuppie en Kona qualified Stefaan was uiteraard ook van de partij. Van het grote Ironman circus naar de powerman was een grote stap. Zo ga je van een starter of 3000 naar 300. Van Frederik Van Lierde naar Jakke Petrol en rijden over de toll road naar Deense boerenwegels. Maar het is ook wel een beetje thuiskomen: hier was ik terug de champ en krijg je tonnen respect als je überhaupt 3.8 km kan zwemmen. Ook van New York naar Vejle is toch wel enigszins anders. Van een deftig hotel met uitzicht op central park naar een zak linnen goed krijgen aan de balie van het Danskhostel is wat wennen, maar aan de andere kant kunnen we ons bed nog net zelf opmaken en in USA zouden we daar toch iemand een fooi voor moeten geven dus geld uitgespaard meer budget om lokale streekgerechten te proeven, en mensen lief wat hadden ze in die hostel goed brood. Nog een geluk dat het brood was en geen plaatselijk gestookte likeur of dat had mijn wedstrijd nog iets meer gehypothekeerd. Zondagochtend begon ondanks dat brood echter niet zo goed. Ik werd wakker om 3u30, wat normaal is met een jetlag. Ik werd wakker met een liedje in mijn hoofd wat nog altijd normaal is. Alleen is dat normaal gezien: Who the king, Dominator of de bumba trein. Nu werd ik wakker met Creep van Radiohead in mijn hoofd. Geen paniek ik ga jullie niet lastig vallen met een fikse portie zelf medelijden, het waren vooral de woorden na het gekende zinnetje I’am a creep, I’am a weirdo die me een vreemd gevoel bezorgden: What the hell am I doing here? (goh ja goeie vraag) I don't belong here (beetje overdreven maar bon). I don't care if it hurts (euhm I do care…), I want to have control (liefst wel maar vertel dat maar is tegen die andere hé) , I want a perfect body (klopt beermile is coming fast people). Stefaan uiteraard ook wakker want hetzelfde type jetlag als de mijne maakte zich ook wat zorgen. Mannen met een jetlag dat is trouwens hetzelfde als vrouwen in een groep die na een tijd ook samen beginnen te, ok ik ga de vergelijking hier stopzetten. Maar dus met die vreemde, al dan niet profetische woorden van Radiohead in mijn hoofd was ik plotsklaps wat nerveuzer. Ze spelen dat nummer ook niet meer live omdat het hun altijd doet herinneren aan die keer dat ze een week na een ironman een duathlon gingen doen, zwarte tijden voor de band. Gelukkig kon ik me herpakken met de gedachten dat een hele dag met de bumba trein in je kop zitten ook niet alles is. Starten deden we met 10km lopen. Ik vertrok goed en liep goed mee de eerste kilometer. Mijn horloge biepte en gaf 3.05 aan in de eerste kilometer. Denkende aan de laatste wedstrijdkilometer die ik al zwijmelend afwerkte in Texas voelde ik me werkelijk master of recuperation. Maar die titel werd me na 7km abrupt afgenomen toen mijn benen toch wel aangaven dat het welletjes was geweest. 3km afzien tot de wissel maar nog net binnen de minuut van de eerste, op schema heet dat. Op de fiets ging het behoorlijk. Ik kon die 50 seconden op mijn eigen tempo dichtrijden en kwam exact halverwege aansluiten vanvoor. Net op tijd om Soren Bystrup te zien wegrijden naar de Europese titel. Inderdaad ja ik haal de spanning al wat uit de wedstrijd, want ondanks dat ik nog voor de medailles reed. Moest ik vanaf dat punt de wedstrijd ondergaan. Ik kon nog wel wisselen als 3de en rekende op mijn fameuze 2de run. Ik slaagde erin die eerste kilometer alle lichaamssignalen te negeren en straf te openen, om dan toch wel tegen een fameuze muur aan te lopen. Ik viel terug naar positie 6 en had alle moeite van de wereld de resterende kilometers af te werken. Eindigen deed ik zoals in Texas een beetje zwalpen met dat verschil dat ik hier wel redelijk content was. 6de worden op een EK een week na een Ironman is geen schande denk ik. Dat daar is iemand een combinatie klassement van maakt!
