Die nek en rug waren redelijk snel terug in orde. Maar de ontgoocheling van het WK was toch een zware klap. Dat dat eventjes pijn ging doen had ik ook wel zien aankomen. Maar eenmaal in het dal gekomen dacht ik daar toch weer snel uit te klimmen. Ware het niet dat mijn liefde voor aardrijkskunde me al snel de ernst van de situatie deed inzien. Zo herinner ik me nog de top aardrijkskunde vraag uit het middelbaar: Teken de verschillende dalen. Makkelijke vraag ook want het woord zegt hoe het dal eruit ziet. Een U en V-dal, spreekt voor zich. Maar na een week of 3 voortsukkelen besefte ik dat ik me in een vlakbodemdal bevond. Het woord zegt het hier ook en het zou dus even duren voor de weg terug wat omhoog zou gaan.
Eerste zorg was uiteraard fit aan de start geraken. Tweede probleem was dat ik door mijn dal periode ook nog wel wat looptrainingen nodig had om voor mijn 7de overwinning te kunnen strijden. Het werd dus een moeilijke voorbereiding in de laagvlakte waarin het niet makkelijk was een combinatie te vinden tussen voldoende te herstellen en toch nog de nodige trainingen te doen. Fietsen ging wel goed ik reed de beachrace van De Panne en Koksijde en kon in die laatste nog de King of the Beach combiklassement winnen. 2 weken voor de Hel kon ik dus een halve marathon lopen na een beachrace.
15km lopen in de sneeuw is redelijk belastend voor het gestel. Ik bleek er ook nog eens slecht in te zijn of niet de juiste techniek te hebben? Bart Borghs, Geert Lauryssen en Rik Thijs hadden duidelijk voor de ijsbreker techniek gekozen en liepen al heel vroeg weg van me. Ik had voor de tennisraketten onder je schoenen techniek gekozen wat me dus al snel alleen bracht. Tijd om een eerste keer mijn hulplijn te gebruiken want ook dit jaar was de Odeyn crew weer ter plaatse. Bobby nam de peptalk in het eerste lopen voor zich en gaf me nog snel de profetische woorden mee dat het een koude dag zou worden, Gooik toestanden. Gooik staat namelijk bekend om zijn microklimaat. Als ze daar in het voorjaar een koers organiseren is het net boven het vriespunt en regent het een ganse dag.
Mijn hamstrings besloten het toen nog wat spannend te gaan maken door zich even aanwezig te melden. Ik liet mijn tempo serieus zakken en begon de kilometers af te tellen. Op het einde dubbelde ik Bart Van De Water. De man die mij in mijn eerste hel nog de weg wees en een trapje hoger stond op het podium. Voor mij was dat een heel speciaal moment omdat ik plots besefte hoe lang ik dit nu al doe en hoe lang het ook maar goed blijft gaan. Mijn 7de rode loper moment als winnaar blijft nog altijd even bijzonder. Kevin werd 2de en Sikke Van Roy 3de .
Maar ook die andere verhalen die je de dagen nadien meekrijgt zijn indrukwekkend. Er was tegenslag voor Geert Lauryssen met een spierscheur in zijn hamstrings, Ward Vander Meiren scheurde zelfs zijn achillespees en moest geopereerd worden. Veel beterschap mannen! Wim De Coene zag niets meer door de koude op zijn netvlies maar bereikte wel de aankomst. Ja het was weer een heroische editie waar zelfs Sporza aandacht voor had dit jaar.
De world tour zit erop en we kunnen plannen beginnen maken voor volgend jaar!