En nu terug naar de wereld van zwemmen en 1001 transition bags. Ironman Lanzarote binnen een week of 3: Seppe komt onder stoom! Het spreekt nogal voor zich dat er geen sprake van een world tour kan zijn zonder de Verenigde staten van Amerika aan te doen. En het zou ook onze world tour niet zijn moesten we van de Ironman wedstrijd in Texas geen gebruik maken om Amerika voor jullie te ontdekken! Eerste tussenstop Dallas, jawel van de serie. Na een lange vlucht kon ik daar samen met Stefaan mijn benen voor de eerste maal strekken op Amerikaanse bodem oftewel American soil, van in de zin they attacked us on American soil. Om de volgende dag naar The woodlands, Texas te rijden waar de wedstrijd was. Iedereen kent de Amerikaanse wegen wel van op tv, al is het maar van die spectaculaire achtervolgingen gefilmd uit een helikopter, alleen houden de gefilmde wagens zich meestal niet aan de verkeersregels en die bleken in Amerika toch net iets anders te zijn. Vrachtwagens rijden waar en hoe snel ze maar willen op de autostrade. Om over die regels bij een stopstreep nog maar te zwijgen, het duurde een dag of 3 voor we die doorhadden maar gelukkig nooit een helikopter van cnn boven onze kop gehad. Maar uiteraard waren we in Amerika om te racen en om onze bucketlist Amerika af te vinken. We hadden geluk, op 2km van ons base camp was een Hooters waardoor we dat al konden schrappen. De eerste Ironman van het jaar is op voorhand best spannend. Ik was er klaar voor had een goeie voorbereiding achter de rug met als hoogtepunt de Malteni Bootlegger ultra cross die ik reed en compleet onderschat had, waardoor ik 13 uur onderweg was voor 250 km modder, kasseien en terrils. Ja dat was me het dagje wel en ik zou daar een blog of 10 mee kunnen vullen maar dat is voor later, waarom moeite doen als er toch geen nobelprijs literatuur uitgereikt wordt.. Maar bon Ironman dus en als pro-atleet dat heeft een aantal voordelen: een speciale briefing met landgenotenTine Deckers en Frederic Van Lierde is al een grote eer. De start van een Ironman vanop de eerste, allé tweede rij meemaken is dan weer eerder overroepen en ik kan jullie zeggen dat is zoals met de cross, op tv zie je dat beter hoor. Het enige wat ik zag was opspattend water en badmutsen die weg zwommen. Nu er was ook een nadeel aan pro zijn waar ik niet echt rekening mee had gehouden. Blijkbaar was het water te warm voor de pro’s om met wetsuit te zwemmen. Ik snap die regel wel, een pro triatleet wordt geacht zichzelf 3.8 km drijvende te kunnen houden zonder hulpmiddelen en dus zijn ze iets strenger voor de pro’s dan voor de agegroupers. Ik had het dus wel vlaggen dat ik de uitzondering was die de regel bevestigd. Ik had dat ook wat onderschat zonder wetsuit zwemmen, ik moest echt moeite doen om de voeten van de voorlaatste te houden. Mijn benen ondervonden een aantrekkingskracht met de bodem van het meer die sterker was dan mijn drijfvermogen en hoewel ik mij aan de eerste boei bedacht dat een speedboot op diezelfde manier in het water lag ondervond ik precies toch wat meer weerstand dan die speedboot. De zwemlocatie was wel schitterend, met gigantisch grote villa’s rond het meer die ziedend traag passeerden. Als afsluiter kreeg ik in de laatse 500 meter nog een snelle agegrouper of 50 over mij heen gezwommen met hun wetsuits aan. Eenmaal het water achter me gelaten kon ik op zoek naar de Toll road waar we het grootste deel van onze 180km fietsen moesten afwerken. Ik vond redelijk snel een mooi ritme en haalde heel wat atleten in. Na het eerste keerpunt zag ik voor me een groepje met de eerste vrouwen en een aantal mannen erin. Ik verschoot een redelijke cartouche om dat gat te dichten. Nu ja in Texas wordt al wel wat vaker geschoten en zo kwam ik in de kop van de vrouwenwedstrijd te zitten, wat uiteraard voor mij niet telde daar ik van het andere geslacht ben, maar het was een begin en ik bleef positief. Er werd in die groep alleen nogal wat gediscussieerd over drafting zones. Ik had daar niet echt zin in dus besloot ik al gauw mijn eigen tempo weer op te pikken en te kijken wie er zou volgen. Dat bleken uiteindelijk Mike en Michelle te zijn. Fantastische DJ naam trouwens Gentelmans als Mike en ik zijn verdeelden we mooi het werk en liftte Michelle mee met ons. Met nog 30km te gaan liet ik M&M achter om mijn solo project verder te zetten. Ik was niet de enige met een solo project want van voor in de mannen wedstrijd was een indrukwekkende Starykowicz die op zijn Orbea een nieuw wereld record reed. Ook Stefaan kruiste ik en hij was ook goed onder stoom. De wissel dan voor mijn afsluitende marathon. Ik voelde me eigenlijk nog redelijk goed maar ik kon dat niet doortrekken in het lopen. Ik haalde niet de gehoopte tempo’s. Ik hield nog lange tijd stand maar na km 33 zakte mijn tempo wel heel erg weg. Kilometers af tellen tot het einde dus op wel een fantastisch loopparcours. Ik loop namelijk nog altijd liever rond een meer dan erin te zwemmen, gekruid met een enthousiast publiek. De Amerikanen bleven maar roepen, common you’re looking great of like your style dude. Maar het was niet echt looking great meer. Het enige wat ik kon bedenken was make Seppe great again. Maar dat soort mirakels bestaan helaas niet. Ik zwalpte op de finishlijn af, goed wetende dat iedereen thuis voor de livestream zat, daar ik niet iedereen ongerust wou maken. Dacht ik nog bij mezelf, even bluffen op de meet dan mag je instorten. Maar zelfs mijn bluffen was nog net voldoende om overeind te blijven. Een aantal vrijwilligers ondersteunden me naar de Pro lounge, nog zo een voordeel van pro zijn. Alleen maakte ik niet meteen indruk op de andere pro’s die al een uur binnen waren terwijl ze mij als een walvis besproeide om wat af te koelen. De vrijwilligers vroegen of ik alleen was op de wedstrijd, nee natuurlijk niet mijn coach is hier. Waar die dan was? Ze keken maar raar als ik zei dat hij dacht ik wel aan zijn laatste ronde bezig was. Maar in feite klopte dat niet Stefaan was de finish al aan het bestormen zoals dat hoort te zijn, niet zwalpend maar het rode tapijt kapot stampen. Hij finishte onder de 9 uur en behaalde super knap zijn slot voor Kona. Diepe buiging, grote meneer! Stefaan mocht naar Kona en dat moest gevierd worden, beginnende met een roadtrip van 500 km naar New Orleans waar we in een wervelende jazzfestival nacht terecht kwamen. Stond niet op mijn bucketlist, maar voor zij die nog eentje in opbouw hebben zeker opzetten! Om vervolgens door te vliegen naar New York waar we 25 km door de avenues en streets van Manhattan wandelden en onze lijst verder af werkten door naar een baseball match van de New York Mets te gaan kijken, poseerden met de NYPD, gingen lopen in central park, om af te sluiten met een quarter pounder hamburger alvorens de USA tour af te sluiten en terug te vliegen. Mijn reisbeoordeling van de USA is dus zeker positief en Ironman Texas was een fantastische wedstrijd.
Mijn eigen race beoordelen is iets moeilijker, ik ben natuurlijk geen topzwemmer maar had hier toch meer van verwacht. Fietsen was op mijn niveau en in het lopen had ik niet de power om het helemaal af te maken. Ik werd uiteindelijk 28ste, maar had wel op iets meer gehoopt. Geen zorgen natuurlijk, ik betaal nog veel leergeld op de lange afstand en het is nog wat zoeken. Maar Stefaan bewees dat je soms 15 Ironmans nodig hebt om de perfecte race af te leveren. Ook na dit weekend zal ik weer heel wat bijleren, of het bijvoorbeeld interessant is om 7 dagen na een ironman een Ek duathlon te doen met jetlag en 5 dagen geleefd als een toerist! Next up dus Ek duathlon in Vejle. |
Archives
Januari 2020
Categories |